Snowfall

Honger leidde hen steeds verder en verder. Waar ze eerst noodgedwongen aan de randen van hun gebied jagen moeste om redelijk rond te komen, werden ze nu gedwongen om ook hier te jagen. Sommige vonden het schandalig- een aantal koppige senior warriors  vertikte het om ook maar een beetje van de code af te wijken. Maar de leader kon het niet schelen, hij zou in vakking starclan inbreken om te jagen als het betekende dat zijn clan de winter door zou komen. Dus trotseerde de leader zonder schaamte het rogue gebied, of nou ja- een wat bekender deel hier van. Immers hadden hier jaren geleden ook al clan katten gejaagd. Nu waren ze niets meer dan een verhaal, een legende enkel levende gehouden door de verhalen die verteld werden en de afstammelingen die onder de vier clans leefde- Blazestar zou er alles aan doen om er voor te zorgen dat dit lot niet met Windclan gedeelt zou worden. Dus tegen de regels in ging hij verder, en tegen de regels in stuurde hij warriors op pad in niemands land. Drastischische tijden, drastische maatregelen.

[Open]

 

Diep verzonken in gedachten, was de zwarte kater in de richting van een oud territorium gewandeld. Honger was een van zijn redenen, maar hij was vooral in zijn eigen hoofd bezig. De kater had honger, dat was waar, maar er waren katten binnen de clan die het harder nodig hadden dan hijzelf. Daarom was hij dieper in het territorium gedrongen, hopend dat hij nog iets kon vinden voor de queens en elders. Wolfhound zuchtte zachtjes en keek om zich heen. Het gebied hier was zo saai, kil en koud. Het deed hem denken aan een open plek in Shadowclan. Vreemd.
Zijn oortjes draaide zich naar een geluid toe en de kater stopte in zijn stap. Vreemd, de geur had hem nog niet bereikt, maar hij hoorde in de verte duidelijk de pootstapjes van een kat. Het duurde hem een goede tijd, voordat hij een kleine oranje kat had gevonden. Het duurde nog iets langer voordat hij door had wie het was die daar stond. Wat deed de Windclan leader hier? Nieuwsgierig liep Wolfhound dichterbij, liet merken dat hij er was door met een nagel te tikken op de harde ondergrond. Immers wilde hij de kater niet laten schrikken en daardoor opeens klauwen in zijn keel krijgen.

Schrikken deed hij niet- maar zuchtte wel. Hij had gehoopt wat alleen tijd te kunnen hebben en tegelijkertijd prooi te kunnen pikken waar hij dit vinden kon. Hij had niet verlangd naar een meet n greet met shadowclan. Met een wat afstandelijke houding keek hij de onbekende kater aan voor hij zijn mond open trok. "Hm?" merkte de leader nuchter op, hij wilde niet echt de details weten maar weglopen was ook weer zo ongemakkelijk. Daarbij, de shadowclanner had hem om aandacht gevraagd, hij zou echt niet als eerste een gesprek aangaan. Absoluut niet daar was de grotere kater verantwoordelijk voor nu, niet hij. Hij had inet besloten hem te storen.