A spark in the cold

Vandaag had ze zich, zoals gebruikelijk, heel tactisch gepositioneerd precies in een klein vlekje zon. De laatste dagen waren niets anders dan grimmig geweest, en dat reflecteerde niet alleen op Ambersand zelf, maar op de hele clan. Vandaag was het eerst in wat een eeuwigheid leek, dat er enkel een paar wolkjes aan de lucht hingen. Toegegeven, in de koude lucht bracht de zon weinig warmte, maar Ambersand nam genoegen met het kleine beetje. Ja, het kleine beetje warmte, en het feit dat ze wist dat haar rode vlekjes zouden schitteren in het licht. Maar dat hoefde niemand te weten.

&Drizzle

Het was voor haar gevoel al dagen geweest sinds ze iets van de zon had gezien en het feit dat de zon dan ook nu wat doorbrak was iets dat haar stiekem toch een beetje hoop gaf. Misschien zou er vandaag dan voor een keer meer prooi gevangen kunnen worden, misschien zouden ze niet in hun hollen verscholen blijven. Ook al gaf de zon niet veel warmte, maar ze moesten het ermee doen. Ze zag Ambersand in ongeveer het enige zonnige plekje van het kamp liggen en besloot naar haar toe te gaan. "Zo te zien heb je de beste plek van het kamp gevonden." Merkte ze op en ging zelf in de buurt liggen, ook al was daar geen zon.

Waarom kon het niet gewoon voor altijd leafgreen zijn? Kon Starclan daar niet iets mee doen? Als het zonnetje zo op haar scheen voelde ze zich meteen weer in haar element en gelukkig. De sneeuw was leuk hoor, maar misschien voor een paar dagen per jaar? Ambersand zuchtte zachtjes en sloot haar ogen even, totdat pootstapjes haar aandacht trokken. De grijze vacht herkende ze als Drizzlefall. Het zusje van haar vriendin Kiwifruit, als ze het zich goed had onthouden. "Hey," begroette ze de ander, en was opgelucht om te zien dat deze ook in een relatief goed humeur leek. Misschien ook wel voor de zon. "Hm-hm! Maar er is plek voor twee hoor," ze schoof een beetje aan de kant, waardoor haar kont weer in de schaduw zat, maar er genoeg plek voor Drizzle was. Bleh, de zon was niet mega warm, maar opeens was haar achterste toch wel een stuk kouder. Maar sharing was caring, toch? En Amber was allang blij met een vriendelijk gezicht.

Ze wist niet wat voor reactie ze terug zou krijgen. Ze verschilden misschien niet veel in leeftijd, maar echt close waren ze ook weer niet. Ze was wel blij toen Ambersand iets opschoof en ze daardoor toch deels in de zon kon liggen. Ze schoof dan ook iets op, tot ze Ambersand net niet aanraakte. Ze wist tenslotte niet of de ander het prettig zou vinden of niet als ze elkaar zouden aanraken en ze hield dan liever iets afstand. "Het lijkt al warmer te worden." Ook al wist ze dat het haar eigen gedachten konden zijn die dachten dat het warmer werd, maar dat eigenlijk niet zo was. "Of dat verbeeld ik me maar, omdat ik in de zon ben gaan liggen." Wat heel goed mogelijk was, maar het was beter dan niks.

De ander kwam heel netjes nét van haar afliggen, waardoor enkel de buitenste haartjes van hun vachten elkaar raakten. Amber glimlachte haar toe, genietend van de aandacht. Ze kenden elkaar niet zo goed, maar dat vond Amber niet zo erg. Ze was allang blij dat de minachting die ze soms bij Mizzle voelde niet was overgewaaid naar zijn zusje. Arme Mizzle... Ze besloot haar maar niet te vragen hoe het met hem ging, hun gesprek was net een beetje luchtig. "Misschien moeten we er gewoon hard genoeg in geloven, dan wordt het werkelijkheid," ze hief haar kopje naar de zon en glimlachte. "Misschien dat we zelfs leafbare nog weg kunnen denken. Dat zou nog eens mooi zijn, hm?" Genoeg eten voor iedereen, geen ziekte.. Starclan, het was alles dat ze nu nodig hadden.

Als gedachten de werkelijkheid konden worden, dan was er zoveel anders dan dat het nu was. Toch als het om warmte ging kon ze wel geloven dat als je maar aan warme dingen dacht je jezelf ook warmer zou voelen en hetzelfde gold voor kou in greenleaf. "Gewoon aan warme dingen denken, dan worden we vanzelf warm." Dat was de zon, warme verse prooi en zoveel andere dingen. "Dan zouden we misschien nooit meer de kou van leafbare hoeven voelen." Zei ze instemmend en knikte kort met haar kop. Het zou mooi zijn, ook al wist ze ergens wel dat het niet mogelijk kon zijn.

Ze giechelde zachtjes, schattig en charmant (en een beetje expres op die manier). Met haar neus in de lucht sloot ze genietend haar ogen, en bracht alle mooie, warme dingen voor haar netvlies."Hmm, zon, warme stenen, het nest van een queen..." speelde ze het spelletje van Drizzle mee en noemde de warmste dingen op die ze kon bedenken. Ze wist nog zo goed hoe het nest van haar ouders altijd als d emeest veilige, warme haven had geleken. Als haar en haar broertje dan in de sneeuw hadden gespeeld totdat ze het veel te koud kregen, dan kon ze altijd terug vluchten naar de warme vacht van haar moeder. Het stak een beetje dat ze nu niemand meer had om tegen aan te kruipen en warm te worden, iniedergeval niet meer zo als vroeger... Amber duwde de gedachten weg, en keek de ander met een glimlach aan. "En? Werkt het al?"

Een glimlach spreidde op haar gezicht toen Ambersand warme dingen op begon te noemen. Ze sloot haar eigen ogen en focuste op de woorden die de ander zei. Er waren er nog meer, zoals warme prooi net nadat je het gevangen had. Ze probeerde erop te focussen en dacht inderdaad voor een moment de kou niet meer te voelen. Ze wilde haar ogen eigenlijk ook niet openen, want dan wist ze dat de gedachtes die ze nu had niet waar zouden zijn. Toch opende ze haar ogen toen Ambersand vroeg of het gewerkt had en keek de poes aan. "Hm, ik denk dat het voor een moment werkte." Alleen haar gedachtes weer af begonnen te dwalen begon de kou ook weer terug te komen.

Toen ze haar ogen weer open deed, was het kamp weer net zo koud als eerst. Niet alleen de leafbare die in hun pelzen stak, maar ook het gekuch in de verte en de stilte die heerste. Ambersand slikte, en moest haar best doen zich niet mee te laten sleuren door haar emoties. Ze wist niet of Drizzle precies hetzelfde voelde, maar ook zij leek teleurgesteld. Amber keek de andere kant uit. "Ah, wel, iets is beter dan niets, toch? " probeerde ze nog altijd positief te blijven, maar verder aan de hemel hingen al wolken - en hun kleine beetje zon zou al snel weer weg zijn.

Was dit maar iets dat ze onbewust konden doen, dan zou niemand het ooit meer koud hebben. Helaas werkte dat niet zo, dus had ze alleen wat aan de warmte die van Ambersand af kwam. Het klopte dat het beter dan niets was, dan hoefde ze voor een moment niet aan alles te denken dat er gaande was. "Het zorgt er ook voor dat je je gedachtes even op wat anders kan zetten." Gaf ze dan ook eerlijk toe. Ze liet haar blik naar de lucht gaan, waar wolken steeds meer begonnen te vormen. Ze hoopte niet dat het zou gaan sneeuwen, het was al erg zat als de zon weg zou gaan.

Een heel stille zucht rolde over haar lippen. Ze wilde zich opkrullen en slapen totdat het weer iedere dag zonnig was. Dat de libelles weer in de lucht zoemden, dat de kikkers weer brulden en dat haar leven weer gelukkig was. Misschien was een winterslaap nog niet zo slecht. Drizzel leek hetzelfde te denken. "Hm-hm," stemde ze in. Ze wilde haar vragen wat ze probeerde te vermijden, waarom zij liever aan andere dingen dacht. Maar waarschijnlijk was het enkel de grimmige sfeer in het kamp, en daar wilde ze het liever niet over hebben. "Wat voor anders?" vroeg ze uiteindelijk maar, nieuwsgierig waar haar leeftijdsgenootje graag aan dacht.

Ze liet haar blik naar Ambersand gaan toen ze vroeg waar ze anders aan wilde denken. Als ze alleen positieve dingen zou zeggen, dan was het te algemeen en daar zou de ander ook niet veel aan hebben. "Voornamelijk positievere gedachten." Begon ze, maar ze ging het hier niet bij laten. "Het water is niet zo koud om in te zwemmen, de kittens zijn ook actiever wanneer het niet zo koud is. Maar ook de geuren die zo anders zijn wanneer dingen in bloei staan." Ze kon nog wel doorgaan, maar dat was al heel wat en het bracht ergens toch wel een glimlach bij de gedachte. Vooral als dingen in bloei gingen staan, dan kreeg je vaak ook allerlei kleuren te zien, het was zo anders dan het bijna saaie van leafbare.