StarClan, forgive me || Open

De wind woei door zijn halflange vacht heen, zijn snorharen trlden zachtjes mee op het ritme van de wind. Zijn staart zwiepte een paar keer heen en weer, voordat hij zijn spieren in een ontspannende zit houding liet rusten. Zijn light gelige ogen kwamen perfect uit in zijn zwarte pels. Over zijn hoofd vloog een zwarte vogel, een raaf. De raaf, was het gene waar hij naar vernoemd was. Het dier had dezelfde pikzwarte veren, als de kleur van zijn vacht. Ook had het de zelfde glazige blik in de ogen. Hij was trots op zijn naam, dat hij die mocht dragen. Het was de naam die StarClan hem geschonken had. Raven, door zijn blik, en vacht. Song, van zijn miauw, die je tussen duizende katten nog herkennen kon. Terwijl zijn poten het lange gras naar beneden vouwde, besefte hij dat hij vandsag nog verse prooi moest vangen. Geen enkele prooi mocht verspilt worden, zelfs in groenblad niet. Hij mocht dan misschien niet 's werelds sociaalste kater zijn, maar dat had geen invloed op de loyaliteit aan zijn Clan. Hij zou bewijzen, dat ShadowClan ook loyale katten heeft. Niet dat hij daar een van was, hij stond op het punt de code te verbreken.. Had hij Lilypaw nou maar nooit ontmoet.. Neem bijvoorbeeld Raindrop. De moedige deputy stierf al oo jonge leeftijd, maar ze heeft al die tijd dat haar poten op de aarde dwaalden, voor de Clan gezorgd. Zo wou hij ook eindigen, zijn loyaliteit bewijzen. Hij was ook loyaal, alleen had Lilypaw de Clan daar misschien in laten twijvelen. Niet dat de Clan het wist, maar dat zou waarschijnlijk niet voor lang duren.. Misschien moest hij zijn gedachten even laten wegstromen, even ontspannen. Na een zucht, besloor hij maar te gaan jagen. Zo kon hij tenminste nog iets voor zijn Clan doen.
Hij snoof de lucht in. Een bekende geur trok langs zijn snorharen, zijn neus in. Het was de geur van een spitsmuis. Even trok hij met zijn oren, toen hij ook een kleine "piep" opving van het diertje. Zijn niet al te grote pootjes slopen in de richting van het geluid, en de geur die het diertje achterliet. Hij was al op drie staartlengtes van het diertje verweiderd. Zonder ook maar een takje te breken, of een korreltje aarde zijn aankomst te laten verraden, maakte hij van die drie staartlengtes, er één. Hij zocht zijn evenwicht, en sprong. Vliegens vlug stak hij zijn nagels dieo in het vlees, en liet hij zijn flijmscherpe tanden het kleine nekje doorboren. Nadat de ziel van het diertje de wereld verlaten had, stuurde hij een klein bedankje naar StarClan. 'Bedankt, dat u mij toestaat mijn Clan te dienen. Ik zal dit leven niet misbruiken, zoals ik dat met het gevoel voor liefde deed. Dat beloof ik.' Hij pakte het op, en liep ermee terug. Naar het kamp, om het op de prooistapel te leggen, en er vervolgens nog een proberen te vangen..

Meh, ik gebruik voorbeeldpost, me is bad-ass :c
nouja, open voor iedereen c:

er staat; trlde in plaats van trilde

Heel goed vind ik zelf!

Met lichte stapjes trippelde Whiskerpaw vrolijk de Apprentices den uit. Haar lichaam was uitgerust, klaar voor de volgende dag. Ze was een sterke leerling, maar helaas had ze nog geen mentor. Waarschijnlijk kreeg ze nog wel een mentor, maar tot die tijd moest ze zich vermaken met jagen. Maar jagen was niet altijd leuk om te doen. Vrolijk trippelde ze op de hoop verse prooi af, Ravensong stond daar. "Hallo, Ravensong." Begroette ze de zwarte kater. Ze pakte een kikker van de hoop verse prooi en keek naar Ravensong, de kikker hing in haar bek, ze liet hem voor haar poten neervallen en keek Ravensong opnieuw aan. "Ga je mee eten? Je hebt het denk ik wel nodig, je ziet er uitgehongerd uit." Whiskerpaw was altijd al zo zorgzaam geweest, maar dat maakte haar niks uit. Ze wilde zoiezo nooit, maar dan ook echt nooit Medicine cat Apprentice worden. Ze kon het jagen en vechten en het echte clanleven niet loslaten, ze moest dan nog wel leren vechten, maar toch, ze wilde een echt warrior worden. Que quiero y nadie puede hacer algo al respecto.

Kort en inspiloos, ik kon gewoon echt niet verder. D: