Wrecks

Mijn hemel, jagen. Wat een rotsport. Het had geduld en precisie en souplesse nodig en alles wat ze niet bezat. Behalve geweld, dat kende ze. Dus toen ze keihard achter een waterrat aan scheurde en dat hij ondanks haar moeite nog onder een wortel verdween. Ze vloekte luid. Gelukkig was ze warrior geworden om andere kwaliteiten. Dus ze sloeg met haar staart en twijfelde nog even of ze zijn hele hol van kant zou maken. Zij geen eten, hij geen eten, maar ze kon zichzelf nog net beheersen. Ergens anders proberen dan. Want ondanks ze geen geduld had, had ze wel doorzettingsvermogen waar je u tegen kon zeggen. Of het was gewoon koppigheid. Op een moordend tempo liep ze door het bos, luisterend, ruikend naar prooi. Maar in plaats daarvan, vond ze haar neef, die uit het niets op leek te doemen. Oncharmant botste ze tegen hem aan. ‘Hey, kijk uit, dikkop!’ snoof ze. Oh, ze had een stinkhekel aan Hermitshell. Hij die altijd maar bij alle speciale besprekingen was, en alles mocht doen, en die haar moeder had getraind. Haar sterpupil. Haar oogappeltje. Haar kroonprins. Furball.

Met een zelfnoegzame grijns sloeg hij klauwen in de waterrat, waarna het snel gedaan was. Na een stiltegebedje - want zo heilig was hij dan weer wel - besloot hij terug te gaan naar het kamp. Midden op de weg naar zijn welverdiende rustplek botste er plotseling iets met een rotvaart tegen hem aan. Dat iets bleek zijn tante te zijn, als hij dat zo mocht noemen. Het binnenpretje van dat idee toonde een stomme grijns op zijn smoel. "Heeft je moeder je niet geleerd dat je moet kijken waar je loopt?" Thistle was altijd zo fel, zo snel geïrriteerd. Ze deed hem denken aan Serpentguise, en stom genoeg ook een beetje aan Cotton.

En hier moest ze bij in de buurt blijven op haar weg naar succes? Dat was wat haar moeder zei, hij en Carrioncough. En hij keek haar aan met zo'n stom grijnsje op zijn smoel die haar uitermate irriteerde. En had zij het geduld om en verstand om nu daarboven te blijven? Natuurlijk niet. ‘‘Heeft ze duidelijk jou ook niet geleerd,’’ reageerde ze snauwend op hem. Hij was toch haar starpupil? ‘‘Maar ze heeft me genoeg andere dingen geleerd,’’ miauwde ze met een uitdagende smoel terug. ‘‘Wil je voelen?’’ Oh als ze hem in een gevecht in kon maken, dat zou hilarisch zijn. Oh, alsjeblieft, pak het aas aan. Ze zwiepte haar staart van links en rechts en kantelde haar kopje lichtjes.

Een haast neerbuigende lach klonk door de bomen, die twijfelachtig wegstierf toen hem duidelijk bleek dat ze geen grapje maakte. "Oh Thistle toch," tutte hij. "Heb ik soms iets gedaan waardoor je je zo op je staart getrapt voelt? Help me even hier," vroeg hij met opgetrokken wenkbrauw. Hij begreep er duidelijk helemaal niks van.