Black roses

- only Fallenkit -

Autumnpaw liep het kamp in. Het kamp was een veilige plek voor alle clankatten, daarom kwam hij hier ook graag. Hij was een geboren Shadow en wist hoe hij moest reageren op de andere katten. Alleen wou hij nog graag meer leren, en een mentor zou daar veel mee helpen. Hij kende niet veel katten hier, maar in het kamp was vast wel iemand die met hem wou spelen, ook al was het een kitten, dan kon hij tenminste spelen en even doen waar hij zin in had. Hij was allereerst op weg naar de voedsel stapel met zijn eigen gevangen vis, waar Spiderstripe bij was geweest. Hij had hem herinnerd aan de belangrijke dingen in het leven, alles wat hij zou moeten doen. Het was jammer dat hij Cinderflame al een tijd niet had gezien, anders zou hij al veel meer geleerd hebben en wist hij de regels. Hij hoopte dat hij een nieuwe mentor zou krijgen, dat zal hem goed doen. Inmiddels zag hij de voedsel stapel al en trippelde met zijn zachte kussentjes wat sneller naar de stapel toe. Hij legde de vis er op en keek trots rond. Hij liep verder en helemaal in gedachten verzonken sjokte hij het hele kamp door. Cinderflame had hem maar een klein stukje van het territorium laten zien, de rest moet hijzelf gaan ontdekken, wat eigenlijk ook wel spannend is. Maar met z'n tweeën of drieën was het veel leuker dan in je eentje, en het was ook minder gevaarlijk. Daarom miste hij zijn ouders en broertjes en zusje. Het was altijd zo gezellig in het nest en er was altijd iemand om mee te spelen. En dat waren ook zijn enige herinneringen aan hen. Hij had ze niet gekend en het was al zo lang geleden.. Hij was opgevoed door de katten in de nursery. Dat was best wel eenzaam eigenlijk, maar anders was hij niet waar hij nu was. Misschien was hij dan ook wel dood geweest.. Daar wilde hij niet over nadenken, maar dan was hij wel samen met zijn familie.. Toch wilde hij dat niet. De gedachten dwaalden weg, heel langzaam. Toen zag hij waar hij was. Hij was nog steeds in het kamp, maar helemaal aan de andere kant dan de voedsel stapel was. Hij ging liggen met zijn voorpoten recht voor zich gestrekt. Hij wou net zijn ogen sluiten, toen hij iets achter hem hoorde. Hij riep: "Geronimo!" En wachtte daarna op het geluid dat steeds dichterbij kwam..

Er was inderdaad een andere kat achter hem. Een lief klinkende stem sprak: "Hey." Een lief klinkende stem, dat was niet echt iets voor een Shadowkat. Maar de stem had een sneaky ondertoontje, maar minder erg dan die van hem. Hij opende zijn felgroene ogen en nam de zwarte kat voor hem in zich op. Het was een kitten, ongeveer 5 maanden jonger dan zij. Ze keek hem recht aan in zijn groene kijkers. Het was een poes, zo te zien, en ze had felblauwe ogen. Ze schudde haar vacht uit en keek hem vriendelijk aan. Ook niet echt een Shadow-actie. Hij stond rustig op, rekte zijn voorpoten uit. Toen hij rechtop stond, strekte hij ook zijn achterpoten nog eventjes. Zijn rugharen stonden rechtop, net als zijn pluizige staart. Hij keek de poes nog een keer aan en zei toen met zijn eigen, sneaky en een tikje gemeen klinkende stem: "Hallo." Het was misschien droog, maar hij had geen idee wat hij nog moest zeggen, behalve zijn stopwoordje 'Geronimo'. Maar misschien zou de kitten daar erg van schrikken, en dat vond hij gemeen. Het was immers een clangenootje. En hij moest respect hebben voor mede Shadowleden. Hij keek de poes nogmaals aan. Hij had haar hier nog nooit gezien, maar ja, ze was ook een kitten. Hij was benieuwd wie haar ouders waren, en of ze broertjes of zusjes had. Zijn groene kijkers keken haar nogmaals aan. De kitten was volledig zwart, hetzelfde als hij, alleen minder pluizig. Hij was echt heel pluizig en leek daarom een klein beetje aan de dikke kant, maar dat kwam door de hoeveelheid haar. Hij was benieuwd naar haar naam, die waarschijnlijk iets heel gemeens was, al klonk ze totaal niet zo. Het was gewoon dat ze nog een kitten was. Hij had eerst ook een piepstem gehad, maar dat trok allemaal weer bij.

- korte post sorry ;s -

De kitten leek geïrriteerd. Ze dacht zeker dat ze oud en wijs genoeg was, maar ze moest weten dat ze respect moest hebben voor de andere clanleden, net als hij zou moeten. Ze leek echt een lief poesje, maar dat was ze vast niet. Ze had mooie blauwe ogen, hij had groene ogen. Echt een heel groot verschil. De kleine poes keek in zijn felgroene ogen, keek naar zijn gitzwarte vacht en opende haar kleine bekje om iets te zeggen. "Zo ik heb je hier, volgens mij, nog niet zo vaak gezien. Dat kan aan mij liggen, ik zie alleen Innerkit en de katten waar ik tegenaan bots maar dat boeit niet." Dit keer was het een bitchy stem. Autumnpaw begon respect te krijgen voor de kleine poes voor hem. Misschien zou het ooit zelfs iets kunnen worden, maar hij kende geen liefde. Maar misschien kende zij die wel? Nou ja, ze zouden in ieder geval vrienden kunnen worden, dan was hij in ieder geval niet meer zo alleen. De poes was maar zo'n 4 a 5 maanden jonger dan hij, dus vrienden worden zou wel kunnen. Misschien zelfs ooit een setje, schoot door zijn hoofd. Maar daar had hij geen tijd voor. Hij was te druk met slecht zijn, en dat was belangrijker dan liefde. Het hoorde ook niet bij de Shadow clan vond hij. "Geronimo!" riep hij vrolijk. Toen vervolgde hij: "Mijn naam is Autumnpaw en ik woon hier al mijn hele leven. De Shadow clan is mijn thuis, al zijn mijn ouders dood." Hij keek met zijn felgroene kijkers recht in de felblauwe van de poes voor hem, wachtend op een antwoord.

- flut, korte post ;s -

Fallenkit keek even om zich heen, het was echt te rustig. Ze zuchtte even. Ze had nu alleen de kater voor haar om uit te dagen. Nou ja het was een clanlid dus daar moest ze respect voor hebben en ze zouden niet echt mogen vechten, maar elkaar een beetje ui te dagen. Ze grijnsde even, waardoor haar kleine scherpe tanden tevoorschijn kwamen. Toen ze haar zin had afgemaakt zag ze iets in zijn ogen veranderen. Mooi die blik alsof ze een poesiepoes was, was er niet meer. Ze luisterde naar de wind die eerst door haar vacht streek en daarna in haar oren waaide daarna in haar oren. Ze likte haar lippen even. Ze keek hem snel aan toen hij en naam ofzo riep. Ze keek even om zich heen, wie of wat was Geronimo. Maar hij begon alweer met praten, eerst draaide haar oren naar de kater en daarna volgde haar blik ook. "Mijn naam is Autumnpaw en ik woon hier al mijn hele leven. De Shadow clan is mijn thuis, al zijn mijn ouders dood." zei de kater. Daar gingen ze naar de ouders. 'ik ben Fallenkit, ben hier ook alweer een paar manen, mijn ouders hebben mij en mijn zusje achtergelaten' zei ze, nogsteeds met haar kille stem, maar haar ogen glinsterde. Natuurlijk wisten zei niet dat hun ouders dood waren gegaan. Tuurlijk wisten zij niets over de avond dat die katen het leven verlaten hadden. Ze schudde haar kop en keek weer in die velgroene ogen. Ze waren best mooi, nou ja voor een kater. 'mijn zusje is Innerkit, die ligt nog te slapen, ik snap niet dat zij dat zo lang kan' zei ze.

[me too]

De poes voor hem leek hem eigenlijk nog best wel aardig, misschien kom ze zelfs zijn maatje worden. Dan was hij niet zo heel alleen meer, zoals nu. Misschien had zij nog wel broertjes of zusjes, terwijl hij die niet meer had, helaas. Dat was hij echt wat hij het meeste miste, net als zijn ouders. Nadat hij zichzelf had voorgesteld en had verteld dat zijn ouders dood waren, begon ook de nu nog naamloze poes voor hem te vertellen. "Ik ben Fallenkit, ben hier ook alweer een paar manen, mijn ouders hebben mij en mijn zusje achtergelaten," zei ze, met haar kille stem, maar haar ogen glisterden. Ze leek even na te denken, maar schudde daarna haar kop en keek in zijn felgroene ogen. Fallenkit, zoals de kitten heette, had mooie felblauwe ogen, die mooi afstootten op haar gitzwarte vacht. Ze leek echt een engel, maar dan een duivelse engel. Hij glimlachte. "Mijn zusje is Innerkit, die ligt nog te slapen, ik snap niet dat zij dat zo lang kan," zei ze toen. Hij keek haar lachend aan. "Slaapkoppen heb je ook," antwoordde hij kalm en beheerst. Toch hoorde je een kille toon in zijn stem, net zoals de meeste Shadowclan-katten hadden. "Maar aangenaam kennis te maken Fallenkit, wat een mooie naam heb je trouwens!" Hij keek haar aan. Misschien zou dit gewoon zijn beste maatje ooit worden, of misschien ooit zelfs zijn vriendinnetje. Hij had geen idee waarom hij daaraan dacht, maar het kwam gewoon in zich op. Het bleef maar door zijn hoofd spoken, misschien was hij gewoon verliefd! Maar dat moest hij niet laten merken, want Shadowclan-katten kennen geen liefde. Nou, vast wel, want anders was hij er niet geweest. Als zijn ouders niet verliefd op elkaar waren geworden, was hij nooit geboren. En ook zij waren Shadowclan-katten. "Geronimo!" riep hij toen ineens. Hij keek de poes nogmaals aan en glimlachte naar haar. Ze zouden gewoon maatjes kunnen worden, als zij dat ook wou, en dat was op dit moment alles wat hij wou.

De kater voor haar leek even in gedachtes te verdrinken, zij zelf keek even rond. Als Inner wakker zou zijn zouden ze weer warriors irritant vragen stellen. Dat deden ze elke dag. Nou ze er zo overna dacht was het eigenlijk echt saai. Misschien zou ze die Autumnpaw wel vragen of hij mee wou. Ze zouden zeker maatjes kunnen worden. Misschien dat hij ooit nog een betere vriend van haar zou worden dan Innerkit nu was. Ze grijnsde even, niemand was en, waarschijnlijk, zou nooit tussen hun komen. Innerkit en Fallenkit waren zusjes voor het leven. Ze keek recht in de gifroene ogen van de kater, nogsteeds. Hij keek een beetje dromerig naar haar. Ze draaide haar kop even naar achter zich, naar de Nursery, naar waar haar zusje lag. Ze snapte niet dat die poes zo lang kon slapen. Zij zelf zou dat dus nooit kunnen volhouden. Ze was eigenlijk wakker zolang ze dat kon. Ze was altijd opzoek naar avonturen, ookal waren dat er weinig in het kamp. Ze hoorde de kater lachen. Ze keek hem aan. 'ja al snap ik eerlijk gezegd niet dat die slaapkoppen dat volhouden, ik bedoel het is veel leuker als je wakker bent' zei ze. Ze hoorde zijn kille toon. Ze vond het eigenlijk wel leuk aan hem. Ze keek in zijn gifgroene ogen. Net zoals zij en Inner hadden met hun blauwe ogen staken zijn groene ogen heel erg af in zijn nachtzwarte vacht. En juist door de zwarte vacht leken ze licht te geven. Ze luisterde even naar zijn woorden, woorden waarvan ze grijnsde. 'dank je Autumn, jij hebt ook een best aparte naam' kwam er in haar op. Ze schudde haar vachtje even uit maar ging toen zitten. Autumn, dat kwam zeker niet vaak voor. Fallen, dat kwam eigenlijk, tot zover ze hoorde, eigenlijk ook niet zo veel voor. Ze werd vaak gewoon Fallen of Fallen Angel genoemd. Ze keek nogsteeds recht in de gifgroene ogen, waarom deed ze dat toch telkens. Maar hij keek ook de heletijd naar haar dus hij zou het vast niet raar vinden. Ze grijnsde even toen hij weer Geronimo riep, het was blijkbaar zijn stopwoordje ofzo. 'zullen we iets gaan doen, hier alleen een beetje zitten is oom saai' zei ze.

Fallenkit wist ook niet waarom andere katten zo lang konden slapen, begreep hij van haar antwoord. "Ja al snap ik eerlijk gezegd niet dat die slaapkoppen dat volhouden, ik bedoel het is veel leuker als je wakker bent," zei haar bitchy stem. Het was echt nog een zachte lieve stem, dat zou nog wel gaan veranderen, maar dat maakte hem niet uit, het klonk gewoon leuk en lief. Maar hij was het ook wel eens met wat ze zei. "Ik ben het helemaal met je eens," zei hij tegen haar. Haar ogen staken echt mooi af bij haar gitzwarte vacht, iets wat haar erg liet opvallen, maar op een positieve manier. Het zag er echt beeldschoon uit, en echt een Shadowclan-kat. Toen hij zei dat hij Fallenkit een mooie naam vond, begon ze te grijnzen. Hij vond het echt een mooie naam, zo van; i'm the fallen angel of the big bad world. "Dankje Autumn, jij hebt ook een best aparte naam," zei ze. Hij glimlachte en zei met zijn eigen kille stem: "Dankje Fallen." Het was ook wel waar. Hij had nog nooit gehoord dat er een andere kat was met de naam 'Autumn'. Hij was bijzonder. Maar 'Fallen', dat had hij ook nog nooit gehoord, ook zo'n bijzondere naam, maar wel mooi. Ze grijnsde nadat hij Geronimo zei, zijn stopwoordje. Hij kon er niks aan doen dat hij dat woordje zo vaak zei, hij vond het gewoon leuk. "Zullen we iets gaan doen, hier alleen een beetje zitten is ook saai," zei ze toen. Hij knikte. Hij had wel zin in een beetje avontuur, en blijkbaar had hij een nieuw maatje erbij. "Ik vind het goed, ik hou wel van een beetje avontuur," zei hij met een grimas op zijn gezicht. Een avontuur met zo'n nieuwe vriend, daar kon niemand nee tegen zeggen toch?!

''Ik ben het helemaal met je eens,'' zei hij. Mooi iets waar ze het over eens waren. Nou ja het zou vast niet het enige zijn. Ze zouden vast nog wel veel meer gemeen hebben. Hij bekeek haar de hele tijd opnieuw, alsof hij haar echt mooi vond. Ze bekeek hem nog een keer, zijn gifgroen ogen staken vel af op zijn nachtzwarte vacht, ze leken bijna licht te geven. Ze zou wel eens 's nachts met hem willen afspreken. Enkel om te zien of zijn ogen echt licht gaven. Ze keek even naar de grond, zij was niet zo van het fantaseren, dat was haar zusje. Zij was echt. Ze keek op. Als je slecht wou zijn moest je in de echt wereld leven niet een fantasie wereld. ''Dankje Fallen.'' zei hij. Ze keek hem even aan. Haar ogen stonden lief maar met een duidelijk aanwezige bitchy achtergrond. Dit zou zeker een vriend worden. Misschien nog wel meer, misschien zou ze later echt van hem houden. Ze schudde haar kop. Waarom dacht ze daaraan. Ze was een Shadow, zou moesten niet aan liefde denken, zij moesten denken aan vechten en trainen. Ze moesten gevreesd blijven. "Ik vind het goed, ik hou wel van een beetje avontuur," zei hij met een grijns. Ze grijnsde ook. Avontuur, dat was echt iets waar ze dol op was. Maar meestal deed ze dat met haar zusje maar met Autumn zou het ook makkelijk moeten lukken. Ze vond hem wel wat, misschien zelfs leuk. Ze grijnsde opnieuw door haar gedachtes. Waarom dacht ze daaraan. Ze stond op en liep rond het kamp, opzoek naar een beetje avontuur. Ze kende de code, ze mocht het kamp niet uit tot ze een paw was. Ze bromde even, dat vond ze echt een stommer regel. Waarom mocht dat niet, ze kon zich verdedigen, misschien niet genoeg tegen een volwassen kater maar ze had Autumn toch bij zich. Wat was dan het probleem. Ze keek naar Autumn. 'weet jij iets wat we kunnen doen, binnen het kamp?'vroeg ze. Het kamp was zo saai, ze kon niet wachten tot ze een paw was en gewoon door het shadow gebied mocht lopen.

Fallen keek best dromerig. Ze leek aan het nadenken over van alles en nog wat. Dat gaf hem ook de tijd om na te denken. Haar blauwe ogen stonden eigenlijk best lief, maar toch met een bitchy achtergrond. Het waren gewoon echte Shadowclan-ogen. Hij vond haar eigenlijk best aantrekkelijk. Ze zag er best mooi uit, ze was erg aardig tegen hem. Dit zou nog wel eens iets kunnen worden, dacht hij. In ieder geval zouden ze vrienden worden. Eindelijk een vriend, dacht hij. Ze grijsde steeds, maar keek nog steeds best wel dromerig. Ze had vast leuke gedachten, dacht hij met een schaapachtige glimlach. Hij lachte altijd zo raar, maar dat kwam omdat hij niet echt kon lachen. Hij was gewoon een geboren Shadowclan-kat, en die lachten niet heel veel. Tenzij het gemene grijnzen waren, dacht hij. Dat deed hij wel vaker. Hij vond haar echt leuk, maar hij moest hier niet over na denken, een Shadowclan-kat kende geen liefde, die dachten alleen aan trainen en vechten. Maar dan was hij er niet geweest, zijn ouders waren toch ook verliefd geweest? Het was maar ingewikkeld, hij dacht er teveel over na. Ineens schrok hij op van een brommetje gevolgd door de stem van Fallen. "Weet jij iets wat we kunnen doen binnen het kamp?" vroeg ze. Oh ja, dacht hij, een kitten mocht het kamp nog niet uit. Wat een stomme regel was het eigenlijk, dacht hij boos. Hij keek haar recht in haar ogen aan en zei: "We kunnen misschien verstoppertje doen?" Wat was het eigenlijk een dom idee, maar het was iets. Als ze het territorium in konden zou het veel leuker zijn.. Maar helaas, dat kon nog niet. Hij hoopte dat ze de volgende ceremonie paw zou worden, dan konden ze samen op onderzoek uit. Hij zou eerst nog een mentor moeten krijgen, en dan zou hij misschien tegelijk met Fallen warrior worden, dacht hij vrolijk. Hij grijnsde naar haar en wachtte rustig op haar antwoord.

Autumn keek naar haar met een beetje een rare blik. Het leek op een liefdevolle blik die Inner en zij elkaar telkens gaven, maar dan toch anders, meer kil, meer Shadow-kat achtig. Ze vond die blik wel wat. Dat mochten alle katers wel naar haar toe gooien, als ze maar geen houding hadden alsof ze beter waren dan haar, of dat ze haar een lief schattig poesje was. Daar kon ze dus echt gewoon niet tegen. Ze grinnikte even toen hij een schaapachtige glimlach opzette. Ze vond hem wel leuk, hij was de eerste kater die ze ontmoet had maar dat maakte niets uit, ze zou vast nog wel meer katers als vrienden krijgen want ze was liever vrienden met katers dan met poezen. Die poezen die deden bijna altijd alsof ze de best waren en alsof ze de mooiste waren. Wisten ze dan niet dat zij dat was. Weer grinnikte ze, oke dat was eigendunk, maar ze was beter dan andere katten. Een echte shadow-kat durfde dat te zeggen. Ze begon aan de rand van het shadowkamp te lopen. Ze wou weg uit het kamp, ergens anders heen. Natuurlijk niet uit het shadow-gebied maar wel gewoon een beetje op verkenning uit. Ze keek het kamp in, het was hier zo verschrikkelijk saai. "We kunnen misschien verstoppertje doen?" stelde Autumn voor. Ze grinnikte opnieuw. Verstoppertje was eigenlijk wel een dom spel, je ging ergens liggen en maar wachten dat de ander je vind. Ze keek naar Autumn. [color-seablue]'als dat het enige is wat we kunnen doen dan mag jij zoeken'[/color] zei ze. Ze keek even rond, het kamp was echt vreselijk saai. Haar ogen richtte lang automatisch op de Nursery. Inner had echt nog nooit zo lang geslapen. Hoe hield zij dat vol. Ze keek weer naar Autumn, terwijl zij een beste vriend had gekregen, en misschien wel de liefde van haar leven lag Inner te slapen. Ze werd gek van haar zusje. Ze keek weer recht in die gifgroene ogen. Hij zou vast al een paw zijn, misschien vond hij het niet leuk dat zij als kit hem tegen hield om naar buiten het kamp te gaan. Ze slikte even. 'vind je het niet erg om hier te blijven?' vroeg ze. Anders zou ze hem wel weer een andere keer zien, dan kon ze Inner lekker ruig wakker maken.

[sorry kort]