RMH story

Als je aan RMH denkt als paard, zie je een soort van hemel. Iedereen is er gelukkig, in een prachtig gebied. Het gras is groen en alles groeit en bloeit fantastisch. Je kunt er rustig leven en als je wilt kun je rangen omhoog gaan, of gewoon in de Freedom blijven. Iedereen denkt er zo over als ze er komen. Ook wij, ik met mijn familie kwamen ooit aan. Maar er waren een paar paarden die alles verstoorde, die rare enge verhalen vertelden die iedereen die het geloofde angst aan jaagde. Maar wij wilde het niet geloven. We waren zo dom om te denken dat er niks aan de hand was. Dat we aangekomen waren in het paradijs, en niet in de hel zoals ze beschreven. Maar toen brak de dag aan dat niemand meer zeker was van zijn toekomst. De zon stond hoog aan de hemel. Maar er klopte iets niet. De dieren waren onrustig en zelfs de leiders trappelde nerveus met hun hoeven. Niet vaak gebeurde het dat iedereen zo deed, maar dat betekende ook niet veel goeds. Iedereen was bang voor de avond en keek gespannen toe hoe de zon steeds verder zakte. Ik kan me die dag zo goed herinneren. Zo jong en vrolijk, vol genietend van het leven was ik. Ik ben Avante en dit is mijn verhaal, mijn nachtmerrie die me nog altijd wakker houd. Me achtervolgd waar ik ook ga.

Ik stond bij mijn moeder. Ze keek naar de lucht hoe de zon de hemel rood/oranje kleurde. En toen, was de zon onder. De rood/oranje gloed verdween en maakte plaats voor het duister. Maar lang duurde het niet voor de hemel weer rood kleurde. De grote maan verscheen aan de donkere hemel. Hij was zo rood als bloed. De hele wereld om mij heen kleurde rood en ook ik en mijn familie kregen een bloedrode gloed. Mijn moeder dwong me te rennen en snel kwamen we aan bij een grot. Ik liep erin en keek rond. Er was niets te zien. Plots hoorde ik een gil van buiten en draaide me om. Er kwam een paard aangelopen, deze was verwond. Mijn adem stokte in m'n keel. Het paard dat naar ons toe strompelde was normaal wit maar nu rood gekleurd. Niet door de maan.. maar door bloed.. Ik keek beter en zag dat de ingewanden van het paard er haast uithingen, zijn bloed stromend over de grond en dat hij overal bijtwonden had. Bijtwonden van hele scherpe tanden, waar ik liever niet aan dacht. Toen pas drong het tot me door dat mijn oom er niet was. Mijn moeder dwong me naast haar te blijven maar ik glipte weg. Het duurde zo lang voor mijn oom terug kwam dat ik me zorgen maakte. Toen ik om de hoek van een paar rotsen kwam zag ik een spoor van bloed, alsof iemand met een lijk had lopen slepen. Vegen liepen van links naar rechts en ik had geen idee van wat er aan de hand was. Toen ik een paar meter verder was zag ik mijn oom liggen. Zijn lichaam, wat er nog van over was lag uit elkaar. Een been was afgerukt en lag vlak bij me. Ik keek er naar en zag het rottende rode vlees. Mijn oom zat onder de wonden en was bruut vermoord. Erbij stond een ander paard. Het paard zo dun dat je zijn botten zag uitsteken. Wit met zwarte vegen. Een verblind oog en de ander fonkelend rood. Mijn adem stokte in mijn keel. Hij verscheurde mijn oom, rukte zijn spieren een voor een uit elkaar zodat de grond rood glinsterde van de dikke vloeistof dat uit zijn gehavende lichaam stroomde.

Nee nog erger, oh god, hij at hem.... hij at hem op! Ik kon mijn gil niet bedwingen, hij klonk hees in de kille nacht. Nog steeds staarde ik naar dat monster dat van mijn oom at en zijn bloed zoog. Mijn gil had vast laten weten aan de andere dat er nog waren. Plots verschenen er meer, meer wezens. Ik rende snel naar mijn moeder en de rest. Wat dom was, ik had ze nooit moeten lokken. Mijn moeder begon me op te drijven, weg van de plek samen met mijn familie. Maar we waren niet ver of de schimmen waren al bij ons. Nog een keer slaakte ik een angstkreet uit. Ik begon harder de rennen dan ik ooit had gedaan maar plots deed iets me stoppen. Ik hoorden een ijzige kreet van angst en pijn achter me. Ik durfde haast niet te kijken maar keek toch. Het was mijn moeder die levend uit elkaar werd gerukt, de schimmen aan haar vlees trekkend, om er stukken uit haar te rukken. Voor mijn ogen werd een deel van mijn familie levend gegeten. Ze aten van mijn moeder en vader. Alleen mijn grootouders, tante en neefje waren er nog. Ze dwongen me om te rennen, om weg te gaan. Ik deed met moeite wat ze zeiden en rende weg bij mijn moeder en vader. Het voelde alsof mijn hart in stukken werd gescheurd, alsof één van die beesten me al te pakken had. Maar ik moest rennen dat was mijn enige keus. Ik liet mijn blik nog een keer over mijn moeder glijden en dacht dat dit de laatste was. Ik hoefde het niet eens meer te zien, het was te gruwlijk, en ze was nu gelukkig verlost van de pijn, haar ogen glazig en bewolkt. Ik keerde mijn hoofd van haar weg en rende verder.

Plots nog een dreun. Ik keek nog eens om en zag mijn grootmoeder die op de grond klapte. Ze was gebeten, getrapt, verminkt. Een straaltje bloed liep langs haar nek en hoofd. Ik zag dat de schimmen zich even op een ander wierpen en liep naar mijn oma die een paar meter van mij verwijderd lag. Ik keek met mijn paarse ogen in die van mijn grootmoeders. Die waren dof, wit, grauw. Ze straalde dood uit, meer dan ik hebben kon. Ik kon eerst niet huilen maar nu gleed er eindelijk een traan over mijn wang. Puur verdriet trof mij. Ik wilde weg stappen maar mijn benen deden niet mee. Ik bleef staan terwijl de tranen geluidloos over mijn wangen dropen. Langzaam drupte ze op de grond en op mijn oma. Naar mijn moeder en vader kon ik niet gaan. Daar waren die beesten en er was niet veel van ze over. Ik wierp één blik op hun en zag het tafreel dat ik nooit meer zou vergeten, dat ik nooit meer van mijn netvlies zou kunnen krijgen. Altijd zou ik dat gruwelijke moment bij me dragen. Mijn ouders en de rest dood, uiteengescheurd met de ingewanden ontbloot. En dan die wezens die hun smakelijk opaten. Bloed kleurde hun monden rood, het droop er af, dik rood bloed. Plots verscheen een schim naast me. Ik schrok en werd tegen de grond geworpen. Ik keek nog eens rond en zag dat mijn tante verblind en verminkt in een boom hing, haar lichaam net als die van de anderen, niet meer in één geheel. Ergens anders lag mijn neefje. Het bloed dat uit zijn nek en mond gutste vertelde mij dat ik niet naar zijn lichaam zou willen kijken. Ik zag hoe het monster boven mij verscheen. Zijn ogen verblind, zijn vacht met littekens en verse wonden bekleed. Instinctief wist ik dat mijn laatste uur had geslagen. Langzaam gleden mijn ogen dicht, na mijn laatste blik op de rode, vreselijke wereld. Nu wist ik dat ik beland was in de hel.