Lonely

Onderwerp: Lonely vr 25 mei 2012 - 16:56

Moe stapte Daylien door de modder. Haar poten zaten al helemaal onder de vieze smurrie. Onderweg was ook nog is midden in de hondenpoep gestapt. Maar ze moest hoe dan ook nog wat vangen voor het helemaal donker was. Anders had ze weer niks te eten, net zoals gisteren. En een paar dagen niet eten was voor een jonge poes zoals zij niet goed verdraagbaar. Bovendien moest ze nog een schuilplaats hebben voor de nachtroofdieren. En Daylien wist dat er nog net genoeg vlees aan haar botjes zat om te overleven, en dus was ze al helemaal niet in staat om weg te rennen voor grote wolf ofzoiets. Na deze angst aanjagende gedachte kreeg ze ineens haast. Stel je voor zeg, straks lag ze midden op de weg zonder kop! Plotseling hoorde ze van dichtbij geritsel. "Wie..wie is daar?....." fluisterde ze angstig. Met een schok dacht ze aan de dood van haar vader. Die was vermoord door een wolf....... Plotseling kwamen haar lessen omhoog; Laat nooit weten dat je bang bent Daylien, dat werkt het beste. "Kom tevoorschijn.., ik weet dat je hier bent!" Zij ze iets zelfverzekerder. Maar haar angst was nog lang niet verdwenen......

(Iedereen mag)

Wat`s up?

Daylien:

Onderwerp: Re: Lonely vr 25 mei 2012 - 20:59

Ik ga is in dit topicje antwoorden :p

Vrolijk trippelde de kleine poes rond, ze was gelukkig eindelijk uit het kamp en de wondes die Darkstripe haar eerst had toegetakeld waren nog maar nauwelijks zichtbaar. Alhoewel de wondes in haar borst waarschijnlijk eeuwig zouden blijven. Het zouden littekens zijn en haar waarschijnlijk altijd doen herinneren aan die ene kater. Maar ondanks die zwarte dag in haar geschiedenis, ondanks dat Darkfire haar bijna had vermoord, toch was haar nieuwsgierigheid naar de clans niet kleiner geworden. Nu ze eens in het midden van de Thunderclan was geweest wou ze meer. Ze wou kunnen rondlopen in het kamp, ze wou sluipen. Dat was het! Ze wou leren sluipen, sluipen als de beste! Ze zou een snelle en lenige poes willen worden die onopgemerkt een territorium binnen zou kunnen dringen. Ze zou een poes willen worden die even in een clan zou kunnen blijven zonder dat iemand zou doorhebben dat ze een rogue was. En als iemand dat zou doorkrijgen... Dan zou ze plots van de aardbol verdwijnen om weer terug te keren als de tijd weer rijp was. Ja! Dat wou ze! Daar was geen twijfel aan, alleen wie zou haar dat in godsnaam kunnen leren?
Plots schrok Swift op uit haar gedachtes door een kraai die plots lawaai begon te maken. De grijns die tijdens het denken op haar gezicht had gestaan was nu verdwenen en een zachte zucht glipte uit haar mond. Even keek ze om zich heen, waar zou ze heen gaan? Ze besloot het maar op rechtdoor te houden en met kleine pasjes trippelde ze verder. Plots zag ze iets in de verte een andere poes zitten. Deze was iets ouder dan zij was, maar dat maakte haar niet uit. Ze had wel even zin in gezelschap. Zacht sloop ze richting de kat en het dier had niks door tot de wind een struik liet bewegen waardoor de takken over haar vacht streken. Dit maakte een ritselend geluid en de poes keek verschrikt op. "Wie..wie is daar?....." fluisterde ze angstig en de kleine poes verstijfde even, ze moest nu doodstil blijven zitten wou ze niet opgemerkt worden en dat deed ze dan ook, alhoewel ze wel zag dat de kat zelf ook bang was. Even snoof ze zacht de geur op, een rogue, het was waarschijnlijk een rogue. "Kom tevoorschijn.., ik weet dat je hier bent!" zei ze weer, nu iets zelfverzekerder. Even twijfelde ze, maar uiteindelijk liep ze toch de struiken uit. 'Je hoeft heus niet bang te zijn hoor' miauwde ze zachtjes en lief, 'Ik zal je heus niet opeten' Ze glimlachte vrolijk en ging voor de poes zitten, 'Jij gaat mij toch ook niks aandoen hè?!' Snel zette ze haar schattigste gezicht op en keek de poes even zo aan, hopelijk werkte het, alhoewel het er niet uitzag dat diegene voor haar haar iets zou doen. 'Ik ben trouwens Swift, rogue en 2 maan oud, jij? Jij bent een rogue toch? Of heb ik dat nou mis? Dat kan natuurlijk, iedereen maakt wel eens een fout, maar dat klopt toch hè?' Een vrolijke glimlach was op haar gezicht verschenen terwijl ze de kat aankeek, even keek ze snel weg toen ze dacht een muis te horen, maar toen ze niks zag richte ze haar aandacht weer op de kat voor haar.

Moonlight shining in the sky
nothing more can stop my flight
Take my hand again, fly with me
thousand million miles away

Onderwerp: Re: Lonely vr 25 mei 2012 - 23:01

Skippy liep als een razende trein door het bos heen. Geuren van verschillende katten drongen zijn neus binnen, maar nee, hij wilde een paar rogue kittens om die de stuipen op het lijf te jagen. Hij grinnikte bij de duivelse gedachte en liep toen door. Hij wilde geen volwassen kat, niet dat hij bang was ofzo, maar omdat kleintjes zo makkelijk bang te maken waren. De witte vlek op zijn borst was bloedrood zoals altijd. Soms kon hij zo boos zijn dat zijn ouders hem die stomme witte vlek hadden gegeven tijdens zijn geboorte. Maargoed, iewat chagrijnig door die gedachte liep hij vedder. De geur van dood en verderf drong zijn neus binnen. Hij liep er opaf en zag dat het alleen maar een dood, half opgegeten konijn was. Hij liep door en lette goed op. Zijn groene ogen keken rond of hij ergens een mooie prooi zag. Opeens drong de geur zijn neus binnen. De geur van twee jonge rogue katten. Zijn humeur werd beter en hij sloop in de richting van de geur. Hij stopte om te horen wat er werd gezegt. "Kom tevoorschijn.., ik weet dat je hier bent!" Riep één van de kittens en er kwam een andere kitten tevoorschijn. Hij had al gezien dat de eerste kitten makkelijk bang te maken was en greens even. 'Je hoeft heus niet bang te zijn hoor' miauwde de andere kleine kitten liefjes. 'Ik zal je heus niet opeten.' 'Maar ik wel.' Zei hij zacht zodat alleen hij het kon horen en greens er even om. Ik ben trouwens Swift, rogue en 2 maan oud, jij? Jij bent een rogue toch? Of heb ik dat nou mis? Dat kan natuurlijk, iedereen maakt wel eens een fout, maar dat klopt toch hè?' Hij gromde zacht, dat was wel een kwebbelkous zeg. Hij besloot dat het nu tijd was en hij kwam uit de bosjes. 'Hallo.' Zei hij met een grijns op zijn gezicht en keek de twee poesjes aan.