The anger bilding up inside~

I hang on every word you said and
No one could get inside my head like you
Then I guess I was a fool for you then
But now I understand
It was all part off your plan
And you should know that

You taught me what it was
To feel the sting of love
To feel like I don't ever wanna let somebody ever get that close to me again
I learned so much from you
Things I'd never do
now that we're apart
You taught me how to break a heart

Ooit ogen vol leven.. Verzwegen achter een masker van emotieloosheid. Haar hart ooit open en vrij was nu verscholen. Weg voor de buitenwereld en niemand die het terug zou kunnen halen naar de oppervlakte. Ze was hier, ze zat hier, voor haar kittens. Haar alles.. Haar leven had even aan een zijde draadje gehangen, maar ze was doorgegaan, voor hen. Maar nu, nu had ze zichzelf bij elkaar weten te rapen. Alles wat hij van haar had overgelaten. Het maakte haar boos. Woest, ze wou hem pijnigen. Haten en vernietigen zoals hij bij haar had gedaan. Maar ze hielt zich in. Ging door met haar leven zoals hij met de zijne. Vergeten en vergeven waren de twee belangrijkste dingen die je moest doen. Maar vergeten ging niet.. Hem vergeten zou haar kittens vergeten zijn. En dat zou Emberstorm nooit kunnen. Vergeven voor het breken van haar wereld zat er ook niet in. Het gold dus scheinbaar niet voor haar.
Langzaam sloeg ze haar nagels uit en voelde hoe de grond onder haar witte poten door woelde. Het voelde goed, een houvast aan de werkelijkheid, grond onder haar poten en zo moest het blijven. Stug staarde ze vooruit. Het leven voor haar ogen. Katten heen en weer lopend. Af en aan slepend met prooi. Het was hun taak. En Ember vergat haar taak niet. Zij moest haar kittens grootbrengen. Ze waren nu allemaal al rond leeftijd om Apprentice te worden. Hollystar wist dat, het was slechts een questie van wachten tot ze hun mentor zouden krijgen. En dat zou betekenen dat Emberstorm terug zou trekken naar de WarriorDen. Waar ze zich ook weer aan taken zoals deze zou moeten houden. Maar vooral.. Waar hij tegenwoordig sliep.. Waarom had hij zijn rang opgegeven.. Waarom had hij het overgelaten aan Angelvoice en waarom moest hij nu weer in de WarriorDen slapen? Was het om haar te kwellen? Was het zodat ze hem elke morgen weer aan zou moeten kijken en haar leven weer zou breken? Was dat wat hij wou?! Het deed haar pijn, maakte haar woest. Maar Ember zou de eer aan zichzelf houden. Hij zou haar pijn voelen, en haar smeken hem terug te nemen. Maar dat zou nooit gebeuren. Haar hart was niet meer van hem. En nimmer zou het nog voor hem zijn. Hij was uit haar leven. Had zichzelf verbannen. En hij zou de pijn er voor voelen..

-inkomertje met Ember-

[Silver weet niets van Leopard niemand weet dat]
[En lol nee hoor, Ember is mad]

"Goedemiddag Emberstorm," snorde een stem die Ember vaag bekend voor kwam. Zonder te kijken giste Emberstorm dat het Silverpool was die haar had opgemerkt. "Is er iets?" Klonk Silverpool's stem die haar licht irriteerde. Is er iets, altijd dat zelfde is er iets. En ze kon het met niemand delen, en waarom niet, omdat ze tot nu toe nog zo goed was voor Leopardstrike om zijn geheimen te bewaren! Ze leek wel gek. Maar toch deed ze het, hoe kon ze zo mentaal gestoord zijn om niet gewoon rechtstreeks naar Hollystar of Inkmask te stappen en haar geheime relatie of wat er nog van over was op te biechten. Hem de problemen te geven. En toch deed ze het niet. Puur om het simpele feit dat ze zich niet zo wou verlagen tot wat hij had gedaan. Tot wat hij haar had aangedaan. Ze zou de plezier er neit eens van voelen. Ember wist dat ze dat dan enkel uit zieke wraak zou doen. En dat kon ze niet doen. Dat kon niet, daar zou ze enkel zichzelf op den duur mee pijnigen. Nee ze moest maar gewoon door leven. Hem proberen te verbannen uit haar leven en vergeten hoe veel ze hem haatte voor de pijn die door haar borstkas stroomde met elke adem teug die ze nam. Haat vervormde in haar ogen tot leegte. Met lege ogen staarde ze Silverpool aan. "Er is niets Silverpool dank je voor je intresse." Klonk haar stem hard terwijl ze haar recht aankeek. Ze hoefde geen medelijden, dat was voor zwakke. Ze wou gewoon.. Iets.. Iets dat ze niet kon bevatten.. Ze wou.. Dit alles over en geen verdriet meer, geen pijn en geen haat. Ze wou.. dat dit voorbij was..