Times are changing ...And so do we.(Hawkscream)

Na de ceremonie: De poes liep het camp uit, en ging richting Klein bos om daar de boel te inspecteren en te gaan jagen voor de clan. De middagzon scheen tussen het dunne bladerdek op haar grijze rug, en verwarmde de poes een klein beetje. De frisse wind gleed langs haar gezicht en gaf haar de geuren van het Klein bos. Ze rook geen vreemde kattengeuren, alleen Riverclan, maar ze ging voor de zekerheid nog even kijken en kon gelukkig niks vinden. Ze deed haar werk ernstig en dacht wel na, ze was veranderd. Als kit was ze een ijdeltuit, soms onuitstaanbaar en ook nog een vrijer. Maar nu was ze meer open voor avontuur, ze was ernstig, maar ook wel aardig. En nu was ze een echte Warrior, Avalanchefall was haar trotste naam nu. Vernoemd naar haar vacht, het was net of er twee lawines op haar bezig waren. Steen en sneeuw. Dus lawineval paste daar wel bij. De poes stopte met lopen en rook, op zoek naar prooi. Vogels kwetterde boven haar en een houtduif koerde vlak bij, mooi, dat was een van haar lieveling,s prooi,s. De duif zat achter haar, paar meter verder op. Toen ze zich omdraaide vloog hij op, maar ging twee meter verderop gewoon weer zitten. Wat dat betreft waren duiven stomme vogels. Ze ging in sluip houding naar de duif toe, de lang witte haren van haar buik sleepte over de zanderige grond en haar poten zette ze voorzichtig neer. Ze hoorde haar hart bonzen in haar keel, haar eerste jacht als Warrior ging ze niet verpesten. De duif zat in het zand te pikken, op zoek naar wat eetbaars . Bij elke stap die hij zette, ging zijn kopje op en neer. Steeds als hij haar kant op keek, hield ze zich stil, zo stil mogelijk, als een steen. Haar ogen knipperde even en ze voelde de spanning in de lucht. Ze was zo vlakbij, twee meter. Maar het was nog niet genoeg, ze moest nog dichterbij, wilde ze die duif krijgen. Morgen ging ze met haar oude mentor op haar jacht en dat mocht ze natuurlijk niet verpesten, straks dacht Cinderfall nog dat ze niks had geleerd. En dat wou ze niet, ze wou niet onhandig en dom lijken. Nu! De duif koerde opeens, hij had haar door. Ze ging vlug wat dieper door haar flanken en sprong toen omhoog, net op tijd. Ze sprong tegen de duif aan, kreeg een vleugel in haar gezicht, zij won de strijd. Haar gewicht drukte de houtduif op de grond en daar doodde ze het beest door het in zijn nek te bijten. Ze pakte het beest op, legde het aan de kant en deed het wat zand en bladeren overeen. Volgende beest. Ze wou net op zoek gaan naar de volgende, toen ze iets achter haar hoorde. Vlug draaide ze zich om en zag toen Hawkschream. Hij was ook net Warrior en had waarschijnlijk het zelfde idee gehad, of was het misschien iets anders? Wou hij iets kwijt of gewoon. Avalanchefall ging zitten, ''Hallo, Hawkschream, wat brengt jou hier?'' vroeg ze aan hem, ''Ik zie dat je Gingerpaw nog even met rust laat?'' ze zag de nieuwe Apprentice niet. Dus nam ze maar aan dat die nog in het camp was. Ze wachtte op antwoord van Hawkscream, maar voelde zich best wel ongemakkelijk. Het was moeilijk om kalm te doen bij iemand die je leuk vond, maar waarmee je soms harde meningsverschillen mee kon hebben... Ach, het leven was niet gemakkelijk....

(Dit is precies na de ceremonie )