Fortune Strives to Fill the Vacuum that it Feeds

Vandaag was een cadeautje. Een prachtig ingepakt cadeautje, met een stralende strik eromheen. En zo straalde ook zij, met haar prachtig gewassen vachtje en de geur van gedroogde bloemen aan haar vacht, zelfs in dit weer. Ze deed ook absoluut geen moeite om de zeer zichtbare pretlichtjes in haar tweekleurige ogen te doven toen ze haar grijze vriendin zag. Huppend als een klein konijntje overbrugde ze de afstand tussen hen. "Crystalstar! Wat een prachtig toeval jou weer te zien," Oh, hoe ze kon genieten van dat vleugje ongemak op haar gelaat. Ze moest eens weten hoeveel uitdrukkingen ze op haar gezicht nog zou kunnen tekenen, als ze maar de kans had. Maar voordat ze de grijze poes onder haar poten zou krijgen... Ach, een poes kon dromen. Dromerig zuchtte ze, terwijl ze de andere poes ongegeneerd aanstaarde. De afstand tussen hen nét iets te klein. Rabbitcharm giechelde. "Oh, integendeel! Zie je dan niet hoe mijn prachtige wintervacht is binnengekomen?" ze gunde haar een knipoog. Oh, ze moest eens weten. Welke gedachtes waren blijven sudderen, welke ideeën ze op haar tong had. Het voelde juist alsof ze de laatste vuile haren van haar vacht af had weten te schudden. Maar dat was nu ook allemaal bijzaak, de arme leader zag eruit alsof ze het maar al te zwaar had. "Wie oh wie heeft er op jouw hartje getrapt, Crystalstar?" vroeg ze, met iets van daadwerkelijke medeleven in haar stem.  

Hm. Wel, wat er ook speelde, het moest wel echt dodelijk ernstig zijn. Ernstig genoeg in iedergeval voor de andere poes om niet eens op te vallen hoe erg haar favoriete poes in de wereld schitterde. Rabbit slikte die woorden voor nu nog even in, want het was niets voor de scherpe leigrijze poes om zo over haar grapjes heen te zien. "Wel, dat is iets waar we verandering in kunnen brengen, weet je," kon ze toch niet laten. "Al moet ik zeggen dat ik wel een beetje een trauma over heb gehouden van die keer dat je me zo een blauwtje liet lopen, hoor..." misschien was ze dat met haar super drukke, zware, zielige leadershoofd alweer was vergeten, omdat ze natuurlijk zoveel andere dingen had die belangrijker waren. Rabbit echter niet, en ze pestte haar er maar al te graag mee. Niet dat het haar echt had pijn gedaan (oké, een heel klein beetje maar), integendeel, ze was de eerste ooit geweest die haar zomaar had laten staan op een date. Dat maakte het zo intrigerend. Minder intrigerend was haar praatje over het leaderschap, over regeltjes, over bla bla bla bla. Altijd ik kan niet, ik mag niet... Maar had ze ooit een 'ik wil niet' gehoord?
Rabbitcharm lachte zachtjes om haar woorden. "Geworden? Crystalstar ik ben altijd al soft geweest," ze keek haar aan met een plagerige glimlach. "Als je me meer in je buurt liet, zou je dat nog eens kunnen voelen," ze wilde maar al te graag dat laatste beetje afstand tussen hen overbruggen, haar woorden bewijzen terwijl ze zich tegen haar aan liet vallen. Maar goed, ze wilde niet haar grenzen over gaan, dat was niet wie ze was. Ugh. "Beschouw lekker alles als 'vertrouwelijk' wat je maar wilt, leiderlief, maar ik kan je wel één geheimpje vertellen," ze bracht haar snoet naar haar oor. "Leiders mogen nog steeds gewoon vriendinnen hebben, weet je," ze giechelde en liet zich achterover vallen, zo op haar rug meet haar buikje weerloos bloot voor de leader. "Als je het me vraagt, zou ik uren naar je stem kunnen luisteren, hoor,"

Exact het excuus dat ze had verwacht kwam haar tegemoet. Arme, arme Crystalstar. Kleine Rabbitcharm keek de grote leader aan met medeleven, en luisterde naar haar woorden. Niet dat dat genoeg was voor de ander, schijnbaar. Ze wilde antwoorden, maar de beweging van de ander snoerde haar de mond. Even verstijfde ze, één trek van haar oor verraadde haar angst. Direct kickte haar fight or flight instinct in, en haar hart fladderde als een angstig vogeltje in haar borstkas. Enkel één krachtige haal van haar glinsterende klauwen en ze zou hier doodbloeden. Vroeger had dat haar doen vluchten. Maar ze was geen angstig prooidier meer, zelfs als haar lichaam nog zo reageerde. Ze liet het zich overspoelen. De lichte tinteling van klauwen in haar vacht, de druk op haar borstkas. Ze zou niet kunnen ontsnappen. Was dat niet prachtig? De poes glimlachte. Crystalstar zou haar niets aandoen. Niet vandaag, niet op dit moment. "Wat wil je dan dat ik nog hoor, hm? Ik weet dat je moet lijden voor je rang, op alle manieren," ze zou haar vertellen dat ze kon stoppen. De sterren in duichelen achter laten, en haar rug keren tot alles wat haar leven zo zwaar maakte. Maar ze wist dat die woorden voor dove oren zouden vallen bij Crystalstar. Ze koos voor haar eigen miserie, schijnbaar was het leaderschap haar dat waard. Dat moest ze zelf weten.
Rabbit ontspande haar gehele lichaam. Ze keek de ander van onderen met glitterende ogen aan en bracht haar kop naar diens poot. Plagend stak ze haar tong uit haar mond en likte van Crystalstars nagel tot haar poot. "Altijd zo achterdochtig, Crystalstar," sprak ze met een dramatische zucht."Ik mag je, dat weet je, lief, dus ik zal eerlijk met je zijn," Rabbit maakte geen aanstalten om zich van haar grip te bevrijden. "Anders dan jij heb ik geen grootheidswaanzin, ik hoef niet meer te zijn dan dit. Ik speel geen nare spelletjes met poezen. Hetgene wat ik van je wil, weet je allang," oh, Crystal was verschrikkelijk, daar niet van. Ze twijfelde er niet over dat als het de leader zou schikken, dat ze Rabbit zonder enige twijfel de rivier in zou gooien. Maar ze had het wel gemaakt, had gekregen wat ze wilde - en dat moest Rabbit toch ergens respecteren. Het was waar dat ze eerst meer van Seamist had willen weten. De dood van Arcticwolf stond nog altijd op haar bucketlist, maar beide katten had ze al moons niet gezien. Dus die plannen waren on hold, gezien die beslissing uiteindelijk toch bij Seamist lag. Nee, voor nu had ze weinig te zoeken van Crystalstar, behalve precies datgene waar de poes al van wist. Wat kon Rabbit zeggen? Wie hield er nou niet van kracht vrouwen zoals zij? "Ik voel me wel vereerd hoor," snorde ze. "De grote Crystalstar zelf, voelt zich bedreigd door een konijntje?" plaagde ze de  ander.

Het duurde even, maar ieder kon een meester worden. Nog altijd voelde ze haar hart een sprongetje maken toen de zware klauw van de leader werd geheven, en ze vrij was. De opluchting, de angst, de neiging om te vluchten... Ze kon het allemaal in een klein notendopje gooien, en het vergeten. Een klein beetje van genieten zelfs, die thrill... Was dat hoe Wolfheart het ook had gevoeld? Helaas was die diepe, melancholische zucht dan weer een beetje een buzz kill. In plaats van dat bewonderd werd zoals terecht zou zijn, had de grijze leader zich wederom van haar afgekeerd en staarde voor zich uit haar territorium in. Een nieuw betoog kwam over de tragedie die ze, volgens Rabbit, over zichzelf uit had geroepen. Met een geamuseerd glimlachje besefte ze zich dat ieder van hen telkens in dezelfde betogen terug keerde. Beide vonden ze het bloedirritant van elkaar, en alsnog zaten ze hier. En het was niet alleen Rabbit die de konijnenkriebels kreeg, bleek. Haar oortjes schoten overeind bij die woorden, als een hond die diens favoriete woordje hoorde. Ze hief zichzelf overeind, en stapte naar de ander toe. Mevrouw leader, die zo open en bloot haar gevoelens in de lucht gooide? En dan alsnog, alsnog weerhield ze zichzelf. Wat moest ze daar toch mee, vroeg ze zichzelf af. Oh Rabbit wist wel iets. "Ik heb wel een idee," murmelde ze zachtjes, en was net van plan om allerlei niet zo preutse dingen in haar oren te fluisteren toen de grijze leader al weer verder sprak. En om heel eerlijk te zijn, stierven die woordjes ook een beetje weg in haar keel. Voor een vrij zeldzame keer, had Rabbit even niet direct haar woordje klaar liggen - en was ze even stil. "Hm," begon ze op een verrast normale toon. "Ik denk dat Wolfheart wel voor me kan pleitten als het aankomt op affectie en loyaliteit gescheiden houden," ze ontmoette de blik van de ander, en glimlachtte haast teder. "Maar dat gaat allemaal niet uitmaken, hm?" ze rekte zich zogenaamd nonchalant uit. Oh, wat was het ook een pracht vrouw. Afschuwelijk star, arrogant, pretentieus en vol met zelfmedelijden, maar fantastisch. Het enige wat ze hoefde te doen was haar mee wenken naar een bosje. Niemand zou het ooit uit haar mond krijgen, zo was Rabbit niet. Niet met poezen, niet met haar. Maar hoe vervelend ze het ook vond, ze wist dat ze niet zou krijgen wat ze wilde.  "Wel, heb ik dan toch eindelijk mijn match gevonden. Figuurlijk dan, helaas. Ik zal nooit begrijpen waarom je altijd die stomme, kille sterren van je boven alles zet, lief," wat haar betreft werden ze stuk voor stuk uit de lucht geplukt.  "-maar ik kan het wel respecteren. Als... Dat echt is wat je wilt," hoe moeilijk was het nou om een affaire te hebben? Het was helemaal hip en happening. Rabbit beet op haar lip, maar slikte haar woorden in.

Ondanks alles kon ze weinig medeleven ophoesten voor Crystalstar, zelfs wanneer de mooiste ogen van de Riverclan haar aankeken met zoveel verdriet, zoveel verlangen. Ze had een strop om haar nek, eentje die steeds strakker begon te staan. En zowel zij als Rabbitcharm wisten dat dat eentje was waar ze deels zelf voor verantwoordelijk was. Tot haar verbazing frustreerde haar dat meer dan ze zou willen. Ze was niet meer gewend om niet te krijgen wat ze wilde, nog minder om die grens ook daadwerkelijk te respecteren. En Starclan, hoe graag ze dit wilde. Hm. "Tsk, wederom onderschat je mijn talent om discreet te zijn," sprak ze met een knipoog, maar meende het ergens stiekem toch wel. Crystalstar was te slim om te denken dat Rabbit alleen haar clangenoten af ging, en tot dusverre was ze zeker nog niet uit de clan geknikkert. Blaze hield van haar. Haar zelfingenomen tevredenheid verdween echter als sneeuw voor de zon toen Crystalstar over haar verdomde sterren begon. Rabbit rolde met haar ogen. "Je praat jezelf je graf in," de bitterheid in haar stem was onkarakteristiek hard. Eén tel te laat bemerkte de poes dat van zichzelf. "Ugh, laten we stoppen met praten over je achteloze goden, altijd zo'n moodkiller," grapte ze er al snel genoeg achteraan, en dat greintje van kilte was al heel snel weer verdwenen. Heel zachtjes streelde ze met haar nageltjes over de poot van de ander, hopelijk genoeg om haar kippenvel te geven."Hm, treiter me niet met mijn fantasieën," beleerde ze haar. "Bovendien, ben je niet de almachtige grote Crystalstar? Sterkste heerser van het woud? Mij stelen is een piece of cake, voor iemand zoals jij. Je hoeft me maar mee te nemen, en ik verander m'n naam wel in Fishcharm voor je," ze wist dat ze beter naar huis kon gaan. Zij allebei. Er ging niets van komen tussen hen, en des te langer ze hier zat des te meer dat begon te steken. Maar hun eindeloze gekibbel was veel vermakelijker dan haar nest, en haar gezelschap zoveel aanlokkelijker dan wie dan ook ze in haar eigen clan kon vinden. Als Crystalstar zo graag van haar af wilde, zou ze gaan. Maar dan moest ze het zelf zeggen.