It was burning too bright

Hij wist niet of het genoeg was om de ander ervan te overtuigen, maar hij ging Eveningstar niet afkraken. Dat was het enige wat hij had besloten na alles, dat hij aan haar kant zou staan wat er ook gebeurde en dat zou niet veranderen. Dat was wat ze verdiende na alles wat er gebeurd was, om een iemand te hebben die ze kon vertrouwen, waar ze zich geen zorgen voor hoefde te maken dat diegene haar zou verraden. Hij gaf er dan ook geen verdere commentaar op, maar liet ook zijn blik naar het magere muisje gaan. "Lijkt het op. Het is meer dan niks." Ook al wist hij maar al te goed dat het bijna niks was en niet eens genoeg ging zijn voor een kat.

Coldstreak haalde zijn schouders op, zijn best doende om er niet al te mismoedig uit te zien. Dit waren het soort momenten waar hij echt een hekel aan had. ”Wil je verder nog proberen of zullen we maar teruggaan naar het kamp?” vroeg hij. Ze konden checken bij deze grenzen of ze daar misschien geluk hadden dat er één prooi van het ene territorium naar het andere kwam rennen, ook al zouden ze hoogstwaarschijnlijk commentaar krijgen van de andere Clans als ze gezien zouden worden. Het maakte ook niet zo heel veel uit. ThunderClan prooi was ThunderClan prooi, of het nu van een ander territorium kwam rennen of niet.

Ze konden het misschien nog ergens anders proberen, maar hij wist niet of het zin zou hebben. Wie weet was het morgen een betere dag om prooi te vangen en hadden de andere warriors misschien ook wel wat gevangen. Hij schudde dan ook zijn kop. "Ik denk dat het beter is als we terug naar het kamp gaan." Ze hadden iets, het was meer dan niets. Ook al was het niet eens genoeg om een kat echt te voeden. "Hopelijk hebben andere warriors meer geluk gehad." En hij hoopte dat het weer snel genoeg om zou slaan zodat de clan weer genoeg voedsel zou kunnen vinden.

Coldstreak gaf een kort knikje toen dat Dustspirit aangaf dat ze beter terug konden gaan naar het kamp. Hij nam aan dat de kater het muisje wel op zou pakken; het was immers zijn vangst. Het was niet veel, maar het was beter dan niks. Hopelijk hadden de andere warriors meer geluk gehad. Met een zwiep van zijn staart draaide Coldstreak zich om en liep terug in de richting van het kamp. Zijn poten voelden aan als ijsklompen en heel de wereld leek om hem heen te draaien. Hij zou blij zijn als hij in zijn nest zou liggen en even een dutje kon doen.

De ander stemde er mee in dat ze beter terug konden gaan naar het kamp en hij pakte dan ook het muisje op en volgde achter Coldstreak aan richting het kamp. Hij merkte dat hij vermoeid was en dat hij wel wat prooi kon gebruiken, maar hij had geen idee of er vandaag wel wat zou zijn om te eten voor hem. De queens en elders gingen tenslotte voor en daar was niks vreemd aan als hij eerlijk was. Hij hoopte maar dat het muisje iemand blij zou kunnen maken.

[Topic uit]