Take a rest. [&SPOTTEDLEAF] [Topic FINISHED]

Spottedleaf draafde gekalmeerd over de vlaktes. Ze profiteerde er van. Nu het nog kon. De zon scheen op haar pels, en de wind streelde haar snorharen. Dit was toch alles waar een kat kon van dromen? Haar witte voeten zette zich af, en de lapjes kat vloog lenig door de warme lucht. Simpel weg sprong ze over een paar takken die rond slingerde op de grond. Het was de eerste keer in deze maan dat ze niet laat opbleef. Iemand anders nam haar waak tijd over, en daar was ze zeer dankbaar voor. Elke nacht bleef Spottedleaf wakker om te waken voor haar zo geliefde Clan. Zonder de steun van vrienden kom je nooit ver. Er bestonden wel zo'n katten die dat konden. Dat waren rogue's. Ze begreep die gasten niet echt. Je had genoeg keuze. Kittypet, Clan kat, of Bloodclanner. Dus waarom rogue? Spottedleaf schudde haar hoofd, en propte die gedachte van achter in haar hoofd. Het was niet de tijd om over zulke kleine dingen te lopen zeuren. Je kon beter genieten van het leven nu het nog kon. Het zou niet lang meer duren en bladkaal brak weer aan. De wind die in haar gezicht blies nam de geur van iemand anders mee. Hier hoefde geen enkele kat twee keer over na te denken. Het was overduidelijk de geur van de Windclan. Dus er was nog iemand hier in de buurt. Spotetdleaf wierp haar hoofd in de lucht, en nam de geur nog eens goed in haar op. het was niet ver weg van haar, dat had ze door. Ze trippelde verder en nog geen tien minuten later ontmoette ze een Windclan kater. Hij liet zich pardoes, op zijn zij vallen en genoot ook van de wind. Ze plooide een glimlach op haar gezicht en ging voor hem staan. 'Ook niet echt de hyper actiefste he.' Begroette ze hem vriendelijk. Haar toon was lachwekkend. Met haar staart porde ze in zijn schouder. Haar grasgroene ogen twinkelde warm. Het zag er wel tof uit. Je zo laten vallen, en al je problemen voor een paar seconden achter je laten. Spottedleaf grijnsde even, en liet haar vervolgens ook zo vallen. Haar blik was strak gericht op de lucht boven haar. Daar speelde witte wolkjes vrolijk, en scheen de zon prachtig. Het gras kriebelde even aan haar neus, en haar aandacht was weer gericht op de kater naast haar. 'Spottedleaf.' Mauwde ze rustig. Nu wist hij ten minste haar naam.

- Op razend tempo getypt, maar normaal zitten er geen foutjes in ;p

Een lichte glimlach krulde rond haar lippen. Ze bukte haar hoofd en gleed met haar roze tong een paar keer over haar voorpoot. Toen ze klaar was nam ze Blowsoul's zinnen in haar op, en waagde het om erop te reageren. 'Ja, die kittens groeien als kool.' Zei ze geamuseerd. Zijn vraag of Spottedleaf al een apprentice had raasde door haar heen. Dat had ze inderdaad al. Onverwacht. 'Ja, Silverpaw. Ik kreeg haar bij de gepasseerde ceremonie.' beantwoorde ze neutraaltjes. Haar oren wiebelde even nieuwsgierig. 'Hollystar zal het wel beslissen, maar als je wilt kan ik proberen een goed woordje voor je te doen..' Vroeg ze speels. Een kleine twinkel sprong in haar ogen. Ze had al eens eerder met Hollystar gepraat. Haar leider zei toen dat ze een waardige warrior was. Maar Spottedleaf twijfelde wel vaker aan haar zelf. Vaak dacht ze dat iedereen beter was, en alles dubbel zo goed kon. Een kleine verveelde zucht schoot uit haar mond. Het klonk wel grappig, dus bukte ze haar hoofd even en lachte kort. Dit was wel fijn. Even zorgeloos met een mede-warrior praten. Al je problemen aan de kant schuiven. Dat was fijn, en kalmerend. Haar roze neus porde in zijn zij. 'Ga je mee wandelen?' Haar stem klonk vredig. En dat was ze ook. Ze doodde niemand zonder dat het écht nodig was. Ook viel ze niet snel aan, maar snel op d'r teentjes, dat was ze wel ja. Maar naast alles van dat, trok ze niet op de Bloodclanners. Ze begreep die katten totaal niet. Waarom zomaar on-nodig doodden? Dat was hetzelfde als on-nodige zelfmoord. Even kortaf schudde de lapjeskat haar hoofd. Spottedleaf hees haar lichaam recht, maar nog geen seconde later liet ze haar weer in het gras vallen. 'Of toch niet.' Ze schoot even kortaf in de lach, maar bekwam niet veel later weer. Spottedleaf staarde hem even afwezig aan, maar al gauw raapte ze haar bijzijn weer op en wende haar hoofd af. Nog steeds was er geen zwarte wolk te zien, ook de zon straalde nog even hard. Haar grasgroene ogen sloten zich even, en een paar minuten genoot ze van de wind die tegen haar vacht blies. Na eventjes zo te liggen opende ze haar ogen weer, en keek hem verwachtings vol aan. Ook kon je niet al te snel een gesprek met Spottedleaf aan knopen. Maar nu leek het wel goed op z'n rolletjes te lopen. Haar staart tikte tegen de grond in een ritmisch tempo. 'Vertel eens wat meer over je zelf? Ik bedoel, zodat ik je beter kan leren kennen. Hoe meer zielen hoe leuker toch,' Weer kroop er een zoete lach op haar snoet. Vragen om wat meer over jezelf te zeggen was een dood gewone vraag, voor haar zat er nooit iets achter. Ze keek hem aan, terwijl ze geduldig op haar antwoord wachtte.

Het compliment dat Blowsoul gaf, deed haar een goed gevoel geven. 'Bedankt zeker.' Miauwde Spottedleaf met dichtgeknepen ogen van plezier. Haar gedachten zonken af naar haar leerling. Ze had Silverpaw al een tijdje niet gezien. Ook van de andere Windclanners kreeg ze te horen dat 'ie haar niet hadden gezien. Misschien is er iets gebeurd met haar? Of is Silverpaw weg gelopen, en was ze nu een kittypet? Nee, het zal wel niets zijn. Ten minste, dat hoopte Spottedleaf toch. Haar aandacht werd weer gevestigd op Blowsoul. Hij vond het geen goed idee, en dat beaamde 'ie met redelijk wijze woorden. 'Je bent blijkbaar toch ervarener dan je zelf denkt. Ik ken genoeg katten die geen seconde later ja knikte.' Deze keer was het zijn beurt om complimentjes te ontvangen. Spotetdleaf hees haarzelf weer recht, en ging rustig zitten. Een paar keer wreef ze met haar voorpoot over haar gezicht, en glimlachte bij de uitleg die Blowsoul gaf. Een korte lach ontsnapte weer uit haar keel, en ze ging weer liggen. 'Goed wat wil je weten over mijn saaie leventje als té ervaren warrior?' Plaagde ze terug. Ze likte even over haar lippen en begon nu aan de serieuze uitleg. 'Goed ik ben Spottedleaf, ik ben een warrior van de Windclan, zoals jij inderdaad al bekende. Ik ben achttien maanden oud, heb nog maar één leerling gehad, maar dat verwacht je wel van iemand zoals ik.' Ze porde hem terug en plooide een serieuze blik in haar gezicht. 'Mijn ouders zijn vermoord door een of andere Bloodclanner, net zoals mijn zussen en broers. Ik kan er niet zo goed tegen dat katten voor gestoken worden, of genegeerd en dat soort stuff.' Ze kon haar serieuze blik niet ophouden, en algauw gaf ze toe aan haar lot, en schoot in de lach. 'Was dat genoeg voor je of wil je ook weten hoe ik getraind werd?' Haar groene ogen werden weer gericht op de natuur rondom hen. Het was een gift van de Starclan zeiden sommige. Het prooi en water, zonder konden we niet leven. Ze zuchtte diep en liet haar staart even tegen de grond slaan. Haar ogen werden weer gericht in die van hem, en ze wachtte koortsachtig af op zijn antwoord. Zoals je al kon zien had ze niet altijd evenveel geduld, maar vaak verbeterde dat wel met hoe beter ze je leerde kennen.

[sorry flutje]

Ze gleed met haar roze tong over haar lippen en dacht even na. Ze had haar ouders, en familie al niet meer gezien zins ze kit was. Af en toe in dromen, maar die kwamen niet van de Starclan. Want een gewone warrior kreeg zulke dromen niet. Sommigen twijfelde zelfs aan de Starclan. Omdat niemand bewijs had dat ze wel écht bestond. Maar hoe komt het dan dat als een deputy leider word, 'ie negen levens kreeg? Maar sommigen begrepen dat gewoon niet. Niet dat hun IQ lager was, gewoon dat ze er niet in geloofde. Kittypets, en rogue's geloven ook niet in de Starclan, en de meeste van hun zijn wel wat je kunt zeggen 'slim'. Omdat Spottedleaf diep gezonken was, had ze geen klein vermoeden dat er een muis naast haar stond. Pas toen Blowsoul de rake klappen uit deelde, schoot ze wakker en keek hem eerst raar aan. Maar na een tijdje had ze het weer door. 'Hihi, ja dat is waar.' Grinnikte Spottedleaf. Haar oren schoven naar achter. Een zure wind sneed in haar gezicht. 'Vanwaar komt dat in eens?' Klonk haar stem amper heersend over de vele hopen wind die op hun af rolde. Ze schoot over eind en porde in Blowsoul's flank. 'Sta je nog op?' Vroeg ze haperend, maar zelf vloog Spottedleaf weer op haar zijde. Nah, ze konden beter even genieten van de wind. De meeste waren dat niet gewoon. Bijvoorbeeld andere Clans zouden het al lang begeven, en terug hollen naar hun veilige territorium. Maar Windclanners waren hiervoor gemaakt. Zoals de Riverclan en de Skyclan. De Riverclanner konden als de beste zwemmen en vis vangen. De Skyclan stond bekend door hun sterkte achterpoten. Die konden zonder probleem in de hoogste boom springen. Om de reactie van Blowsoul trok ze een pesterig gezicht. 'Ach, mijn mentor was een pure zuurpruim. Hij klaagde om het minste. Ooit had ik eens nat mos voor de Elders gaan halen. De volgende dag kreunde die door hun ledematen die stijf waren. Mijn mentor had me letterlijk één maan geen training gegeven.' Dat verhaaltje kende elke Elder nog die dat had meegemaakt. Elke keer dat Spottedleaf nu mos ging halen voor hen checkte ze het eens goed na. Haar staartpuntje trok steeds heen en weer. Haar groene ogen sloegen af op de grond. Zo kon ze even kijken naar haar voeten. Haar voeten waren smal en klein. Haar bouw was eerder gemiddeld groot, en niet te dik, en niet te mager. Ze was dus simpelweg een gewone kat van grootte en gewicht. Sommigen waren groot en uberslank, dat vond ze te overdreven. Ze schudde haar hoofd en likte weer twee keer over haar voet. 'Zo, hoef ik nog iets te weten over jou? Of jij iets over mij?..' Vroeg ze plagend terwijl Spottedleaf in zijn schouder porde. De heftige wind die zo juist nog raasde, was nu gaan liggen. Nu heersde er enkel nog een zachte zomerbries..

- Sorry voor de wat late reactie!

Haar vacht voelde rommelig aan. Natuurlijk zou dat door die vage wind komen. Een schrale glimlach stond op haar gezicht. Ze hoorde even de vragen, en antwoorden van Blowsoul niet. Ze genoot een paar secondjes van de zwakke stralen die haar vacht verwarmde. Ze zou later wel weer haar pels schoon maken, daar had ze nu even geen zin in. Tja, je moest je toch niet altijd keurig gedragen? Je mag toch ook eens af en toe speels zijn? En genieten. In plaats van elke dag zo kei keurig naar buiten gaan. Dan ben je een robot. En dat was Spottedleaf niet. Denk nou niet dat ze een wildebras is. Ze kan wel spelen, en grapjes maken+accepteren. Maar niet altijd even goed. Haar karakter was neutraaltjes. Net zoals haar uiterlijk. Niet zoo mooi, maar ook weer niet lelijk. gewoontjes. En daar was ze blij mee. Je moest niet altijd alles zijn. Waarom moet je de beste zijn? Als je ook twede beste kan zijn? Een zachte zucht gleed uit haar keel toen ze Blowsoul weer aan keek. Zijn karakter was ook neutraal, dat dacht ze toch. Tot nu toe heeft hij zich goed bewezen, in haar ogen. Maar je weet nooit echt hoe iemand zich voelt. Je kan niet iemands gedachten lezen. Dat zou on-eerlijk zijn, en zeker niet leuk. Dan heb je geen spanning meer in de wereld. Zoals bij de gene die verliefd zijn. Die weten beide dan direct of hij haar mag, of zij hem. Dat was toch niet leuk? Je moet gewoon altijd eerlijk zijn. Nergens gezeik over maken. Sommigen acteren. Ze doen alsof ze engeltjes zijn, gewoon om in de goede smaak te vallen. Spottedleaf was niet zo. Nee, zij was altijd al eerlijk geweest. Zij zou het nooit over haar hart krijgen om te liegen. Je hebt er niks aan, en altijd achterhalen ze het wel.

De vraag van Blowsoul maakte haar schrale glimlach wat voller. 'Natuurlijk lig ik goed joh.' Mauwde ze speels. Haar ogen lichtte wat op toen hij naast d'r ging liggen. Hij wist wel kattinnen aan het lachen te maken. Niet dat Spottedleaf iets voelde, nee. Gewoon vriendschap. In zulke situaties weet ze haarzelf altijd serieus te houden. Nooit overdrijven. Dat kwam nooit goed. Zulke ervaringen heeft ze al beleeft. haar vacht kriebelde nu toch echt wel. Ze wende haar hoofd al, en raspte met haar roze tong over haar warrige vacht. Na een paar seconden lag 'ie al weer goed. De opmerking van de kater naast haar liet haar weer lachen. Ze zouden inderdaad iets moeten doen. En die muis zal hen inderdaad niet tevreden stellen. Maar er zouden toch al tal van patrouilles op pad zijn om te jagen. Maar toch, één of twéé muizen zouden ze niet kunnen missen, right? Spottedleaf tilde haar hoofd op, en stak haar neus in de lucht. Er was geen andere patrouille hier in de buurt. Anders zouden ze het wel geroken hebben. Dus, konden ze hier in de buurt gaan jagen, inderdaad. Spottedleaf knikte en lachte vriendelijk. 'Dat is waar. Naar waar zullen we gaan?' Vroeg ze terwijl ze haar lichaam ophees. Ze schudde het gras weer uit haar vacht, maar dat was ook weer de oorzaak van een warrige vacht. En lach speelde op haar gezicht toen ze weer haar pels begon schoon te likken. Het was wel gezellig. Zo even rustig met een nieuwe vriend praten, en vervolgens jagen. Dat zou ze vaker moeten doen inplaats van al die nacht wakingen. Ze was klaar met haar vacht, en tilde haar hoofd op. 'Kom dan vertrekken we.' Spotetdleaf tikte even met haar neus tegen de zijne, en draafde naar voor. Normaal zou Blowsoul wel volgen, maar voor haar mocht hij ook de leiding nemen hoor. Het maakte haar niet echt uit.

-lekker kort posten >D-

Ze keek toe naar Blowsoul die de eerste stap waagde, en zijn zinnen zette op het muisje aan Spottedleaf's zijde. Grijnzend bekeen ze de kater die het dier neerhaalde. ''Goed werk," Beaamde ze speels. ‘We zien wel wat we allemaal tegenkomen,’ Daar stemde ze in mee, en knikte instemmend. Een paar tellen later negeerde ze hem even, en waagde haar op de eekhoorn die achter Blowsoul's achterwerk stond te dansen. Het dier was echter nog té jong, en had zijn ouders blijkbaar verloren. Wel een beetje zielig om het al een dood te geven. Haar ogen werden waterig en ze negeerde het dier. 'Hehe, niks.' Mauwde ze als afleider, en deed alsof ze haar evenwicht verloor. Proberend om hem geen vragende blik te geven. Niet dat Spottedleaf vaker medeleven had met prooi. Soms mocht je niet té veel nemen van dat zelfde. Soms moest je het laten groeien. Zelfs in dit sezioen mocht je niet te veel hooi op je vork nemen. Want binnen de kortste keren was er da niets meer van over. Haar groene ogen twinkelde even kortaf toen ze haar weer rechthees. Ze haatte het om te liegen, eigenlijk was het gewoon half geacteerd. 'Eh, sorry. Af en toe mag je je toch laten neervallen?' Deze grap was echter speels bedoeld. Ze gunde hem een glimlach, en ging dan door met het jagen.