The Blood Royal

"Als je denkt dat je ooit in mijn voetsporen zal treden, heb je het mis." Begon Crystalstar het gesprek met haar dochter. Ze waren samen op pad gegaan omdat Thistlechaser benieuwd was geweest over hoe haar moeder leader was geworden. Ze was een moedwillig kind, en was vast van plan Crystalstar te volgen. "Mijn pad is niet het juiste pad, zelfs als ik op de juiste bestemming ben aangekomen. Begrepen? Als je ooit wilt staan waar ik sta zal je meer moeten opofferen dan je lief is." De waarschuwing had een scherpe rand, die Thistle vast niet zou ontgaan. Crystalstar was een hardwerkende kattin, té hardwerkend, had ze vaak genoeg gehoord. Dat harde werken had ook zijn sporen op haar persoon achtergelaten: alles wat zacht was geweest aan Crystalshell, was keihard geworden aan Crystalstar. "Denk je echt dat je wilt worden wat ik ben? Wil doen wat ik doe en heb gedaan?"

[Thistle]

Thistlechaser was enthousiast geweest om weer op pad te gaan met haar moeder. Ze had de laatste dagen, weken, manen haar beste beentje voorgezet, met haar tanden door het vuur gegaan, haar hele hebben en houden erin gegooid. Maar het was alsof ze een bak ijswater over zich heen gegooid kreeg toen haar moeder begon te spreken. Haar blauwe ogen werden groot, en een knoop ontstond in haar maag. Waar had ze dit aan verdiend? En genesteld in die wirwar van woorden, begreep ze het niet. Ja, ze wilde zoals haar moeder zijn. Ze dacht dat zij dat wilde? Waarom.. waarom mocht dat niet? Ze beet op haar onderlip en bleef haar moeder ogenschijnlijk angstloos aan. ‘Ik wíl alles wat jij hebt. Ik wil alles en meer.’ Ze moest nu niet terugdeinzen. Wat zou dat haar moeder laten zien? Dat zou alles waar ze voor stond als een kaartenhuis in elkaar storten. ‘Ik weet dat ik het kan.’

Een ongelovig geluidje verliet haar neus toen Thistlechaser beaamde dat ze meer wilde dan haar moeder. "Meer dan ik? Ben je van plan om leader te worden van twee clans? Lieverd, voor ons is er niets meer dan wat ik heb. Ik sta aan het hoofd van de sterkste clan in het woud." Natuurlijk zei elke leader dat, maar Crystalstar meende het ook echt. Riverclan had de rivier, wat prooi in overvloed betekende in de goede seizoenen. Daarnaast konden ze zwemmen, wat geen enkele andere clan ooit goed had geleerd door een gebrek aan water. Hun kamp was daardoor onmogelijk in te nemen, terwijl de rest kwetsbaar in het open lagen. "Dat je het kan? Nu zeker nog niet. Je bent jong, nog bijna een jaar jonger dan ík was toen ik je broers kreeg, en nog meer dan twee jaar jonger dan ik toen ik deputy werd, en ik was redelijk jong." Ze keek Thistlechaser aan, bijna uitdagend. "Je hebt misschien te potentie, maar je kan het nog niet."

Ze was praktisch de prinses uit elk sprookje dat ze had gehoord. Dochter van de koningin. Niet eerste in lijn voor de troon, maar ze kon er wel komen. En toen haar moeder kleinerend op haar antwoord reageerde, voelde ze zichzelf fysiek wat ineen krimpen. Oké, misschien had ze niet goed nagedacht over haar antwoord. Maar in haar hoofd had het zo stoer geklonken. Zo heldhaftig en ambitieus. Maar nu voelde ze zich alleen maar stom, dus drukte ze haar oren wat naar achteren. Ze zou het haar niet laten pakken. Dus klemde ze haar kaken strak op elkaar en keek vurig naar haar moeder. En toen zei ze niet één, maar twee keer, dat ze het niet kon. De rest hoorde ze niet, ze voelde zich alleen maar waardeloos. Haar ademhaling kwam hoger in haar keel te zitten en ze voelde de vreemde sensatie van een brok in haar keel. Alleen haar moeder kon dat voor elkaar krijgen. ‘Ik ben beter dan de rest!’ sprak ze op een iets te hoge toon terug, duidelijk niet in controle van haar stem. ‘Beter dan Tearcloud, en zeker beter dan Icecream.’ Helemaal na de laatste ontwikkelingen. Ze hoopte dat de nachten koud waren. Dus in plaats van na te denken en een goede zin te vormen, keek ze uitdagend naar haar moeder, proberend alles behalve onzeker te lijken. ‘Ik ben de beste kans die je hebt.’

Er lag tenminste vuur in de blik van haar dochter, dat was iets. Maar vuur alleen was niet genoeg, vuur op zichzelf was levensgevaarlijk, en kon de clan juist vernietigen. Een echte leider moest leren zijn hitte onder controle te houden, zijn kop te gebruiken als spieren en klauwen niets uit zouden halen. Het effect van haar eigen woorden werd ook direct duidelijk toen Thistlechaser's trotse uitdrukking verzuurde en haar stem schril werd. Crystalstar knikte simpelweg op haar bewering dat ze béter was dan al haar broers en zussen. "Maar ben je beter dan Hermitshell?" Vroeg de leader simpelweg. Dat zou een slag zijn door al die mooie dromen. Thistlechaser had vast haar neefje, die tevens twee keer zo oud was, niet meegerekend. Crystalstar, daarentegen, had haar kleinzoon en apprentice nooit vergeten. Hij stond dichter bij haar dan haar kinderen qua leiderschap. Ze deelden misschien een moeizamere en formelere band, maar Crystalstar zag in hem iemand die ze kon vormen tot haar erfgenaam. "Hij is door mij getraind, tot ver na zijn apprenticetijd, denk je niet dat hij misschien geschikter is?"Laat mijn lieve dochter dat maar eens overwegen, dacht ze, terwijl ze het jonge gezicht bestudeerde.

‘Hermitshell?’ echode ze verbaasd. Ze had hem nog nooit meegenomen in haar calculaties. Ze betrapte zichzelf er direct op hoe dom ze geklonken moest hebben, en keek direct weer weg van haar moeder. Hermitshell was een kind van Icecream. En hij was niet eens echt familie. Hij was gewoon een wees die haar broer had opgepikt uit medelijden. En hij was ook nog eens samen met dat wijf van een Cottonflower. En toen ze verder over hem vertelde, alsof het haar protegé was. Ze had hem verder getraind na zijn trainingen? Waarom? Ze voelde een steek van jaloezie door haar heengaan. Zij was gewoon getraind door een gewone warrior en was gewoon geslaagd. Waarom had zijn nooit die speciale behandeling gekregen? Ze beet op haar lip en keek naar de grond. ‘Dus je hebt al besloten,’ murmelde ze bitter. Ze zag al hoe het was. En opeens had ze er een grote rivaal bij, één die ze nog nooit had overwogen. Ze wilde eigenlijk heel veel lelijke woorden nu over hem zeggen, waarom zij beter was dan hij was, dat ze het meer waard was. Maar ze voelde zich alleen maar hol en gepasseerd.

Soms was ze bang dat ze te hard was voor degenen die haar wilden opvolgen, maar dan besefte Crystalstar weer hoe lastig haar positie was. Ze zou alleen de beste van de beste als haar erfgenaam aanwijzen. De grijze kattin rolde met haar schouders en gaf een trekje met haar staart. "Niet per se.. Mocht ik nu sterven, dan is het de bedoeling dat Hermitshell deputy wordt, ook al is hij nog niet ver genoeg om die rol op zich te nemen," legde ze kalmpjes uit, Thistlechaser's gezicht bestuderend. "Ik ben echter niet van plan binnenkort te sterven, en er kan nog van alles gebeuren in de tussentijd, denk je niet?" Haar stem droeg een air van suggestie. Het zou goed zijn als de twee elkaar hierin als rivalen zouden gaan zien. Hermitshell was te lang overtuigd geweest van het feit dat hij op den duur leader zou worden, wat onzekerheid zou hem serieuzer maken.

Thistlechaser geloofde haar oren bijna niet. Had ze al zover vooruit gedacht? Had ze Carrioncough al zo goed om haar klauwen heen gewikkeld, dat ze zelfs in haar dood nog de orders bracht? En ja, welke keus had Carrioncough. Als hij niet zou luisteren, wist Thistlechaser bijna zeker dat haar moeder hem zou bespoken vanuit StarClan. Een nieuwe deur van bewondering had zich geopend in haar brein, maar ze liet het niet merken, haar lippen nog steeds in een strakke streep op elkaar. En bovendien moest ze haar best doen de jaloezie te verbergen, of de steek die ze voelde. De bevestiging van wat ze had gedacht. Die gevoelens werden maar sterken en sterken, hoe meer seconden verstreken en ze realiseerde wat ze zojuist had gehoord. Haar moeder vertrouwde haar niet. ‘‘Maar-’’ begon ze, voordat ze haar kaken weer op elkaar klemde. Ze was de beste van hun familie, toch? Beter dan haar oudere zoons. Maar hoezo.. hoezo Hermitshell? Hij was niet eens echt familie. Maar haar moeder hield nog een deur op een kier voor haar. En het klonk als een uitdaging: er kon nog veel gebeuren in de tussentijd. Oh jazeker wel. ‘‘Natuurlijk, moeder,’’ stemde ze uiteindelijk in. Ergens wilde ze nog steeds blijven kibbelen. Haar moeder tegenspreken. Vertellen dat zij op dit moment wel zeker er klaar voor was. ‘‘Ik heb niet lang nodig. Ik beloof het.’’

Zoals wel vaker vroeg Crystalstar zich af hoeveel er écht terecht zou komen van haar plannen. Carrioncough zou leader worden, ja, maar wat dan? Ze kon hem nooit dwingen om de juiste katten aan te wijzen, en haar plannen voort te zetten, dat zou Starclan haar nooit laten doen. Deze negen levens waren al haar kansen om Riverclan de juiste kant op te laten drijven. Dat haar plannen de juisten waren, daar twijfelde ze natuurlijk geen moment aan. ”Goed, dan begrijpen we elkaar.” Ze begon wat sneller te lopen, wetend dat Thistlechaser achter haar aan zou moeten haasten. ”Ik zou je banden met je neef en Carrioncough maar in de gaten houden, zij zijn je weg naar succes.” Bekwaamheid, intelligentie en eer kwamen allemaal later. Het écht belangrijke was dat je geliefd was door de huidige leaders. Dat je zichtbaar was.

Het was niet begrip wat ze wilde. Nee, ze wilde gewoon... erkenning. Ze wilde horen dat haar harde werk beloond werd. Maar met alles wat ze als argument leek te brengen, werd ze weer iets dieper in de grond gestampt. Dus toen ze doodleuk vertelde dat haar pad naar succes achter twee katers aanlopen moest zijn, voelde ze haar maag omdraaien. Haar neef? Het voelde zo oneerlijk. Hoe kreeg hij voorrang op haar? Haar bloedeigen dochter. Niet een aangewaaide kit die niet eens met bloed verbonden was, gewoon weer een projectje van haar softe broer. Maar blijkbaar had het Crystalstar behaagd. Ze knarste haar tanden op elkaar en in plaats van sneller gaan om haar moeder bij te houden, bleef ze koppig staan. ‘‘Waarom vertel je me dit?’’ miauwde ze uiteindelijk. ‘‘Dat is je beste tip?’’ Ze probeerde echt niet sarcastisch te klinken, maar Thistlechaser was altijd nogal een open boek geweest.

Eindelijk eens een verassing, eindelijk liet Thistlechaser weer een beetje karakter zien. Crystalstar glimlachte lichtjes, maar vaagde de geamuseerde blik van haar gezicht voordat ze zich omdraaide om haar dochter aan te kijken. Ze bestudeerde het boze, jonge gelaat en voelde wat medelijden, en zelfs twijfel. Hier zag ze de beginselen van een tweede Mouseplague, een dochter die haar verachtte. Misschien moest ze de act wat omlaag draaien. "Thistle-.. Je bent een getalenteerde kattin, en ik hou van je, dat spreekt voor zich. Maar ik zal je niet aanwijzen omdat je mijn dochter bent. Toch, je hebt ambities, en daarom geef ik je de nuttigste tip die je kan krijgen: zorg ervoor dat degene die Riverclan zullen erven je kennen, je respecteren." Ze sprak zachtjes, en liep langzaam op Thistlechaser toe, haar blik wat verzacht. "Vertrouw je me niet?"