pief paf poef, bananenboef

Langzaam maar zeker ging het steeds beter met de clan. Holle wangen vulde zich langzaam weer op en doffe vachten begonnen hun glans beetje bij beetje weer terug te vinden. Het ging niet snel, niet snel genoeg misschien, maar het was een lijn die omhoog ging in plaats van naar beneden en dat was al een positief teken. Ook Littlefin begon weer wat positiever te worden. Vrolijker door de langere dagen en de extra zonuren die hiermee gepaard kwamen. Ja. Ze was een stuk gelukkiger dan een paar moons geleden. Haar snorhaartjes trilde dan ook opgewonden toen ze met een muis tussen haar kaken weer tussen de bosjes vandaan kwam.

[ + ambuhr ]

De hele dag al was haar hoofd gevuld met wolken, leek het. Of dat een goed iets of een slecht iets was... Nuja, ze wist het gewoon niet zo goed nog. Hoe dan ook zorgde het er voor dat haar jacht niet al te soepel verliep, gezien ze iedere tien stappen weer aan het zweven was. Met een ruk schudde ze haar kop. "Oh kom op, focus," mompelde ze in zichzelf, en stapte door. Het was een prachtige dag, ergens moest wel een luie muis liggen die ze te pakken kon krijgen. Maar zelfs met het vooruitzicht aan een goede maaltijd na al die moons ellende, gingen haar gedachten toch ergens heel anders heen. Ze stapte dan ook met haar hoofd heel ergens anders de bosjes in. "Ah!" ontsnapte haar toen ze plots tegen iets levends aan botste. Verward knipperde ze met haar ogen, en voelde het bloed naar haar wangen stromen toen ze de schildpaspoes aankeek. "Oh! Sorry Littlefin, ik, uh-" ja, wat had ze voor zichzelf te zeggen? Ze was gewoon niet aan het opletten geweest, waardoor ze tegen de ander was aangelopen en nu neus aan neus stonden. Gegeneerd zette ze een paar stapjes terug. "Mooie vangst," probeerde ze zichzelf te redden

De muis hing losjes aan zijn staartje tussen haar tanden te bungelen. Hij was al dood en het gevoel van de vacht en de pootjes van het beestje op haar tong liet haar maag draaien. Nee, deed haar maar een vis in plaats van een harig zoogdier. Ze wist nooit helemaal waar dat vandaan kwam, maar ze nam het altijd maar als een goed teken. Een echte riverclanner. Een bons tegen haar kop deed haar halthouden en met een verbaasde blik op naar snuit stond ze stil. Voor haar neus stond Ambersand ineens. Waar kwam die vandaan? ”Ambersand!” Miauwde ze met een lachje. ”Ook hallo.” Ze stonden bijna neus aan neus met elkaar en leken zich dat op hetzelfde moment te beseffen. Beide deden ze een stap terug. ”Oh,” ze probeerde naar de muis te kijken die nog uit haar bek hing. ”Dankjewel.” Langzaam voelde ze de puntjes van haar oren wat warm worden. Tja, ze zaten beide immers niet op te letten.

Amber was allang opgelucht dat de ander niet in een of andere tirade uitbarstte. Immers was zij degene die hier als een kip zonder kop rondliep... Of nuja, Littlefin had haar ook niet doorgehad. Schaapachtig glimlachte ze naar de ander. Het puntje van haar staart zwiepte lichtelijk ongemakkelijk heen en weer, nu dat ze even zo dicht bij elkaar stonden, en haar poging om het onderwerp van het gesprek te veranderen maakte het niet minder ongemakkelijk of intiem. Oh help. "Sorry," had ze al gezegd, maar goed. "Ik denk dat ik hitte iets teveel op mijn hoofd heb laten slaan," ze wuifde het weg en glimlachte nogmaals. "Was je uhm, op patrol?"