Good evening madame.. || Mimi

Normale kleur || Praatkleur

Zo stil als de nacht, zich voort bewegende als een spook, maakte een sneeuwwitte kat zich een baan door de nauwe steegjes van de tweebeen plaats. Hij kon de stank van het afval ruiken, het piepen van de walgelijke rioolratten. Maar hij was goed doorvoed en had niet de neiging om op die walgelijke beesten te gaan jagen. Absoluut niet zelfs. Zijn zilverkleurige ogen glinsterden gevaarlijk in het licht van de wassende maan terwijl hij zich nog steeds door de schaduwen voortbewoog. Zijn bloodclan halsband zat strak om z'n nek, gestolen van een poesiepoes door haar in koele bloede te vermoorden. Niet dat hij lang bij de bloodclan zou blijven... Hij voelde geen enkele loyaliteit naar deze verbintenis van rogues. Geen greintje zelfs. Het zat over het algemeen vol idioten die dachten dat ze geweldig of gemeen waren. Eén groot toneelspel... En liet hem nou de meester van het toneelspel zijn, de poppenspeler hemzelf. Niet om op te scheppen.. Maar hij vond van zichzelf dat hij een aardig goed potje toneel kon spelen en dat wist hij ook. Zo vaak had hij het tegen andere katten gebruikt. Een glimlachje speelde op z'n lippen terwijl hij eraan terug dacht.

Het blikkerige geluid van een omvallende prullenbak deed hem zijn oren spitsen en een licht geamuseerde glimlach verscheen op zijn bleke kattenlippen. Zijn tong gleed eventjes vergenoegend over zijn snorharen heen. Dit kon nog interessant worden... Bedacht hij zich geamuseerd terwijl hij zijn pas iets versnelde. De zilverige deksel van de vuilnisbak rolde over de grond heen, rakelings langs hem. Maar zijn glimlach en humeur betrok toen hij zag dat het enkel een grote rioolrat was. Geërgerd sissend boorde hij zijn klauwen in het beest en legde hij hem het zwijgen op. Hij had dringend behoefte aan vermaak. Maar toen, aan het eind van de steeg, zag hij een klein katten gedaantetje bewegen. De glimlach kwam terug op zijn gezicht. "Well well.." Murmelde hij zachtjes terwijl hij erheen liep. "Goedenavond Madame," Miauwde hij kalmpjes, zijn stem diep maar melodieus als altijd.

M I M I

Zachte grijze pootjes bewogen zich voort. Haar grijzig/bruine ogen gefocust op een enkel doel. Haar weg hier vinden. Zacht zuchtte ze terwijl ze ging zitten en haar staart rond haar poten sloeg. "It's no good." Verzuchtte ze zacht. Het feit dat ze nogsteeds niet had verteld aan haar ouders dat ze nooit meer zou terugkeren knaagde wel aan haar. Icy had gezegd dat ze snel getraind zou worden, door wie wist Mimi nog niet maar waarschijnlijk zou ze daar snel achter komen. Ze sloot heel even haar ogen en schudde langzaam haar kop. Icy had haar al wat dingen geleerd, maar ze waren zo basic. En nou moest ze eerlijk toegeven dat zie niet altijd luisterde tot volle irritatie van haar mentor. Tja, ze voelde zich nou eenmaal wat beter, uitgekozen door Icy haarzelf om te trainen en een ware moordenaar te worden. Doch dacht ze zo nu en dan terug aan haar kittypet leven wat pas net over was. Ze mistte het niet, o nee absoluut niet. Ze was het liever kwijt dan rijk. Maar ze dacht toch echt soms aan haar ouders opzoeken.. Ze had nog geen halsband. Icy had haar verteld dat ze die pas moest krijgen als ze volwassen was. Anders zou de halsband haar doen verstikken als ze groeide.

Mimi geloofde het allemaal wel al voelde ze zich niet helemaal compleet zonder die halsband. Het was toch maar tijdelijk verzekerde ze zichzelf. Ook wist ze zeker dat halsband of niet Icy's behandeling tegenover haar niet erg zou verbeteren. Ze werd behandeld als oud vuil door de poes. Maar ja, ze werd in iedergeval getraind. En Icy had vast een speciale bedoeling met haar trainen in plaats van elke andere kat van haar leeftijd. De gedachte van oud vuil deed haar doen realiseren dat ze zich letterlijk bij oud vuil bevond. De zurige lucht van rottend vuil en ratten die zichzelf vet meste. Een misselijke smaak van maagzuur kwam opzetten in haar mond en gouw slikte ze het door. Nee ratten waren enkel goed om mee te kloten. Voedsel.. Dat zou je enkel doen in de tijden van echte honger.. Tenminste dat was hoe Mimi het zag. "Well well.." Klonk een zachte stem door de duisternis en Mimi's oren schoten omhoog. Langzaam draaide ze zich om en kwam overeind. Haar grijze vacht zacht glimmend in het kunstmatige licht van een lantaarnpaal even verderop. "Goedenavond Madame," zijn stem was melodieus en een tinteling gleed door haar poten De halsband die door zijn lange witte vacht te zien was terwijl de kater liep verzekerde haar dat hij bij Bloodclan hoorde. Ze rechtte langzaam haar oren naar hem. Een ding had ze absoluut geleerd van Icy. Vertrouw nooit iemand, zelfs niet van je eigen clan. Ja, niemand was te vertrouwen in haar nieuwe wereld en zo ook deze kater niet. Onderzoekend keek ze hem aan. "Goede avond." Was haar antwoord kort en zonder enige belangstelling. Lichte nieuwsgierigheid voor de kater kon ze echter niet verbergen en met haar wijze groen bruine oogjes keek ze hem onderzoekend aan.

Dear Lord; There is no land without violence ...
there is no land without terror ...
there is just one place that you call a safehouse ...
but ... guess what?!
Even there you see me ...
in you're biggest nightmare.

Normale kleur || Praatkleur

Een licht geamuseerde glimlach speelde op de lippen van de sneeuwwitte kater met zijn dikke vacht. Alle littekens, alle bewijzen van zijn moorden, zelfs groot en deels zijn halsband. Het zat allemaal verborgen onder zijn dikke vacht. Het bracht hem eindeloze voordelen. Hij had het niet snel koud, hij kon het gebruiken bij zijn toneelspel, wit was de kleur van zuiverheid en gaf indirect ook meer vertrouwen en al boven al, klauwen drongen er minder snel in door. Hij was er dik tevreden mee. Maar ondanks dat zijn gedachten naar al dit soort dingen uitgingen, zette hij toch zijn gezicht op standje gentleman. Met zijn ogen sympathiek, zijn hoofd ietwat scheef en zijn glimlach beleefd, wie zou dan ook de killer die achter dit alles zat aan zien komen? De meesten katten konden er niet doorheen prikken, en als ze dat eenmaal deden was het al te laat voor ze. Och wat een tragisch einde, maar ja, hem maakte het niet zo heel veel uit. Zijn 'dorst' was dan gelest, en dan kon hij gewoon weer normaal door gaan met zijn leven. Voor een tijdje dan. De kleine poes voor hem had dan ook wonderbaarlijk veel geluk dat hij niet in een moordlustige bui was... maar, ze bracht ook vragen bij hem naar boven. Hij had haar in zijn spaarzame momenten (Ja, die kon hij op zijn klauwen tellen) in het bloodclankamp wel eens gezien, vaak in de buurt van Icy. Maar, ze rook nog steeds licht naar kittypet. Wie was deze poes?

Hij boog zijn kop eventjes iets voor Mimi, beleefd als altijd. "Zo te ruiken, mag ik je tot mijn clangenoten rekenen." Miauwde hij kalmpjes en beleefd terwijl hij zijn hoofd weer hier voor Mimi, en zijn zilverkleurige ogen in de hare boorde. "Phantom is de naam, aangenaam kennis te maken," Miauwde hij vervolgens, nog steeds met zijn melodieuze stem terwijl hij zijn woorden gemeend liet klinken. Normaliter zou hij zich met een valse naam hebben voorgesteld, maar bij 'clangenoten' kon hij dat niet maken. "Maar, schone dame, wat mag jouw naam wel niet zijn?" Vroeg hij vervolgens rustig door.

Mimi schreef:

M I M I

"Zo te ruiken, mag ik je tot mijn clangenoten rekenen." Miauwde hij kalmpjes en Mimi trok even met haar oren terwijl ze hem twijfelend aankeek. "Phantom is de naam, aangenaam kennis te maken," Miauwde hij vervolgens, nog steeds met zijn melodieuze stem. Zijn woorden klonken oprecht maar iets in hem gaf Mimi absoluut het gevoel dat dit niet goed was. dAt de vork niet in de haak stak en dat ze hem absoluut niet moest vertrouwen. "Maar, schone dame, wat mag jouw naam wel niet zijn?" Zijn woorden deden haar opnieuw opkijken en met haar groenige ogen staarde ze hem standvastig aan. "Mimi." Antwoorde ze oprecht en kalm langzaam deed ze een pas naar voren. "Clangenoot." Haar stem was ijskoud, ze wist nog goed de toorn die ze over zich heen had gekregen toen ze dat woord bij Icy had gebruikt. Ze had liever niet dat deze kater met de naam Phantom alles direct door zou lullen aan Icy. Al had ze het gevoel dat hij dat niet zou doen. "Aangenaam kennis te maken." Klonk haar stem zacht terwijl ze hem aankeek. De vraag wat hij hier deed brandde in haar hart. Maar de vraag zou direct teruggekaatst worden en dan was zij in het mindere wetend dat hij al veel langer bij Bloodclan zat dan zij. Icy's leerling of niet. Ze zou niets zijn in vergelijking met hem. Dus wijselijk hielt ze haar mond dicht en keek hem met een half glimlachje aan.

Dear Lord; There is no land without violence ...
there is no land without terror ...
there is just one place that you call a safehouse ...
but ... guess what?!
Even there you see me ...
in you're biggest nightmare.