last night of my life

In het licht van de maan flitste een blauwgrijze kater door het water, het leek bijna alsof hij over het water liep. Even dook hij onder en haakte zijn klauwen in een zwemmende vis en trok deze boven water, daarna smeet hij de vis naar de kant van de rivier, die niet zo heel ver weg was. De vis landde op één van de rotsen en spartelde nog wat in poging om naar het water toe te gaan, maar die poging mislukte en even later lag de vis dood op het droge. Watercoat zwom naar de kant en schudde het water van zijn dikke vacht af, daarna opende hij zijn mond en bleef stilstaan. Hij rook een onbekende geur, eentje die rook als vers bloed. Misschien was het gewoon zijn verbeelding, want de geur gin na een tijje weer weg, maar toch, het leek zo echt... Hij staarde omhoog, naar de maan, alsof er daar iets te zien viel. In zijn gedachten zag hij zichzelf samen met Dreamheart, de poes op wie hij altijd al verliefd was, maar die hem nooit had zien staan. Een luide miauw klonk achter hem en hij draaide zich geschrokken om, wie of wat had dat geluid gemaakt?

[bagger inspiniveau]

(Chikita)

Met langzame passen waande het kleine mormel zich naar de rivier. Het licht van de maan liet haar flijmscherpe tanden blinken. Ook haar donkerblauwe, leren halsband deed mee. Kita likte langs haar lippen, om de laatste restjes bloed naar binnen te krijgen. Haar ogen gleden langs de rivier naast haar. Ze had dikke schijt aan de RiverClan katten. Zij konden zich dag in dag uit lekker volproppen met vis, terwijl BloodClan moest leven van hun restjes en wat kraaienvoer! Dat pikte ze niet langer. Ach, wie was er ook bang voor een stelletje Mousebrains die iemand anders nodig hebben om te zeggen wat ze, dag in dag uit moeten doen! Kita niet in elk geval. Ze had al een poesiepoes, een zwangere ThunderClan poes en een Loner gedood. Nou, loners zijn sterker dan Clankatten, dat in elk geval. Dus wat zou er nog kunnen gebeuren? Ze zou uiterst nog een litteken erbij kunnen krijgen. Even stak ze haar neus in de lucht, en snoof eens diep in. 'Clanmormel!' Siste ze. Haar pootjes begonnen sneller te gaan, tot ze rende. De geur van RiverClan kwam steeds dichterbij. In de verte zag ze een grijze kater staan. Hij rook duidelijk naar RiverClan. Chikita verstopte zich achter een steen, zodat ze hem eerst eens goed kon bestuderen. Chikita grinnekte eventjes duivels, en slaakte vervolgens een harde miauw over het woud. De RiverClan kater draaide zich geschrokken om. Weer grinnekte Kita, maar dit keer verstaanbaar. Kita's stem, paste niet bij de bouw van haar lichaam en lengte, maar dat maakte het juist beter. Langzaam trad ze uit de schaduwen van de steen. 'Zo zo, en wat doe jij zowel hier in het hart van de nacht?' Klonk haar stem zacht en licht dreigend. Ze zat nog hald in de schduw, zodat haar gezicht nog verborgen was. Enkel haar bekje was te zien. 'Ik zal maar maken dat je weg komt, of je leidertje zal morgenochtend een Clanmormel missen...' Eventjes zwiepte haar staart heen en weer, maar verder maakte ze geen enkele beweging. Alsof ze een was met de schaduwen. Haar tanden ontblootte ze, zodat die makkelijk te onderscheiden waren van de rest van haar kop. Het zag er naar uit dat er weer een moord bijkwam in haar verleden. Of deze domme kater moest zich nog snel bedenken, en opzouten.

Blegh, inspiloos ;-;

('t is in ieder geval beter dan mijn posts)

Watercoat keek in de schaduwen, maar zag helemaal niemand die de luide miauw had kunnen maken. Hij spitste zijn oren en hoorde tot zijn schrik een zacht gegrinnik. "Zo, en wat doe jij zowel hier in het hart van de nacht?" Klonk een stem uit de schaduwen, maar er was niemand te zien. Toen hij wat beter keek zag hij een oranje bekje op en neer bewegen, er was dus toch iemand hier. Watercoat bleef even stilstaan en opende zijn bek, de bloedgeur was sterker en dat kon maar één ding betekenen: deze kat was een BloodClankat... "Ik zal maar maken dat je weg komt, of je leidertje zal morgenochtend een Clanmormel missen..." Ging de poes verder en ontblootte haar tanden. Watercoat wist dat dit geen kat was die de kans om een Clankat te vermoorden aan de kant zou laten liggen. hij ging klaar staan om aan te vallen en gromde: "Kom maar op, ik zal geen makkelijke prooi zijn." Ook hij ontblootte zijn tanden en wachtte tot de BloodClanpoes uit de schaduwen zou komen. In zijn hoofd raasden allerlei gedachten over hoe hij de kat zou kunnen aanvallen en wanneer hij dat het beste kon doen.