Don't think about the consequences

Ze hadden hun weg door Shadowclan territorium naar Windclan territorium gevonden. Het was ook niet moeilijk, hij was hier al een keer eerder geweest tenslotte, maar toen niet de grens over gegaan. Hij liet zijn blik naar Oakpaw gaan toen ze eenmaal bij de grens waren. "Oke, laten we gaan," Hij was niet van plan om te stoppen nu. Als Oakpaw niet meer durfde, dan kon hij achterblijven, maar hij hoopte stiekem wel dat zijn broertje mee zou komen. Hij zakte dan ook laag bij de grond en liet zijn blik kort over het Windclan territorium gaan, maar zag zo snel geen Windclanner. Hij wenkte Oakpaw dan ook mee met zijn staart en zette de eerste stappen over de grens heen, zijn lichaam laag bij de grond houdend.

[Oakpaw eerst, daarna open]

Oakpaw zou liegen als hij zou zeggen dat zijn hart niet in zijn keel bonsde bij het vooruitzicht dat ze de WindClan grens over zouden steken. Hij had gedacht dat ze enkel naar de grens zouden gaan en daar overheen zouden turen, maar natuurlijk had hij kunnen weten dat dat niet genoeg zou zijn voor zijn nieuwsgierige broertje. En om eerlijk te zijn, had Oakpaw ook wel zin in avontuur. ”Oké, maar we blijven wel dichtbij elkaar,” zei hij op een demonstratieve toon tegen zijn broertje, snel een stap naar voren doende zodat hun pelzen langs elkaar streken. WindClan geuren kwamen hem tegemoet toen dat hij over de grens stapte en hij trok een gezicht toen hij zag hoe weinig beschutting er was. De wind streek ijskoud tegen zijn pels aan en hij zette zijn vacht op. ”Hebben die WindClanners dan ook niks van beschutting tegen de kou?” mopperde hij terwijl hij verder wandelde, zijn blik alert gericht op zijn omgeving.

Hij knikte toen Oakpaw aangaf dat ze bij elkaar zouden blijven. Dat was het minste dat hij zou willen als ze op onbekend terrein waren. "Dan hebben we in ieder geval elkaar." Sprak hij dan ook, wat ze ook tegen mochten komen. Hij rilde kort bij de koude wind die door zijn vacht heen ging, dat was iets dat ze op shadowclangebied toch minder hadden. "Ik snap ook niet hoe ze niet bevriezen met deze wind." Hoe kon welke kat dan ook hier lang doorbrengen? Hij wist dat ze in ieder geval terug zouden moeten gaan voor ze zelf te koud waren, maar zover was het ook niet en de warmte van zijn broer naast hem was wat hem zeker verder zou helpen.

Oakpaw snorde toen dat Pinepaw zijn woorden sprak. ”Ik zal er altijd voor je zijn, wat er dan ook mag gebeuren,” beloofde hij de kater. Als ze betrapt zouden worden en ze mee werden genomen naar het kamp, dan zou hij tegen Settledstar en hun moeder zeggen dat hij diegene was die op dit idee was gekomen en niet Pinepaw. Hopelijk zou hij zijn broertje dan voor de meeste straf behoeden. Maar goed, zover waren ze niet. Ze waren nog niet betrapt, maar als ze niet snel beschutting vonden, zou dat waarschijnlijk niet meer zo heel lang duren. ”Nee, dat is in ShadowClan toch wel beter geregeld. En daar ruikt het ook een stuk aangenamer.” Hij giechelde. ”Maar WindClanners rennen snel, toch? Misschien houden ze zichzelf zo wel warm.” Pff, wat een moeite. Nee, dan verborg hij zich liever in wat struikgewas tegen de kou totdat het voorbij ergste voorbij zou zijn. Dat was véél beter dan zo’n kaal landschap zonder beschutting.

Hij hoopte niet dat ze gesnapt zouden worden, maar aan de andere kant maakte dat het ook interessanter. Alleen het feit dat ze daarna in de problemen zouden komen beviel hem niet. Dit was zijn idee tenslotte geweest en dan sleepte hij Oakpaw erin mee. Toch wilde hij daar niet over na blijven denken, het was niet zover en zou misschien zelfs wel helemaal niet gebeuren. Hij had zijn vacht zoveel mogelijk uitgezet, hopende dat het zou helpen tegen de snijdende wind, maar veel deed het niet. Hij was dan misschien nog wel blij met zijn lange vacht en wierp dan ook een blik naar Oakpaw. Zijn broer had tenslotte een kortere vacht. "Als je het te koud hebt moet je het zeggen," Dan zou hij terug gaan. "We kunnen het rennen uitproberen?" Ook al wist hij dat ze dan misschien nog makkelijker gevonden zouden worden. Het zou ze wel warm houden.

Oakpaw richtte zijn blik naar zijn broer toen dat hij zijn woorden sprak en haalde zijn schouders op. ”Het valt wel mee,” stelde hij zijn broer gerust, ook al stond hij te rillen op zijn poten. Het voortbewegen hielp wel en het voorstel van rennen zou een goede zijn geweest, ware het niet dat ze dan misschien sneller betrapt zouden worden. Oakpaw voelde aan dat hij al zo onverantwoordelijk bezig was als grote broer zijnde dat hij er dat misschien maar niet bij moest nemen. ”Laten we ons vooral concentreren op het buiten zicht blijven. Ik denk dat als we nu gaan rennen, dat we nog meer op gaan vallen,” zei hij gniffelend. En er was ook nog eens een grote kans dat ze keihard op hun bek zouden gaan omdat het in die sneeuw toch wel glad was. ”Kijk,” zei hij en hij gaf een knikje naar het waterige gebied verderop. ”Ik neem aan dat WindClan daar kan drinken.” Het voelde raar aan voor hem om het zo onbeschut te zien. Zo kon je toch helemaal niet veilig drinken, zo in het openbaar?

Het was wel waar dat als ze zouden rennen ze meer op zouden vallen. Hij had het liefste dat ze helemaal niet gesnapt zouden worden. "Je hebt gelijk," Sprak hij dan ook. Ze konden beter laag blijven als ze rustig aan deden. Hij liet zijn blik naar de plek gaan die Oakpaw aangaf en vernauwde zijn ogen iets om wat beter te zien. Er leek een grote plas water te zijn, wel anders dan hun moeras. "Denk je dat het bevroren is?" Zoals een groot deel van het moeras was. Hij was eigenlijk best wel nieuwsgierig ernaar als hij eerlijk was.