If it eases the breathing

Blossomhail had nog niet vaak gehad dat ze uit het kamp wilde gaan zodat ze op zichzelf kon zijn. Ze had altijd wel solaas gevonden in het omringd zijn door haar Clanmates, maar ze merkte op dat haar gedachten steeds meer af begonnen te dwalen. Ze kon zichzelf stoer voordoen en net doen alsof de straf van Crystalstar haar niet interesseerde, maar dat zou een leugen zijn. Natuurlijk kwam het hard aan als je ontnomen werd van je recht om mentor te zijn vlak voor de ogen van al je Clanmates. Daar kon ze niet omheen. Ze had Rosepaw beschermd met de beste wil van StarClan en ze durfde te wedden dat de helft van haar Clanmates dat als verraad zou zien. Dat maakte het een stuk minder aangenaam om in het kamp te zijn, al dacht ze zeker te weten dat katten die haar écht wilden steunen dat ook wel zouden doen. Ze was bang voor de reactie van Hyenafang en ze wist dat ze de confrontatie met hem aan zou moeten gaan. Hij had haar gesteund op dat moment, maar was die steun er nog steeds nu haar een deel van haar rechten was ontnomen? Die gedachte was plotseling zo ondraaglijk dat Blossomhail het kamp bijna uit gerend was. De poes skipte haar territorium totdat ze op de heilige grond kwam waar Crystalstar haar verboden had om tijdens de maandelijkse ontmoetingen tussen de Clans te komen. Maar nu waren er geen andere Clans. Nu was er enkel de stilte en zij. En Blossomhail ging met gesloten ogen zitten terwijl ze haar racende hart probeerde te kalmeren.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar had hier niets te zoeken. Hij moest uit de buurt blijven van de andere clans, zich ingraven in zijn eigen gebied en zijn clangenoten veilig hoeden van de storm die aan de horizon lag. Het was alles wat hem bezig hield, en hij probeerde zijn persoonlijke afleidingen te negeren. Maar dat laatste was uitzonderlijk moeilijk. Toch was hij afgedreven naar Fourtrees. Misschien om zijn hoofd te legen. Misschien om weer eens iets van de drama op te pikken aan de grenzen. Een roddel hier en daar. Pft, misschien moest hij iemand aanwijzen die dat voor hem deed want niemand sprak vrijuit tegen een leider. Totdat hij een bekende poes zag. De poes die hem niet lang geleden alles behalve vriendelijk had aangesproken. Oh god. Hij was toen ook in een Foxdung geweest. Maar hij zou vast en zeker al gespot zijn, dus bleef hij op een afstand van haar staan. Ze waren allemaal Crystalstars hielenlikkers. Gingen door het vuur voor hun leider. Dat was het enige wat Crystalstar goed voor elkaar had. Hij had gehoopt dat hij RiverClans leiderschap wat meer had laten doen wankelen door zijn stunt op de gathering. Maar helaas. Och, hij had nog tijd. Hij vreesde dat zij twee een koude oorlog zouden voeren totdat één van hen onder de grond zat. Hij zag echter toen hij even keek dat de poes hem misschien niet opgemerkt had. Ze zat met haar ogen dicht en leek.. gestrest? ‘Gaat alles wel oké? Of ben je erachter gekomen dat ik gelijk had.’

Het verraste haar niet eens dat de geur van de ShadowClan leader haar tegemoet kwam. Misschien was dat ergens ook wel een onderliggende reden geweest waarom dat ze hier was komen zitten. Misschien had ze ergens wel gehoopt om hem tegen te komen. Crystalstar’s acties van de voorbije dagen zorgden er immers toch wel voor dat ze haar op een andere manier begon te zien, zeker omdat het leek alsof op Hyenafang na heel de Clan haar uit leek te kotsen. Maar dat vond Blossomhail niet eens zo heel erg. Ze kon de vernedering en de pesterijen van de anderen wel verdragen. Wat ze niet kon verdragen, was dat op Icecream, Shrimpnose en zijzelf niemand leek in te zien hoe neerbuigend Crystalstar’s leiderschap kon zijn. Ze opende haar ogen weer toen Settledstar tegen haar begon te spreken en ze glimlachte naar hem. ”Ik krijg corrigerende training van Crystalstar omdat mijn mening niet met die van haar strookte,” zei ze op een zachte toon tegen de kater. ”Ben je tevreden met dat antwoord?” En ze wendde haar blik weer van hem af. Ze stelde zichzelf geen vraagtekens bij wat ze zelf had gedaan. Ze had er goed aan gedaan om Rosepaw van een potentiële doodstraf te behoeden. Ze had niks om zichzelf kwalijk te nemen.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar kon een lach niet onderdrukken. Corrigerende training? Wat? Het was wel heel grappig, dat degene die niet lang geleden nog loyaal haar leidster verdedigde, nu op de strafbank was gezet. Ondankbaar werk, dat warrior zijn. Toch was de absurditeit van het verhaal lachwekkend, vandaag dat hij met een hele zelfvoldane grijns naar de poes keek. ‘Zeer tevreden,’ miauwde hij geamuseerd. Oh, zijn humeur was echt direct verbeterd. Het was leedvermaak van de hoogste plank. Oh, het vertrouwen van de poes was vast geschaad, haar opinie zou wel bijschaven. ‘Wat is er gebeurd? Heb je doorns in d'r nest gelegd?’ grapte hij vervolgens verder. Maar natuurlijk zat in die grap meer verscholen. Hij was erg geïnteresseerd hoe deze karakterswitch had kunnen voorkomen. Erg benieuwd, inderdaad.

Blossomhail hoefde niet naar opzij te kijken om te weten dat de arrogante glimlach zich waarschijnlijk een weg had gebaand op het gelaat van de kater. Het wás ook lachwekkend. Ze had haar leader hier nog staan verdedigen een tijdje terug en nu was heel dat beeld onderuit gehaald door één domme gebeurtenis. En kon natuurlijk heel haar beklag hier doen, maar dat zou waarschijnlijk als verraad gezien worden. Als Crystalstar erachter zou komen, dan hing ze. Dan zou ze uit de Clan gegooid worden. Maar… was dat echt zo’n slecht ding? Blossomhail knipperde met haar ogen en dacht aan alles wat ze liefhad in de Clan. Hyenafang. Maar was dat genoeg? Ze twijfelde. Het deed haar pijn om zich af te vragen of haar geliefde een reden genoeg was om geen informatie te verschaffen aan de leader van een andere Clan. Die waarschijnlijk geen medelijden met haar zou hebben en er enkel spot uit zou drijven. Wat haar weer bij haar eerste punt bracht: maakte het allemaal nog uit? Ze dacht aan Crystalstar die op de hoge rots voor haar stond en op hun neer sprak. Aan de koele ogen die op haar rustten terwijl ze Blossomhail haar corrigerende training gaf. Aan de treiterende opmerkingen van haar Clanmates. En als laatste dacht ze aan de lieve ogen van Hyenafang die vertroebeld werden door een beginnend gevoel van pure haat. En de keuze werd gemaakt. ”Heel wat moons geleden zijn er twee RiverClanners ontvoerd door BloodClan,” begon ze op een koele toon die niet zoals haarzelf klonk. Alsof zij het verhaal niet vertelde, maar iemand anders. ”De kat die op dat moment bij hun was, was nog maar een jonge apprentice. Ze had één van de kittens uit het kamp meegenomen, de andere kitten was haar gevolgd. Nadat zij neergeslagen was, zijn de andere twee kittens meegenomen naar BloodClan. Zij is uit de Clan gevlucht, uit angst voor straf. Een poosje geleden vond ik haar op ons territorium en bracht ik haar naar het kamp.” Ze bewoog met haar oortjes. ”Crystalstar houdt haar verantwoordelijk voor wat er gebeurd is en dreigde met een executie. Ik en een andere warrior hebben geholpen om haar te laten ontsnappen omdat we de straf veel te ver vonden gaan.” Ze keek Settledstar aan. ”En nu hebben we allebei straf gekregen omdat dat werd gezien als verraad.” Er was niks van afwachting te horen in haar stem. Er was ook geen gevoel van schaamte dat haar overnam of het gevoel dat ze haar Clan verraden had. Ze voelde niks. Letterlijk niks.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De ShadowClan leider begon het eigenlijk als een grap, maar het hele verhaal volgde. Settledstar vernauwde zijn ogen aandachtig terwijl hij luisterde naar het verhaal. Hij opende zijn mond een keer om te antwoorden, maar sloot deze snel om een beter antwoord te kunnen redeneren. Want wat zou hij doen als leider in die situatie? Als een kat al zo lang afwezig was uit je clan. Hij had niet zo lang geleden Flutterpaw weer weggestuurd. Maar dat was ook omdat hij meer wist dat hij kon gebruiken. Hij hoopte dat hij tolerant was, maar eerlijk, hij had geen idee. Hij kende niet alle details. Eén woord bleef echter terugkomen in zijn brein. Executie. Het leek wel een trend geworden te zijn onder de leidende dames. Ze moesten toch echt een bladzijde uit zijn boek gaan nemen en het niet zo gruwelijk openbaar doen. ‘‘Je hebt een gevangene van de clan laten ontsnappen. Je had consequenties kunnen verwachten,’’ miauwde hij kalm. Hij hief zijn kin een beetje. ‘‘Maar jij denkt dat je het goeie hebt gedaan en Crystalstars gezag ondermijnt. Natuurlijk is ze kwaad.’’ Als iemand je dwars zat in je eigen clan. Dat kon ze niet laten gebeuren. ‘‘Dus de kwestie zit in het moraal. Was het waard de code te breken voor je ongelukkige gevangene?’’ Hij had het gedaan, de code breken voor het grotere goed, meerdere keren. Misschien was moord ook wel een beetje extreem. Executie? Hij had het kind waarschijnlijk ook niet terug in de clan gelaten. En hij had grotere schurken weg laten lopen met hun leven.