But we keep on colliding

Haar trainingen gingen er goed op vooruit. Ze vond het niet fijn dat haar vader haar vechttrainingen gaf, maar het was een order van Eveningstar geweest en Bristlepaw wist beter dan tegen een directe order van haar leader in te gaan. Toch vond ze het steeds eng als haar vader naar haar toerende, als ze zijn ingeklapte nagels op haar af zag komen. Ze was beter in ontwijken geworden en in een defensieve houding aan te nemen dan dat ze was in aanvallen, maar haar vader noemde dat niet per se een slecht ding en zei dat je met een defensieve houding soms ook kon winnen. Dat het soms zelfs beter was om defensief te zijn dan offensief. Zijn prijzende houding deed haar wel goed, maakte haar minder onzeker over alles. Het voelde alleen niet lekker aan dat haar training vooruitgang boekte terwijl Asterpaw in de medicine cat’s den lag. Ze was even uit het kamp weggegaan omdat het haar toch wel angstig maakte om haar zusje zo slapjes te zien liggen in de medicine cat’s den. Het was ontwijkend gedrag en ze nam het zichzelf wel kwalijk, maar op dit moment kon ze er niet veel aan doen. Het was een fight or flight reactie en in Bristlepaw’s geval was het vaker dat tweede dan het eerste. De poes merkte pas op dat ze naar Fourtrees aan het lopen was toen ze daar eenmaal aankwam. Ze bewoog wat onzeker met haar oortjes en keek twijfelend om zich heen. Was het wel een goed ding om hier alleen te zijn…?

Bristlepaw voelde haar hart het bloed in haar aderen hard rondpompen toen dat ze een RiverClan geur rook. Ze dacht de geur te herkennen… en inderdaad. Een vervelend gevoel nestelde zich in haar binnenste toen ze de poes herkende die ze toen aan de Steppingstones had gezien. Even overwoog ze om zich om te draaien en gewoon weg te gaan, maar toen besefte ze zich dat ze zich op de heilige grond van StarClan bevonden en dat ze hier waarschijnlijk veiliger was dan aan the Steppingstones. En zij had net zo veel recht om hier te zijn als de kattin, dus waarom zou ze ook weggaan? In een moment van bravoure richtte Bristlepaw haar groene ogen dan ook naar de RiverClanner. ”Aangenaam om jou ook weer terug te zien,” sprak ze op een toon waaruit niet op te maken was of ze dat meende of niet. Haar blik was nog altijd even vriendelijk als altijd en Bristlepaw deed haar best om haar nervositeit niet door haar houding door te laten schijnen. ”Had je ook nood om jezelf even af te zonderen?” Eigenlijk wilde ze helemaal geen gesprek hebben met deze gemene poes, maar ze durfde ook niet onvriendelijk te doen of niks te zeggen. Ze was misschien op neutraal gebied, maar helemaal veilig was ze natuurlijk niet. Die illusie ging ze zichzelf niet opwekken.