Cold showers

Het voelde een beetje gek, dat ze nu eigenlijk altijd wel mocht gaan en staan waar ze wilde. Telkens keek ze nog over haar schouders om te kijken of haar vader en mentor niet toevallig op haar hielen zat. Maar er was niemand, niemand die naar haar omkeek, niemand die haar in de gaten hield. Dat zou goed moeten voelen, en ergens deed dat het ook; maar Amber had die vrijheid iets warmer verwacht. In plaats daarvan voelde ze zich een beetje als een schaduw. Misschien dat ze daarom wel hierheen was gegaan, met ergens het idee in haar achterhoofd dat er wellicht iemand in de sterren een uitzondering zou maken, naar beneden zou dalen en haar zou zeggen hoe bijzonder ze wel niet was. Maar eenmaal tussen de drie bomen gebeurde er natuurlijk niets, en ze voelde zich een beetje een dom kind.


&Dimveil

Haar ogen trokken langzaam over het gebied voor haar, waarna deze bleven haken op die ene, afgebrande boom. Ze voelde zichzelf zuchten, al kon ze niet goed plaatsen waarom. Ze geloofde niet zo erg in de symboliek die vaak achter de grote bomen gezocht werd. Het was al een hele tijd geleden gebeurt, en ze kon zich niet bedenken naar wat voor onheilspellend effect dat nou in het echte leven vertaald was. Haar oortjes schoten verrast overeind toen ze plots iemand zag bewegen. Ze had diegene nog niet eerder opgemerkt, daar stond de wind verkeerd voor. Die kwam van haar zij, dus grote kans dat de ander haar ook nog niet had kunnen ruiken. Dim twijfelde even. Ergens genoot ze heel erg van de rust die ze hier had, en wilde ze nog even niet terug naar Shadowclan. Aan de andere kant was haar rust nu toch wel verstoort, dus kon ze net zo goed terug naar huis gaan. Haar ogen verwijdden zich iets toen ze de ander plots herkende. Het was Amberpaw, van Riverclan, die vaak vriendelijk was naar haar. Ze moest eerlijk toegeven dat een beetje vriendelijkheid niet verkeerd klonk, ook al wist ze zelf niet goed hoe ze dat moest uitten. "Hey," riep ze de ander toe via een afstandje.

Een beweging in haar ooghoek trok haar aandacht. Alert keek ze om, en zag daar een figuur die in de verre verte een beetje op haar leek. Ongemak bekroop haar. Oh nee, het was Dimpaw. Ze was hun laatste ongemakkelijke aanvaring nog niet vergeten, en om heel eerlijk te zijn was Amber nog altijd wat op haar hartje getrapt. Ze was de ander een beetje als een vriendinnetje gaan zien, maar Dim had nooit eens haar naam onthouden. Ugh, wat een afgang was dat toen zeg. Misschien dat als ze muisstil zat, de ander haar niet zo zien - net als met prooi. Dat was natuurlijk niet het geval. Ergens had Amber verwacht dat ze de andere kant op zou lopen, maar tot haar verbazing kwam de ander op haar af en begroette haar. Even lichtten haar ogen op en alsof ze alles was vergeten stapte ze haar kant op. "Oh, hey Dim...paw?" Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. De ander zei alleen 'hey', geen 'Hey Amber'. Waarschijnlijk wilde ze alleen beleefd zijn, en zag Amber het meteen weer als een uitnodiging om vrienden te worden. Oh, ze was hopeloos. Kon ze maar in de grond zakken en verdwijnen.