Tender

Hoe dwaas was ze om hier te komen, en vooral om zich niet meteen om te draaien. Een dom, naief kind, als je Settledstar moet geloven - en eerlijk, dat begon ze steeds meer te doen. Want hier stond ze vlak voor de den van haar leader, met glazige ogen van tranen en niet eens echt een duidelijke reden om verdrietig te zijn. Maar het was donker en zo koud in haar nest, en er was niemand tegen wie ze aan mocht kruipen meer. Haar moeder voelde niet meer hetzelfde, en ze was bang dat als ze bij haar vader ging liggen dat Sea zich alleen nog maar meer zou afzonderen. Tear kon ze niet vinden, en haar broer evenmin. Zelfs aan Hermit had ze gedacht, maar als ze hem ook maar één haar aan zou raken zou iemand dat wel doorlullen, en dan zou Cotton - ziek of niet-  haar levend villen. Dus er was niemand meer, niemand aan wie ze kon denken behalve haar. Ze trok het gewoon niet om alleen te zijn vannacht. Was dat daadwerkelijk zo verschrikkelijk? Ze beet hard op haar lip. Sukkel. Natuurlijk was het erg, ze zou alles zó veel erger maken als ze nu in het hulst van de nacht haar den in zou sluipen. Amber zuchtte zo zacht mogelijk, en draaide zich om. Alleen in het donker had ze het steentje waar ze tegenaan trapte niet gezien, en haar hart zakte in haar poten toen het gerinkel zachtjes klonk. Shit.

&Crystal

Klik. Het was een zacht geluid, maar in de doodse stilte van de nacht leek het Crystalstar net een donderslag. Direct schoot de leader overeind, en nam ze een defensieve houding aan. Elke spier stond op scherp, klaar om te springen, en als een bedreigde cobra gleed ze richting de ingang van het den. De laatste tijd was ze vaker zo wakker geworden: in paranoia over wíé er op dit late tijdstip nog bij haar den langskwam. De laatste keren was er niemand geweest, maar nu wíst Crystalstar dat ze iemand gehoord had. Het moest wel een geheime missie van Windclan zijn, of misschien had Settledstar eindelijk besloten zich van haar te ontdoen. Of was het misschien iemand van binnen? Iemand die precies wist wanneer ze in slaap zou zijn. Oh, ze had de blikken wel gezien: de laatste moons leek niemand het meer met haar eens te zijn. Het enige wat hen nog rustig hield was de eindeloze angst dat ze ze eigenhandig zou verdrinken in de rivier als ze openlijk protesteerden. Wie het ook was, ze was niet van plan zich gemakkelijk gewonnen te geven. Crystalstar ontblootte tanden en klauwen, en bewoog zich geruisloos naar de duistere ingang. Afgetekend tegen de sterrenhemel zag ze een gestalte. Slechts één. Dat was vreemd, het vermoorden van een leader was toch zeker niet een eenmansmissie? Toen viel het haar ook op dat deze ene would-be moordenaar nogal slank van postuur was, en niet echt aanstalten leek te maken om het den binnen te komen. Het duurde nog twee tellen, waarin Crystalstar zich tegen de wand van haar den drukte om niet opgemerkte te worden, voordat ze schaamtevol aan zichzelf moest toegeven dat het Ambersand maar was.

"Ambersand, wat doe jij hier?" vroeg Crystalstar zachtjes. Het lukte niet helemaal om de alertheid en adrenaline die ze voelde buiten haar stem te houden. Met een tweede golf van schaamte besefte de leader dat Ambersand haar angstgeur waarschijnlijk op zou merken, en daarmee precies zou begrijpen wat er zich in het donkere den, en Crystalstar's kop, had afgespeeld. Plotseling stak er een koude wind op, en een rilling sneed door Crystalstar's vermagerde lichaam. "Kom alsjeblieft snel naar binnen, dit weer doet me geen goed," vervolgde ze, terwijl ze zich weer terugtrok naar de relatieve warmte van het beschutte den. Het feit dat Ambersand bezig was geweest om wég te lopen van het den was Crystalstar ontgaan. In haar combinatie van slaperigheid en adrenaline-gevulde spanning kon ze alleen maar een vaag gevoel van vreugde onderscheiden bij Ambersand's verschijning.

Ugh, ze droop af als een kind met hangende pootjes. Ambersand trok ongelukkig met haar oortjes, maar ving daardoor het geluid op. Alert keek ze de den in, en enkel door het maanlicht zag ze de weerspiegeling van twee zeegroene ogen die haar één seconde lang als een vijand aanstaarden. Een huivering trok over haar lichaam, en als aan de grond genageld bleef ze staan. Slechts één ademhaling stonden ze daar in stilte, maar het leek een eeuwigheid te duren voordat de leader die doorbrak. Haar stem stelde Amber niet bepaald gerust, nog de geur van... Angst? Ongemakkelijk begonnen de stukjes van de puzzel in elkaar te schuiven, maar de jonge poes wilde er niet aan denken. Nee, dat was weer haar eigen verbeelding die op hol sloeg. Crystalstar zou nooit.. Ze zou zich nooit zorgen maken over... Amber slikte en wilde eigenlijk niets liever dan heel, heel ver weg gaan toen de poes haar uitnodigde. "Sorry, Crystalstar, ik wilde je niet laten schrikken," voordat ze het wist brachten haar poten haar alweer in de den van de leigrijze leader. "Het is zo laat, sorry, ik had hier niet moeten komen. Sorry als ik je wakker heb gemaakt, ik kan weer teruggaan-" stamelde ze maar werd onderbroken door een harde windvlaag die haar den enkel nog guurder maakte.

Langzaam vloeide de spanning uit haar lijf, terwijl ze Ambersand aankeek. De jonge kattin leek behoorlijk te zijn geschrokken door de verschijning van haar Leader, maar Crystalstar was van plan om het helemaal goed te maken. Terwijl ze nog verder tegensputterde liep Ambersand al langs haar heen, het donkere den in. Crystalstar wierp nog één blik over haar schouder, om zeker te weten dat niemand hen samen had gezien: ze had immers geen zin in nieuwe roddels, en volgde Ambersand toen. Even was de duisternis allesomvattend, maar Crystalstar's nachtogen wenden snel. Het gelaat en de vorm van die prachtige jonge Warrior kwamen weer helemaal scherp in beeld. Hier, helemaal alleen in háár den, midden in de nacht. Het was een droom die uitkwam. Natuurlijk voelde Crystalstar wel iéts van terughouding, maar die was makkelijk te onderdrukken. "Vertel, waarom ben je naar me toegekomen?" Vroeg ze op haar rustigste, meest kalmerende toon, terwijl ze zich dicht tegen Ambersand aan vleide, om de warmte weer op te zoeken. "Het is zo koud.. je zult toch wel een reden hebben gehad om naar buiten te gaan?" mauwde ze zachtjes, terwijl hun vachten langs elkaar wreven.