She calls me back

Middagen zoals deze zou hij nooit echt aan kunnen wennen. De hele nacht waren ze in het woud geweest, sprekende over nietszeggende dingen. Even over andere dingen buiten zijn positie als leider en haar positie als wie ze ook wilde zijn. Het waren gewoon twee katten geweest in iets wat ze dachten hun eeuwige jeugd zou zijn. Om vervolgens met de zonsopgang het kamp weer in te duiken, te schuilen in zijn den voordat de ochtendpatrouilles vertrokken en verder praten totdat ze in slaap vielen. Meestal was hij de eerste die in slaap viel, want hij kon zich niet een moment herinneren dat hij haar vredig zag slapen in zijn poten.

Settledstar was dan wel degene die als eerst wakker werd. Nadat hij zich hervond in zijn nest, ruggen tegen elkaar als ze hadden geslapen in comfort, wat ze prioriteerden boven een knusse nacht. En dan kon hij zich stilletjes op zijn rug draaien en kijken hoe Stormraiser sliep, geen spiertje op haar gezicht gespannen om hem een sarcastische of stangende blik toe te werpen. Maar hij had nooit het gevoel dat dit was wat hij miste. Hij wast juist gevallen voor haar intimiderende randje. Op de manier dat ze nooit een woordgevecht uit de weg ging, of misplaatse grappen maakte. Deze vredige versie was bijna iets buitenaards, die ze express niemand liet zien. Dus hij voelde zich enkel vereerd om één van diegene te zijn die dit mocht aanschouwen, maar kon niet wachten totdat de echte haar weer op aarde kwam.

‘‘Hallo, ijskoningin,’’ miauwde hij zachtjes toen hij haar oogleden zag bewegen, die haar ontwaken deed verraden. Settledstar verlegde zijn blik weer naar het plafond van de den, wat comfortabel schemerig was, terwijl het buiten waarschijnlijk de zon alweer op haar hoogste punt stond. ‘‘Laten we vandaag onze tijd nemen om wakker te worden,’’ stelde hij met een scheve grijns voor. Hij was immers leider, zijn woord was wet. En als hij een luie ochtend wilde hebben, dan mocht hij dat zo nu en dan hebben, toch?

Leider zijn had zo zijn voordelen. Niet veel, maar wel een paar. En zijn eigen persoonlijke den was echt een geschenk van StarClan. Geen last van snurkende seniors die eigenlijk al naar de elders den moesten verhuizen, of nerveus woelende warriors die net hun naam hadden gekregen en hun draai moesten vinden. Of nog erger, die prille koppels die hun gegiechel niet voor zich konden houden. Nee, hier kon hij zo schaamteloos en luid z'n lichtelijk gênante woordjes spreken.

Settledstar knorde plagend toen hij haar een varken noemde, gevolgd door het zachte gerommel van zijn lach. Toen ze dichter tegen hem aan kroop, snorde hij echter tevreden en maakte zichzelf comfortabel tegen haar lijf. ‘‘Dat dacht ik,’’ stemde hij tevreden in en sloot zijn ogen weer. Sommige zouden denken dat ze moesten genieten van de newleaf zon nu ze konden, maar geen warmte kon op tegen wat hij hier vond. ‘‘Al uren,’’ bromde hij overdreven. ‘‘Maar het is oké. Je bent ontzettend schattig als je slaapt.’’