De tijd ging vlug, de tijd vloog voorbij. Als een zwaluw over een veld en men keek machteloos toe. De dagen waren langer, maar de nachten korter. The Time Is The Boss!
Avalanchefall had stiekem een hekel aan de snelle tijd, alles ging veel te vlug. Van kit, naar Apprentice, naar Warrior en van Warrior hopelijk naar Elder. Want misschien liep het wel anders af voor haar, werd ze gedood in een gevecht. Maar het bleef bij de tijd. De tijd heerste over de wereld, over haar en over de clan. De dagen, de seizoenen en de jaren. Zij was nog jong en had nog een heel leven voor de boeg, die ze graag met ouderdom wou afsluiten. Niet vanwege een gevecht. Hoe dapper dat ook was. En je ging door, in de Starclan. Als Clancat vond je niet echt rust. Soms verbaasde ze zich daarover, maar het leek haar ook wel fijn. Een tijdje terug was Elder gestorven, Jayshade, een oudere broer van Cinderfall, haar ex-mentor. En nu was het weer Nieuwblad en zij zat rond de leeftijd van 14 Moons.
En nu liep de grijs/witte poes over het grote territorium van de Riverclan, in het begin van Klein Bos. Ze stond nu op een punt, dat ze eigenlijk het einde al weer zag, als ze recht voor uit keek. Maar zo klein was dat bosje ook weer niet, er was aan haar linkerzijde nog een heel stuk. In het bosje leefde ook nog een veel vogel en zeker nu, in Nieuwblad. Nesten werden gemaakt en eitjes werden gelegd en kwamen uit. Die gingen leren vliegen en op dat moment wachtte vele katten, het geluid van jonge vogeltjes, het roepende fluiten van hun ouders en dan wist je het wel. Die jonge vogels konden niet zo goed vliegen en dwarrelde vaak wat naar beneden, de prefecte prooi voor een kat. Avalanchefall was nu ook daarvoor in Klein Bos, om op zoek te gaan naar jonge vogels, die vliegles kregen van hun ouders. De rest van de clan was waarschijnlijk bij de rivier, daar voor was het prachtig weer vandaag. Wat lol maken en natuurlijk voor vis zorgen. Alleen zij was niet zo rivierkat. Dat kon ze van haar Mentor hebben, die haatte water. Zij had dus nooit echt leren omgaan met water en viste dus niet echt heel vaak. Ze was er niet bang voor en even lekker zwemmen, dat vond ze prima, maar vissen? Nee, dat kon ze niet zo goed. Ze was wel weer goed in vogels vangen, ze had een eigen manier daarvoor en die hielp heel vaak. Maar bij deze jacht zal ze iets anders moeten aanpakken. De heldere middagzon scheen tussen de dikke bladerdekken van de vele bomen, op haar grijze rug. Haar donkergroene ogen glinsterde verlangend, bij de gedachten,s aan de jonge lekkere vogeltjes. Deze jacht mocht gewoon niet verkeerd gaan! Kom op! Waar zaten ze nou? Hoe lang ging dit nog duren? Er moeten toch ergens jonge vogels aan het uitvliegen zijn?
En toen hoorde ze het, het geroekoe van twee duiven, druk en hard. Daar gebeurde iets, hopelijk was geen andere kat die aan het jagen was. Maar ze rook even geen andere katten, zij was nu alleen in Klein Bos. Dus misschien vond ze daar wat ze zocht. Avalanchefall ging stilletjes op de vogels af en glimlachte daar, gelukt. Ze had jonge duiven gevonden. Mooi, die waren vaak onhandig. Ze ging stil onder de boom zitten en bekeek de jonge duiven eens, degene die het laagst bij de grond kwam, die zal ze nemen. Ze ging alvast door haar flanken, om zich klaar te maken voor de sprong. Een van duiven kregen haar in de gaten en begon hard en vlug te koeren. ''Gevaar! Ga vlug terug!'' . Even leek het alsof ze kansloos was, maar ze had geluk. Een van de drie jonkies schrok zo erg, dat hij in de war raakte. Hij sprong van de tak af en probeerde te vliegen, wat ook wel goed lukte, maar om de kat te ontwijken, daar voor was het niet goed genoeg. De poes ging nog ietsje dieper door haar flanken, leunde wat naar achteren, mekte even en sprong...Haar uitgestrekte poten raakte het jong en met hem onder zijn poten landde ze weer op de zanderige bosgrond. De kleine bewoog wild onder haar poot en boven haar hoorde ze de ouders bang roepen. Te laat. Avalanchefall beet hem dood en proefde zijn bloed. Prefect. Jammer genoeg waren de andere weer in hun nest gevlucht. Ach, ze ging nu wel even op muizen jagen. Waarschijnlijk waren nu alle vogels weg en verstopt. De poes pakte de kleine duif beet tussen haar scherpe tanden en zocht even mooi plekje om hem te begraven. Nadat ze dat had gedaan, draaide ze zich om, met de bedoeling om verder te jagen. Maar ze botste tegen iets op, een zachte vacht, het klinken van adem en zelfs het het voelen van een kloppend hart. Geschrokken ging de poes vlug naar achteren. Ze had helemaal niet opgelet en er stond dus een kat achter haar. Een zwart witte kat. Ze herkende hem wel, maar kon niet op zijn naam komen, het begon met Rush...Dat wist ze. ''Sorry, Rush?'' ze keek nog steeds naar de ongeveer 10 Moons oudere kat. Dat ze hem niet eens door had? Zat hij haar te achtervolgen? Of was hij per toeval daar?
[code]
Onderwerp: #Flying lessons and I am an ambush.#(Rushcoat is welkom) 
do 14 jun 2012 - 17:21
