Take a look at me 'cause I could not care at all

Haar poten slopen verder. Tussen de straten door. Over de hekken en door de tuinen rasend. Groene oogjes stonden uitdagend en vrolijk. Vanochtend had ze opnieuw in alle stilte het ouderlijk huis verlaten. Dit kittypet leven trok haar niet. Absoluut niet. Ze wou de wind door haar grijze vacht voelen. WEten hoe vrij ze was en weten hoe ze haar instinkten moest gebruiken. Een vrolijke glimlach sierde haar lippen terwijl ze verder trok. Ver weg van waar de geuren vertrouwd waren naar een plek die ze niet echt kon bevatten. Een muffe geur van oud bloed vermengt met de geur van meerdere katten waaide hier mee op de wind. Een onbehagelijk gevoel bekroop haar terwijl ze rond keek. Waar was ze? En nog beter, wat soort of katten leefde hier die deze geur met zich mee droegen. Het was vreemd maar ergens mocht ze het. Als ze haar oogjes sloot zag ze voor zich hoe zij later groot en krachtig zou worden. Sterker als wie dan ook. Sinds ze die kater buiten had zien lopen, zo statig en wild hadden deze dromen haar leven overgenomen. Voor gek verklaard door haar broertjes en uitgelachen door haar zusjes leefde zij sterk door. Niets kon haar maken. Ze was sterk en geboren voor een leven tussen de bomen. Jagend voor haar voer en niet wie het eerst bij de smerige droge brokjes was. Haar familie duwde haar toch wel weg naar achteren. Zodat zij de restjes kon krijgen. Bij dat ingaat leek haar familie al een stel wilde zwijnen. Ja ze haatte ze. Stuk voor stuk mochten ze van haar dood neervallen. Behalve haar mama en papa. Ze waren lief maar niet bepaald slim. Daar konden zij niets aan doen.. Maar het was de waarheid die ze onder ogen moesten zien. Daar was Mimi hard in. Zo klein en ontschuldig als ze ooit was was ze nu heel erg veranderd. Ze was een sterke jonge poes van 6 maanden oud geworden. En dat deed haar goed. Nu stond ze echter voor een bepaalde keuze die aan haar bleef knagen. Zo jong en ontschuldig zou ze zic her eigenlijk geen zorgen over moeten maken. Maar toch deed ze dat. Toe neen takje achter haar knapte schrok de grijze jonge poes meteen en draaide zich met een ruk om om vervolgens haar orgen in haar nek te laten vallen toen ze snapte wat de oorsprong was van die licht beangstigende lucht.

[ICY]

Icy's poten tintelden bij het voelen van het natte ochtendgras. Dauw had zich als een fluwelen deken over de grond verspreid en liet een vochtige koude achter. Kaalblad was net voorbij en dat was duidelijk te voelen. Geen ijzige luchtwegen meer, haar dikke grijze pels werd langzamer hand dunner, prooi scharrelde stillaan weer snel voorbij langs alle kanten en vooral het feit dat de rare witte stof dat de tweebenen sneeuw noemden er ook nietmeer was om de grond te bedekken. Ja ja, alles was zoveel beter als Kaalblad voorbij was. Terwijl Icy verder doortrappelde sperde ze haar mond een klein beetje open zodat ze de geuren van haar thuis kon ontvangen. Ze proefde alleen maar oude geuren van de bloodclankatten, vervaagd en al versleten met der tijd. Zo vroeg in de ochtend waren alle katten waarschijnlijk nog aan het pitten. Net op het moment dat ze vantussen de struiken wou komen knapte er een takje in twee delen onder haar poot. Een geschrokken, grijze poes die redelijk jong oogde keek haar met wijdopengesperde groene ogen aan nadat ze zich met een ruk omgedraaid had. Ze was duidelijk verschoten, net als Icy die nu haar klauwen ontblootte en naar de kat siste. Op haar tong danste een sterke poesiepoes geur. "Stomme poesiepoes!" Siste ze spottend. "Wat maakt jou zo dapper om op Bloodclan territorium te komen?! Heeft je poesiepoes familie je dan nooit gewaarschuwd voor de gevaren die hier schuilen." Ze boordde haar nagels in de grond en hoopte dat ze daardoor het katje zou afschrikken. Het was zo'n mooie ochtend, ze had niet zo'n zin om een jonge kat aan stukken te reten. Met kille ogen ijzig van kleur liet ze haar ogen snel over de poes gaan en vervolgens keek ze haar weer recht in de ogen aan. Ze bleef nog steeds haar vijandige houding behouden terwijl ze in gedachten schatte dat de poesiepoes wel rond de 5 tot 7 manen moest zitten. Ze wist het niet precies, Icy was echter nooit zo goed geweest in schattingen maken.

- Flut, maargoed 'k moet er nog inkomen hea xD Tis lange tijd geleden >3< -

De grijzige poes ontblotte haar klauwen en siste. "Stomme poesiepoes!" Siste ze spottend. "Wat maakt jou zo dapper om op Bloodclan territorium te komen?! Heeft je poesiepoes familie je dan nooit gewaarschuwd voor de gevaren die hier schuilen." Ze boordde haar nagels in de grond. Even beangstigde dat de grijze kitten maar ze hielt zich sterk en keek de poes aan. Ze wist een ding, een vast ding.. Never let anybody see your afraid.. Het zou haar zwak maken. En Mimi was niet zwak! Met kille ogen ijzig van kleur liet de vreemde kat haar ogen snel over de poes gaan en vervolgens keek ze haar weer recht in de ogen aan. Ze bleef nog steeds haar vijandige houding behouden Mimi staarde haar recht aan. Bloodclan.. Daar had ze niets van gehoord, maar dat was waarschijnlijk dus die vreemde bloedlucht geweest. Doch maakte haar dat niet bang. Want waarom zou ze bang moeten zijn voor iets dat ze niet begreep. De wereld zat vol met onbegrijpelijke dingen, maar dat waren geen angstaanjagende dingen. Zacht slikte ze even. Ze was jong maar ze was wel slim. "Mijn familie zijn een stel watjes die bang zijn voor hun eigen schaduwen.. Ze waarschuwen me voor de hele wereld, maar dat doet me niets" Haar blik was hard en koud terwijl ze de poes aanstaarde. Hopelijk had ze hier wel het goede antwoord mee gegeven. Ze had geen zin in problemen. En zeker niet met een kat die zo sterk leek te zijn als deze.

Toen Icy haar klauwen in de grond boorde beangstigde dat de kleine kitten even, maar ze hielt zich sterk en keer haar aan. De jonge poes staarde de bloodclan kat recht aan. De jonge poes zag er plots nietmeer zo zwak uit, vond Icy die immers veel groter was dan haar en veel dingen wist, maar zoiets had ze nog nooit meegemaakt. Een poesiepoes die niet bang was van een bloodclankat?! De tabby slikte even, ze oogde slim voor haar leeftijd. "Mijn familie zijn een stel watjes die bang zijn voor hun eigen schaduwen... Ze waarschuwen me voor de hele wereld, maar dat doet me niets." Haar blik was hard en koud terwijl ze de poes aanstaarde. "En wat brengt jou dan hier?" Grijnsde Icy kil en ging op de grond liggen, want voor haar vormde de poesiepoes echter geen enkele vorm van bedrijging. "Een poesiepoes als jij, het verbaasd me dat je niet bang bent." Ze snoof en kneep haar ogen tot spleetjes om de kat maar niet uit het oog te verliezen. Icy's reactievermorgen was snel maar als de jonge poes het nu op een lopen zou zetten, zou Icy wel tijd verliezen als ze de achtervolging wou inzetten. Nu ze neerlag had ze haar ook zwakker gesteld voor de vijand, maar ze was sterk en zou zich beslist niet laten doen.

"En wat brengt jou dan hier?" Grijnsde Icy kil en ging op de grond liggen, want voor haar vormde de poesiepoes echter geen enkele vorm van bedrijging. "Een poesiepoes als jij, het verbaasd me dat je niet bang bent." Ze snoof en kneep haar ogen tot spleetjes om de kat maar niet uit het oog te verliezen. Zachtjes schudde ze even haar hoofd en keek de poes recht aan. "Ik ben hier omdat ik het geen dag meer kan uithouden in mijn huis.. Ik wil het vrije leven proeven.. Ik wil leren wat ik moet leren om te overleven en nooit meer afhankelijk te zijn van tweebenen." Haar antwoord op de vraag van de poes was oprecht en recht staarde ze die ook aan. "Ik ben niet bang, als u me wat aan wou doen was ik al dood, u luisterd naar mij wat u geïntereseerd maakt in mij daarom ben ik niet bang. Aangezien ik niet hoef te vrezen.. Tenzij u me nu nog wil vermoorden.." Even haalde ze haar schouders op en keek haar weer recht aan. Je kon zeggen wat je wou maar het was de waarheid, Mimi was niet bang. Angst zou je teneer slaan en vernietigen en Mimi was het zat met minder te zijn.

Zachtjes schudde Mimi haar hoofd en keek Icy recht aan terwijl ze antwoordde met volgende woorden: "Ik ben hier omdat ik het geen dag meer kan uithouden in mijn huis... Ik wil het vrije leven proeven... Ik wil leren wat ik moet leren om te overleven en nooit meer afhankelijk te zijn van tweebenen." Haar antwoord klonk in Icy oprecht in de oren. "Ik ben niet bang" vervolgde de dappere poesiepoes. "als u me wat aan wou doen was ik al dood" Icy luisterde aandachten en onderbrak haar even om laconiek "als" uit te spreken. "u luisterd naar mij wat u geïntereseerd maakt in mij daarom ben ik niet bang. Aangezien ik niet hoef te vrezen... Tenzij u me nu nog wil vermoorden..." Even haalde de jonge poes haar schouders op. Ze was niet bang. "Ik luister naar je omdat je op bloodclan territorium bent. Ik laat poesiepoezen er meestal met de schrik vanaf komen." Siste ze fel en kalmeerde vervolgens toen. "Maar je klinkt dapper en dat ben je ook. Vrij, zeg je?" De woorden klonken weer spottend uit Icy's mond. Typische woorden voor poesiepoezen, ze smeten ze in het rond zonder na te denken. "Vrij is het leven van een kat zonder verplichtingen. Ik heb ook verplichtingen, maar ik ben wel blij met mijn leven want ik kan nog steeds gaan en staan waar ik wil. Je keert telkens terug naar je tweebeennest, waarom als je vrij wilt zijn?!" Icy keek haar weer met normale, grote ogen aan en het uitdagende glinsterde er deze keer in. Ze was werkelijk benieuwd geworden naar de antwoorden van deze kat, want haar woorden klonken alsof ze werkelijk haar afkomst verafschuwde en als dat werkelijk zo was dat lag deze dappere poes misschien wel een toekomst van glorie in het verschiet.

"Ik luister naar je omdat je op bloodclan territorium bent. Ik laat poesiepoezen er meestal met de schrik vanaf komen." Siste ze fel en kalmeerde vervolgens toen. "Maar je klinkt dapper en dat ben je ook. Vrij, zeg je?" De woorden klonken weer spottend uit Icy's mond. "Vrij is het leven van een kat zonder verplichtingen. Ik heb ook verplichtingen, maar ik ben wel blij met mijn leven want ik kan nog steeds gaan en staan waar ik wil. Je keert telkens terug naar je tweebeennest, waarom als je vrij wilt zijn?!" Icy keek haar weer met normale, grote ogen aan en het uitdagende glinsterde er deze keer in. Die vraag had ze niet verwacht. Zacht slikte Mimi terwij ze even over haar antwoord nadacht. "Ik.. keer terug om.. Om het feit dat." Zachtjes stopte ze.. Waarom keerde ze altijd terug.. "Ik heb geen nood om terug te keren.. Maar ik doe het toch.. Ik dacht voor mijn moeder.. Maar uiteindelijk zal ze me toch niet missen.." Haar stem klonk zacht en even wende ze haar hoofd weg. "Ik heb hen niet nodig, ik wil bij katten zijn die mij begrijpen." Klonk haar stem zacht, recht staarde ze de poes aan. "Wat is Bloodclan." Klonk haar stem zacht terwijl ze oog om oog stond met de grote poes die op de grond lag.

Zacht slike de kleine, grijze poes. "Ik.. keer terug om.. Om het feit dat." Zachtjes stopte ze met praten. Icy vond het logisch dat de poesiepoes hier wel even moest om nadenken voor ze antwoord gaf, het was een vraag die ze waarschijnlijk niet had zien aankomen. "Ik heb geen nood om terug te keren.. maar ik doe het toch.. Ik dacht voor mijn moeder.. Maar uiteindelijk zal ze me toch niet missen..." De stem van de poes klonk zacht en even wendde ze haar hoofd weg. "Ik heb hen niet nodig, ik wil bij katten zijn die mij begrijpen." Recht staarde ze de poes aan. "Wat is Bloodclan." Ze stond oog aan oog met de grote poes die op de grond lag, en nu sprak deze op haar beurt de jonge poes aan. "Ik kan me vinden in je antwoord." Sprak ze eenvoudig en staarde haar met een koele blik in de ogen aan. "Bloodclan is een clan gevormd van roguekatten die niet geloven in het stomme Starclan gedoe van de clans. Wij willen vrij zijn en we doen wat we willen, maar we kunnen altijd bij elkaar terecht en leven met alle vier onze poten op de grond. In tegenstelling tot de clans denken wij niet aan flauwe kul zoals dat Starclan ons straft of boos is, dat zijn kittenverhaaltjes!

"Ik kan me vinden in je antwoord." Sprak ze eenvoudig en staarde haar met een koele blik in de ogen aan. "Bloodclan is een clan gevormd van roguekatten die niet geloven in het stomme Starclan gedoe van de clans. Wij willen vrij zijn en we doen wat we willen, maar we kunnen altijd bij elkaar terecht en leven met alle vier onze poten op de grond. In tegenstelling tot de clans denken wij niet aan flauwe kul zoals dat Starclan ons straft of boos is, dat zijn kittenverhaaltjes!" Met grote oogjes staarde Mimi de poes aan. Liet de woorden door haar hoofdje gaan en knikte zachtjes. Bloodclan.. Waarom klonk het zo aanlokkelijk? "Vertel me alles." Klonk haar kleine stemmetje bijna bevelend terwijl haar oogjes recht in die van de grijze kat staarde. "Ik wil... Mee." Klonk haar stem uiteindelijk vastberaden terwijl haar staart zachtjes heen en weer zwaaide. "Ik wil mee.. Ik wil leren jagen.. Ik wil leren overleven in dat wat u een clan noemt. Ik wil sterk en groot worden." Even stoppte ze maar keek daarna de grijze kattin weer recht aan. "Ik heet Mimi.." Klonk haar stem zacht terwijl ze een licht glimlachje liet zien. Haar ogen even knipperde en daarna nogmaals recht naar de kat keek.

Met grote oogjes staarde Mimi de langharige, asgrijze poes aan die aan het vertellen was. Icy kon het jonge poesje alls zienderogen laten bezinken, terwijl ze met een zacht knikje bevestigde dat ze aandachtig luisterde. "Vertel me alles." Haar zachte, kleine stemmetje klonk bijna bevelend terwijl haar oogjes recht in die van de grijze kat staarde. "Ik wil...mee." Zei ze uiteindelijk vasteberaden. Haar staart zwiepte zachtjes heen en weer. "Ik wil mee... Ik wil leren jagen... Ik wil leren overleven in dat wat u een clan noemt. Ik wil sterk en groot worden." Even stopte ze maar keek daarna de grijze kattin weer recht aan. "Ik heet Mimi." Het stemmetje klonk zo zacht, maar lief bij de lichte glimlach die ze aan Icy schenkte. Ze knipperde even met haar ogen. "Let je wel goed op?!" Siste Icy licht ontvlambaar. "Bloodclan is verre van zo'n stomme clan! Wij zijn een Elite, we doen wat we willen! Noem een bloodclan kat één keer een clankat en je bent er geweest, begrepen?! Het is dat ik medelijden met je hebt, dat je hier nog goed en wel staat." Vervolgens siste ze er uitdagend en spottend achteraan: "Stomme poesiepoes."

"Let je wel goed op?!" Siste Icy licht ontvlambaar. "Bloodclan is verre van zo'n stomme clan! Wij zijn een Elite, we doen wat we willen! Noem een bloodclan kat één keer een clankat en je bent er geweest, begrepen?! Het is dat ik medelijden met je hebt, dat je hier nog goed en wel staat." Vervolgens siste ze er uitdagend en spottend achteraan: "Stomme poesiepoes." Die woorden deden Mimi even in elkaar zakken. Zo was ze nog niet eerder genoemd. Maar toch schudde ze rustig haar hoofdje en keek ze met felle ogen de grijze poes aan. "Ik let op ja." Haar stem was rustig hoewel haar hoofd licht begon te kolken. "Het lijkt me enkel een beetje vreemd als Bloodclan clan heeft als het geen clan is." Kaatste ze terug terwijl ze de poes even fel aankeek. Ze had temperament en was niet bang het te showen. Haar hoofdje hief ze wat langzamer terwijl ze Icy aankeek. Of was er nu toch wat fout met haar woorden?

De jonge poes zakte in elkaar onder de felle woorden van Icy. Vervolgens leek ze iets in te zien en schudde haar hoofd. Haar felle, groene oogjes keken de oudere poes aan. "Ik let op ja." Ze klonk rustig, haar woorden waren scherp. "Het lijkt me enkeln een beetje vreemd als Bloodclan clan heeft als het geen clan is." Kaatste ze terug terwijl ze haar bleef aankijken. "Wel waarom vraag je dan niet aan Scourge waarom? Dan kan hij je temperament ook gelijk even dimmen, waar hij ook is naartoe gegaan na zijn dood." Siste ze vijandig tegen haar. Het deed Icy pijn om die woorden zo te zeggen. De dood van Scourge was niet zo lang geleden, de wonden waren nog vers en niet geheeld. Tenminste, niet voor Icy. Ookal praatte ze amper met de pikzwarte kater, ze was gewend om zijn strenge optreden te zien bij de jongere katten en ook de oudere kon hij onder de duim houden. Hij had macht gehad in de elite, een soort macht die ze zelf nog niet onder de poot had. Ze vonden haar te jong, te onervaren, ... Nee, ze zou zich bewijzen! De bloodclan had trouwens nieuwe apprentices nodig. "Of zie je het zitten om het zelf te ervaren, in de elite?" Ze snorde genietend om het gesprek, deze kat had een geweldig karakter.

"Wel waarom vraag je dan niet aan Scourge waarom? Dan kan hij je temperament ook gelijk even dimmen, waar hij ook is naartoe gegaan na zijn dood." Siste Icy vijandig tegen haar. Haar ogen werden even wat groter, Scourge, die naam, dat was de kater geweest door wie ze nu hier stond, de kater die haar bijna had gelokt naar buiten te komen, die toch elke dag voor haar raam langsliep alsof hij haar uit haar gevangenis wou sleuren, hij was dood?! Dat nieuws kwam als een flinke schok en even bleef Mimi doods stil zitten tot Icy verder sprak. "Of zie je het zitten om het zelf te ervaren, in de elite?" Ze snorde en Mimi's ogen werden even wat groter, bood Icy haar nu een plek aan in Bloodclan? Gedachte aan de vrijheid die ze altijd al had gewild en de geketenheid die ze bij haar moeder had gevoeld schoten door haar hoofd, maar eigenlijk had de jonge grijze poes haar besluit al genomen voor ze er over na had gedacht. Langzaam knikte ze haar hoofd terwijl ze de kattin aankeek. "Dat wil ik ervaren ja." Klonk haar stem kalm hoewel ze wist dat er veel druk op haar schouders nu lag, zou ze echt haar warme comfortabele leventje opgeven om zich bij deze 'elite' te voegen. Zou deze kattin haar daar echt mee naartoe nemen of zou ze haar ergens afmaken? Het waren vragen die binnen enkele honderdste van secondes door haar hoofd gleden. Maar opnieuw wist Mimi het zeker, dit was wat ze wou, dit was haar roeping in haar leven en dit moest ze doen. Opnieuw knikte ze om haar woorden steun bij te zetten en wachtte de reactie van Icy met vernauwde oogjes af.

De kleine poes haar ogen werden groter bij het horen van de naam. Icy trok haar gezicht strak in de plooi, ze wou niets kostbaar onthullen. Ze was verbaasd toen de kat knikte op haar aanbod. Zo jong, een poesiepoes... was ze echt van plan om Bloodclan te joinen? Was ze zo dapper, of was ze eerder naïef en wist ze niet wat haar te wachten stond? De katten keken elkaar voor een moment aan. "Dat wil ik ervaren ja." Bevestigde Mimi met woorden. Ze klonk kalm. Ze knikte nogmaals en keek met nauwe oogjes naar de bloodclan kat. Ja, nu wist Icy het wel zeker, deze poes was desondanks haar leeftijd niet dom. Ze was jong, net als Icy. Deze poes liet haar herinneren aan zichzelf. Nu ze leader was had ze al veel kritiek van de bloodclanners moeten verdragen, ze vonden haar te jong om hen te commanderen. Maar ze waren wél gebleven, dat moest wel al een teken zijn dat ze haar vertrouwden als hun leader. "Goed, welkom in Bloodclan dan." Klonk Icy simpel en grijnsde. Vervolgens stond ze recht en torende hoog boven de poes uit. Ze keek haar nu oneerbiedig aan, met kille ogen en een opgehoffen kin. Ze zag er elegant uit en ook haar vacht was tip top in orde. "Buig nu maar voor je leider." Haar ogen schenen pret uit toen ze de poesiepoes aan keek, zou ze terugkrabbelen? Zou ze buigen of zou ze weigeren?

"Goed, welkom in Bloodclan dan." Klonk Icy simpel en grijnsde. Vervolgens stond ze recht en torende hoog boven de poes uit. Ze keek haar nu oneerbiedig aan, met kille ogen en een opgehoffen kin. Ze zag er elegant uit en ook haar vacht was tip top in orde. "Buig nu maar voor je leider." Haar ogen schenen pret uit toen ze Mimi aan keek. Haar ogen werden groter en even slikte ze zacht. Maar toen rechtte ze haar hoofd en kwam omhoog. Langzaam knikte ze en verlaagde haar hoofd. Het voelde niet goed, ze voelde zich te laag maar toch liet ze haar poten doorknikken en sloot ze haar ogen. "Dank u." Klonk haar stem zacht maar toch sterk. Daarna hief ze haar hoofd en keek de grijzige poes recht aan. Ja, Mimi was er klaar voor. Klaar voor een nieuw leven, klaar voor een nieuwe kans.. Klaar voor alles..

De kleine poes slikte zacht toen ze haar nieuwe leider met grote ogen aanschouwde. Na een korte aarzeling rechtte ze haar grijskleurige hoofd en kwam omhoog. Ze knikte tergend traag, en verlaagde haar hoofd toen weer. Een teken van eer, van trouw en van respect. Ze liet uiteindelijk ook haar poten doorknikken en boog voor Icy, die nog steeds kil op haar neer keek. Ze kon die apprentices maar beter direct onder de duim houden, laten zien wie de baas was... Want ze waren natuurlijk de toekomst van bloodclan en stel je voor dat Icy de controle zou verliezen. Ze kon er niet eens aan denken dat dat zou gebeuren. "Dank u." Klonk haar zwakke stem sterk. Ze keer met haar groene ogen recht in die van haar nieuwe leider, waar in Icy zag dat deze poes er klaar voor was. Maar of ze echt op haar zou kunnen vertrouwen... Dat was de vraag.

- Flut. Maar dit lijkt mij einde van topicje? xD -