Times are looking grim these days

Holding on to everything
It's hard to draw the line
And I, I'm hiding in this empty space
Tortured by my memories
Of what I left behind
+ Stormstar

Honeypaw lag opgekruld met haar ogen wijd open in de leerlingen den. Ze ademde zwaar en zag er uit alsof ze elk moment van haar stokje kon gaan. De nachtmerries kwamen nu terug, veranderde dan of bleven hetzelfde. Elke nacht, elk moment dat ze haar ogen dicht deed zag ze haar moeder voor zich .. Haar ogen stonden nu niet alleen dof van de pijn, verdriet en woede maar ook uitgeput. Haar leerlingen taken verwaarloosde ze volledig, en Lostvoice bestond niet eens voor haar. Net als Applepaw. Toen er voetstappen haar oren bereikte keek ze op, alsof ze iemand smeekte om haar hier weg te halen, wakker te maken en gewoon te zeggen ‘Grapje, je moeder is niet dood!’ Maar nog steeds deed niemand dat, waarom deed niemand dat? Een blonde kater stak zijn kop om de hoek en keek in Honeypaw’s richting. Ze staarde alleen maar wezenloos terug. Met tegenzin miauwde hij “Stormstar wil je spreken” Dat was het. Hij draaide om en liep weg. De leerling wachtte een geruime tijd voor ze uiteindelijk omhoog kwam. Woede borrelde weer omhoog. Woede dat Stormstar Dreamheart onsuccesvol beschermd had! Haar oude theorie van de negen levens kwam teer terug waardoor de woede nog heter werd, maar uiteindelijk toen ze voor zijn hol stond was het weer gezakt naar pure pijn. Ze stond een hele tijd te staren naar de ingang voor de zonder een woord te zeggen naar binnen liep. Ze keek rond en merkte een donkere gestalte op in een mosnest. Ze ging er op geruime afstand vanaf zitten en keek naar haar voorpoten. Wachtend keerde ze zichzelf weer terug in haar schulp en wachtte tot ze zo meteen uit haar vel zou springen en alles er uit zou gooien tegen hem. Stormstart verdiende het niet, helemaal niet om leider te zijn! Hij had haar moeder niet gered! Hij overleefde het omdat hij zich kon verschuilen achter zijn negen levens .. maar geen andere ziel had meer dan negen levens op leiders en commandanten na! Het was niet eerlijk, helemaal niet eerlijk dat hij er negen had en haar moeder maar één! Tranen prikte achter haar ogen waardoor ze haar hoofd nog meer boog en afwendde zodat Stormstar niet de pijn en haat in haar ogen zou kunnen lezen.

Stormstar lag in zijn nest, zijn kop op zijn poten. De ogen van de kater keken bedenkzaam naar buiten, terwijl zijn staart naast hem neer gesrteken lag. Mischien een wasbeurt? Een zucht ontsnapte uit zijn bek. Hij begon zijn borst te likken, en zijn rug. Hij ging rustig zijn gang. Ondertussen dacht hij na. 'oneypaw was helemaal razend geweest op de ceremonie. Hij had alleen geen idee waarom, al had hij een vermoedde. Hij begon te denken, dat Honeypaw niet om kon gaan met de dood, en ze was nogal wat mensen verloren. Ze had haar vader amper gekend. Maar haar moeder was kort geleden dood gegaan door Icy, en zo te zien hield Honeypaw heel erg van Dreamheart. Ze leek het er erg moeilijk mee te hebben, en Stormstar had met haar te doen. Waarom had deze kitten zo heftig gereageerd op Applepaw? Stormstar lag uiteindelijk weer indezelfde houding als daarnet, en keek weer naar buiten. Cinderfall had hem verteld dat Honeypaw Applepaw zelfs had aangevallen. Dit kon zo niet langer, zo kon dit niet verder gaan. Hij sloot even zijn ogen, en nam een besluit. Toen hij zijn ogen opende, keek hij vast beraden. Hij moest en zou Honeypaw helpen. Hij wist als geen ander hoe het was om je ouders te verliezen. Hij stond op, en liep naar de uitgang van de den. Hij zag een warrior vlak bij zijn den. '' Sorrowfur, kun je Honeypaw naar me toe sturen? '' De goud gele kater keek op, en knikte vriendelijk. Stormstar ging even zitten, terwijl hij de kater naar de leerling den zat trippelen. Sorrowfure deed zijn kop in de den, en stak het terug. Daarna keek hij om, en knikte naar Stormstar. Stormstar knikte vriendelijk en dankbaar terug.
Toen wende hij zich terug in de den, en ging op zijn nest zitten. Geduldig wachtte hij tot de jonge poes zijn kant op zou komen. Hij zag haar vanuit zijn donkere den naar zijn den staren, Stormstar zag haar pijn in de ogen. Woede, verdriet,pijn,verward, kou,maar ook warmte. Hij wachtte tot ze klaar was om zijn hol in te gaan. Gedult en rust gaf hij zichzelf voor dit moeilijke gesprek. Hij zag dat Honeypaw even tijd nodig had, heel begrijpenlijk. Als een verdrietig poesje vol van ellende, bekoeld van woede kwam ze binnen. Stormstar bleef even naar buiten kijken, totdat ze in zijn hol was. Ze zat in haar schulp gekropen, en hij zag dat ze zich eigenlijk wilde verbergen. Stormstar, wendde zich tot haar. Hij slaakte een rustige zucht. Zijn diepe maar warme stem mouwde.'' Honeypaw. Volgendsmij, moeten we even praten. Want het gedrag dat je op de ceremonie tegen Applepaw hebt vertoond, is niet erg zachtzinnig. Je hebt de kleine Applepaw erg bang gemaakt meisje.'' Hij keek haar aan met zijn wijze ogen. Hij zag haar kopje afgewend, al zag hij door het daglicht de tranen glinsteren. '' Honeypaw, kijk me aan. Ik weet allang dat je verdriet hebt, heel veel. Dat hoef je niet te verbergen. Ik weet hoe erg het is om iemand te verliezen. Ik snap alleen niet van je, waarom je zo kwaad bent. '' Zijn oor trok een beetje, maar hij bleef met zijn wijze warme ogen naar Honeypaw kijken.

‘ Honeypaw. Volgendsmij, moeten we even praten. Want het gedrag dat je op de ceremonie tegen Applepaw hebt vertoond, is niet erg zachtzinnig. Je hebt de kleine Applepaw erg bang gemaakt meisje.’ Net goed Honeypaw keek niet omhoog maar voelde een vreemd gevoel in haar maag, hoewel ze mentaal aan het lachen was. Alhoewel hoefde je niet veel te doen om Applepaw bang te maken. Psk, ze verdiende het. Stomme kit. ‘ '' Honeypaw, kijk me aan. Ik weet allang dat je verdriet hebt, heel veel. Dat hoef je niet te verbergen. Ik weet hoe erg het is om iemand te verliezen. Ik snap alleen niet van je, waarom je zo kwaad bent. ''’ “Nee dat weet u niet ..” Siste ze giftig en haar ogen begonnen gevaarlijk te wateren. Hij wist niet hoe het voelde om je moeder kwijt te raken als je al geen vader had. Hoe het voelde als diegene die al sinds je geboorte bij je was, je aanmoedigde als je iets niet durfde, je vasthield als je bang was en je geruststelde als je even niet meer wist wat te doen opeens kwijtraakte! Hoe durfde hij dat te zeggen. Haar staart ging gefrustreerd alle kanten op, woede en verdriet prikte als een naald achter haar ogen. Hoe durfde hij zo iets te beweren! Waarom was hij eigenlijk teruggekomen .. en Dreamheart niet? Ze ontblootte haar klauwen en keek uiteindelijk omhoog. Maar wat ze zag maakte haar alleen maar nog kwader .. Hij keek kalm. Ze wilde dat kalme, oude gezicht niet meer zien .. ze wilde hem kapot krabben .. hem .. aanvallen! Misschien zou hij dan een fractie van de pijn voelen die zij nu elke nacht, elke dag, elk uur, elke minuut, elke seconde van de dag voelde! Ze haalde diep adem, en zei toen met een trillende stem “U weet niet hoe ik mij voel .. probeer niet het te begrijpen want .. want dat lukt toch niet!” Het laatste schoot er uit als een kanon en de woede kwam nu langzaam bij een kookpunt .. Ze kwam omhoog en keek weer naar Stormstar .. nu trilde ze letterlijk van woede. Met een woedende blik draaide ze om en stormde ze naar de uitgang. Waarom kwam ze ook? Hij kon er niets aan doen .. hij en Icy moesten boeten.

Stormstar, zag dat Honeypaw zichzelf heel kwaad maakte. Ze leek hem duidenlijk niet te geloven. Stormstar had nu al het gevoel, dat hij straks weer kon vertellen over zijn eigen ouders, om haar daar iets van te laten inzien. Maar hij wist waneer dat moment was, ze moest eerst af koelen. Hij zag zoveel woedde komen bij de jonge poes, zoveel frustratie. Zoveel ongeloof, zoveel haat. Het ging de verkeerde kant op bij Honeypaw, Stormstar hoopte maar dat hij er nog wat aan kon doen. Hij zag dat ze kookte van woedde, waarom? Ze klapte haar nagels uit, blijkbaar wilde ze hem bijna aanvallen? Zijn verstand zij dat ze dat niet zou doen, iets haar tegen hield. Hij wist ook dat ze hem niet aan kon, ze was nog maar een ongeleerde leerling. Maar wel een leerling, met een probleem in haar verdriet. Stromstar moest haar helpen. “Nee dat weet u niet ..” Siste ze giftig en haar ogen begonnen gevaarlijk te wateren. Stormstar keek er niet veel van op, hij had het verwacht, wat ze zei. Stormstar wachtte even, want hij zag dat ze even tot het hoogste punt moest komen. Pas nadat punt kon ze af koelen. “U weet niet hoe ik mij voel .. probeer niet het te begrijpen want .. want dat lukt toch niet!” Het laatste schoot er uit als een kanon en de woede kwam nu langzaam bij een kookpunt .. Ze kwam omhoog en keek weer naar Stormstar .. nu trilde ze letterlijk van woede. Met een woedende blik draaide ze om en stormde ze naar de uitgang. Stormstar kuchtte evn. Hij keek om zich heen bij de den. Het was voor haar mischien niet alleen een beklemmende situatie, maar de muren zouden ook op haar af kunnen komen. Vrijheid was waar ze naar zocht, dacht hij. Stormstar stond op, en liep langs haar heen, toen hij de den een vossenlengte uitwas keek hij achterom. ''Goed idee, de den is erg beklemmend. We gaan even door het territorium Honeypaw. Kom mee.'' Hij zwiepte met zijn staart. Als Riverclan kat was ze verplicht om orders op te volgen van haar Clanleader. Maar Stormstar deed nooit iemand wat verplichten, het was altijd een vriendelijk verzoek. Hij liep naar de ingang van het kamp. Hij wist dat Honeypaw hem zou volgen, met tegenzin weliswaar. Maar hij wist wat haar devorige keer had tegengehouden, en hij wist dat ze haar deze keer ook mee zou nemen. Stormstar voelde het gras onder zijn poten, en dacht aan haar, hij miste haar zo vresenlijk erg. Nog elke dag, was het een wreed iets, om haar te moeten missen.

Honeypaw had de uitgang al bereikt en draaide verrast haar hoofd om toen Stormstar haar passeerde. Ze legde haar oren in haar nek en liep met haar nekharen ietsje overeind achter hem aan. Ze wilde met hem het territorium uit, of nou ja, het kamp. Dan zou ze tegen hem tekeer kunnen gaan zonder dat iemand het horen zou .. hij moest weten dat hij het niet verdiende om te leven. Terwijl ze achter hem aan liep en vorderde dieper het territorium in voelde ze haar tranen branden in haar ogen. Ze wilde het uitschreeuwen! Elk vezeltje in haar lichaam deed pijn en leek in brand te staan! Uiteindelijk stopte ze zelf bij een rivier en keek woedend naar haar poten. Ze weigerde nog een stap te zetten, alles ging er zo uitkomen en niemand kon daar wat aan veranderen. Terwijl ze over de rivier heen keek en haar oren plat tegen haar schedel aanlegde siste ze nijdig “Laat me gaan” Ze doelde op de overkant van de rivier, weg van hier. Wat deed ze hier nog in een nest vol verraders!? Ze keek weer zijn kant op maar niet rechtstreeks in die vreselijke ogen. “Waarom kwam u terug .. en zij .. niet” Miauwde ze nu heel kalm. Wat haar zelf verbaasde. De kalmte was er wel alleen lag de grootste haat en pijn diep in haar ogen gegraveerd, en leek het als een schreeuw van haar af te stralen. Ze dwong zichzelf Stormstar nog één keer aan te kijken, maar toen ze haar ogen met die van hem liet ontmoeten ging het mis. Ze schudde haar kop heen en weer en draaide zich om, de nachtmerrie plotseling weer recht voor haar ogen. Ze begon te ijsberen, bedenkend of ze gewoon de rivier in zou springen of niet, of dat ze hier zou blijven bij dat .. monster! Plots alsof ze door en bij gestoken was draaide ze haar kop om naar Stormstar en zei nu op een vrij luidde toon “Beantwoord me!?”

Stormstar voelde de wind door zijn vacht gaan. Zijn poot stappen volgde zich door het territorium. Hij hoorde mopperend gebrabbel van de dwarse Honeypaw achter zich aan gaan. Ten slotte hielden ze stand bij de rivier, waar Honeypaw er mee klaar leek te zijn. Stormstar ging rustig zitten, en luisterde naar de rivier, en de wind tussen de bomen. “Laat me gaan” Stormstar keek haar aan. Zijn ogen zeiden meer dan woorden. Maar ze waren ook niet te ontcijferen. Hij kuchtte even. Hij zag de woede, haar verdriet, haar onmacht. Hij wende zijn blik af, maar luisterde zorgvuldig, ten slotte keek hij haar doordringen maar rustig aan, terwijl ze eindelijk de brandende vraag er uit gooide. “Waarom kwam u terug .. en zij .. niet” Miauwde ze nu heel kalm. Stormstar wist precies waar ze het over had. '' Dat weet ik niet, Honeypaw. Icy was erg sterk, ik was moe van de dag. Je moeder, was moe van haar leven.'' Hij sloot een moment zijn ogen. '' Je moeder was ondangs jullie, niet gelukkig meer Honeypaw. Ze heeft heel erg veel meegemaakt in haar leven. Haar vacht was vet en vies, haar ogen waren dof. Ze had de kracht niet meer, ze was op.'' Hij opende zijn ogen, en in het zonlicht, kon je nu ook tranen zien bij de grote majestueze kater. Hij stond op, en ging dichterbij zitten. “Beantwoord me!?” Stormstar keek haar aan. '' Honeypaw, Ik heb echt alles gedaan wat ik kon. Ik heb alles gegeven, om je moeder levent te houden. Ze was mijn beste vriendin, nog meer zelfs. Ze voelde als een zus voor me, je bent niet de enige die haar mist. '' Zijn stem, zo helder, zo wijs. Maar vol verdriet, en zijn vresenlijke pijn. Hij keek naar de rivier, maar toen weer naar Honeypaw. '' Maar Honeypaw. Je moet weten, ik verzeker je dit. Ze is nu zo gelukkig. Ze kijkt op ons neer als een schijnende ster, je heldhaftige wijze lieve, vader. Hij is bij haar, hij beschermd haar. Samen beschermen ze ons allemaal.'' Hij keek naar de rivier. '' Je zei, kleine meid. Dat ik niet weet hoe je je voelt. Je geloofd me niet, en haat me al weet ik niet waarom. Maar ik ben op dezelfde leeftijd als jij, ook mijn ouders verloren. Ik hield ook heel erg veel van ze. Mijn vader was mijn voorbeeld, later was dat ook jou vader. Ik ben ze allebei tegelijk kwijtgeraakt.'' Hij sloot zijn ogen, en een traan biggelde langs het grote kater gezicht. '' Mijn vader en moeder, verdronken in de rivier onder het ijs, terwijl ik dat zo jong zag. Ik zag hun schaduwen onder het ijs glijden, wetend ze nooit meer terug te zien.'' Hij keek Honeypaw weer aan. '' Ik kan nog steeds, doordat ik leader ben, boodschappen ontvangen van Starclan. Ik weet dat het goed gaat met je vader en moeder, maak je er geen zorgen over.''

Honeypaw haalde diep adem en wilde net weer tegen Stormstar ingaan toen hij eindelijk begon. Wat ze toen hoorde raakte haar als een baksteen. ‘ Dat weet ik niet, Honeypaw. Icy was erg sterk, ik was moe van de dag. Je moeder, was moe van haar leven.'' Ze zag Stormstar even zijn ogen sluiten voor hij verder ging. '' Je moeder was ondangs jullie, niet gelukkig meer Honeypaw. Ze heeft heel erg veel meegemaakt in haar leven. Haar vacht was vet en vies, haar ogen waren dof. Ze had de kracht niet meer, ze was op’ Ongelovig staarde ze hem aan, onzeker wat nu te doen maar toen ze ook tranen in zijn ogen zag verharde haar gezicht compleet. Toen hij dichterbij ging zitten sprong ze achteruit alsof ze bang was dat hij haar zou gaan slaan ‘ “Beantwoord me!?” Stormstar keek haar aan. Honeypaw ontweek zijn blik '' Honeypaw, Ik heb echt alles gedaan wat ik kon. Ik heb alles gegeven, om je moeder levent te houden. Ze was mijn beste vriendin, nog meer zelfs. Ze voelde als een zus voor me, je bent niet de enige die haar mist. ''’ stilte. ‘'' Maar Honeypaw. Je moet weten, ik verzeker je dit. Ze is nu zo gelukkig. Ze kijkt op ons neer als een schijnende ster, je heldhaftige wijze lieve, vader. Hij is bij haar, hij beschermd haar. Samen beschermen ze ons allemaal.''’ Nog steeds stilte. ‘'' Je zei, kleine meid. Dat ik niet weet hoe je je voelt. Je geloofd me niet, en haat me al weet ik niet waarom. Maar ik ben op dezelfde leeftijd als jij, ook mijn ouders verloren. Ik hield ook heel erg veel van ze. Mijn vader was mijn voorbeeld, later was dat ook jou vader. Ik ben ze allebei tegelijk kwijtgeraakt.''’ Dikkere stilte. Haar ogen waren groot maar haar uitdrukking zei dat ze nu bang begon te worden. ..Wat moest ze doen in een situatie als dit? Toen hij begon te huilen voelde ze zich net zo als een das die overreden werd door een monster. Ze ging iets achteruit en keek onhandig om zich heen alsof ze een uitweg zocht. ‘'' Mijn vader en moeder, verdronken in de rivier onder het ijs, terwijl ik dat zo jong zag. Ik zag hun schaduwen onder het ijs glijden, wetend ze nooit meer terug te zien.'' Hij keek Honeypaw weer aan. '' Ik kan nog steeds, doordat ik leader ben, boodschappen ontvangen van Starclan. Ik weet dat het goed gaat met je vader en moeder, maak je er geen zorgen over.''’ Stilte. Honeypaw keek hem recht aan, woede, angst, medeleven, begrip, haat .. alles ging als een waas aan haar voorbij. Dreamheart was niet gelukkig …? Woede borrelde nu wel omhoog hoewel ze met een half hart toch bij Stormstar zat. Hij mocht niet lijden .. hij was een Clanleider .. hij kon zo iets niet meegemaakt hebben .. “D-dat .. dat is niet .. waar ..” Hakkelde ze .. Hoe kon dit waar zijn? Dit mocht niet waar zijn? Dreamheart was niet dood .. Stormstar was niet ‘gewond’ vanwege zijn verleden. Pas nu besefte ze hoe weinig ze van hem af wist eigenlijk. Ze dacht nu sterk na aan Dreamheart en voelde nu ook .. haat jegens haar groeien. Ze wilde niet meer? “Dus .. Dreamheart wilde niet meer leven” Zei ze met een stem die onvast trilde. Nu begon ze wel te huilen. Bittere tranen rolde over haar wangen terwijl ze haar nagels ontblootte en Stormstar aan keek. Ze zat hopeloos in de knoop met al haar gevoelens. Haat en tegelijkertijd ook begrip jegens Stormstar. Grootste liefde en ook ongeloof jegens haar moeder. Ze ademde zwaar en begon toen harder te snikken. “En ,… u liet .. u liet haar .. gewoon ..” Haar zin brak af net als zij. Ze begon nu echt te huilen. Warme tranen stroomde als een waterval over haar wangen terwijl ze begon te beven en ik elkaar kromp. “Doe me geen pijn .. ik bedoelde het niet .. zo ..” Jammerde ze. De nachtmerrie kwam opnieuw omhoog en ging nu niet meer weg. De aangevreten, gebroken lichamen van haar ouders brandde als een vuur voor haar ogen terwijl ze haar ogen sloot en piepend ademhaalde.

Stormstar, kwam dichterbij. Ze sprong naar achter, achteraf kon hij dat begrijpen. Mischien voelde ze zich aangevallen, al was dat totaal niet de bedoeling. Honeypaw luisterde rustig naar zijn praten. Stiltes, en tranen. Hij zag haar worstelen met haar gevoelens. Ze begon bang te worden, wist de situatie niet te hendelen. Hij slikte, en zijn tranen waren voor nu weer even klaar. “D-dat .. dat is niet .. waar ..” Stormstar keek met medeleiden in zijn ogen naar de poes. '' Het is wel waar Honeypaw. Het is de harde en enge realitiet, daar kun je niet aan ontkomen. De waarheid is zo wreed en hart, dat je er voor weg wilt lopen. Je bent bang, en voelt je alleen. Het is hard om dit al op jonge leeftijd mee te maken, maar je kunt het. Je kunt het want er zijn katten die van je houden. Ze zullen voor je zijn. Ik zal er voor je zijn, en van je houden.'' Hij zat, en keek rustig richting Honeypaw. '' Word wakker Honeypaw, word wakker uit je droom. Zie de waarhied onder ogen, hoe moeilijk en hard die ook is.'' Hij legde zijn staart op zijn poten. “Dus .. Dreamheart wilde niet meer leven” Zei ze met een stem die onvast trilde. Stormstar zuchtte. '' Niet precies dat. Want Honeypaw, ze wilde nog erg graag leven. Ze wilde alles nog geven, van jullie houden, van mij van iedereen die ze lief heeft wat ze nog steeds doet. Maar het was, zoals je dat ouderwets zecht. Het was haar tijd meisje. Niemand, zelfs ik met mijn rare negen levens kon daar iets aan doen. Daarom, je kunt het mij niet kwalijk nemen. Je kunt je eigen lot, of dat van iemand anders niet veranderen. Ze was klaar om te gaan, en Icy was de gene die, haar dat leven heeft afgenomen. Ze is gelukkig. Ze is zo zo ontzettend trots op jullie. '' Hij kuchtte. '' Laat dat verdriet los. Laat het vrede, enge gedeelte los. Honeypaw, zie haar voor je zoals ze was. Een lieve warme moeder, die echt altijd voor je klaar stond. Een poes die straald, die gelukkig is. Want zo, zo ziet ze er nu uit. Haar lichaam was enkel de huls van haar sterke geest.'' Hij boog zijn kop in de richting van haar borstkas. ''Ze is voor altijd bij je. Ze zal echt altijd bij je zijn, waar je ook bent, wat je ook doet. Ze is daar.'' Hij knikte richting haar borts, waar haar hart zat. '' Ze is voor altijd in je hart. Ze houd zoveel van je.'' Honeypaw begon te huilen, “En ,… u liet .. u liet haar .. gewoon ..” Haar zin brak af net als zij. Stormstar, wilde haar troosten, '' Ik heb haar los gelaten Honeypaw. Hoe moeilijk, hoe hard dat ook was. Ik heb haar los gelaten omdat het haar tijd was. Je bent haar niet kwijt, je moet alleen weten dat je haar nooit meer zal zien. Maar ze is er nog steeds.'' Uiteindelijk werd er een grote blokade weggehaald, en kwam er een stortvloed stortvloed van tranen. '' Kom maar Honeypaw. Kom maar hier, huil maar het is goed. Je kunt huilen, mag huilen. Het is goed, het komt allemaal wel weer goed.'' Ze was welkom in zijn vacht, en Stormstar voelde een steen in zijn maag, door het verdriet van de kleine. Integendeel, totdat wat ze had gedacht, hij voelde bijna precies wat ze voelde, wist bijna precies wat ze dacht. Hij wilde dat ze hier goed uit zou komen. Hij fluisterde, toen ze bij hem was, ''Heel dat gewonde hart.''

Honeypaw snikte miserabel en sloot haar ogen. Ze duwde haar oogleden met al haar kracht dicht terwijl ze langzaam begon te hyperventileren. ‘'' Het is wel waar Honeypaw. Het is de harde en enge realitiet, daar kun je niet aan ontkomen. De waarheid is zo wreed en hart, dat je er voor weg wilt lopen. Je bent bang, en voelt je alleen. Het is hard om dit al op jonge leeftijd mee te maken, maar je kunt het. Je kunt het want er zijn katten die van je houden. Ze zullen voor je zijn. Ik zal er voor je zijn, en van je houden.''’ Katten .. hielden van haar? Ze was een monster geweest tegen Lostvoice en Applepaw. Applepaw .. Ze haalde piepend adem terwijl ze op haar buikje neerplofte en wenste dat ze de tijd kon terug draaien. Gewoon terug kon gaan naar het punt waar iedereen gelukkig was en niemand weg was. Echt weg. Langzaam keek ze omhoog naar Stormstar, met ogen die nat waren van de tranen. ‘''Ze is voor altijd bij je. Ze zal echt altijd bij je zijn, waar je ook bent, wat je ook doet. Ze is daar.''’ Ze keek naar de plek waar haar hart zat toen haar clanleider die aanwees en ze knipperde eventjes. Zo iets had Stormpaw ook al gezegd .. zou het waar zijn? Waar of niet, ze miste de ‘fysieke’ aanwezigheid van Dreamheart. ‘ '' Kom maar Honeypaw. Kom maar hier, huil maar het is goed. Je kunt huilen, mag huilen. Het is goed, het komt allemaal wel weer goed.''’ Ze begon weer te huilen en jammerde nu openlijk en luid. Voor ze zichzelf in kon houden dook ze op Stormstar af en begroef zich in zijn vacht. ‘''Heel dat gewonde hart.''’ Ze besefte niet dat ze de vacht op zijn borst waarschijnlijk doorweekte met haar tranen terwijl ze doorsnikte. “Het spijt me zo! Het spijt me zo! Ik heb Applepaw pijngedaan en dacht heel lelijk over u” Jammerde ze, haar helderblauwe ogen weer stijf dichtgeknepen. ”en .. en ik wilde zelfs Ic y vermoorden maar, maar ..” Hakkelde ze, niet zeker hoe ze het allemaal moest zeggen. Langzaam begon tot haar door te dringen dat ze Applepaw echt pijn gedaan had en Applepaw .. niet meer terug kon krijgen. Honeypaw keek nu weer omhoog naar Stormstar die tot haar verbazing haar recht aan keek. Ze miauwde zacht en snikte. “Sorry papa” Miauwde ze. Tot haar verbazing en ongeloof. Ze verstijfde en piepte “Oh ik bedoelde .. ik .. nou ..” Ze keek hem aan maar voelde zich nu zo veilig en rustig ondanks de tranen en de pijn in haar hart, dat ze haarzelf er niet toe kon brengen om weg te springen.

Stormstar keek de verdrietige Honeypaw aan met een beetje half gesloten ogen. Honeypaw haalde piepend adem, hij zag haar snotteren. Hij kon er moeilijk teen, maar als ze troost zocht, moest ze dat zelf op haar manier aannemen. Stormstar wist van net, dat ze liever op afstand bleef. Maar na zijn verhaal, klok zijn stem in steun en verdriet bij haar mee. '' Kom maar Honeypaw. Kom maar hier, huil maar het is goed. Je kunt huilen, mag huilen. Het is goed, het komt allemaal wel weer goed.''’ Ze begon weer te huilen en jammerde nu openlijk en luid. Hij zag haar leeg lopen, haar opgekropte woedde wegvloeien. Opeens, half door Stormstar verwacht dook ze op hem af. Ze begroef haar kleine gezichtje in zijn dikke vacht. Grote krokodillen tranen rolde langs haar wangetjes. Haar tranen doorweekte zijn dikke vacht, maar dat was iets waar hij zich minder dan zorgen over zorgen maakte. Zoveel katten, zoveel vrienden hadden zich in die vacht getroosd. Het was warm, en gaf een welkom gevoel. ‘''Heel dat gewonde hart.''’ Fluisterde hij naar haar. “Het spijt me zo! Het spijt me zo! Ik heb Applepaw pijngedaan en dacht heel lelijk over u” Jammerde ze, haar helderblauwe ogen weer stijf dichtgeknepen. Stormstar likte op een rustgevend ritme over haar kopje. Toen slikte hij, en keek haar aan met zijn ambere warme ogen. '' Voor mij maakt dat niet uit Honeypaw. We hebben het nu goed gemaakt. Maar ik snapte sowiezo niet, waarom je Applepaw zo'n pijn moest doen. Ze heeft je niks gedaan, kun je me uitleggen, waarom je je daar zo druk over maakte?'' Zij stem was warm, en gerustellend. ”en .. en ik wilde zelfs Ic y vermoorden maar, maar ..” Hakkelde ze. Stormstar grinnekte even om een binnenpretje. *Ik ken er nog een.* '' Gelukkig maar dat je dat niet hebt gedaan. Maar het is heel goed te snappen, maar Honeypaw je moet weten. Wraak is nooit de goede oplossing, hoe versenlijk moeilijk dat af en toe is. Al zou je later als je groot bent, ooit Icy willen vermoorden. Dan ben je geen haar beter dan zij, daarom deed ik dat niet. Ik kon het, ik had haar kunnen doden, had haar leven weg kunnen nemen. Maar ik weet dat Icy een ander lot heeft, het was niet mijn taak, hoe raar dat ook klinkt. Als je iemand vermoord, heb je zelf geen ziel. Dat zie je dus bij Icy.'' Hij likte haar nogmaals over haar kopje. “Sorry papa” Miauwde ze. Stormstar, was in een seconde verbaasd. Maar zijn gezicht versmold tot genegenheid, hij kon haar goed begrijpen. Waarscheinlijk, zou hij haar vader figuur kunnen zijn. Dat vond hij goed, Stormpaw had dezelfde ervaring met Stormstar opgelopen. Hij vond er een eer, en hield van de kittens. Hij had Dreamheart en Crookedstar beloofd goed op hun kittens te passen, dus dat deed hij. Ze verstijfde en piepte “Oh ik bedoelde .. ik .. nou ..” Hij glimlachtte. '' Dat maakt niet uit Honeypaw. Ik ben in priciepe je twede vader, of beter gezegd oom. Ik heb al eerder gezecht dat Dreamheart als een zus voor mij was. Je mag me altijd als een twede vader beschouwen, ik heb je ouders beloofd goed op jullie te passen. Dus dat doe ik.'' Hij raakte met zijn neus haar kopje warm aan.

Voorzichtig loerde Honeypaw omhoog ‘Dat maakt niet uit Honeypaw. Ik ben in priciepe je twede vader, of beter gezegd oom. Ik heb al eerder gezecht dat Dreamheart als een zus voor mij was. Je mag me altijd als een twede vader beschouwen, ik heb je ouders beloofd goed op jullie te passen. Dus dat doe ik.’ Miauwde Stormstar. Haar kleine gezichtje lichtte op van vertrouwen en ze begon zacht te spinnen. Eigenlijk was het wel warm hier, en veilig zo in die zee van vacht van haar Clanleider. Hij had dus haar moeder beloofd om voor hen te zorgen, ze was toch niet helemaal alleen! Met waterige, babyblauwe ogen keek ze weer even omhoog en miauwde zacht “O-oke..” Ze kroop dieper in zijn vacht en ademde nu met kalmere ademtogen uit. Langzaam kalmeerde ze en voelde ze de tranen een heel stuk minderen. ‘'' Voor mij maakt dat niet uit Honeypaw. We hebben het nu goed gemaakt. Maar ik snapte sowiezo niet, waarom je Applepaw zo'n pijn moest doen. Ze heeft je niks gedaan, kun je me uitleggen, waarom je je daar zo druk over maakte?'' ’ Ze verstijfde en staarde hikkend voor zich uit. De waarheid achterhouden was niet goed .. maar de reden die ze had was zo .. vals .. “Nou .. nou” begon ze voorzichtig. Ongemakkelijk duwde ze zichzelf nog dichter tegen Stormstar aan zodat het niemand meer zou verbazen als er zelfs geen mier tussen hun in kon komen. “Ik was .. jaloers” Ze zweeg even een tijdje alsof de zaak daar mee was afgedaan maar miauwde toen zacht er achteraan “omdat zij wel ouders had .. en ik niet meer” Daar het was gezegd! Ze zakte in elkaar en stak haar roze neusje tussen haar voorpootjes zoals ze manen geleden ook bij haar moeder had gedaan toen ze per ongeluk een paar katten had laten schrikken in een gevecht met een stokje. Ze had het laten klinken of ShadowClan aanviel waardoor het halve kamp opeens alert werd .. Mistroostig dacht ze terug aan het moment die ze vrij erg koesterde en toen plots aan de nachtmerries die elke nacht door haar hoofd spookte. De horrors .. Ze rilde en keek om zich heen. Vannacht zou ze daar weer moeten slapen, in haar eentje. Ze schraapte uiteindelijk al haar moed bij één en gluurde heel voorzichtig omhoog naar Stormstar. “S-Stormstar?” Stamelde ze, niet echt zeker of ze dit wel kon vragen. Van emotie rolde er nog een paar tranen over haar wangen. “Maar .. zou ik .. heel misschien .. ik heb het recht niet om het te vragen- misschien is het beter als ..” Ze haalde diep adem en hakkelde een eind weg tot ze uiteindelijk nogmaals heel diep ademhaalde en het er in één keer uitgooide zodat ze over de woorden struikelde “vooréénnachtjebijumogenslapen” Ze sloeg een poot voor haar mond en sprong nu wel weg van hem, al zei haar hele lichaam dat niet te doen en terug te kruipen in die vertrouwde, warme vacht. Uitleg zou ze nog wel geven .. een simpele ik voel me niet alleen kon je niet mee aankomen maar de nachtmerries waren zo erg geworden dat ze gerustgesteld wilde worden .. en boven al slaap wilde inhalen. Ze sliep al voor dagen niet, af en toe met een pauze van een uur of twee om dan snel weer op te schrikken. Nerveus keek ze naar haar voorpootjes, bang voor een sneer of afwijzing of een simpele ‘Ben je daar nu niet wat te groot voor?’. Honeypaw durfde hem nu niet meer aan te kijken dus bleef ze maar naar haar klauwen staren die opeens machtig interessant waren geworden..

Stormstar keek haar medelevend aan. “O-oke..” Toen hij zei dat ze hem als haar vader mocht beschouwen, klaarde haar gezichtje wat op en ze begon te spinnen. Ze drukte zich dichter tegen hem aan. Stormstar spon ook zachtjes en rustig. ‘'' Voor mij maakt dat niet uit Honeypaw. We hebben het nu goed gemaakt. Maar ik snapte sowiezo niet, waarom je Applepaw zo'n pijn moest doen. Ze heeft je niks gedaan, kun je me uitleggen, waarom je je daar zo druk over maakte?'' “Nou .. nou” begon ze voorzichtig. Stormstar keek haar gerustellend aan. “Ik was .. jaloers” Hij zag haar onzeker stamelen “omdat zij wel ouders had .. en ik niet meer” Stormstar werd niet boos, was niet boos. In zijn oren klonk de rede zo logisch. Hij had vroeger vele malen jaloezie naar andere gevoeld. Alleen, hij was er nooit boos om geworden. Vaak als hij naar een kitten met vader of moeder keek, kreeg hij een klein steekje in zijn hart. Het was koud en warm tegelijk. Hij wilde lachen en huilen tegeleijk. Hij was dan zo blij voor de gene die zijn ouders nog wel had. Maar jaloezie en onmacht speelde dan ook door zijn hoofd. Vooral als iemand tegen hun ouders te keer ging, of over hun ouders zeurde kon hij daar moeilijk tegen. Hij keek of luisterde er dan vaak naar met de gedachte: Je hebt ze tenminste nog, zeur niet. Hij had graag vaak tegen ze willen zeuren, of op zijn kop willen krijgen. Hij had ze gewoon heel graag bij zich gehad, zonder elke dag hun weer te missen. Het deed pijn om te denken dat ze nooit meer terug kwamen, maar hij moest dat accepteren. Hij had zijn ouders los gelaten, hoe moeilijk dat ook was. Hij had een goede mooie toekomst gewild, en nu had hij die. De gedachte gingen in een paar seconde voorbij. Hij keek Honeypaw weer aan. '' Dat is heel goed voor te stellen Honeypaw. Alleen je kunt het ook zo bekijken: Wees blij dat ze ze nog heeft. Gun dat haar, gun haar die heerlijke liefde. Als haar ouders er niet meer waren, had ze dat niet gered. Maar jij staat stevig in de grond Honeypaw, je kunt het. Geef het een plekje in je hart. '' Hij slikte even. '' Juist, omdat Lostvoice haar moeder is, heb ik haar als mentor gegeven. Ze is zo onzeker. En ik heb je Lostvoice als mentor gegeven, juist omdat ze nog zo stevig bij elkaar zijn. Dat kun je evengoed nog geniten van het gevoel dat je bij hun hoort, een gevoel van ouders hebben. Ik weet dat het moeilijk is, maar probeer je daar in te verplaatsen. Het zijn schatten, en Lostvoice zal er alles aan doen om je leven weer op de rit te krijgen, net las ik. '' Hij zag haar nadenken. Hij wachtte gerust. Ze leek zich omhoog te hijsen, en iets belangrijks te willen vragen. “S-Stormstar?” Stamelde ze. ''Ja?'' Vroeg hij met iepe warme stem. “Maar .. zou ik .. heel misschien .. ik heb het recht niet om het te vragen- misschien is het beter als ..” Stormstar wachtte rustig tot de dringende vraag. “vooréénnachtjebijumogenslapen” Ze sloeg een poot voor haar mond en sprong nu wel weg van hem. Stormstar moest even lachen. Maar zijn ogen stonden war, ''Als jou dat helpt, Honeypaw. Dan is dat ene nachtje natuurlijk wel goed. Ik zal je door de nacht helpen. Ik zal ook wat andere katten zeggen het bed van Mousefur te verversen, dan kun je daar liggen. Mousefur ligt nu natuurlijk in de nursery.'' Nu Honeypaw was weggesprongen, stond hij op, en schudde even zijn vacht uit. '' Het komt wel goed. Laten we terug naar het kamp gaan. '' Hij liep richting het kamp, en wachtte even tot Honeypaw naats hem kwam lopen. Hij keek naar de lucht die al langzaam tegen het einde van de middag aan lag. Hoe lang hadden ze daar wel niet gezeten? Hij haalde zijn schouders op, het maakte ook niet veel uit.

Honeypaw luisterde met haar oren een beetje naar achteren naar zijn vonnis. Ze had het anders verwacht, dus toen het een positief antwoord was lichtte haar oogjes op. ‘'Als jou dat helpt, Honeypaw. Dan is dat ene nachtje natuurlijk wel goed. Ik zal je door de nacht helpen. Ik zal ook wat andere katten zeggen het bed van Mousefur te verversen, dan kun je daar liggen. Mousefur ligt nu natuurlijk in de nursery.''’ Dat was natuurlijk waar! Hij had zelf ook kits gekregen met zijn partner en commandant Mousefur. Ze glimlachte verlegen en voelde een klein beetje van zichzelf terugkeren. De vrolijke, lichthoofdige poes die nu werd overschaduwt door iemand anders tuurde heel voorzichtig weer in het licht. ‘'' Het komt wel goed. Laten we terug naar het kamp gaan. ''’ Ze knikte en sprong op. Ze snelde naar Stormstar en ging naast hem lopen. “Het is maar voor één nachtje hoor .. dank u wel” Miauwde ze vluchtig, ze voelde de benodigdheid om dat te zeggen. Toen ze haar blik over het territorium liet gaan knipperde ze verrast. Het leek ergens diep in de middag .. hoe lang hadden ze daar gezeten? Plotseling sloeg de uitputting toe en voelde ze zich enorm moe. Waarschijnlijk een mengeling van emotie en slapeloosheid de laatste paar dagen. Ze zuchtte en keek voorzichtig op haar Stormstar. Uiteindelijk besloot ze de vraag voor zich te houden en staarde ze naar de rivier naast hen. Haar gedachten dreven af naar BloodClan .. waar zouden ze zijn? Honeypaw vernauwde haar ogen een klein beetje toen ze aan Icy dacht. Een verklaarbare, en ijskoude haat borrelde omhoog maar die scheen niet door in haar ogen. Ooit zou ze die kat pakken .. en dan zou ze zelfs een moord kunnen plegen. Alles om haar moeders dood te wreken. Toen ze bijna tegen haar leider opliep schoot ze weer terug naar de realiteit en miauwde ze voorzichtig “Zijn er wel eens katten geweest die .. niet naar StarClan gingen?” Hoe kwam ze hier nu op? Ze had gehoord over katten die niet in StarClan geloofde, en BloodClan was zeker meer dan té slecht voor StarClan .. waar gingen zij heen? “Ik bedoel .. gaan hun naar een andere StarClan?” Zou Icy daar heen gaan? Zij verdient zeker geen StarClan! Dacht Honeypaw vastberaden.

“Het is maar voor één nachtje hoor .. dank u wel” Waren haar woorden, Stormstar glimlachtte vriendelijk en knikte. Nu Honeypaw wist dat ze een nacht bij Stormstar mocht slapen, klaarde ze al snel weer op, dus gingen ze op weg naar het kamp. Stormstar maakte rustige stappen terwijl hij langs de rivier liep. Al vlug kwam Honeypaw aangesneld, en kwam naast hem lopen. De zon begon al langzaam oranje te kleuren, die zijn ogen een goude gloed gaf. Kalm stapte Stormstar verder een beetje gezonken in eigen gedachten. Hij kon de oude Honeypaw weer zien, daar was hij erg blij mee. Hij hoopte dat Applepaw ook weer vertrouwen in haar zou krijgen, Honeypaw had een goed hart. Opeens werd hij een soort gewekt door een vraag van de jonge poes. “Zijn er wel eens katten geweest die .. niet naar StarClan gingen?” Stormstar keek om, een beetje verbaasd door de vraag.“Ik bedoel .. gaan hun naar een andere StarClan?” Maar het was wel een interesante vraag. Stormstar keek even naar de lucht, en antwoorde. '' Goede clankatten gaan allemaal naar Starclan. Maar katten met een slecht hart, gaan naar de Dark Forest. Ze worden daar naar verbannen door Starclan, en mogen er nooit uit komen vanwege hun slechte ziel. Het is een koude duistere enge plek. Maar maak je geen zorgen, je hebt geen last van ze zolang je op het rechte pad blijft.'' Hij keek haar glimlachend aan. '' Waar Bloodclan katten. Rogeu's of Kittypets heen gaan, dat weet ik eigenlijk niet. Mischien gaan kittypets wel mee met hun twebenen naar de tweebenen hirnamaals. Ik heb geen idee.'' Stormstar stapte verder, en sloeg het bospad in naar het kamp toe. '' Er zullen vast wel meerdere hemelen zijn. Ik heb er alleen niet zoveel verstand van, dat is niet mijn gebied, al ben ik Clanleader. Ik heb daar enkel die negen levens gekregen, en kan met ze comuniceren. Mischien moet je dat maar eens aan Nightstream vragen, die weet er vast meer van''

Honeypaw spitste geïnteresseerd haar oren en keek Stormstar met grote ogen aan. ‘'' Goede clankatten gaan allemaal naar Starclan. Maar katten met een slecht hart, gaan naar de Dark Forest. Ze worden daar naar verbannen door Starclan, en mogen er nooit uit komen vanwege hun slechte ziel. Het is een koude duistere enge plek. Maar maak je geen zorgen, je hebt geen last van ze zolang je op het rechte pad blijft.'' Hij keek haar glimlachend aan. '' Waar Bloodclan katten. Rogeu's of Kittypets heen gaan, dat weet ik eigenlijk niet. Mischien gaan kittypets wel mee met hun twebenen naar de tweebenen hirnamaals. Ik heb geen idee.''’ Honeypaw dacht daar even over na en wiebelde zenuwachtig met haar oren. Dark Forest? Dacht ze lichtjes beangstigd. Dat was niet een plek die vrolijk klonk .. en als ze het van haar leider mocht aannemen betekende dat .. dus dat Icy naar .. niet naar een soort Dark Forest? Ze zou haar daar met alle liefde heen sturen. Ze deed net haar bek open om te antwoordde maar Stormstar ging verder. ‘ '' Er zullen vast wel meerdere hemelen zijn. Ik heb er alleen niet zoveel verstand van, dat is niet mijn gebied, al ben ik Clanleader. Ik heb daar enkel die negen levens gekregen, en kan met ze comuniceren. Mischien moet je dat maar eens aan Nightstream vragen, die weet er vast meer van''’ Daarbij stopte ze zelf even maar sprintte toen weer snel naar Stormstar toe. Ze knikte afwezig terwijl haar hoofd als een dolle alle informatie aan het verwerken was. Oh wacht maar! Dit moest ze aan haar broer vertellen, ze wist nu iets wat hij zeker niet wist! Triomfantelijk bij dat idee schoven haar gedachte weer af naar Dark Forest. Ze kuchte eventjes en miauwde toen zacht “Zijn er ook .. katten geweest in het verleden die .. een kat bijvoorbeeld vermoord hebben maar het deden om goede redenen .. of zelfs per ongeluk en die .. wel naar StarClan gingen?” Als zij dat met Icy zou doen later zou ze toch niet in het Dark Forest terecht komen? Zij was toch slecht met BloodClan, dus dan zou je de Clans eerder een dienst bewijzen dan een misdaad? Snel wendde ze zich weer tot Stormstar. “Kunnen gewone katten ook StarClan bezoeken!?” Miauwde ze opgewonden. Als dat mogelijk was kon ze haar moeder en vader zien en zelfs alles vragen over Dark Forest! Misschien zou ze er zelf wel een keertje in een droom terecht komen.. rillend bij die gedachte richtte Honeypaw haar babyblauwe ogen weer op Stormstar. Ze moest maar eens een bezoekje brengen aan Nightstream .. “Wat zijn foute dingen om te doen .. u weet wel .. om in Dark Forest te komen?” Als ze die dingen kon vermijden kwam ze er hopelijk nooit in! Het deed haar denken aan dat donkere, enge, zwarte, koude bos uit haar nachtmerrie!

Stormstar stapte geduldig verder. Zijn ogen even gesloten. Hij hoorde langzaam de bomen ruisen in de wind, zijn vacht waaiend in de wind. Hij zag Honeypaw lopen, en glimlachtte. Langzaam begon de lucht al meer oranje kleuren aan te nemen.Na zijn woorden, bleef ze even een moment staan. Waarscheinlijk om het tot haar door te laten dringen. Zijn staart zwiepte even tevrede achter zich aan. Even later kwam Honeypaw alweer snel aangesprongen. “Zijn er ook .. katten geweest in het verleden die .. een kat bijvoorbeeld vermoord hebben maar het deden om goede redenen .. of zelfs per ongeluk en die .. wel naar StarClan gingen?” Stormstar keek haar even aan door de vreemde vraag. Hij haalde zijn schouders op. '' Als je een goed hart hebt, hoef je nergens bang voor te zijn. Als je iemand vermoord uit verdediging, per ongeluk, of om iemand anders te beschermen, dan denk ik dat Starclan genadig is. '' Hij dacht even aan Smoketear, die Icy wilde vermoorden. Hij hoopte maar dat hij dat niet zou doen. Opeens, bekroop hem de gedachte, en wist hij waarom Honeypaw het vroeg. Hij keek haar wijs en doordringend aan. '' Honeypaw. Ik denk dat ik weet waar je op doelt, en Icy haten is heel normaal nu. Ik heb ook nog nooit zo'n hekel gehad aan een kat, maar wraak. Wraak is nóóit de oplossing. Doe alsjeblieft geen domme dingen.'' Hij gaf haar een lik over haar hoofdje. ''Jij bent vele, vele malen beter dan Icy is. Je wilt je toch niet verlagen tot haar niveu? Een moordenaar. Ik weet dat je dat niet in je hebt, maar dat wil je ook niet.'' Hij gaf haar een kopje. Zijn staart tikte tegen haar aan. Hij lachtte en liep verder. “Kunnen gewone katten ook StarClan bezoeken!?” Miauwde ze opgewonden. Een droeige blik kwam in haar ogen. '' Sorry Honeypaw. Ik denk dat dat antwoord nee voor je is. Je kunt niet naar Starclan, enkel wanneer jou tijd is gekomen. '' Hij zuchtte even '' Maar het is de keuze van je moeder of vader, of ze je bezoeken. De kans is klein, maar het is bij heel sommige katten mogenlijk. Maar blijf er niet je hele leven op hopen, het komt wel goed. Weet dat je moeder in je hart is. Ze is bij je zonder dat je haar ziet.'' Hij glimlachte weer naar haar met droevige tint. “Wat zijn foute dingen om te doen .. u weet wel .. om in Dark Forest te komen?” Stormstar kuchtte even. '' Je moet waarschijnlijk een zwart hart hebben. Je moet expres een kat hebben vermoord uit waanzin. Iemand vermoorden omdat je dat leuk of grappig vind. Je clan moet je waarschijnlijk hebben verraden. Niet meer in Starclan geloven of vertrouwen, maar vertrouwen in het duister. Kortom, gewoon een slechte duistere kat zijn. Veel Shadowclan katten gaan naar Dark Forest, katten die foute dingen hebben gedaan.'' Ze volgde het bospad, Stormstar zijn poten voerde hem verder. Uiteindelijk kwam het kamp in de verte al in zicht. Stormstar keek Honeypaw aan, '' Kom.'' Hij glimlachtte, en zette een rustige sprint in. Het was rustig, zodat Honeypaw hem bij kon houden. Maar het rennen maakte hem even los van verdriet en gedachten, zodat zijn hoofd op rust kon komen. Enkele seconden later waren ze bij het kamp aangekomen.