Who's that stranger in the dark?

Silentsoul dwaalde wat rond zoals ze altijd deed en altijd al had gedaan. Nooit had ze een doel gehad, dat was ook iets waar ze geen belang bij had. Ze was blij met haar plaats, die ze nu had. Tot nu toe nog een rustige plaats in de clan al was ze een warrior. Ze richtte haar geel groene ogen op de zwarte hemel boven zich. Ze keek naar de sterren en het stuk van de maan, die zichtbaar aan de hemel stond. Ze voelde de lichte kou van de nacht met de wind over haar vacht glijden en genoot daarvan. Haar poten bewogen zich soepel en snel zonder geluid te maken. Ze richtte haar blik terug naar voren en spitste haar oren. Luisterend naar de omgeving baande ze zich een weg door de struiken en het gras heen. Hier en daar bleef er wat vuil in haar vacht achter, maar ze stond er niet bij stil. De rust zorgde voor de ontspanning, die ze altijd al nodig had gehad. Nu sloot ze zelfs haar ogen, terwijl ze zich door haar poten en gehoor liet leiden. Ze struikelde niet en wist nog steeds zonder enkel probleem haar weg te vinden. Misschien kwam dat ook deels, omdat ze hier al zo vaak was geweest. De wind blies vele geuren met zich mee. Bekende geuren, maar ook vele onbekende. Geuren die haar nieuwsgierigheid wakker maakten. Ze luisterde naar de geluiden van de wind en bleef staan. Haar ogen had ze nog steeds gesloten, terwijl de wind recht in haar gezicht blies. Langzaam opende ze haar ogen weer en keek ze over haar schouder heen naar achteren. Ze liet haar ogen over de vlakte glijden en hield haar kopje wat schuin. Ze wist zeker dat ze iets gehoord had. Ze richtte haar blik weer voor zich uit, maar voelde zich onrustig. Aan haar uiterlijk was dat niet te merken. Ze hielt haar staart in bedwang en bewoog enkel haar oren of en toe naar een gewenste richting. Langzaam liet ze zich zelf ronddraaien, zette haar poten voorzichtig en stil op de grond. Ze luisterde aandacht en draaide zich met een ruk weer terug toen ze opnieuw iets hoorde. Iets anders was de stilte geworden. Ze had geen idee wat ze kon verwachten en besloot stil en half in elkaar gedoken te blijven staan. Wachtend op meerdere geluiden of dat iemand zich zou laten zien. Ze voelde haar eigen hart sneller kloppen en sprak zich zelf toe, ze mompelde zacht: ‘Stel je niet zo aan…’ Daarna zweeg ze weer, maar rustiger voelde ze zich nog niet. Ze probeerde de geur op de te vangen van het gene wat er in haar buurt was, maar zuchtte zacht toen ze merkte dat het haar niet lukte.

(Maakt niet uit wie)