Unloved [GW][BIRTH TOPIC: OPEN]

Ze was zichzelf al manen verloren. Al manen had ze zo erg last van de ziekte die haar volgde. De ziekte die haar lichaam zwaar maakte en haar hoofd zo ver weg van het hier en nu. Ze voelde die paniek steeds hechter rond haar strot sluiten tot op het punt dat ze geen adem meer kon vinden. Ze kon geen rust nog dromen meer vinden in haar nachten en de dagen leken evengoed eindeloos. Ze kon haar clangenoten niet meer onder ogen komen, wetende dat ze haar taken niet meer kon volbrengen terwijl ze wel van dezelfde prooistapel at. Het was een schuldgevoel dat aan haar at, maar niet zo veel als dat de ziekte deed. Haar lijf mocht nieuwe rondingen dragen maar haar gezicht was al tijden ingevallen. Helderblauwe ogen die ooit vol leven stonden waren nu grauw en scherp. Haar spiegelbeeld deed haar denken aan de hazen die hier liepen. Ze wenste dat ze ook kon rennen van haar angsten, op de manier dat hun deden. Maar haar lichaam rende al weken niet meer.

Dat ze ooit had gesmeekt tot Starclan hiervoor. Dat ze ooit met jaloezie naar die kleine, donkere den had gekeken. Als ze had geweten dat dit enkel een straf zou zijn had ze de sterren met rust gelaten. Maar ze had precies gekregen wat ze wilde. De zon stond hoog op de hemel toen Sacredwish haar pijn probeerde te negeren en zichzelf naar buiten wilde loodsen. Iets in haar lijf schreeuwde hierom, om een lage struik te vinden en hieronder weg te kruipen. Dit was niet de eerste dag dat ze zichzelf zo had gevoeld, al nu leek het te laat zijn om nu nog te luisteren. Ze kreeg haar borst nog net van de aarde toen de pijn naar binnen schoot als bliksem en ze een kreet liet ontsnappen. Scherp en schel, ver voorbij het punt om schaamte te voelen. De pijn was zo groot en zo plots dat het de wereld om haar heen ontnam. Het was alles wat ze nog kende.

Haar klauwen zonken in de losse aarde en met een tweede kreet kwam ook een gevoel van verlossing. Het hele gebeuren kan niet langer hebben geduurd dan enkele minuten, want toen de pijn ver genoeg wegebde om haar weer een gevoel van de omgeving te bieden, leek er niks te zijn veranderd. Sacredwish hijgde en haar blik bleef verstaand terwijl ze probeerde te omvatten wat er net was gebeurd. Haar gedachtes konden er niet bij, ze konden de conclusie niet trekken. Zelfs al voelde ze de pijn, zelfs al voelde ze het bloed rond haar achterste poelen, zelfs al was haar buik ineens ingekrompen- zelfs al hoorde ze gepiep.

Ze kon de link niet leggen, zelfs met drie kleine stemmetjes die smeekte naar haar. Nee. Het was niet zo, het was niet van haar. Het was niet écht. Ze had gesmeekt om moeder te worden maar alles deed zo pijn, alles was haar ontnomen. De queens spraken van liefde en geluk maar waarom vóelde ze het niet. Waarom vóelde ze niks behalve angst. Ze was zichzelf verloren in deze ziekte en ze had er niet eens voor terug gekregen wat ze had gewild. Zo veel nachten had ze besteed met katers van binnen en over de grenzen om dit te bereiken, om dit te willen koesteren voor haarzelf alleen. En nu- nu was er niks. De geluiden bleven herhalen en piepen. Het klonk zo vreemd voor haar.

En toen raakte iets haar aan. Twee hongerige mondjes grepen naar voedsel aan raakte haar aan waar het gevoelig was. Waar het zéér deed. Het was een aanraking die ze niet kon hebben en in een seconde reageerde haar lichaam op dat wat vreemd was. Haar krachtige poten, gemaakt om haar tot snelheid te dragen, trapte naar deze bedreiging. Het was een felle beweging, driemaals herhaald waarna ze probeerde te staan om verdere aftasting voor te zijn, maar dit lukte haar niet. Ze leek niet te realiseren hoe het gepiep was gesmoord, met twee kittens die beweegloos uit haar zicht lagen. Zo kort dat ze in het leven waren gebracht, zo snel waren ze ook weer bij de sterren gevoegd. In een klap weer terug naar de hemel, en zo bleef enkel het donkergekleurde jongetje over. Zijn zachte gepiep nu in enkelvoud, maar te zwak om dezelfde fout te begaan als zijn zussen. Sacredwish leek het niet eens te merken, te diep in haar eigen pijn gehuld.

Samenvatting:

Open: Dit plot is helemaal open, iedereen mag reageren en op iedere manier dan ook! Je kan het letterlijk niet fout doen dus ga asjeblieft los.

there's no justice here. Only Starclan.

ALL I HEARD WAS MY HEART, DIM BUT FAST,

Hij had haar in het oog gehouden, al was het van een afstand. Het had als een verplichting aangevoeld, na alle gesprekken die ze erover hadden gehad met z'n twee. Niet dat ze ook maar iets van hem aan wilde nemen, immers zou ze Starclan zelf niet eens geloven als de katten van boven zouden vertellen dat ze zwanger was. Hij had haar hoofd geschud terwijl ze daar in het kamp lag, pijn lag te hebben. De geur van bloed had zijn neus gevuld en deed zijn hoofd pijn. Zijn ogen konden geen focus vinden op de kattin die daar lag, het beeld leek telkens te veranderen. Beelden van vroeger vulde zijn hoofd, vulde zijn geestesoog. Sacredwish verdween, het beeld van hemzelf verscheen. Het was niet de kattin die daar lag, hij was het zelf. Die nacht, die nacht nadat Toxicmind hem had open gesneden en voor dood had achter gelaten. Die nacht waarin hij zichzelf had verloren en had gevonden, in de vreemdste zin van het woord. Stagspots wankelde eventjes, knipperde met zijn ogen maar het beeld wisselde telkens. Sacredwish, hijzelf, Sacredwish, hijzelf, Sacredwish. Het maakte hem misselijk, het verergerde zijn hoofdpijn. Hij schuifelde iets dichterbij, het gepiep van kittens vulde zijn oren. De kater keek op, toen het geluid van brekende kittenbotjes te horen was. Nu was het beeld scherp, het beeld van de queen die haar kittens had vertrapt. Het geluid van drie huilende kittens maakte plaats voor één enkele zielig zacht gepiep.
Wat hem overkwam was niet ook voor hem niet duidelijk, dit hele gebeuren was een grote waas voor hem. Maar voordat hij het wist, stond hij bij de kattin, over haar heen. Voelde de warmte van het bloed, van de kittens tegen zijn poten aan terwijl hij zwaar hijgend over haar heen stond. Zijn nagels duwde zich in de ondergrond van het kamp, terwijl zijn blauwe ogen keken van de kattin naar de kitten. De pijn in zijn kop verblinde hem bijna en toen hij zijn kop omlaag deed, wist hij niet zeker of hij moeder of kitten zou raken. Maar een tel later had hij de kitten in zijn bek en zetten een stap achteruit. "Haal Storkglide!" Schreeuwde hij door het kamp heen. "Deze kitten heeft een queen nodig, Sacredwish kan zo er niet voor zorgen!" Vervolgde hij daarna, zijn blik focussend op de nursery.

LIKE FOOTSTEPS FLEEING INTO SILENCE

THANKS TO LOUIS AT ATF!

_{"I don't feel like myself. I feel like I've been gradually becoming different for a while.

I just feel like somebody else."}

Er was een hele tijd niks. Moeder. Zus. Zus. Broer. Hij. Een hele tijd niks anders dan warmte en vage bewegingen, wadend in water. Er was niks behalve vreemde geluiden heel ver weg. En daarvoor was er zelfs nog minder. Er was voeding en verzorging. Steeds minder en toen niks. De ruimte werd krapper en het warm werd minder warm. Honger konden ze nog niet voelen maar ze kwamen te kort. Ze groeide minder. Ze groeide niet. Moeder. Zus. Zus. Hij. Er was ineens meer ruimte gekomen, hij kon meer bewegen en voor een moment was er meer voeding in het systeem gekomen. Ze konden weer groter worden, ze konden ontwikkelen. Er was niks anders dan deze wereld, dan warmte en vreemde dingen heel ver weg. En toen was er ineens iets. Een flits, een beweging en ineens was er koud. Er was harde grond. Er was geluid van dichtbij. Er was geluid vanuit hem. Hij was klein en verzwakt, maar gezond. Er was honger en koud en gepiep. Hij riep om haar, om iemand. Er was een beweging. Moeder. Hij. Hij riep om haar, om iemand. Er was eenzaamheid. Er was alleen. Er was honger en koud. En toen was er een aanraking. Hij werd omhooggetild en ineens was er niks meer. Hangend in de lucht, met één punt vastgehouden. Toen was er alleen nog maar: Hij.

Scarletmacaw had het idee dat zijzelf haar kittens zou verliezen. Het gevoel dat ze te rustig in haar buik waren deed haar des te voorzichtiger zijn met haar korte tochten naar buiten. Wellicht dat ze haar reis niet altijd kon voorkomen, echter was ze hierdoor dus in het kamp toen ze Stagspots hoorde roepen. "Haal Storkglide!" Slaperig omdat ze zichzelf ook niet altijd goed voelde stapte het jongere zusje van Blazestar naar voren toe. Het leek erop dat de knappe Warrior, want zijn vlekken gaven hem een nog sierlijker uiterlijk, een kitten vast had. Een kleine kitten, een zwak uitziende kitten. Een roepende kitten. De moeder, Sacredwish leek nog niet te reageren. Die leek op de achtergrond door te draaien. Het maakte haar misselijk, maar voor nu was er een onschuldig leven dat haar misschien kon gebruiken. Zelfs al had ze nog geen idee of ze toegelaten zou worden. "Deze kitten heeft een queen nodig, Sacredwish kan zo er niet voor zorgen!" Vervolgde de kater. Iets dat ergens tot haar door deed dringen.

Haar hart klopte in haar keel terwijl ze hem met grote ogen, verstijfd aan staarde. Dat hij om Storkglide had geroepen was ze al helemaal weer vergeten. Haar bijna vlamkleurige ogen warmden een paar graden op, terwijl ze heel voorzichtig naar voren stapte. "Ik.. ik heb al melk." Mauwde ze zachtjes, twijfelend of Stagspots haar goed genoeg zou vinden om voor nu in ieder geval de kitten mee te nemen naar de Nursery. Het feit dat hij het vast hield zorgde ervoor dat ze enkel in een kromp bij het zachte, zielige gepiep. Tranen van de hormonen die ook nog sterk aanwezig waren en ook nog sterker zouden worden voordat zijzelf haar kittens zou krijgen, wellicht binnen enkele dagen. Zorgde ervoor dat ze stijfjes bleef staan. "A-als je wilt.. k-kan.. k-kan hij d-drinken." Het was duidelijk dat ze nog geen ervaren Queen was maar dat ze wilde helpen en veel liever nog de kleine kitten wilde voedden. Zodat hij hij in deze kille tijd toch wat warmte zou ontvangen. Veel melk had ze wellicht nog niet, maar daar kon Storkglide vast mee helpen.

The jokes and fun

will not remain forever...

For: Stagspots & Inkkit, kijkt naar Sacredwish

_{Sinds Falconstrike niet meer naast haar werkte, had Storkglide het een stuk drukker gekregen. Door het winterse weer en de kou kwamen veel katten bij haar aankloppen voor een pijntje hier en een kuchje daar. Het voedselgebrek was een grote zorg van haar, het verzwakte de katten meer dan normaal. Kruiden waren behoorlijk lastig te vinden, ze had haar post in de steek gelaten om het hele territorium door te spitsen om haar voorraad nog een beetje aan te kunnen vullen. Toen ze dan ook weer het kamp inliep, met maar een klein bosje kruiden, werd ze meteen drama ingesleurd. Een clangenoot die haar naam riep. Koppen werden haar kant al opgedraaid en ze dropte de kruiden tijdelijk op de grond. Geen tijd om ze naar de Medicine Den te brengen. Dit klonk ernstig. De poes kreeg vrij doorgaan van de al aanwezige katten, waarna ze aankwam bij een heftig beeld. Stokstijf bleef ze staan, kijkend naar het drama wat voor haar speelde. Sacredwish, de poes die maar niet wou luisteren naar haar. Ze was bevallen, maar het was niet goed gegaan. Twee dode lichaampjes naast haar, ze hadden nog geleefd. Storkglide keek naar Stagspots, de kater die haar hulp geroepen had. Naar de kitten die hij vasthield, de enige die hun moeder overleeft had. Scarletmacaw was er ook bij, toen Storkglide bij ze kwam had ze de zwangere poes haar hulp horen aanbieden. "Scarletmacaw, denk je dat je al melk kunt geven?''de andere Queen begon haar bevalling ook al te naderen, maar Storkglide wist niet zeker of ze al melk aan het produceren was. De kitten moest echter vlug melk hebben en warmte, twee dingen die hij niet zo krijgen van zijn eigen moeder. Bovendien moest hij nog schoongelikt worden. De calico richtte haar gele ogen op de echte moeder, maar die was ver weg. Pijn en angst waren te zien in haar ogen, ze had niet eens doorgehad wat er gebeurd was. Waarom was ze nooit bij haar gekomen, Storkglide bestond om anderen te helpen. Enkel zij kon niet bij iedereen gaan checken en ze had het geprobeerd bij Sacredwish, maar het leidde tot niks. Nu waren er twee kittens dood. Ze had iets nodig om de pijn en het bloeden te verlichten, dringend. "Stagspots, geef de kitten aan Scarletmacaw en blijf bij Sacredwish. Praat tegen haar.''Stagspots was ook niet altijd even helder in zijn kop, maar hij leek er nu goed bij te zijn. Ze wou de kitten echter ver van zijn moeder vandaag halen. Zonder op antwoord te wachten snelde de poes naar haar eigen den, waar ze naar achteren liep. Normaal gesproken moest ze een moederpoes geen klaprooszaadjes geven, maar in dit geval was het beste wat ze een in poes in paniek kon toedienen. Bovendien leek het erop dat ze toch haar eigen kitten geen melk kon geven. Ze pakte een blad en deed er een paar daarin, waarna ze met de bundel terugging naar de rest. Ze legde de bundel voor de Queen neer, het blad vouwde langzaam weer open. ''Sacredwish, ik wil dat je je best doet deze zaadjes op te eten''maakte ze duidelijk aan de poes, hopend dat ze inmiddels weer wat gekalmeerd was. Als ze het aangedurfd had zou ze de poes frambozenblad gegeven hebben, maar in haar huidige situatie wou Storkglide niet het risico nemen dat ze in verdere paniek zou schieten en zich verslikken in het blad.

@Stork praat tegen Scarlet, Stag en uiteindelijk Sacred}

Unloved [GW][BIRTH TOPIC: OPEN] Ae29f410

no limit reached:

Abrupt werd Cloverkit wakker van een kreet. Er gebeurde iets in de nursery. Meteen klaarwakker en vol verwachting sprong ze op en keek ze om zich heen. Toen klonk de tweede kreet en proefde ze de sfeer in de donkere den. Het was een schreeuw van pijn geweest, een van de queens kreeg kittens. Maar er was geen voorpret voor de nieuwe kittens te bekennen, er leek iets mis te zijn. Er was veel pijn en de geur van bloed hing in de lucht. De laatste kreet doorkliefde de nursery. Met grote ogen keek Cloverkit naar het tafereel. Het had niet zo lang geduurd, en er waren nu 3 nieuwe kits in de clan! Opluchting verspreed door haar lichaam. Wat was dit goed nieuws voor de clan! Het gepiep van de kittens was een welkom geluid, oh ze kon niet wachten tot ze groot genoeg waren om te leren kennen en mee te spelen! Ook al mocht het waarschijnlijk niet, ze zette een paar stapjes dichterbij om ze beter te kunnen bekijken.

Er klonk gekraak van botten en er lande een hoopje vacht vlak naast haar. Een bebloed hoopje kitten. De geur van ijzer drong in Cloverkits neus. Ze kon zich geen haar verroeren. Haar mond stond open om te schreeuwen van schrik, maar er kwam niks uit. Met haar pupillen gefixeerd op het beestje zag ze hoe het leven de kitten verliet. Ze realiseerde dat ze moest bewegen, weg van deze nachtmerrie, maar haar poten waren vastgelijmd aan de zachte grond van de nursery.

Unloved [GW][BIRTH TOPIC: OPEN] Onderschrift_clover

_{Met haast hief de kater zich uit zijn tweede nest in de nursery toen chaos in het kamp de ronde ging. Waarna hij, met een vermoeide blik op zijn warm gekleurde ogen, zijn twee jongste kinderen over gaf aan de queen die ze bij zich hield wanneer hun vader weg was of wanneer het tweetal gevoed moest worden. Hij voelde hun kleine oogjes op zijn rug brandde zodra hij zich omdraaide en het geschreeuw buiten tegemoet liep, en met iedere stap die de leader voort zette, voelde hij zijn poten zwaarder worden. De ijzere geur van bloed sloeg hard op zijn reuk, prikkels staken hem van links en rechts, en temidden van het al lag Sacredwish. Krijsend, bloedend en wild schoppend leek ze in oorlog te zijn met zichzelf terwijl katten bezorgd om haar heen verzamelde.

Blazestar dwong zich een weg door de menigte heen terwijl hij met zijn hard opgezette stem hen die onnodig waren weg stuurde tot uiteindelijk de situatie zich voor zijn neus ontvouwde. Hij versnelde zijn pas toen hij haar poten naar voren zag bewegen, hij zette zichzelf schrap om haar bij ze weg te rukken ]Maar toen er nog maar 1 krijste om zijn moeder. Toen het schoppen gevolgd werd door een luide krak en hij zag hoe de velletjes van de kittens ongelijk over hun botten lagen- "...Starclan nee" mauwde hij vol ongeloof. Een o vurig gevoel brandde bij de kater op terwijl hij zijn blik op de grijze kattin liet vallen... ze had ze vermoord. Ze had ze starclan verdomme vermoord. Ze had haar eigen babies een leven geschonken en afgenomen in een enkele oogopslag. Zijn nagels sloegen zich een weg door de bevroren en besneeuwde grond onder zijn poten. Kittens die haar onvoorwaardelijke liefde zouden ometen hebben- kittens die nog een heel leven voor zich hadden-

En voor even stond zijn wereld stil- voor even werd het geluid om hem heen zachter tot er niks anders was dan hij, sacredwish en de kittens. De tabby kater klemde zijn kaken strak op elkaar terwijl het medeleven met de kattin wegebde in grote vlagen, katten als zij, katten als Fawn en zijn vader- zij die hun eigen kinderen van het leven beroven of de kwaliteit er van, ze verdiende het al niet. Ze verdiende niks. Hij vernauwde zijn ogen kort woest voor hij weer bij het nu kwam en zijn blik op de kitten liet vallen waar inmiddels ook zijn zusje zich over leek te bekommeren. En zonder er bij na te denken draaide hij zich weg van hun moeder, daar zou hij zich later op focussen. Het boeide hem nu werkelijk niks wat er met haar gebeurde, niet wanneer haar kitten in kritieke toestand leek te zijn. "Is het oke? Heeft het iets gebroken?" mauwde hij bezorgd terwijl hij naar de kitten keek. Het piepte, het bewoog- Het was zwak. Blazestar slikte "Stork! De kitten is zo zwak! Je moet komen!" klonk zijn bezorgde stem gepanikeerd terwijl zijn blik over het jong heen schoot. Het was belangrijker dan zn moordenaar - velen malen. Niks lag krom, niks leek gebroken gelukkig- maar toch, wie weet was er iets wat een ongetrained oog niet zag. "Breng het naar de nursery! Het is veel te koud hier voor hem!" riep hij boven het ijzige geluid van de koude winter wind die door het kamp heen raasde. "Iemand haal extra mos, blad- alles wat isoleert, breng het nu!" zijn strenge blik schoot in het rond voor hij zijn zus aangaf naar binnen te schieten. De kitten kon het niet veroorloven energie te besteden aan warm blijven, niet in zo'n staat.}

♜

I'm like a kid who just won't let it go, twisting and turning the colours in rows

Scarletmacaw keek Storkglide aan die duidelijk haar naam had gehoord. Het hielp dat er katten waren die meer kennis hadden. Die meer wisten, zijzelf was enkel een aankomende Queen van haar eerste nest. Ze wist dat het niet lang meer kon duren voordat haar eigen kittens de wereld mochten ervaren. Zien zouden ze het nog niet, niet totdat de oogjes zouden openen. Het idee dat er een onschuldig leventje haar nodig had, een die niet in haar was gegroeid, maar een die ergens zonder twijfelen door haar werd aangenomen. Windclan zou niet zo ver uiteen vallen dat een moeder, zeker niet een moeder onder de hormonen, een kitten niet onder haar hoede zou nemen. "Scarletmacaw, denk je dat je al melk kunt geven?'' De calico knikte naar de Medicine Cat. "J-ja" Met grote ogen bleef ze naar de kitten kijken. De kitten die naar de Nursery moest. Die warmte, liefde en veiligheid nodig had. De kitten, het donkere vachtje stak af tegen de sneeuw. Sneeuw waar hij gelukkig niet meer in lag, alles leek te verdoven in haar ogen terwijl haar focus veranderde. Vanaf nu zou ze zich gedragen als de beste Warrior die ze kon zijn. Een ander was er direct van afhankelijk.

"Stagspots, geef de kitten aan Scarletmacaw en blijf bij Sacredwish. Praat tegen haar." Verward nam de kattin de kitten over. Haar vurige ogen stonden angstig. Ze had geen flauw benul hoe stevig ze hem in zijn nekvel moest pakken. Welke kant was de Nursery ook al weer op. Ze moest lopen maar haar poten voelden zwaar. Ze was er niet op voorbereid geweest. Het idee dat een Queen haar eigen kittens kon doden. Wat, wat als zij dat was geweest. Ze was ook gestresst zeker met het feit dat er een tekort aan eten was. Ze sloeg onrustig met haar staart terwijl Storkglide verdween.

Haar broer. Het was haar broer die haar weer tot bedaren bracht. Blazestar. "Is het oke? Heeft het iets gebroken?" mauwde hij bezorgd terwijl hij naar de kitten keek. Het piepte, het bewoog, maar het was zaak. Scarletmacaw probeerde te knikken terwijl ze onhandig haar poten tot bewegen probeerde te dwingen. Waar Storkglide momenteel was, was ze helemaal kwijt. De angst was in haar ogen te lezen. Ze kon nooit een moeder zijn, zoals het moest. Niet voor deze kitten. Blazestar slikte "Stork! De kitten is zo zwak! J-je moet snel komen" klonk zijn bezorgde stem gepanikeerd terwijl zijn blik over het jong heen schoot. Ondertussen probeerde Scarletmacaw haar lichaam te dwingen de Nursery te vinden. Het moest niet zo moeilijk zijn. Echter de shock zat in haar systeem en dat gekoppeld met schreeuwende hormonen maakte haar wat trager van begrip. "Breng het naar de nursery! Het is veel te koud hier voor hem!" riep hij boven het ijzige geluid van de koude winter wind die door het kamp heen raasde. "Iemand haal extra mos, blad- alles wat isoleert, breng het nu!"

Scarletmacaw kwam in beweging alsof ze door honing aan het lopen was voordat ze zo snel mogelijk als haar hoogzwangere lijf dat kon, in de richting van de Nursery stapte en haar nest opzocht. Het was warm en zacht, lag al klaar voor de tijd die haar kittens kozen om hun levens bij die van haar te voegen. Haar amberkleurige ogen gleden naar het kleine ding voordat ze het tegen haar buik aan legde en voorzichtig met haar tong over zijn neus geen wasde. Alles kwam goed. Het moest. Ritmisch, om zichzelf ook te kalmeren begon ze stevig maar vriendelijk de kitten te wassen. Alles kwam goed. Blazestar was er. Haar broer was er. Alles kwam goed.

The jokes and fun

will not remain forever...

For: Storkglide, Stagspots, Inkit & Blazestar

ALL I HEARD WAS MY HEART, DIM BUT FAST,

In een rap tempo gebeurde er ontzettend veel. Want als er een queen in de problemen was, waren er opeens wel katten aanwezig om te komen helpen. Stagspots stond nog steeds met de kitten in zijn bek, hopend dat er iemand was die 't kleine bundeltje van hem over kon nemen. En die hulp verscheen in de vorm van Scarletmacaw, de jongere zus van Blazestar en aankomende queen. Storkglide kwam de gelukkig ook al aanzetten en begon de katten rond te commanderen, zoals een Medicine Cat in deze situaties hoorde te doen. Maar weinig drong tot de gestipte kater door, hij had nog steeds moeite met herinnering en realiteit uit elkaar te houden. Zijn koppijn werd alleen maar erger en hij voelde alsof hij zodadelijk onderuit zou gaan. Zijn perceptie van tijd was helemaal verdwenen en het zorgde ervoor dat hij bijna niet doorhad dat Blazestar erbij was gekomen en dat de kattin de kitten van hem had overgenomen. Hij draaide zich om naar Sacredwish, de kattin die hij moest aanspreken van Storkglide. Zijn blauwe ogen waren dof, alsof hij diep diep in gedachten was verdwenen. Ergens klopte dat ook wel. Zonder 't zich te beseffen, liep de kater naar de kattin toen en ging tegen haar rug liggen, met zijn kop dicht tegen die van haar aan. In een zachte, maar ergens warme toon, sprak hij in haar oor. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij klaar was, waarna hij overeind kwam en zich aan haar andere kant begaf. "Kom op, blijf bij ons, Sacred. De kleine heeft je nodig, het heeft een moeder nodig. Je kan dit," sprak hij haar ferm toe. Stagspots knipperde een paar keer moeizaam met zijn ogen, zijn lichaam voelde zwaar, het licht van de omgeving deed hem pijn aan zijn hoofd en het liefst wilde hij zo ver mogelijk weg zijn van dit alles. Want nog steeds zag hij Sacredwish daar niet liggen. Nee, hij lag tegen zijn eigen uitgebloede lichaam aan.

LIKE FOOTSTEPS FLEEING INTO SILENCE

THANKS TO LOUIS AT ATF!

[Note: Niemand hoort wat Stag tegen Sacred fluistert, pls <3]

_{"I don't feel like myself. I feel like I've been gradually becoming different for a while.

I just feel like somebody else."}

Sacredwish wist het niet, voelde het niet, interesseerde het niet. Ze was niet drachtig. Ze was niet bevallen. Deze kinderen waren niet van haar. Ze konden onmogelijk van haar zijn. Want een moeder hielt meteen zonder enige twijfel van haar kroost. Zo had haar moeder van haar gehouden. Maar zij voelde niks. Niks anders dan ziekte en pijn. Ze voelde niks anders dan een vreemde combinatie van paniek en falen. Ze wíst dat er iets van haar verwacht werd maar ze kon er met haar kop niet bij. Ze bleef hijgen met haar bek open, enkel gestopt op het moment dat Stagspots over haar lijf heen torende. Zijn aanwezigheid was bedrukkend. Er zat iets verkeerd. Ze wist dat er iets verkeerd zat. Met hem. Met dit. Met haar.

Ze wist dat er iets verkeerd was aan haarzelf, dat ze anders zou moeten zijn maar verdomme het was niet mogelijk. Want niks klopte. Wat ze meemaakte, voelde en zag… het was alsof het bij een andere kattin behoorde, alsof het ver weg van haar stond. Maar ze voelde de kater over haar heen en dat was wel bij haar. Voor haar. Ze hapte naar adem toen hij weg stapte, niet eens beseffende dat het laatste kind was ontnomen. Het maakte haar ook niet uit, ze had nog op geen enkel van haar kinderen een blik gelegd. Het ging allemaal aan haar voorbij. Ze leek ook nauwelijks te beseffen dat er meer rond haar heen gebeurde.

Storkglide. De medicine cat leek door haar pijn heen te schieten. De kattin keek omhoog, verwilderd, maar leek vaag de instructies te horen. Alles in haar zei nee, haar hoofd gegrepen door vreemde ideeën en overtuigingen, allemaal in gang gebracht door haar ziekte. Ze klemde haar kaken op elkaar en greep de zaadjes, die ze snel inslikte. Het bloedde aan haar achterzijde verminderde van nature. Het leek erop dat het ergste wat haar gebeurde haar kop was. Zo probeerde ze verwoed weer op te staan. Ze moest wég.

En toen kwam die kater terug. Ze voelde zijn lijf tegen de hare, en het dwong haar weer naar beneden. Ze ging liggen uit een instinct dat de paniek voorbijging en in een ijzige stilte hoorde ze hem aan. Het klopte niet. Het hoorde niet. Nee, niks wat zei- Ze ademde sneller maar haar lichaam bleef nu dicht op de aarde. Nee, er zat iets verkeerd met hem, met haar. Met wat hij zei en zijn toon. Het kolkte door haar kop heen en in een vreemde tegenslag legde ze deze uiteindelijk neer tussen haar poten, haar ogen ferm toegeknepen. Ze wenste dat Starclan dit alles kon laten stoppen; dat het nooit was gebeurd.

there's no justice here. Only Starclan.

Er was niks. Niks anders dan hangen en piepen. De kitten wist moeilijk wat het verder moest doen. Er was niks anders te doen. Hij werd weer verplaatst en de sensatie aan zijn nek veranderde, en hierna kwam er meer geluid. Dichterbij geluid, naar hém geluid. Hij piepte iets meer, net iets meer wanhopig om de aandacht van een ouder te vinden. Hij had het koud. Hij had honger. Hij was alleen. Hij was nog niks, nog niks wat een werkelijke mening kon hebben over dingen. Dat betekende niet dat er iets in zijn kern heel goed doorhad dat het niet bij zijn ouder was, en dat hij niet veilig was. Er was niks voor hem. Niks van wat hij werkelijk nodig had. Hij piepte nog iets meer naar de stem die naar hem sprak, en kromp samen toen deze stem begon te roepen. Zijn piepen stopte en het beestje bevroor compleet. Hij was benadeeld tot de wereld gekomen. Jongste en kleinste van het nest, met een kleurmutatie. Zijn doffe maar donkere vachtje werd doorbroken door een puur en intens zwart, dieper dan de nacht. Vlekken die er niet hoorde en die niet natuurlijk waren. Een foutje. Hij was een foutje. En daardoor leefde hij nog. Daarvoor kon hij voelen hoe ze van niks weer gingen naar iets. Naar warmte, naar een zachte ondergrond, naar een warme tong. De kitten piepte niet meer, te veel geschrokken en te hard geraakt door de afstoting. En zo weigerde het ook te zogen, opzoek naar het contact waarvan hij niet eens wist wat het moet voorstellen. Het zat gewoon niet goed, hij was bang, hij zocht troost.

Scarletmacaw wist dat de kitten wellicht door zou hebben dat zijzelf niet zijn moeder was. Wellicht rook ze anders, wellicht was hij net zo bang als zijzelf was geweest toen ze het had gezien. Het begon niet te zogen, waardoor ze voorzichtig haar neus over zijn lichaam bewoog. Zoekende naar wonden. Zacht likte ze hem over zijn kopje, troostend, beschermend. Haar staart streelde ze over zijn kleine rug heen. Hij zou haar hebben, zolang hij dat wilde. Het was onschuldig, en ze wilde niet dat hij eenzaam was. "Het komt goed." Beloofde ze hem, niet wetende of ze echt die belofte kon houden. Zacht begon ze op een lage toon te snorren, terwijl ze het jong zo dicht mogelijk bij zich hield. Hopende dat hij uiteindelijk zou ontspannen.

The jokes and fun

will not remain forever...

For: Inkkit

_{Storkglide moest echt even voor een moment op haar lip bijten om niet hun aardige Leader uit te schelden, want waar leek het op waar ze mee bezig was. Gelukkig at Sacredwish wel de zaadjes op, dus dat was weer een zorg minder. Stagspots ontfermde zich verder over de poes, waardoor Storkglide de kans kon grijpen om weer naar de kitten te kijken. Ze glipte vlug even de nursery in en wierp haar gele open op Scarletmacaw en de pasgeboren. De arme jongen was zich een hoop druk aan het maken, maar Scarletmacaw had hem al gewassen. Nu probeerde ze het te laten drinken, helaas leek het erop dat de pasgeboren niet wou drinken. De calico poes ging voor de twee staan en duwde de kitten een beetje met haar neus tegen het kontje van de kitten aan zodat hij dichterbij de liggende queen haar buik zou komen. Hij was duidelijk van slag door alles wat er gebeurt was, ondanks dat hij pas net ter wereld gekomen was."Kom op, kleine''fluisterde ze tegen hem, al wist ze dat hij haar toch niet kon horen. Ze keek weer op en richtte zich op de twee gebroken lichaampjes die nog buiten lagen. Een kitten had ze al gezien, een ruwe slag in het gezicht. Storkglide kon zich helaas daar nu niet over ontfermde, zo ze hoopte dat een queen vanzelf ingreep. "Kan iemand de overleden kittens weghalen voor nu?''vroeg ze toen ze weer naar buiten stapte. Het was niet haar bedoeling om zo kortaf te klinken, maar de lichaampjes maakte de situatie er niet beter op. Straks konden ze begraven worden.

@Sacredwish, Scarletmacaw en Inkkit. Vraagt daarna of iemand de overleden kitten kan 'opruimen'}

no limit reached: