Ready for your first training, Nightpaw?

Hij bekeek zwijgend hoe de zijn jonge leerling de lucht in zich opnam. Het zou moeilijk zijn in het begin, om zo specifiek mogelijk te kunnen ruiken. Maar ze zou het na een korte tijd leren, en wanneer je het eenmaal kon, was het moeilijk om het weer af te leren. “Ik eeh… ruik Windclan” Hij grinnikte kort, en knikte. Ja, dat was wel duidelijk dat die geur er was. Maar hij rook nog veel meer, prooigeuren vooral. “Konijn.” Fluisterde ze. Hij knikte instemmend. “Zeg eens, kun je me zeggen wáár dit konijn is?” Ging hij verder, waarna hij zelf de geur van het rondhuppelende konijn in zich op nam. Zijn blauwe ogen verraadden niet waar het konijn was, want ze waren gericht op zijn leerling. Zodat de jonge poes echt haar best moest doen om dit konijn te vinden. Het zou haar niet zo 1, 2, 3 lukken, want het was moeilijker dan de geur zelf vinden. De vuurbal die laag in de lucht hing begon het territorium al wat meer te verlichten. Het was een mooi effect, vond hij. De heuvels waren onderaan donker op dit moment, door de schaduw. Terwijl de top licht was. “Weet je het al?” Vroeg hij, waarna hij naar de poes keek en opstond. Ze zouden hun pad snel moeten vervolgen, hij moest haar een heel territorium laten zien. En hij hoopte erop dat hij het in een dag kon doen. Want hij wou de rest van de dagen besteden aan dingen die nog belangrijker waren dan het kennen van dit territorium. Hij zou in die dagen ook af en toe vragen waar ze waren, en hij zou de apprentice soms de gelegenheid geven om zelf de weg terug te vinden. Zodat ook zij een gevoel voor richting kreeg. Misschien had ze dit zelfs al. Hij richtte zijn oren iets meer omhoog, om het geknabbel van het konijn aan te horen. Het was hier nog steeds. Hij keek even om naar de poes, en liep toen te heuvel op en ging daar zitten, zijn ogen op haar gericht, terwijl hij wachtte tot zij wist waar het konijntje zich bevind. Hij wist het nu al, maar hij gaf zijn leerling de tijd om het te vinden. Je leerde iets het beste, als je het zelf ontdekte. Hij stapte terug naar haar toe. Hij ging het haar even uitleggen. “Oké, Nightpaw. Luister goed, en ik wil dat je je dit goed in je hoofd print.” Zei hij, hij wou er zeker van zijn dat de poes hier wel degelijk iets van zou leren. “Als je een konijn of dergelijke moet vinden, de plaats ervan. Wil ik dat je je oren goed spitst, om alle geluiden goed op te nemen. Je zult het konijntje zo snel mogelijk horen, als het beweegt, knabbelt, of zelfs als het ademhaalt.” Hij spitste zelf ook zijn eigen oren, als voorbeeld. Waarna hij zijn blauwe ogen op de poes richtte. “Daarna open je je mond op een kiertje, zo kun je de geur vinden. Probeer het eens, en volg mijn instructies” Hij ging achter de leerling zitten en knikte haar toe. Ze kon het proberen, en hij hoopte dat het haar lukte. “Je hoeft hem niet te vangen, wijs me alleen aan waar ‘ie is” Zei hij, waarna hij zijn blauwe ogen strak op haar had gericht om elke beweging zorgvuldig de volgen, en enige foutjes te verbeteren. Dit ging ze namelijk nodig hebben wanneer hij haar ging leren hoe ze moest jagen.