I'm not suited for this role

Met een muis stevig tussen zijn kaken geklemd, liep Thawrage richting de nursery. Hoewel hij daar zo veel mogelijk weg probeerde te blijven, was hij zijn belofte aan Sorrelnose om de kittens samen op te voeden niet vergeten. En dat wilde helaas ook zeggen dat hij af en toe wel eens naar de nursery moest gaan zodat hij ze kon bezoeken. Het voelde nog steeds niet aan alsof geschikt was voor de vaderrol en hij was ergens blij dat hij samen met Sorrelnose de beslissing had genomen dat ze dit samen gingen doen. Hij dacht niet dat hij dit kon doen zonder haar, ook al zou hij dat nooit hardop toegeven. Zijn blik ging naar Sorrelnose en hij zag dat ze sliep, maar toch liet hij de muis voor haar op de grond vallen. Ze zou vast honger hebben als ze wakker zou zijn. Zijn blik gleed naar zijn kittens. Twee van de drie lagen te slapen en hij verstijfde toen Palmkit haar donkerblauwe oogjes opende. De enige dochter van de drie zonen waarvan er één was gestorven. Hij bleef doodstil staan terwijl hij zag hoe dat ze ontwaakte en even overwoog hij om zich om te draaien en weg te gaan, maar iets hield hem aan de grond genageld.

@Palmkit

Besef van tijd had ze nog niet. Toch was er inmiddels alweer een maandje verstreken, sinds ze op de wereld was gezet. Haar bewegingen werden steeds wat soepeler, handiger. Al bleef haar zicht wat troebel, maar goed ook dat besefte ze nog niet. Het maakte wel dat haar gehoor sterker was, dan bij de meeste kittens van haar leeftijd. Dus hoorde ze haar vader binnenkomen en werd ze wakker. Ze knipperde een paar keer en wist toen de tabby te onderscheiden van de rest van de nursery. Het was lastig omdat hij doodstil stond, bewegingen ving ze sneller op. Alleen de streepjes in zijn vacht verraadde hem, van de rest van de donkere achtergrond. Ze gaf een piepje als begroeting. Hij was er niet vaak, maar toch was er blijk van herkenning. Zijn geur hing ook rond haar moeder. Dit was haar papa. “A…” Zei ze dan ook. In een poging om papa te zeggen. De p was alleen nogal lastig uit te spreken, de a was een stuk makkelijker. Dus brak er een brede glimlach op haar kopje door. Goed hè!

Alles in Thawrage verstijfde toen dat Palmkit haar enige woordje uitsprak dat hij haar tot nu toe had horen zeggen. Anderen zouden zich waarschijnlijk vervuld voelen met trots, maar Thawrage stond als aan de grond genageld. Hij had geen idee wat hij moest voelen, hoe hij zich moest gedragen. Hij wilde geen karakter breken door zich als een warme kat te gaan gedragen, maar hij zou liegen als hij zichzelf voor zou houden dat hij toch geen greintje van voldoening voelde toen dat hij zijn dochter duidelijk haar best zag doen om hem aan te spreken. Hij liet zijn blik behoedzaam rondgaan in de nursery om te zien of iemand hun in de gaten hield, maar niemand leek oog voor hun te hebben. Toen berispte hij zichzelf. Sinds wanneer boeide het hem wat anderen van hem dachten? Hij deed toch zelf wat hij wilde. En met die gedachte deed hij een paar stappen vooruit. ”Palmkit,” sprak hij op een minder koude toon dan dat hij normaal gebruikte en hij boog zich kort naar voren zodat hij zijn neusje begroetend tegen dat van haar kon duwen. Voor de rest hield hij zijn afstand. Hij wilde eerst zien wat ze ging doen. Analyseren. Anticiperen.