Always winter but never Christmas

Serpentguise was erop uit gestuurd om te jagen. Vandaag kon ze niet voorbij de grenzen om prooi te scoren, dus bracht haar knorrende maag haar erna toe om te luisteren naar haar taak. Wellicht had ze geluk en kon ze straks een hapje mee snoepen. Tenminste als ze überhaupt iets kon vinden.. Dusja, daar liep ze dan: ploeterend door het sneeuw, terwijl donkere wolken zich vormde boven haar kop. De zwarte she-cat had haar oren in haar nek gedrukt. De wind begon steeds harder aan haar pels te trekken. Dat maakte het jagen niet perse makkelijker. Ugh.

Serpent dwaalde nog een tijdje door, tussendoor had ze besloten richting de Small Forest te trekken. Vooral toen er sneeuwvlokken uit de lucht begonnen te dwarrelen. Daar had ze wat minder last van dat nattige kou op haar kop door de bomen, al was het nog maar de vraag hoelang de takken haar konden beschermen. Ze voelde aan de kou die in haar botten sloop dat het waarschijnlijk niet bij een klein buitje bleef.

+ Drizzlefall

Hoewel de takken in het begin hun taak verrichtte was het uiteindelijk toch zo dat Serpentguise bedekt raakte met een laagje sneeuw. Een beetje pissig schudde ze zo nu en dan de vlokken van haar af. Het was al koud genoeg om rond te lopen, ze hoefde ook niet een extra koude natte deken over haar heen. De zwarte she-cat keek naar de lucht: hij begon steeds donkerder te kleuren. Misschien moest ze maar is gauw terug naar het kamp.. al was de vraag als überhaupt nog optijds zou zijn voor er een sneeuwstorm zou losbreken. Pootstappen in de verte prikte haar zintuigen op. Haar ogen sprongen van de lucht naar het geluidsbron toe. Ze zag Drizzlefall aankomen. Serpentguise kneep haar ogen even kort toe. Het was het zusje van die zieke knaap. Iemand die Riverclan nog meer in de shit bracht dan ze al waren. “Ah, Drizzlefall.” Mauwde ze terug toen ze gegroet werd. “Hopelijk meer geluk gehad dan ik?” Vroeg ze. Ze zag dat de ander niks bij der droeg maar wie wist. Ze had zelf wel trek.. en wie wist hoelang ze wel hier vast zouden zitten met de aankomende storm. Om warm te blijven moest er eenmaal benzine in de tank. “Ik heb nog niks en ik denk dat er ook niks gaat komen met die extra sneeuwbui op komst.” Ze wees met haar staart naar de lucht.

Drizzlefall kwam hier met hetzelfde plan maar ook net als haar geen winst gehad. Ofcourse not. Serpentguise drukte haar kaken op elkaar om niet luid uit te zuchten. Daar ging haar plan. Nu moest ze alsnog hongerig door de kou ploeteren, or even worse: in de kou de eventuele storm uit schuilen. Na haar opmerking vroeg Drizzlefall dan ook vlugjes wat te doen. Teruggaan of veder proberen. Serpentguise had tbh alles behalve zin om veder te zoeken maar om nu met een clangenoot erbij zo gemakkelijk op te geven streek ook een beetje door haar vacht. Ze sloeg nadenkend met haar staart. “Hmnn.” Mompelde ze hersenkrakend. Uiteindelijk gaf ze zuchtend toe. “Laten we maar de aftikkende minuten die we nog hebben gebruiken. Misschien hebben we een gelukje.” Ze keek weer even naar de lucht. Die zagen er echt niet goed uit. “Misschien valt de bui wel mee..” Ze hoopte het, al wist ze beter dan dat. De wolken in de lucht schreeuwde zowat in haar oor dat ze straks zouden uitbarsten in een storm. Ze keek weer naar Drizzlefall, al meer nu met een onderzoekende blik. Ze was niet perse knap maar ook niet lelijk. Ze was in ieder geval niet zoals Pipit. Agh.. Dat was en bleef toch een hopeloze droom gepaard met jeukende ballen. En naja, soms moest dat gejeuk gekrabd worden. “Ik weet eventueel een plekje om te schuilen als de sneeuwbui te heftig word.” Stelde ze voor. Wie wist kon ze op een ander manier opwarmen dadelijk. De she-cat wou maar al te graag de kou uit haar lichaam verjagen.

Ze zwoor kort te kunnen zien dat Drizzle er eigenlijk ook niet zoveel zin in had. Maar misschien kwam dat omdat ze er zelf zo tegen op keek dat ze dingen begon te verbeelden. Serpentguise nam een ademtuig door haar neus heen en keek weg toen de she-cat even glimlachte. Drizzlefall stemde in ieder geval in dus tijd om te gaan. Serpentguise zette meteen de pootstappen voort. Hoe sneller ze zouden zijn hoe beter. De zwarte she-cat liep voorbij de ander en sloop zo geruisloos ze kon zijn door het sneeuw. Ondertussen keek ze zijlings om te zien als Drizzlefall wel volgde. Met haar kop laag liep ze door en probeerde geursporen te vinden. Normaal was ze ijzersterk met het vinden van prooi, voornamelijk omdat het ook deels een sport was geworden voor Serpentguise, maar de laatste tijd was het hele land uitgestorven. Misschien was het wel een straf van Starclan, misschien had ze het territorium vervloekt door haar te doen. Ze had gedacht dat de misdaden haar nooit zouden achtervolgen, dat Starclan zich niet bezighield met katten zoals haar, maar de laatste moon voelde ze alsof de sterren haar op de hielen zaten te hijgen. “Denk jij dat de hongersnood afkomstig is van Starclan?” Vroeg ze plots aan de andere she-cat. Ze maakte geen oogcontact. Ze wou nonchalant overkomen, niet het idee gevend dat ze ergens voor vreesde, dat ze schuldig was aan de plaag en alle andere rottigheid die ze uithield. “Of is het gewoon, toeval, ofzo?”

Serpentguise keek vooruit. Haar blik strak naar voren. Haar gezicht was bijna even koud als het weer zelf. Haar oor was wel richting Drizzlefall gedraaid. Hoewel haar houding geen greintje losliet van wat ze op het moment dacht hunkerde ze naar antwoord van de ander. De she-cat dacht dat Starclan het niet zover zou laten komen zoals de situatie nu was en dat de sterren zelfs beperkt waren in hun krachten. Dat had ze zelf ook altijd gedacht, al was dat sinds kort ineens veranderd. Ze wist nog steeds niet wat ze had gezien, als het hen waren geweest, maar bang had het haar wel gemaakt. En nog steeds. Al zou ze dat nooit laten blijken aan de buitenwereld. Serpentguise snoof zachtjes als antwoord. Een beetje alsof ze met Drizzle eens was. “Waarom denk je dat dan?” Vroeg ze daarna na een paar seconde stilte. “Dat hun krachten misschien toch niet zo sterk zijn als vele zeggen.” Was het omdat haar moeder was gekidnapt? Gaf ze Starclan daarvan de schuld? Of omdat haar zwakke broertje maar niet beter werd? Al zou dat probleem toch binnenkort opgelost zijn, met of zonder Starclan.

Hoewel ze nonchalant voordeed kon ze niet geheel verbergen dat ze toch wel iets van interesse had in Drizzlefall’s woorden. De ander legde haar gedachtengang uit en Serpentguise knikte zachtjes op haar woorden. Haar ouders kwamen naar boven, iets wat ze wel aan had voelen komen. Serpentguise keek weer weg, al krulde het puntje van haar staart nadenkend om. Normaal luisterde de zwarte she-cat amper naar haar clangenoten maar nu was ze oprecht aan het luisteren. Drizzelfall zei dat Starclan hun eerder tekort schoot inplaats van dat ze krachtig genoeg waren zoals beweerd werd. Serpentguise wist zelf niet zo goed wat ze nu dacht over Starclan. Ze leefde nogal in een eigen gecreëerde chaos dat ze soms niet eens meer wist wat nou echt was of niet. De she-cat stopte eventjes en wreef over haar kop en oor heen. Dikke sneeuwvlokken begonnen in haar oorschelpen te vallen. “Ik denk dat we weinig zullen vinden.” Mauwde ze wat kort. Ze keek weer naar de ander. “Zullen we gaan schuilen?” Vroeg ze daarna iets wat aarzelend. “Misschien kunnen we nog wat veder praten in de tussentijd?” Stelde ze daarna achteraan. Ze was benieuwd als Drizzlefall haar eventueel weer kon overtuigen dat Starclan toch niks voorstelde, zoals ze vroeger zelf van overtuigd was. Dat die ene keer gewoon een rare illusie was geweest van haar eigen brein ofzo..