Gaze the stars (Eveningstar)

Sunset was op z'n zachts gezegt onhandig. Stopte dat haar? Absoluut niet. De jonge kat kon nog over haar eigen poten vallen als ze niet oplette, maar nu zat ze tussen de snakerocks in de begroeiïng. Voor haar zat een eekhoorn - in dezelfde kleur als zijzelf bijna. Dat zou ze meenemen naar het kamp. Ze zouden trots op haar zijn.
Toch?
Of - hmm - mocht ze eigenlijk wel in haar eentje het kamp uit? Sunsetpaw wist het niet zeker, eigenlijk. Klein stukje informatie wat ze gewoon vergeten was. Oeps. Kan gebeuren.

Het kleine katje sloop langzaam dichterbij... wiebelde haar kleine heupjes en sprong.... er compleet naast.
Snel sprong ze achter de op de vlucht geslagen eekhoorn aan, maar het diertje was veel te snel voor haar.
Verslagen ging ze zitten en keek de rode dikke staart na.
Shitjes.
Tijd om lang te blijven mokken had ze niet, ze was alweer afgeleid. Er ritselde wat anders tussen de begroeiïng...
Haar kopje hield eventjes scheef waarna ze zich weer liet zakken. Ze wachtte even, sprong en... ze had het!
Of... het had haar? De staart van de adder wikkelde zich om haar pootje en de kop van de slang haalde naar haar uit.
Paniek stroomde door haar lichaam. Ze draaide zich om en wilde rennen maar het ding bleef zich vasthouden.
'HEEEEEEELP!' Gillend begon ze te rennen, de slang als een leveloos iets aan haar vast hangend. Sunsetpaw draaide haar kop om te kijken of de slang er nog was.
Daarin keek ze niet waar ze heen rende en botste vol tegen een kat aan.

Eveningstar was weer op pad. Dat deed ze veel. Zo snel ze gemist kon worden was ze onderweg. Maakte ze meters. Dat hielp haar om haar kop leeg te maken. Deze keer stond jagen op de planning. De prooi was lekker aanwezig, dus eigenlijk bijna altijd succes. Of je moest het wel heel bont maken, je kop er echt niet bij hebben. Als volleerd warrior. En dat was ze, nu al heel wat moons. Drukte de verantwoordelijkheid op haar schouders, verteerde het haar misschien wel bijna. De verantwoordelijkheid opzich zelf eigenlijk niet, maar wel alles wat er bij kwam kijken. Alle ellende. Ze pikte de geur van een eekhoorn op. Dus richtte zich naar snakerocks. Helaas voor haar kwam ze te laat. Ze kwam uit haar sluiphouding omhoog toen ze Sunsetpaw achter de eekhoorn zag rennen. Dat diertje vangen werd hem niet meer. Droogjes keek ze toe. Hoe de jonge kattin rondjes begon te rennen, met een stuk kleefkruid aan haar vacht. Toen ze dacht iets te vangen in de bosjes. Sunsetpaw kwam recht op haar af en ze zette zich schrap om haar op te vangen. Met haar poot tikte ze het stuk kleefkruid van de vacht van de apprentice af. “Dood.” Miauwde ze kampjes.

Gelukkig had ze een vacht - die al rood was, want Sunsetpaw voelde het bloed uit schaamte naar haar wangen trekken toen ze vol tegen een kat aan botste. Ze belandde op haar rug, rolde snel om en de andere kat tikte toen de slang van haar lichaam af.
Alleen... was het helemaal geen slang. Beschaamt staarde de apprentice naar het stuk kleefkruid waar ze zo bang voor was geweest, waarna ze zich oprichtte en de andere kat aankeek.
Nogmaals, gelukkig konden katten niet rood worden uit schaamte. Het was Eveningstar... Sunsetpaw keek verlegen en beschaamd naar de grond.
'Euh, sorry, ik - ik dacht dat...' ja, wat ging ze zeggen? Ik dacht dat het een slang was? Wat zou de clanleader nu wel niet van haar denken? Maar, een filter was iets waar haar kopje nog niet over beschikte.
'Ik dacht dat het een slang was - ik wist ook zeker dat dat was wat ik zag hoor! Ik bedoel, goed, zó goed heb ik nou ook weer niet gekeken, maar...' ze ratelde maar door. 'Ik bedoel, ik ga echt niet expres rennen bij een stukje kleefkruid.' Ze zuchtte en richtte haar blik voorzichtig naar de kat op.
'Sorry, Eveningstar...'

Ze wachtte rustig, totdat Sunsetpaw klaar leek met het strugglen met haar woorden. Ze probeerde een logische verklaring te bedenken, maar ook die kwam er nogal knullig uit. Het was een jonge kattin, dus ze kon het haar niet kwalijk nemen. Dat wist ze wel. Toch moest ze van binnen even zuchten. Niet hardop natuurlijk, ze wilde Sunsetpaw niet nog meer in verlegenheid brengen. Alleen eigenlijk had ze het geduld niet voor zulke dingen. Ze deed haar best, om in elke situatie nu rustig te blijven. Het vergde soms alleen vrij veel van haar, om die rust ook daadwerkelijk te kunnen bewaren. Want man, man, man. Jonge katten en eigenlijk met name kittens, ze werd ongeduldig van ze. Kriebelig misschien zelfs wel. Zelfs bij haar eigen kittens. En dat wilde ze niet, echt niet. Ze kon er alleen niks aan doen. Ze begreep ze misschien gewoon niet zo goed en ze was bang het te verprutsen. Dat zou immers niet de eerste keer zijn. “Als het een echte slang was geweest, was je nu allang gebeten.” Miauwde ze streng. Niet boos, maar wel met een duidelijke dringende ondertoon erin. “De volgende keer dat je denkt dat er een slang op je zit. Ga nooit rennen. Blijf juist heel stil staan en laat je dan zo hard mogelijk op je rug of zij vallen, waar de slang ook zit. Om hem te pletten.” Vervolgde ze tegen Sunsetpaw.

Sunsetpaw kromp een beetje in elkaar bij de woorden van haar clanleader. Ze kon nou niet herkennen of de kat boos was of haar alleen even een standje gaf.
'Het spijt me, Eveningstar...' zei ze nog een keer zachtjes. Haar bui sloeg echter weer om bij de uitleg die volgde. Sunsetpaw hield haar kopje schuin en ging weer overeind staan.
Zich laten vallen, dat kon ze wel! 'Oke, euh, zo?' En ze liet zich hard op haar rechterzij vallen, waar net het kleefkruid nog vast zat. Rolde soepel in een beweging door tot ze weer op haar buik lag, stond op en klauwde met haar pootje naar hetzelfde stuk kleefkruid.
'Dood!' Sprak ze toch wel een beetje trots.
'Voor de volgende keer kan ik ze aan.' Haar blik stond tevreden. Voor een paar tellen keek ze nog naar het kleefkruid waarna ze weer opkeek naar Eveningstar.
'Wat deed jij hier eigenlijk?'

Haar reactie was bedoeld om de jonge kattin iets te leren. Niet om haar te laten schrikken. Aan haar reactie te zien, was ze dat toch wel een beetje. Dat bedoelde ze dus, jonkies waren lastig. Ze was te snel te intimiderend, al deed ze nog zo haar best om dat niet te zijn. Maar goed, zo was ze nu eenmaal. Ze kon er niks aan doen. Ze hadden het maar met haar te doen. Ze probeerde in ieder geval wel direct uit wat Eveningstar haar had uitgelegd. Ze gaf een klein goedkeurend knikje. “Goed.” Miauwde ze toen. “Mocht die dan toch om wat voor reden niet dood zijn. Spring precies achter de kop, met uitgeslagen nagels.” Vervolgde ze toen. Voordat Sunsetpaw vroeg wat zij bij Snakerocks deed. “Eigenlijk had ik de geur van een eekhoorn opgepikt, maar blijkbaar was ik niet de enige.” Ze keek de jonge kattin aan.