Four tequila down

Gefrustreerd drentelde ze door. Niets lukte vandaag, hoe hard ze het ook probeerde. Iedere keer dat ze ging jagen raakte ze weer afgeleid, en liet ze de weinige prooidieren die er nog waren alleen maar lang van te voren wegschieten naar hun verstopplekjes. Zo ging het wel vaker de laatste dagen, en het was niet een ideale timing. Door die stomme hufter van een Shadowclan leider had ze een beetje een voorsprong als het aan kwam op landprooi. En daar moest ze gebruik van maken, zeker nu! Ongelukkig en futloos stapte ze door, te diep om door te hebben waarheen. Het leek alsof alles alleen maar een erger zooitje aan het worden was, en dit keer was het misschien toch wel echt een beetje haar fout. Nuja. Was dat? Had Cotton dit niet misschien ook wel een klein beetje over zichzelf uitgeroepen? Amber slikte. Gelukkig was ze ziek, en uit hun buurt...
Starclan, hoorde ze zichzelf well?? Haar vriendin, of ex vriendin, lag  te creperen in de medicine cats den, en zij was blij dat ze daar lag zodat ze met haar vriendje kon rollebollen. Amber cringede en kwam tot stilstand toen de wereld overging in een glinsterende afgrond. Even kwamen al die razende gedachtes tot stilstand. Het normale harde ruizen was afgezwakt tot een zacht gekabbel, en nu de zon een heetje doorkwam glitterde alles overal. De waterval was aan het bevriezen.


&Hermitshell

Vermoeid - meer geestelijk dan fysiek - draafde de kater door het territorium. Er leek geen einde aan deze leafbare te komen. Het gebrek aan prooi had hem niet alleen verzwakt, maar ook gedeprimeerd. Het aanzicht van haar perfecte herfstkleurige vacht was dan ook precies wat hij nodig had. Ze waren ongemakkelijker met elkaar dan hij met Cotton was geweest, maar in deze.. omstandigheden mocht hij niet verbaasd zijn. "Hey, meisje," mauwde hij zoetjes, waarna hij naast haar ging zitten en de sombere sfeer rond haar heen opmerkte. Hij bleef even stil, waarna hij zijn vacht langs de hare liet strijken. "Ik heb je gemist."

Even kon ze niets anders dan genieten. Iedere kat zou dat doen, want hoe kon je ook niet? De wolken waren een klein beetje uit elkaar gebroken voor haar, en het vage winter zonnetje deed alles schitteren als kristallen. Haar ogen lichtten op, en even was ze alleen maar hier. Maar net zo breekbaar als het ijs, verdween dat vreedzame moment toen ze zijn stem hoorde. Meteen schoten haar oren overeind, net als de kleine haartjes op haar ruggengraat. Ze hoefde zich niet om te draaien om te weten dat hij het was, zijn stem zou ze in duizenden herkennen. "Hermit!" klonk er schel uit haar keel, haar wangen tintelend alleen al door zijn aanwezigheid. Starclan, hij deed altijd zo veel met haar. Wanneer hij er was wist ze nooit wat ze met zichzelf aan moest, zowel uit blijdschap als ongemak. Nu was niet anders, al helemaal toen hij zei dat hij haar had gemist. Honderden vlindertjes vladderden in haar borstkas, en ze was opeens al haar woorden kwijt bij zijn aanraking. "Uhm, ik-" ze opende en sloot haar mond weer, en voelde zich gloedheet worden onder haar vacht. In genegenheid gebracht bleef ze even stil, maar durfde uiteindelijk een klein beetje tegen hem aan te leunen, haar staart over de zijne en haar hart kloppend in haar keel. "Ik jou ook..." Betekende dit..? Zou het echt..? Ze sloeg zichzelf mentaal in haar gezicht. Dom naief kind. Hij was nog steeds met Cotton, hij zou haar nooit verlaten voor iemand zoals zijzelf. Dat wist ze, maar besloot ze diep weg te stoppen en te negeren. Nu was hij er even voor haar, was het echt zo slecht om daar even van te genieten? Zelfs al was het een gemeen spel, of een nare grap? Ze slikte. "Sorry..." zei ze zachtjes, ze was niet al te... Charmant weggelopen vorige keer, en heel eerlijk had ze hem sinds die tijd een beetje vermeden. Maar dat zou hij ook wel snappen toch? Ze klemde haar kaken wat op elkaar, en wilde hem zo graag vragen naar Cotton. Was ze nog steeds ziek? Bracht hij haar bloemetjes en eten, en zei hij haar nog steeds dat hij van haar hield? Waren ze uberhaupt nog samen? Oh ze wilde het zo graag weten, maar was niet dapper genoeg om het daadwerkelijk te vragen. Dus in plaats daarvan hing de vraag zwaar tussen hen in.

"Ik jou ook..." Zijn adem stokte en een glimlach tekende langzaam zijn gezicht. Dat was alles wat hij nu nodig had, iemand die hem had gemist. Iemand die hem wilde. Iemand voor wie hij nog geen gewoonte was geworden. Met opgetrokken wenkbrauw keek hij haar kant op. "Je hoeft nergens sorry voor te zeggen. Je hebt niks verkeerd gedaan." Nee, ze deden niks verkeerd. De cognitieve dissonantie was hysterisch. Hij wist hoe fout dit was, maar was het echt zo fout? Was het niet net zo fout om dit verlangen te onderdrukken?

Oh, die glimlach. Het was ook gewoon niet eerlijk. Amber kon wel omzichzelf walgen over hoe hij haar deed zwijmelen met niet meer dan dat, maar dat rode snoetje, en die blauwe ogen... Ugh! Kon iemand het haar echt kwalijk nemen? Uhm, ja. Cotton, natuurlijk. Maar ze werd telkens als warme was in zijn aanwezigheid. Tegen beter weten in schoof ze dan ook iets meer zijn richting op, waarbij haar staart net de zijne aanraakte. Ze wist dat dit net zo goed nog een spelletje kon zijn, al wilde ze dat zo graag niet geloven. Zo had Settled haar ook om de tuin geleid, en had Cotton haar verraadde, en Crystalstar... Ze slikte, maar haar hart brandde in haar borstkas en ze wist dat ze met liefde nogmaals dezelfde fout zou maken voor hem.
Bij zijn woorden trok ze wat ongemakkelijk met haar oren en draaide haar kop om hem aan te kijken. Maakte hij een grapje? De poes schraapte al haar moed bij elkaar. "Ik denk niet dat zij het daar mee eens is," klonk haar stem klein en zacht. Ze durfde niet eens echt haar naam te zeggen, alsof Cotton uit het niets zou verschijnen. Maar goed, ze bracht het wel op, en dat was al heel wat voor Amber.

Zij. De glimlach gleed van zijn gezicht af. Waarom moest ze haar benoemen? Het was niet alsof één van hen Cotton ook maar voor een tel was vergeten. Haar geest spookte om hen heen, tussen hen in. Hij wenste dat ze haar konden vergeten. De kater liet zijn neus in Ambers vacht verdwijnen en hij ademde haar in. "Wil je me niet?" sprak hij definitief. Dat idee alleen al versterkte zijn verlangen in tienvoud, evenals zijn woede. Nee, ze wilde dit. Dit mocht niet stoppen, niet voor niks zijn. Ze had een commitment gemaakt toen ze samen met hem deze fout was begaan.

Ze zag de glimlach van zijn gelaat verdwijnen als sneeuw voor de zon en meteen voelde ze zich schuldig. Het lag als een knoop in haar maag, zelfs al kon ze logischerwijs bedenken dat ze al het recht had om dit te vragen. Want heel eerlijk, ze wilde niet weten wat er met haar zou gebeuren wanneer zijn vriendin hierachter kwam. Hij zou niet de schuld krijgen, zij wel. Cotton had haar al bijna aan stukken gereten toen er alleen maar een gerucht was, en nu... Amber huiverde, oprecht bang voor de poes die ooit haar vriendin was. Kon ze ooit nog terug gaan hoe het was geweest? De blik die ze in de ogen van haar toenmalige vriendin had gezien gaf haar het idee dat dat niet het geval zou zijn. En zou Hermit haar dan beschermen, of ook achterlaten? En Starclan, nog maar te zwijgen over wat Crystalstar zou vinden. De steen in haar maag werd steeds zwaarder, en Amber vroeg zich af wat ze nou in Starclansnaam aan het doen was.
Toen Hermit zijn neus in haar vacht begroef schrok ze even, zo in haar eigen gedachtes vast dat ze hem even niet meer had gezien. Kort verstijfde ze. Ze wist waar dit naar toe zou kunnen gaan als ze nu niet wegging. Maar iedere haar op haar lichaam tintelde, en zij was ook maar een kat. Ze gaf zich over en liet zich tegen hem aanleunen, haar buik ontploft van vlinders. Konden ze dit moment niet even bevriezen? Schijnbaar niet, want zijn vraag schopte de poten onder haar lichaam vandaan. Amber wilde iets intelligents zeggen, maar het enige dat uit haar mond kwam was onverstaanbaar gebrabbel. De poes slikte, en wachtte even. Ze was bang dat hij haar hart in haar keel kon horen bonken. Over zijn vraag hoefde ze niet na te denken. "Jawel," klonk haar stem klein, alsof ze haar adem inhield. Misschien was dat ook wel zo. "Ik wil jou," het verlangen in haar stem was niet te faken. "Wil je mij ook..?" meer dan dat je haar wilt? Meer dan dat je iemand anders wilt? wilde ze eraan toevoegen, maar de woorden stokten in haar keel.

Opluchting golfde door hem heen toen hij het verlangen in haar stem hoorde. Ze wilde hem. De spanning in haar stem toen ze hem hetzelfde vroeg was onmiskenbaar. Goed, dat was een teken dat ze het echt meende. "Ja," fluisterde hij in haar oor, waarna hij zijn staart beschermend om haar heen sloeg, alsof dat haar ervan kon weerhouden om weg te lopen. Hij mocht haar niet kwijtraken, niet nu ze eindelijk tot elkaar waren gekomen. "Ik wil jou zo graag. Vergeet dat nooit, okay?" mauwde hij begerend.