heb je stenen gegeten ofzo

Foxpaw kneedde zijn mosnestje met beleid, ervoor zorgend dat het allemaal netjes en zacht en perfect was voor hem. Hij had zijn nest schoongemaakt, allemaal vers mos verzameld en hij had de ruimte waar zijn nest stond ook opgeruimd. Fox was helemaal tevreden met zichzelf, helemaal blij met zijn schone nest. Er was vers mos verzameld zodat iedereen zijn of haar nest kon verschonen, en daarbij ook de Apprentice Den een beetje kon opschonen. Foxpaw had alleen zijn nest en de ruimte er omheen opgeruimd. Het was toch ook niet aan hem om te denken aan anderen? Hij had al genoeg aan zichzelf. Daarbij was dit waar zijn nest stond, waarom zou hij zich zorgen moeten maken hoe opgeruimd het was bij een ander? Zo dacht hij, tenminste.

+ Cinderpaw

trust me i'll prove it

Het was niet zijn favoriete klusje, maar het hoorde er nu eenmaal bij. Als hij nu zijn taakjes plichtsgetrouw deed, dan zou vast de zon snel op zijn kop schijnen. Het was gewoon iets wat de jongere apprentices vaak mee opgescheept zaten nu ze nog niet echt veel alleen los vertrouwd waren. En natuurlijk als Cinderpaw iets moest doen, dan moest Foxpaw dat ook. Ze moesten bijna alles samen doen omdat ze een mentor deelden. En eerst had hij ernaar uitgekeken om een trainingsmaatje te hebben, maar met iedere dag keek hij er steeds minder naar uit om weer met hem eropuit te gaan. En niets om Foxpaw, maar dat joch had gewoon besloten dat hij hem niet mocht. En Cinderpaw had geen idee waarom.

Dromend over een persoonlijke training met Stormraiser, kwam hij de apprentice den binnen. Foxpaw was er al en kennelijk ook al begonnen. Met zijn eigen nest, tot niemands verrassing. ‘‘Yo,’’ groette hij de oudere apprentice. Hij knipperde een keer verdwaasd toen hij Foxpaw niet in actie zag komen, maar dat hij prinsheerlijk in zijn opgeruimde cirkel bleef chillen. Cinderpaw kantelde zijn kopje vragend voordat hij het gros van oude nesten bij elkaar begon te schrapen. Toen er nog steeds niets gebeurde, keek hij nogmaals naar zijn trainingsmaatje. ‘‘Kom je nog helpen?’’

Dat een certain iemand de Den binnen was gekomen had hij straal genegeerd. Hij had gewoon even geen zin in hem, in het gezeik, in alles wat blijkbaar altijd fout ging bij hem. Fox was stoïcijns naar zijn nest aan het staren, ervoor zorgden dat alles er tiptop in orde uitzag voor hem. En voor hem alleen, want dit was zijn nest. Waarom zou hij moeite doen voor iemand anders? Dus toen Cinderpaw besloot hem nog een keer aan te spreken kon hij de diepe zucht niet weerhouden. Zijn ogen rolde vanzelf naar achter en hij keek Cinder aan alsof hij gek was geworden. 'Ik heb opgeruimd,' zei hij bot terug. Hij tilde zijn pootje op en wees naar de ruimte om zijn nest. Alles was netjes. Opgeruimd. 'Ik ga jou niet helpen met je eigen nest, je hebt toch zelf poten?'

trust me i'll prove it

Cinderpaw had het kunnen verwachten. Hij haalde zijn neus op toen hij zijn kop weer naar de ander keerde. Daar lag hij, z'n ogen verdwenen in z'n kop en met z'n dramatische gezeur. Natuurlijk kon hij zien dat het om hem heen netjes was. Dat maakte de rooie heel duidelijk. Dus moest Cinderpaw het nou echt weer voor hem uitspellen? Hij had vast Stormraiser ook wel goed gehoord, maar zelf besloten bijdehand te zijn.

‘‘Ik heb dit ook niet verzonnen,’’ begon hij direct fel terug tegen de rode apprentice. ‘‘Stormraiser zei dat we dit moesten doen,’’ legde hij zo kalm als hij kon uit, hoewel zijn hartslag gestaag omhoog aan het gaan was. Dit joch kon hem zo makkelijk kwaad maken. ‘‘En het is niet alleen mijn nest. Wij moeten vandaag gewoon voor iedereen opruimen, morgen doet iemand anders het weer.’’ Dat wist hij vast ook wel. Of was hij zo neurotisch dat hij het per se op zijn manier moest hebben?

Fox kon hem niet geloven. Hij zag toch gewoon dat het netjes was? Dat hij zijn ding gedaan had? Waarom moest hij hem per se komen irriteren? Alsof hij het allemaal zoveel beter wist omdat hij net wat meer training gehad heeft. Echt net. Het scheelde niets. En daarbij was Fox ook nog ouder, dus hij begreep niet waarom hij zo moeilijk deed tegen hem. Met elk woord dat Cinder uitsprak prikte zijn vacht erger, zijn irritatie rijzend. 'Alsjeblieft,' zuchtte hij met rollende ogen. 'Iedereen kan toch voor zichzelf opruimen? Waarom zouden wij dat moeten doen, huh? Ik heb mijn ding gedaan, doe jouw ding en laat me met rust,' ratelde Fox geïrriteerd. Hij kon hem echt nooit alleen laten. Was hij obsessed met hem of zo?

trust me i'll prove it

Dit joch was echt niet te geloven. Geen wonder dat hij langer in de nursery moest rondhangen. Maar zelfs dat had hem niet veranderd, want hij gedroeg zich nog steeds als een kit. Had Foxpaw niet door dat hij hem probeerde te helpen? Als ze gewoon samen dit snel deden, zou niemand in de problemen komen en was iedereen blijer op het einde van de dag.

“Ik doe dit ook niet voor mn lol,” begon bij weer tegen hem in te protesteren. “Maar er zijn nou eenmaal regels, dus doe niet zo moeilijk en kom helpen.” Hij zou het niet nog eens vragen. Hij liet niet zomaar over zich heen lopen. Foxpaw was geen leider in de apprentice den, dus hij moest zich maar even aanpassen aan de rest.

Fox probeerde zo min mogelijk geïrriteerd te zijn, maar dat mislukte. Hij kon het gewoon niet helpen, Cinderpaw haalde gewoon dit bij hem naar boven. Hij kon er ook niets aan doen dat Cinder gewoon vervelend was en dacht altijd alles beter te weten. 'Alleen omdat je wat beter bent in vechten enzo betekent niet dat je mij kan rond commanderen,' snauwde Fox terug. 'Ik heb niks van Stormraiser gehoord over dat we ook de rest moesten opruimen, maar doe lekker wat je zelf wil.' Hij haalde zijn schouders op, wegkijkend terwijl hij weer met zijn ogen rolde. Echt hoor, Fox ging écht niet naar hem luisteren. Sowieso dat hij het expres deed, denkende dat hij autoriteit had over hem. Psh.