I came I saw I conquered

Voor de buitenwereld leek het rustig maar de General zat nooit stil. Hij had zijn clan voor het eerst in geschiedenis de luxe gegeven die ze verdiende. Een groot stuk territory, een kamp waar je legers in kon behouden en genoeg prooi om nooit meer honger te lijden. De Elite zat gebakken sinds de dag dat hij de titel had geclaimed. Hij had ze vanuit de put getrokken waar ze in beland waren door zijn voorgangers. Hij zou ze meer geven, hij zou zichzelf meer geven, want voor Orchis was niks genoeg. De hebzucht die in hem zat was een ziekte maar het maakte hem niet roekeloos. Hij wist beter. Hij was slimmer. Achter alles zat een reden en overal verschool een plan met uitgedachte stappen. Hij zou de Elite nog veder trekken dan ze al waren gekomen. Hij schreef geschiedenis en hij zou boeken vullen.

Eveningstar was een oud onderdeel van zijn geschiedenis. Van toen hij nog een niemand was geweest, net als haar. Beide vanuit het vuilnis gekropen naar de top. Sinds de dag dat hij haar gezien had tussen de bomen van het Thunderclan bos had hij haar bespied, haar karakter en routines uit zijn hoofd geleerd. Hij wist elke besluit die ze gemaakt had voor de bestwil voor Thunderclan, maar ook vanuit ook egoïsme. Ze leken wel op elkaar en het was alsof hij toen al had geweten wat ze beide ooit zouden betekenen. Hij wist nu alles wat je kon weten over een ander persoon, en dat kwam aardig handig uit als je een Leader wou uitschakelen. Een rat viel niet op in zijn eentje, de ongediertebestrijders kijken er niet meer naar om, en dan plots staat er een hele plaag voor je neus. Met een vingerknip lijken de riolen ineens weer vol te zitten met die beesten en het bederf die ze met hun meenemen vullen weer alles om je heen. Vandaag kwam de rat weer uit zijn holte gekropen, verzuurde de lucht weer met zijn aanwezigheid. Het bos hier was weer gaan groeien, nadat de rattenplaag hier vorige winter alles vernietigd had. Tekens van oude loopgraven waren nog te zien. Plekken waar het gras slecht groeide of waar de aarde niet vlak liep. Orchis keek rond. De Tallpines was ooit van hem geweest maar het had hem niet meer kunnen dienen.

Maar geen zorgen Thunderclan, hoewel jullie territory mij niks meer aanbied, kunnen jullie me nog steeds helpen.

Hij wist dat ze hier was. Ergens, vlakbij. Hij nam geen risico om hier rond te dwalen en de verkeerde Thunderclanner te vangen in zijn val. Hij had net als elk ander plan alles tot de puntjes uitgestippeld. Orchis keek naar beneden naar zijn poot. Deze stond op één van zijn weer opgevulde valkuilen. Hij hoorde de vogeltjes zachtjes fluiten in de bomen boven hem maar in de verte de echo's van de krijsen van Thunderclanners toen ze hun boten braken door deze vallen. De geur van bloed brandde scherp in zijn neus. Herinneringen waren voor Orchis altijd net echt. Alsof hij terug in de tijd gezogen was en hij daar weer op het moment stond. Hij sloot kort zijn blauwe ogen terwijl hij de golven van zijn zintuigen over hem heen liet komen. Geur van vers vlees dat opengereten werd. Schreeuwen van pijn. Zweet met angst. Heerlijk. Hij kon bijna niet wachten om weer een oorlog te beginnen, al was het enkel voor de vermaak. Om zijn zintuigen weer te plezieren met verse prikkels. Orchis opende zijn ogen weer en stapte veder. Eveningstar kwam dichterbij en moest onderhand zijn geur wel ergens opgepikt hebben. De misvormde tom hobbelde door, richting één van de schuren die zijn clan toen als tijdelijke kamp had gebruikt. Voor de zekerheid liet hij soms wat druppeltjes van zijn geur achter zodat zijn gezelschap wist waar heen te gaan. De rat keerde terug naar zijn oude hol.

Bij binnenkomst rook hij zichzelf. Vaagjes nog maar, omdat het enkele dagen geleden was. Hij was hier paar keer geweest om te checken als alles nog zo was zoals hij dat wenste. De tom liep wat rond, luisterde naar het hout dat kraakte onder zijn poten. Hier was alles begonnen. De opbouw van zijn legacy en kijk waar hij nu al gekomen. Orchis keek op naar al het opgestapelde houtblokken dat als zijn spreekpunt had gediend. Nu was hij wat minder indrukwekkend geworden, de Twolegs hadden de meeste blokken weggevoerd. Misschien was er nu wat minder hout hier te vinden, gereedschap was er nog genoeg. En alles, alles nog precies zoals de vorige keer. Orchis likte zijn droge lippen en beklom de stapel blokken die er nog lagen. Vanaf daar wachtte hij geduldig tot Eveningstar bij hem aansloot. Nog even tot de rattenvanger in de rattenval zat.

En terwijl hij wachtte keek hij rustig rond. Keek hij naar de schaduwen waar zijn Members geslapen hadden, waar de Moederkatten en hun kittens geprobeerd hadden het warm te houden. Hij keek naar het middenstuk waar nog oude vlekken lagen van opgedroogd bloed. Zowel van prooien als van de knokpartijen die ze hier hadden gevoerd om te trainen. Vanuit de verhoging kon hij ook naar buiten kijken, kon hij de oude trekker en de overkaping zien staan. De plek waar de Young-one’s hadden geslapen. Het was een heel ander tijd geweest. Hier waren ze heen gevlucht, hier hadden ze zichzelf weer opgebouwd terwijl ze Thunderclan in bedwang hielden. Hij had van een complete vernietigde clan weer een leger gecreëerd. Een legioen. En zijn legioen zou des maar uitbreiden vanaf vandaag. En zij zou helpen. Eveningstar was onderweg, hij rook haar geur tegemoet komen door de spleten van de schuur. Het duurde dan ook niet lang toen hij haar gestalte in de opening zou verschijnen. Orchis hees zich kalmpjes overeind uit zijn ontspannen lig houding. Er lag een kleine grijns op zijn lippen. Hij rook een nieuwe geur aan haar hangen. Hah.. zijn informaten hadden dus de waarheid gesproken. “Eveningstar hallo daar.” Begroette hij jolig met zijn schele stem. “Een tijd niet meer gezien eh. Of naja, in ieder geval lang genoeg om een nieuw kroost te baren.” Zijn blik gleed van haar blik naar haar buik en weer terug. Zijn grijns groeide breeder hierdoor. “Je dacht ik kan me kinderen niet redden van Bloodclan, laat ik maar een stel nieuwe maken, hmmmm?” Orchis begon te lachen. Een lach dat klonk alsof hij een korte piepende uitslaande luchtstrook uit zijn keel kwam. Hij was geen charmante lacher nee, al wist iedereen dat tegenwoordig wel al.

Orchis trok een zurig gezicht. Hallo? Meende ze die nou echt? Was ze zowel blind als doof? Hij had verdomme zo’n goeie openingszin en die mistte ze helemaal. Deed ze dat expres of werkte haar brein gewoonweg niet meer zodra ze in contact was met hem? Niet dat dat hem zou verbazen na al die trauma die hij haar gegeven had. “Ik ben hier.” Zei hij dan ook bars terug terwijl zijn houding compleet veranderde van plagerige idc naar een chagrijnige bitch i’m here. De tom drukte zijn blauwe ogen dwars in de hare toen ze dan eindelijk zag waar hij zat. “Zitten soms je oren vol gedrukt met nestmateriaal of krijsen je nieuwe kinderen zo erg dat je gehoorbeschadiging hebt opgelopen?” Orchis staart had gezwiept als hij deze nog had gehad. Nu was enkel het bolletje die hij nog bezat aan het trillen. “Nu je hier dan eindelijk bent Eveningstar, is het weer tijd om even bij te kletsen.” Orchis linker oor bewoog. De oor die sinds kort begon met hangen. Hij werd ouder, zijn mankementen verbreedde. Alsof hij er niet al genoeg had gehad. Aan Eveningstar zag hij ook veranderingen in het uiterlijk. Ook zij bleef niet eeuwig jong en sterk. Hoelang tot zij zou breken? Hij durfde alles erop te zetten dat ze het minder lang zou volhouden dan hem. Hij greens bij die gedachte. Hij zou iedereen outliven. (idk de meervoud van dit woord )

En vandaag zou hij een voorsprong krijgen op die doel. Evening, je gaat jezelf ter dode opschrijven door je haat aan mij.

Veel zin had Eveningstar niet te kletsen samen. Helaas, want hij had vele dingen om haar te vertellen. Hij wou haar wel wat updates geven over haar dochter die tot nu toe nog altijd bij hem leefde in de Elite. Of was ze soms vergeten dat ze een achtergelaten kindje nog had rondlopen? Waarschijnlijk. Ze had toch een stel nieuwe gekweekt. Nieuwe kittens voor hem om weer mee te spelen. Orchis greens van wangspier tot wangspier toen de Thunderclan Leader tot het diepste van haar keel gromde. Nou, nou, waarom altijd zo boos? Hij had toch een vredige uitstraling met zich? Hij had ook heel de Elite mee kunnen nemen voor der als ze zo graag ruzie zocht. ¨Eef- eefje toch, doe eens rustig.¨ Mauwde de tom met een grinnik, duidelijk niet onder de indruk van haar houding. ¨Ik kan nog niet weg, niet zonder mijn afspraak na te komen.¨ Vertelde hij. ¨Je weet, ik heb namelijk een nieuwe vriend weten te maken binnen de grenzen. Hij heeft een duidelijke grafhekel aan je.. als hij mij op jouw afstuurt.¨ Orchis gaf een lik over zijn uitgeslagen klauwen. Hij glimlachte aan wat zal komen. Wat hij straks haar zal aandoen.

¨Toch ben ik nieuwsgierig, vertel me is.. waarom wilt de Leader van Shadowclan jouw zo graag dood?¨

Natuurlijk probeerde ze haarzelf te vertellen dat het niet zo was. Orchis lachte ervan. Het was grappig om te zien hoe iemand al zo makkelijk kon breken door enkel wat opgeraapte woorden. Hij had haar in zijn klauwen, net als haar dochter, ze wist het zelf enkel nog niet. ”En toch is het zo schat. Net als Stagtine, ze willen je allemaal uit de weg ruimen!” Riep hij gierend. Hij moest haar kwaad krijgen. Het zwart moest voor haar ogen komen. En hij was al redelijk in de buurt. De Thunderclan Leader stoof op hem af en riep nog iets van ‘dat hij alles verpestte’ en dat hij een ‘nare kat’ was. Goh. Had ze dat pas nu door? Orchis liet een gilletje van plezier los toen hij van de op elkaar gestapelde houtblokken afklom. ”Pak me dan hihi!” Riep hij nog over zijn schouder heen terwijl hij zich een weg maakte naar zijn uitgestippelde ‘vlucht’route. Hij moest haar dieper in de barn krijgen. Aan de achterkant stond de werkplek van de Twolegs. Ze waren zich al aan voorbereiden en dat betekende dat er genoeg houtblokken en zware gereedschappen hier stonden. En tuurlijk had Orchis al gecheckt welke van deze voorwerpen los genoeg zat om te vallen.. De kans was iets te groot dat hij te zwak om haar te verslaan op spierkracht, dus pakte hij het op een veiligere (aka ‘de Orchis manier’) aan. ”Hier poesie poesie!” Lokte de tom Eveningstar veder uit.

Hij had wel verwacht dat hij haar makkelijk naar de dood kon sturen maar dat het echt zó makkelijk ging had hij ook niet aan zien komen. Orchis had een voorsprong en hij klom de andere hoop houtblokken op. Ze waren opgestapeld naast de werkbank. Toen hij op de laatste blok stond kwam Eveningstar eraan. Hij wachtte nog op de perfecte timing en hoppa! Tijdens zijn sprong gaf de General een trap tegen de houtblok aan. Die viel om en Orchis ontsnapte de lawine die toen ontstond door veilig en wel op de werkbank te komen. Vanuit daar keek hij hoe de domino effect zich vormde en Eveningstar in de val viel. Met een kleine grijns keek hij toe hoe de zwaarte van de blokken haar zuurstof ontnam. Dat ging nogal sneller dan verwacht. Hij gniffelde en sprong weer van de bank af terug op de opgevallen hoop houtblokken. Met enkele tiptoes huppelde hij van de hoop af terug op de grond. Met zijn kop nu laag keek hij in de levenloze ogen van Eveningstar. Nou, hij had eigenlijk gehoopt dat hij er wat meer plezier uit had kunnen halen maar blijkbaar had de Thunderclan Leader al een doodswens gehad. Zo makkelijk had ze haarzelf in de val laten lopen. “Pf. Sukkel.” Hij rolde met zijn ogen. Even dacht Orchis erover na om gewoon haar keel open te snijden en al haar levens te ontnemen maar dat deed hij uiteindelijk maar niet. Dit was gedaan met een reden, dit was een start van zijn plan en hij had haar helaas toch nog eventjes levend nodig. Als aandenker van vandaag nam hij haar hoektand mee. Met zijn ene poot trok hij haar lip omhoog en wurmde met zijn andere klauw haar tand eruit. Dat zal ze vast wel gaan voelen als ze weer wakker zou worden gheghe. Blij met zijn souveniertje nam Orchis de benen- maar niet voor hij de plek weer gemarkeerd had mijn zijn persoonlijke luchtje. Hij moest Eveningstar wel een beetje plagen eh! Nou, tot de volgende keer weer.