[open] In het vizier!

Hier was ze dan, alleen op pad in het territorium. In de afgelopen weken had Tansypaw een enorme vooruitgang geboekt. Naast de dromer en de speelvogel, was ze nu veel meer. Haar ogen hadden de wereld gezien en dat had wat met haar gedaan. Apprentice worden was niet niks! Ze had de grenzen gezien, was aan het leren om zich te verdedigen en was op jacht gegaan met haar mentor. Nu was ze, als opdracht van haar mentor, alleen op jacht gegaan. Ze had de opdracht gekregen om voor zonhoog terug te keren met een prooi. Uiteraard had ze die uitdaging met haar 4 poten aangenomen. Ze zou zeker terug keren met een prooi. En niet één, maar op z'n minst twee prooien! Voorzichtig liep de jonge apprentice door het lange gras. Met momenten bleef de jonge poes staan waar ze stond en nam ze elk geluidje, elk geurtje in zich op. Haar gevlekte vacht zorgde voor de nodige camouflage, waardoor ze bijna verdween in het decor van Windclan. Ze was alert toe ze een heel zacht geritsel hoorde in de bladeren die nog overbleven van leaf-fall. Hierdoor zakte ze dan ook zachtjes door haar poten. Haar snorharen trilden van spanning. Met het nodige geduld schoot ze plots naar voren en sloeg ze tegen het kleine muisje dat ze had gespot. Het beestje kon echter aan haar pootslag ontsnappen. Pff. Tansypaw ging lichtjes gefrustreerd, maar ergens ook met goede moed, terug rechtstaan. Op naar de volgende kans!

Open

De kou was nog steeds niet veel beter geworden. Wat betekende dat er wel prooi was, maar heel schaars. Hij deed dan ook elke dag zo veel mogelijk zijn best om iets van prooi terug te brengen naar het kamp, maar hij ving vaker niks dan wel tegenwoordig. Hij zag een muisje voorbijschieten en als hij iets allerter was geweest, dan had hij het misschien nog kunnen vangen, maar zijn aandacht ging naar de apprentice die waarschijnlijk het muisje gemist had, Tansypaw. "Volgende keer beter," Sprak hij met een kleine glimlach. Het was voor iedereen moeilijk in deze tijd tenslotte en hij was dan ook allang blij dat hij niet de enige was die soms geen prooi wist te vangen.

Hij had zich wel een beetje afgevraagd waar haar mentor was, maar dat werd al snel verklaard toen Tansypaw sprak. Haar mentor wilde dat ze met een prooi terug kwam vandaag. Het was geen rare opdracht om te geven en een prooi vangen viel mee, maar Tansypaw moest natuurlijk meer van haarzelf vragen. "Moet je ze alleen vangen of zou je wat hulp kunnen gebruiken?" Natuurlijk zou hij haar het meeste werk laten doen, daar leerde ze het beste van, maar een beetje hulp zou vast wel mogen toch?

Ze had haar plannen met Sandgorse gedeeld. Haar poten stonden op het punt om te vertrekken toen hij voorstelde om haar te helpen. "Moet je ze alleen vangen of zou je wat hulp kunnen gebruiken?" Bij het horen van zijn voorstel voelde ze zich ergens gevleid en was meteen een antwoord geven niet zo makkelijk. "Euh," mompelde ze dan ook even luidop om aan te geven dat ze het even niet wist. "Hulp is altijd welkom!" Uiteindelijk kwam er toch een enthousiast antwoord uit. Tansy toch. Ze kon zichzelf wel voor d'r kop slaan bij de pieptoon die ze had gebruikt bij het geven van haar antwoord. Ze draaide haar kopje dan ook snel van hem weg en probeerde ze zich te herpakken. De prooigeur van een paar tellen terug probeerde ze terug op te pakken.

Voor een moment dacht hij dat ze hem af zou wijzen, dat ze inderdaad alleen moest jagen. Het zou niet erg zijn als dat zo was, maar dat betekende wel dat hij zelf ook alleen verder zou moeten en of hij daar nu zo'n zin in had wist hij niet goed. Maar gelukkig gaf ze aan dat zijn hulp welkom was en hij glimlachte naar haar. "Leid de weg." Want dit was nog steeds haar opdracht, ze zou hem moeten vertellen waar hij naartoe zou moeten gaan met jagen. Dit was ook een goede oefening voor haar tenslotte om samen met iemand anders te jagen. Hij volgde zo stil mogelijk achter haar aan, gezien hij niks wilde wegjagen. Dat zou zonde zijn.