After School

Was ze verdrietig dat haar nestgenootjes wel Warrior waren geworden en zij niet? Eigenlijk niet zo. Daisypaw was er gewoon nog niet klaar voor, dat Warrior zijn. Ze had wat meer tijd nodig. Daisy was immers nog een beetje kinderlijk. Niets mis mee, maar ze was dus nog niet klaar voor het Warrior leven. Ze vroeg zich ergens ook af of ze ooit haar groeispurt nog ging hebben, want nu was ze nog steeds best klein. Met korte pasjes trippelde ze door de bloemenvelden heen. Daisy genoot van de zomer, het was lekker warm en alles stond in bloei. Ze had de middag vrij gekregen van trainingen, wat ze nu goed benutte door een rustig wandelingetje te maken.

Sparkpaw

_{Sparkpaw was stiekem zijn moorrunner skills aan het oefenen. Hij had dan wel geen training, maar hij kon het op zijn minst proberen. Dus onder een heerlijke zon, trainde hij zijn uitvermogen en snelheid. Hij was verdomme een Windclanner, daar stonden ze om bekend, niet als blinde mollen die zijn pa van hem wilde maken. Hij ademde al zwaar en zijn hoofd deed wat pijn van de zon die steeds in zijn ogen stond. Ja, nu hij erover dacht, hij kon niet echt goed voor zich zien. Hij kneep zijn ogen wat samen toen zijn beeld wat wazig werd. Hij had geen idee dat hij door de bloemen heen, recht op een kleine poes af rende.}

De witte poesje was zojuist gestopt om even aan een bloemetje te ruiken. De zoete geur was plots haar neusje binnengedrongen. Ze genoot glimlachend van de geur van de bloemenvelden. Het was een mooi gezicht. Haar rust werd verstoord door iets wat ze te laat had opgemerkt. Ze had zich omgedraaid door het geluid achter zich, maar de rode kater was te snel en botste vol tegen haar op. Daisypaw liet een kort kreetje horen terwijl ze samen over de grond rolde. Ow, dat deed pijn. Met haar kopje licht schuddend keek ze naar boven, waar de jongere kater bovenop haar lag. 'O-oh, Sparkpaw..'

_{En ja hoor, daar was het dan. Een knal en een crash. Rollend ging hij met een poes door de bloemen heen. Ook hij liet een hele stoere, mannelijke - kuch - gil horen. Uiteindelijk lagen ze beurs over elkaar heen. Hij kreunde even, terwijl hij met een poot langs zijn slaap wreef, voordat hij eindelijk zijn ogen open deed en zag dat het Daisypaw was die hij had gevloerd. Voor een moment waren hun koppen heel dicht bij elkaar en keek hij recht in haar gezicht. Zijn bek viel even open, waarna hij zijn naam hoorde. Zijn kaken klapten al even hard op elkaar. ‘Oh, Daisy. Oh mijn.. Oh, sorry! Sorry, sorry!’ Hij kroop snel van haar af, om vervolgens zijn poot naar haar uit te steken om haar helpen overeind te komen. Hij was een sukkel, maar tenminste wel één met manieren, hoopte hij.}

Zijn kaken die hij had open hangen klapte op elkaar. Ze hoopte maar dat dat geen pijn deed. Snel krabbelde hij van haar af, snel verontschuldigend. Daisypaw knipperde even met stomheid geslagen en liet een zacht grinnikje horen. Ook accepteerde ze graag zijn poot om haar overeind te helpen. Toen ze overeind stond merkte ze dat haar lichaam wel een beetje pijn deed. Oei. Ze glimlachte wat nerveus naar de jongere kater tegenover haar. 'Het is oké, Sparkpaw,' miauwde ze met een knikje, al kon ze niet helemaal goed op haar achterpootje staan. Maar dat probeerde ze voor hem te verbergen, want ze wilde hem niet schuldig doen laten voelen.

_{Starclandank kwam ze redelijk ongedeerd weer overeind. Op een of andere manier leek het altijd verkeerd te gaan als hij probeerde moor runner te zijn. Misschien moest hij het gewoon allemaal opgeven: iemand te zijn wie hij niet was. Zijn blik ging schichtig naar haar ogen. ‘‘Weet je het zeker?’’ miauwde hij bezorgd. ‘‘Het spijt me zo erg,’’ herhaalde hij voor de zekerheid nogmaals. Toen spotte hij ook dat ze wat dor mos overal aan haar vacht had hangen. Hijzelf zou er vast ook doorleefd uitzien, maar boeiend. ‘‘Je hebt wat.. daaro,’’ bromde hij nu ongemakkelijk. Hij wees naar een plek op haar kop, en voordat hij het nog ongemakkelijker kon maken, plukte hij was mos achter haar oor weg.}

Spark vroeg of ze het zeker wist en Daisy knikte kleintjes. Ja, echt. Ze glimlachte toen hij zei dat het hem speet en haalde lichtjes haar schouders op. 'Het is oké, echt,' miauwde ze, haar stem zacht. Ze zag hem kijken en vroeg zich af of ze er misschien uitzag alsof ze net wakker werd. Dat was meestal niet heel fraai, dacht ze. 'Je hebt wat.. daaro,' bromde hij vervolgens. Oh jee, zie je... Ze hield haar adem in toen hij opeens dichterbij kwam. Zijn poot ging naar haar oor, waar hij wat mos achter vandaan haalde. Ze bloosde, al werd dat gelukkig verborgen door haar zachte vacht, hun gezichten waren plots zo dicht bij elkaar. Haar oortje wiebelde en ze gaf hem een voorzichtig glimlachje. '..Dankje.'

_{Sparkpaw voelde een klein vonkje (no pun intended) toen hij voor dat super snelle moment eventjes bijna neus aan neus met haar stond. Maar zijn ogen waren gericht op het stukje mos en hoe hij het moest weghalen. En toen trok hij zich ook snel weer terug, waar hij Daisypaws blik weer vond. Hij dook iets met zijn kop naar beneden en een zachte lach rommelde uit zijn mond. Hij leunde toen toch wat verder naar achteren toen hij ging zitten en wreef een pootje langs zijn kop. ‘‘Minste wat ik kon doen,’’ miauwde hij. Sparkpaw zuchtte en beet even op de binnenkant van zijn mond. ‘‘Nog sorry van je moeder en p.. trouwens,’’ begon hij te ratelen. Het kon vast niet makkelijk zijn om je familie zo uit elkaar te zien vallen. Hij kon het zich niet voorstellen voor zijn eigen familie.}