This is my world, you are just living in it.

De jonge apprentice lag languit op haar zij op de warme zon die haar witte vacht opwarmde nadat ze had geoefend met jagen in de buurt van Small Lake. Een deel van haar vacht was daardoor nat geworden, maar gelukkig was de zon er die de stenen hadden opgewarmd en waar ze nu lekker aan het opdrogen was.

Terwijl ze er zo bij lag, schraapte ze af en toe haar nagels eens over de stenen, perfecte scherpe nagels. Net zoals zij. Eindelijk had ze rust, tijd om haar toekomstplannen mentaal uit te werken voor wanneer de tijd er kwam, die er zou komen daar zou ze wel voor zorgen. Even geen kittens of warriors in de buurt, geen klagende elders die ze moest verzorgen en geen enkele kat die haar hier kon rond commanderen. Dit was toch het perfecte leven? Of toch bijna.

Ze rolde haarzelf op de andere zij om ook op die kant de warmte in haar lange, fluffy vachtje te voelen. 2 moons. Nog 2 moons en dan zou ze officieel warrior worden. Dan was het haar tijd om te shinen. Ze bleef zo nog even een tijdje liggen, uitgestrekt en half doezelend maar toch wakker genoeg om alert te blijven en de het geluid van pootstappen op te vangen. Met een grom van irritatie sprong ze recht op haar pootjes en rekte zichzelf uit door haar rug even te krommen.

Haar amber gekleurde oogjes scande de omgeving tot ze de dader van de pootstappen vond. Een andere apprentice, één van Blazestar's scharminkels. Ze had enkel Tumblepaw eens ontmoet, toen nog Tumblekit nadat die haar apprentice ceremonie had verpest. Hoe had dat mormel gedurfd om haar moment toen te verpesten? Maar toen had ze dat kleine mormel die toen vergezeld werd door een ander mormel, Zephyrkit, op hun plek gezet en oh wat had ze er toen van genoten dat Blazestar er niks over had gezegd tegen haar. Het gevoel van macht, dat gevoel was zo goed. Maar oké, ze zou geen reden mogen hebben om dat scharminkel te judgen. Ze had nooit met hem gebabbeld en dat was ze ook niet van plan, maar truth to be told, ze had ook weer geen zin om terug te keren naar het Camp.

Ze vernauwde haar oogjes terwijl ze hem in de gaten hield vooraleer ze voor zijn neus sprong. Ze zwiepte haar staart heen en weer. "Wat kom jij hier doen?" Spatte ze, haar toon zo vriendelijk mogelijk dat ze zelf kon zijn, een neutrale toon met een beetje een geïrriteerde ondertoon. Ze kon écht wel vriendelijk zijn, maar tegen wie ze dat was dat was dan weer de vraag. Net zoals, wat haar definitie van vriendelijk was? Maar haar vriendelijk was zo neutraal mogelijk klinken terwijl ze mentaal diegene voor haar ging judgen.

+Sparkpaw

This is my world, you are just living in it. Lionki11

_{Sparkpaw probeerde nog te genieten van de laatste warme zonnestralen van Leafgreen. Hij probeerde zich echt te focussen op dat alles nu nog beter was. Dat de prooi nog rende, de wind nog warm was, dat de lucht lekker rook voordat alles nat en koud zou worden. Maar zijn gedachten zaten te vol met zijn problemen. Was het eerlijk om ze problemen te noemen, werkelijk? Ja. Want niemand op deze hele aardbol leek hem te begrijpen. Iedereen deed alsof alles normaal was. Het was niet normaal. Alles behalve normaal. Gefrustreerd schopte hij tegen een kiezelsteen aan, en vloekte schaamteloos toen het zijn teen zeer deed.

Hij was onbewust afgedwaald naar het hoogste gedeelte van WindClan territorium. Hij keek naar beneden, daar waar het kamp in de verte lag en je de grenzen van ShadowClan en RiverClan kon zien. RiverClans glooiende gebieden en die meanderende rivier en dan was ShadowClan een donkere muur bomen waar je tegenaan keek. Hij keek weer voor zich uit en stapte verder, zonder duidelijk doel. Maar zijn vredige gemopper werd al snel genoeg verstoord, door Lionpaw die ongegeneerd voor hem sprong.

Sparkpaw fronste toen ze tegen hem aan begon te praten. ‘‘Uhh.. lopen?’’ miauwde hij met een opgetrokken wenkbrauw. Het was niet alsof hij iets speciaals aan het doen was. En waarom was ze zo in zijn aura. Hij trok zich iets terug en maakte zich iets groter dan hij eigenlijk was, borst naar voren en kin iets omhoog. ‘‘Ik woon hier ook,’’ miauwde hij direct verdedigend. Dit was niet haar steen ofzo. Het was niet alsof hij met vieze poten door haar nest liep.}

I've never have been one to
half-ass shenanigans

This is my world, you are just living in it. Sparkos