[LEADERS - GATHERING] With great power...

Iedereen had gegeten, maar niemand leek gevoed. Het was de eerste keer in tijden geweest dat er genoeg prooi was geweest om haar hele clan te voeren. En dat was ook nodig geweest, of ze had met slechts enkele van haar sterkste Warriors naar fourtrees moeten afreizen. Zelfs nu was Crystalstar bang dat er onderweg iemand zou bezwijken, zoals al zo vaak was gebeurd het afgelopen seizoen. Echter leek het kleine beetje extra voeding, gecombineerd met het enthousiasme voor een Gathering Riverclan nieuw leven te hebben ingeblazen. Crystalstar liep aan kop van een grote kolom katten. Ze had zoveel mogelijk van hen mee laten komen, om te laten zien dat zij niet ten onder zouden gaan aan honger noch aan ziekte.

Toen Crystalstar de rand van de open plek bereikte keek ze even om. "Praat openlijk, vertel over de moeilijkheden die we hebben doorgemaakt. We hebben dit immers overleefd, en dat mogen ze allemaal weten." Haar stem was resoluut en had nog steeds het rauwe randje dat een vlaag van ziekte en een lange tijd van ondervoeding hadden achtergelaten. Het was een zware tijd geweest, en alles waar ze op kon hopen was dat die tijd niet nog zwaarder zou worden. Ze gaf een zwiep met haar staart en liep in een kalme, statige pas de open plek op.

Natuurlijk zouden er katten staren: ze was sterk vermagerd, en haar blik had een spookachtige ondertoon gekregen. Maar ze mochten staren, want alles wat ze zagen was dat zij het overleefd had, en dat ze al Starclan's beproevingen zou doorstaan. Crystalstar liep tot de voet van de rots, en sprong met een gracieuze sprong naar boven. Ze begroette Eveningstar met een knikje en keek uit over de vlakte, ze stond weer op haar plek.

Het voelde als een eeuwigheid geleden, dat hij zijn clan naar Fourtrees had geleid. Hij liep zij aan zij tussen zijn vrienden, deputy dichtbij. ShadowClan had zijn kop laag gehouden en zich sterk gehouden de afgelopen tijd. Ondanks dat er weinig gesproken werd, voelde hij nog altijd de spanning van alle kanten komen. Hij zou hier vannacht geen bondgenoten groeten. Het enige waar hij op kon bouwen was zichzelf, en zijn clan.
Settledstar rolde zijn schouders eenmaal naar achteren toen de open plek in zicht kwam. Hij rolde zijn kop van links naar rechts, waarbij een paar gewrichtjes kraakten. Er waren een paar dingen waarover hij vragen kon verwachten. Hij verwachtte vijandigheid uit ThunderClan en RiverClan, priemende ogen vanuit WindClan. De keuzes van afgelopen tijd waren puur in ShadowClans belang geweest, niets anders. Hij zou het niet eens ontkennen. Dus toen hij even bleef wachten zodat zijn clangenoten zich bij de rand van de vlakte kon verzamelen, keerde hij ze even kort toe. ‘‘Gebruikelijke gang van zaken. Zeg niet te veel en niet te weinig en hou je kop hoog.’’ Hij trok één mondhoek kort omhoog. ‘‘En probeer ervan te genieten vannacht.’’
De clan daalde met hem af de open vlakte op. Hij had eigenlijk ook trek om een gesprekje te openen met een willekeurige andere kat, maar na het zien van ThunderClan en RiverClan leidsters op de hoge rots, liet hem ook de kant op slenteren. Hij had Blazestar nog niet gespot en hij had weinig trek om met beide dames alleen eerst te moeten spreken. Hopelijk zou WindClan spoedig ook arriveren. Met een soepele sprong was hij ook op de hoge rots, waar hij een koude blik op Eveningstar wierp. Hij was hun problemen nog lang niet vergeten en nam vervolgens plaats aan de andere kant van de grijze poes. ‘‘Goedenavond,’’ miauwde hij enkel, voordat hij zijn blik weer op de menigte onder hem richtte.

Daar waren ze dan allemaal: haar eerbiedige ambtgenoten. Crystalstar begon het steeds een verdrietiger clubje te vinden. Nu ze de oudste en meest ervaren leader was, kwam er bijna een soort compassie voor deze arme anderen naar boven. Ze waren stuk voor stuk afgemat, doorgedraaid en depressief door het leiden: en zijzelf was misschien wel het ergste voorbeeld. Met haar staart netjes op haar poten gewikkeld keek Crystalstar toe hoe eerst Settledstar en toen Blazestar arriveerden. Wat moest ze van deze twee mannen vinden? Eindeloze strijd was het enige wat mogelijk leek wanneer ze zich op één plek bevonden; maar misschien.. misschien kon het vannacht anders zijn. Zij had de macht in haar klauwen om Blazestar te vernederen, het beetje reputatie dat hij had opgebouwd volledig te verwoesten. Als ze toelichtte hij zíj hém gered had, terwijl zijn dode geliefde naast hem was gevonden. Als ze vertelde dat alleen Riverclan's barmhartigheid hem had gered van een zekere dood. Als ze zou vertellen dat hij haar clan daarna niet eens wilde helpen, net wanner ze de hulp het hardst nodig hadden gehad. Het zou zijn einde kunnen betekenen.

En hij wist het, dat was misschien nog wel belangrijker: hij wist wat er van haar speech af hing. Ze zag het in zijn oranje ogen, toen ze elkaar een lang moment aankeken. Crystalstar's gezicht gaf niks weg: een stenen masker met twee zeegroene ringen, die klaarwakker maar zonder emotie terugkeken.

"Goedenavond, ik zie dat iedereen weer.. heelhuids is aangekomen. Wat fijn jullie alle drie weer te zien; ik hoop dat de winter jullie gespaard heeft," mauwde Crystalstar sereen. De ironie van haar uitspraak werd duidelijk toen ze zich weer oprichtte om aan de rand van de rots te gaan staan: iedere gespannen pees en scherp afgetekende rib was te zien. "Ik denk.. dat het tijd is dat we de spanning breken." Ze zou het initiatief nemen, voordat het iemand lukte om het gesprek één bepaalde richting in te voeren.

"De maan is rond, en Starclan heeft ons opnieuw gezegend met een heldere nacht voor onze ontmoeting." Ze wist dat haar fanatisme jegens Starclan sommigen hier niet helemaal aanstond, maar voor Crystalstar was het het belangrijkste deel van de avond: het ritueel. "Ik hoop daarom dat jullie allen de heiligheid en sereniteit van dit moment erkennen en delen." Natuurlijk was het ook show, om haar publieke karakter vorm te geven: ook Crystalstar had vaak genoeg moeite gehad met het accepteren van de allemachtigheid van haar voorouders. "Voor Riverclan is de afgelopen tijd bijzonder zwaar geweest. Wij hebben moeten strijden om te overleven nadat onze prachtige rivier opnieuw vergiftigd werd. Dit vergif verspreidde een dodelijke ziekte door ons kamp en bracht hongersnood. Er zijn katten bezweken, en nog steeds niet iedereen is volledig hersteld." Haar blik gleed kort naar Blazestar, zonder zijn blik op te zoeken. "En dat, nadat wij al voor andere onverwachte gasten hadden moeten zorgen." het was een korte toevoeging; die weinig uit zou maken voor de gemiddelde kat die daar beneden half stond te luisteren, maar voor Blazestar zou het duidelijk zijn. "Gelukkig is Riverclan intussen weer zo sterk als voorheen, dus ik hoop dat mijn waarde mede-leaders geen vreemde ideeën in hun hoofd hebben gehaald." Een vreemde, zeldzame glimlach volgde op die opmerking, terwijl Crystalstar weer ging zitten. Ze knikte naar de anderen drie, en trok een wenkbrauw op, alsof ze wilde zeggen: gaan jullie nog?