The edge of friendship

Onderwerp: The edge of friendship vr 17 aug 2012 - 23:23

Een zachte bries speelde zachtjes met de lichtrode vacht van Applepaw. De zon stond ondertussen al hoog aan de hemel, en verwarmde iedere vacht die er werd aan blootgesteld. Applepaw kreeg het teken van haar maag dat het tijd was om eens iets te gaan eten. Maar het vreemde was dat ze totaal geen honger had. Haar eetlust was nu al een tijdje weg. Sinds de ruzie met Linepaw was de lichtrode apprentice zeer vermagerd, en zag ze er heel fragiel uit. Maar je moest nooit katten onderschatten. De kracht die Applepaw droeg was sterk genoeg om haar te kunnen verdedigen. met haar roze tong gleed ze over haar lippen. Vlak voor haar zaten pasgeboren kittens te zogen bij hun moeder. Meteen sloeg het verdriet en de woede toe. Applepaw had echter nooit had familie gezien, of ontmoet. En tja, Linepaw, die was voor haar part geen familie meer. Een zoutige traan rolde over haar wang toen ze toekeek naar de kits die de warmte ontvingen van hun moeder. Had zij dit eigenlijk wel ooit meegemaakt? Heeft Applepaw ooit wel iemand gehad die écht om haar gaf? Beetje bij beetje sijpelde de honger uit haar poten, en begaf de honger het. Iets meer actiever ging ze rechtstaan en baande de rosse poes haar weg uit het kamp. Ze zou straks wel terugkeren, dat zeker. Maar voor nu verdaagde ze het gewoon niet meer. Altijd moest ze toekijken naar familie, of vrienden.. Altijd zij! Nooit toonde iemand medelijden met Applepaw. Iedereen bezag haar als de stoute, brute, pester. Maar diep vanbinnen was ze nog steeds de kleine, breekbare kitten. Eenmaal haar voeten buiten het kamp stonden en ze de lucht binnen snoof, voelde ze de eenzaamheid weer toeslaan. Haar mentor Softsnow was waarschijnlijk druk bezig met iets. Maar ze wist genoeg. Nadat ze haar achterpoten ook buiten het kamp had gezet begon ze te rennen. Steeds harder en harder. Alsof ze op het punt stond het territorium te verlaten, en nooit meer terug te keren. Maar natuurlijk zou de jonge apprentice nog terugkeren. Naast alle eenzaamheid was haar hart nog steeds begraven in de Windclan. Ze was loyaal, en niemand kon haar ervan verwijten dat dat niet zo was. Het duurde niet lang of Applepaw was buiten adem. Glijdend kwam ze tot stilstand, en hapte naar zuurstof. Ze tuurde rondom haar en het pakte haar direct dat ze niet wist waar ze was. Had ze dan echt het territorium verlaten? Wie weet wat er dan kon gebeuren! Een tikkeltje van slag zocht ze naar schaduw, en die vond ze al gauw. Een redelijk grote boom schonk haar de donkerte die ze momenteel nodig had. Als een bevende kit ging ze eronder zitten, en bekommerde zo van haar renpartij. Er zou hier toch niemand zijn die haar terug zou roepen, of haar zou plagen dat ze niks kon. Hier was ze alleen.. Eindelijk..

{+Linepaw}

Life passes us without us knowing it,
The edge of friendship EUCl0Oq

without us living it

The edge of friendship A3b3869df99050cee1b49a1

Rustig deed de poes haar ogen open, ze laten wennen aan het licht dat hier scheen. Ze had vanacht op de grote rots geslapen omdat ze niet meer terug durfde naar de apprentice den. Daar zat immers Applepaw op haar te wachten waarschijnlijk. Een zachte zucht verliet haar lichaam terwijl er een traan over haar wang rolde. Ze wou de echte Applepaw terug, de enige echte Applepaw die zij kende. Verlangend staarde ze voor zich uit en gesnik steeg weer uit haar hart op. Nee niet nu! Snel sprong ze van de rots af. Ze zou gaan jagen, misschien bracht dat haar op andere ideeën. Rustig liep ze de grasvelden op en luisterde even, al snel hoorde ze een konijn en haar ogen speurden rond. Nergens was een spoor van het dier te zien, maar weer rook en hoorde ze hem. Deze keer zag ze het dier, nog geen 10 meter van haar vandaan. Langzaam zakte ze in een sluiphouding en stilletjes liep ze naar het dier toe. Ze moest het konijn zien te pakken, misschien werd ze gewoon sneller verdrietig met een lege maag! Nou ja, het was in ieder geval het proberen waard! Voorzichtig sloop ze dichterbij en sprong op het dier met een geruisloze landing landde ze perfect op het dier en boorde ze haar nagels in het konijn waarna ze de prooi doodbeet. Zo, die was dood. Dat ging makkelijk zeg! Vrolijk at ze het beestje op en begroef daarna de botjes.

Vol trots liep ze terug richting het kamp, dat gebeuren met Applepaw was ze door het jagen weer vergeten en haar zelfvertrouwen was weer aangegroeid, alhoewel dat volledig de grond zou inslaan als Applepaw nog maar een slecht iets over haar zei, maar dat terzijde. Vrolijk, bijna huppelend liep ze over het windclan terrein en keek ze om zich heen, de vogels floten, de wind waaide vrolijk en fladderende vlinders dansten in de lucht. Het was een prachtige dag en de apprentice zag het vandaag weer helemaal zitten. Plots zag ze haar zusje zitten, bang als een kleine kitten onder een boom. Even trok ze een wenkbrauw op en liep naar haar toe. 'Eehm, is het niet tijd voor je middagslaapje?' vroeg ze rustig als hint wijzend op haar kittengedrag en keek Apple rustig aan.

Don't ~~cry~~ because it's over, but smile because it happened.

Xx:

Nadat er een poosje stilte heerste brak iemand die weer. Geïrriteerd maar geraakt tilde ze haar kopje op en zag dat het Linepaw was. Geweldig. Dat kon ze nu echt gebruiken. 'Eehm, is het niet tijd voor je middagslaapje?' Nog geen seconde later vloog Applepaw recht en stond dreigend voor haar zus. Een spottende frons was geplooid in haar gezicht toen ze d'r bekeek. Wat moest dit voorstellen? Linepaw die Applepaw uitmaakte? Natuurlijk. Een vijandelijk gesis sneed uit haar mond. 'Oh, ik imiteerde jou gewoon.' Mauwde ze op een droge toon. Haar oren naar achteren gevouwen. Ze keek haar echter niet aan, nee. De planten rondom Linepaw waren leuker dan zij. Met haar staart sloeg ze tegen de grond waardoor een stof omhoog dwarrelde. Linepaw mocht doen en laten wat ze wou, als ze Applepaw er maar buiten hield. Als die dwaas nog steeds niet had begrepen dat ze niets meer met haar te maken wou hebbben, dan zou ze dat gauw wel doen. De lichtrode poes tilde nu haar hele lichaam op en maakte haar groot tegenover de bruine apprentice. Nu zag ze er nog fragieler uit. Maar haar jonge spieren rimpelde al onder haar vacht. Het was duidelijk genoeg dat Applepaw een getalenteerde apprentice was. Later zou ze zeker haar Clan kunnen verdedigen. Maar als ze haar grote ego niet snel kwijt was dan zou het nog mogelijk zijn dat ze verblind vecht. En niet voor te verdedigen, maar wie weet zelfs verwonden, of tot het uiterste, doden! Na een paar minuten wende ze haar hoofd vurig naar de andere kant en slenterde on-geïntreseerd weg. Dit was de moeite niet waard. Linepaw zou waarschijnlijk niet luisteren. En haar gewoon blijven lastig vallen.. 'En waarom was je gisteren avond niet in het kamp? Zelfs de hele nacht niet. Ben je bang of zo?' Mauwde ze op een treiterende toon. Haar staart zwiepte van links naar rechts. Applepaw's oen waren naar achteren gedraaid, omdat Line achter haar stond. En zo kon ze d'r waarschijnlijk beter horen. 'Waarschijnlijk wel..' Voegde ze er snel aan toe, maar fluisterend.

-sorry beetje flut XD-

Life passes us without us knowing it,
The edge of friendship EUCl0Oq

without us living it

Een vijandelijk gesis sneed uit haar zusjes mond. 'Oh, ik imiteerde jou gewoon.' Mauwde ze op een droge toon. Haar oren naar achteren gevouwen. Ze keek haar echter niet aan en Linepaw rolde even met haar ogen, dat had Apple toch niet gezien. Wel had ze een steek gevoeld, een steek in haar hart. Het deed pijn dat haar zusje zo over haar sprak, maar ze kon er in haar eentje niks aan veranderen. 'En waarom was je gisteren avond niet in het kamp? Zelfs de hele nacht niet. Ben je bang of zo?' Mauwde ze op een treiterende toon. Haar staart zwiepte van links naar rechts. Applepaw's oren waren naar achteren gedraaid, omdat Line achter haar stond. En zo kon ze d'r waarschijnlijk beter horen. 'Waarschijnlijk wel..' Voegde ze er snel aan toe, maar fluisterend. Toch hoorde Linepaw het wel, maar besloot zich te verdedigen, 'Ik was niet bang!' loog ze, niet dat je kon doorhebben dat ze loog want ze sprak eigenlijk zeer rustig en leek haar stem geheel onder controle te hebben. Maar diep van binnen voelde ze dat ze elk moment kon breken en klopte haar hart als een gek in haar keel. 'Ik was gewoon per ongeluk in slaap gevallen op de grote steen. Ik had immers zin om van de laatste avondzon te genieten en waar kan dat beter dan op de grote steen?' Linepaw wist een glimlach op haar gezicht te plakken en verbaasde zich er zelf over hoe goed dat liegen wel niet ging. Misschien dat ze het ooit wel kon gebruiken. Maar nu niet, voor nu bleef ze nog de brave Linepaw die altijd wel zei wat ze dacht en die altijd de waarheid vertelde. Vroeger was ze immers een ramp geweest in liegen, hierdoor zouden katten het nu ook sneller geloven als ze loog en het er goed uitzag. Maar voor nu moest ze Applepaw van zich af zien te schudden zonder de indruk te wekken dat ze bang of zwak was en dat werd moeilijk. Apple zou haar volgen als ze wegliep. Daarvoor durfde ze te wedden voor haar eigen leven. Rustig keek ze haar zus aan, al haar emotie verstoppend.

Don't ~~cry~~ because it's over, but smile because it happened.

Xx:

_{'Ik was niet bang!' Tss.. Applepaw kende Linepaw nu al goed genoeg om te weten dat ze dat wel was. Ik was gewoon per ongeluk in slaap gevallen op de grote steen. Ik had immers zin om van de laatste avondzon te genieten en waar kan dat beter dan op de grote steen?' Een zwakke grimas vertrok op haar gezicht. Neej, alsof ze iets van deze brol zou moeten geloven. Dan zouden egels kunnen vliegen. Maar waarom loog Linepaw? Probeerde ze soms Applepaw na te doen? Veel succes met dan hoor. `Wat doe jij hier? En waag het niet te liegen.´ Softsnow had haar leren vechten. Ook was ze snel genoeg om de zielige aanvallen van Linepaw te ontwijken. Dit zou een eitje worden als het op een gevecht uitloopt. En eerlijk gezegd, had Applepaw daar wel zin in. Ze waagde haar wat dichter bij Linepaw en ontblootte beetje bij beetje haar witte nagels. `En dat ene van op die grote steen. Was het leuk? Om daar zo zielig alleen te zijn.´ Fluisterde ze in haar oor terwijl ze met haar poot Linepaw's kop tegen de grond probeerde te drukken. Na dat ze dat had gedaan sprong ze op de rug van de bruine kattin en reet met haar nagels in d'r vel. Niet genoeg om wonden te veroorzaken maar wel om een helse pijn te veroorzaken. Dit spelletje was leuk, en nog lang niet gedaan.

-sorry kort-}

Life passes us without us knowing it,
The edge of friendship EUCl0Oq

without us living it

`Wat doe jij hier? En waag het niet te liegen.´ vroeg haar zus en Linepaw trok een wenkbrauw op, 'Eehm rondlopen?' zei ze, wat ze deed wist ze eigenlijk zelf niet dus het kwam er vrij onzeker uit. Maar wat moest ze anders? Even keek ze naar haar zus die het waagde wat dichter bij de apprentice te komen en ontblootte beetje bij beetje haar witte nagels. `En dat ene van op die grote steen. Was het leuk? Om daar zo zielig alleen te zijn.´ Fluisterde ze in haar oor terwijl ze met haar poot Linepaw's kop tegen de grond probeerde te drukken. Eerst wist Linepaw zich nog overeind te houden, maar na een tijdje moest ze zich toch overgeven aan Applepaws kracht, 'Nee' siste ze, 'Dreamerpaw was bij me!' Dit keer loog ze niet, daar was ook niet over te twijfelen. Plots sprong Applepaw op de rug van de bruine kattin en reet met haar nagels in d'r vel. Niet genoeg om wonden te veroorzaken maar wel om een helse pijn te veroorzaken. De arme poes hield zich in om het niet uit te schreeuwen, maar ze voelde hoe het achter haar ogen begon te prikken. Het liefst liet ze haar tranen nu de vrije loop maar met haar zus in de buurt dacht ze daar even anders over. Nog even liet ze haar doen. Ze had misschien nog niet echt een vechttraining gehad van Hollystar, maar haar instinct had ze gelukkig wel. Hierdoor bleef ze nog even liggen om daarna uit het niets uit te vallen naar haar zusters staart en hier goed in door te bijten. Ze wist dat ze hiermee het gevaar liep dat ze weer werd aangevallen, maar het kon haar nu even niets schelen. Ze zou en moest zich wel verdedigen.

Don't ~~cry~~ because it's over, but smile because it happened.

Xx:

_{'Eehm rondlopen?' Van dat droge antwoord stapelde Applepaw's woede nog meer op. Het zou niet lang meer duren of ze begon roekeloos te vechten, en dus ook de grip verlieren van wat het limiet was. De Clan zou het niet echt aanvaarden dat een van de twee ernstig gewond zou raken door een gevecht. Zeker niet omdat ze 'zussen' zijn. Voor Applepaw maakte het toch niet uit of Linepaw nu verdween en nooit meer terugkwam. Met zo'n poes bereik je toch niets. Ze had geen vertrouwen, was altijd verlegen en kraamde ook nog eens onzin uit! 'Nee' Oh? Was er dan nog een kitten die zo zielig was als haar? Nog iemand met een zwak gevoel van weten wat zussen echt zijn!? Een blinde waas gleed al over haar ogen toen ze luisterde wat Linepaw mauwde. 'Dreamerpaw was bij me!' Een schrale lach gleed uit haar keel toen ze haar nagels dieper boorde. `En was het leuk om alleen met z'n tweetjes te zijn?´ Zei Applepaw droogjes. Het scheelde weinig of ze verloor even haar evenwicht toen ze omhoog sprong en lande voor Linepaw. `Zeg het me! Vind je 't leuk om famielieloos te zijn? Want steek het goed in die kop van je! Ik ben niet langer jou zus! Ik geef niet meer om je, begrijo dat dan toch!´ Gilde ze piepend. Het piep geluid kwam door haar kokende woede. Applepaw hief haar rechtervoorpoot op en sloeg er mee met al haar brute kracht tegen Linepaw's kaak. Ze kneep haar ogen dicht en sprong weer op de andere apprentice. Dit gevecht was nog niet afgelopen, nog niet!}

Life passes us without us knowing it,
The edge of friendship EUCl0Oq

without us living it

Een schrale lach gleed uit Applepaws keel toen ze haar nagels dieper boorde. `En was het leuk om alleen met z'n tweetjes te zijn?´ Zei Applepaw droogjes. Het scheelde weinig of ze verloor even haar evenwicht toen ze omhoog sprong en lande voor Linepaw. `Zeg het me! Vind je 't leuk om famielieloos te zijn? Want steek het goed in die kop van je! Ik ben niet langer jou zus! Ik geef niet meer om je, begrijo dat dan toch!´ Gilde ze piepend. Het piep geluid kwam door haar kokende woede en dat had Linepaw wel door. De arme poes kon niks beginnen tegen haar zus die behalve vele groter ook vele sterker was. Applepaw hief haar rechtervoorpoot op en sloeg er mee met al haar brute kracht tegen Linepaw's kaak. Ze kneep haar ogen dicht en sprong weer op de andere apprentice. Niks durfde ze nog te zeggen, Applepaw was nog maar net begonnen met vechten, maar Linepaw zat al onder de schrammen en diepe, onzichtbare littekens verborgen in haar hart. Ze zou deze tijd niet zomaar vergeten en dit gevecht al helemaal niet. Nu ja, gevecht. Applepaw verwondde haar de hele tijd en zij had enkel een keer in haar staart kunnen bijten. Linepaw voelde hoe het verdriet door haar aderen stroomde en dat maakte haar zwak. Applepaw was haar steun geweest in moeilijke tijden, was als een echt goede vriendin voor haar geweest en nu... Nu leek het alsof Applepaw in een dag zich plots als aardsvijand had gekroond en probeerde het vuur in Linepaw te doven. Zoals een kaarsvlam die zou worden uitgeblazen of zou ze helemaal uit zichzelf opbranden tot ze een oude elder was? In ieder geval, als het zo verder ging zou ze als apprentice als worden uitgeblazen door Applepaw die geen licht en warmte meer van haar wou. Ze leek weggesmeten te worden door haar zus en achtergelaten te worden in de donkerte en leegte van een vuilnisbak in haar hart. Pas nu merkte Linepaw op, dat er tranen over haar wangen stroomden, maar de pijn in haar lichaam voelde ze al niet meer. Verblind door woede sprong ze op haar zus af, waar tanden en klauwen ontbloot, maar wetend dat ze dit niet zou winnen.

- Oké, iets interessants staat hier niet in xD -

Don't ~~cry~~ because it's over, but smile because it happened.

Xx:

Waarom verweerde Linepaw haar niet? Het was niet leuk dat ze er van af kwam zonder écht gevochten te hebben. Waarom bewees ze haarzelf niet? Was ze dan zo.. Zwak? Linepaw was zwak in vriendschappen verlieren wist Applepaw. Maar er was eigenlijk nooit vriendschap geweest tussen die twee. Applepaw had tijden haar verdriet ingehouden. Nooit uitte ze haar gevoelens. En ooit is er een druppel teveel, en loopt de beker over. Na een tijd zelf alle wonden toegebracht te hebben schoot Linepaw in actie. Verblind door woede sprong ze op haar zus af, waar tanden en klauwen ontbloot. Applepaw was te laat met het ontwijken, en rolde samen met haar zus over de grond. Omdat Linepaw op haar afsprong, was Applepaw de kat die van onder lag. En nu kon ze dus ook de mogelijkheid gebruiken om in Linepaw's maag te stampen. En die kans greep ze. Met haar lange achterpoten schopte ze zo snel al ze kon in de maag van haar tegenstander. Applepaw probeerde weg te kruipen, en ontglipte van Linepaw. Als een razende stond ze weer recht en keek haar dreigend aan. `Als je niet rustig aan doet kak ik in je chakra!´ Siste de lichtrosse kattin. Dat had ze ooit eens gehoord van een oude gek. Een elder van de Windclan die nu dood is. Hij vertelde ooit eens een verhaal dat ging over rogues, en hij die ze bevocht. Die rogues gilde dat ene over die chakra, en zo is het de clan ingekomen. Haar groene ogen stonden speels, van de zin die ze had in een écht gevecht. Weer zette ze haar poten af en vloog door de lucht op haar zus af. Met uitgestoken nagels en haar tanden ontbloot lande ze op de bruine kat en beet in haar nek. Als Linepaw haar niet verdedigde, dan zou Applepaw haar zin door bijten, en niet meer weten wat ze doet.

Life passes us without us knowing it,
The edge of friendship EUCl0Oq

without us living it

Applepaw was te laat met het ontwijken, en rolde samen met haar zus over de grond. Omdat Linepaw op haar afsprong, was Applepaw de kat die van onder lag. Dat was goed voor Linepaw... Toch? Dus niet. Met Applepaws lange achterpoten schopte ze zo snel al ze kon in de maag van de kleine poes. Applepaw probeerde weg te kruipen, en ontglipte aan haar. Als een razende stond ze weer recht en keek haar dreigend aan. `Als je niet rustig aan doet kak ik in je chakra!´ Siste de lichtrosse kattin. Even trok Linepaw een wenkbrauw op, maar besloot er niet op in te gaan. Haar zusjes groene ogen stonden speels van de zin die ze had in een écht gevecht in tegenstelling tot haar eigen droevige ogen. Weer zette Applepaw haar poten af en vloog door de lucht op haar zus af. Met uitgestoken nagels en haar tanden ontbloot lande ze op de bruine kat en beet in haar nek. Nu moest Linepaw zich wel verdedigen, al voelde ze hoe het energeie uit haar lichaam sijpelde. Waarom moest dit nu gebeuren, waarom? Langzaam begonnen haar ogen doffer te lijken, maar met nog wat kracht wist ze apple van zich af te duwen. 'Waarom?' piepte ze zacht, in haar ademhaling was ondertussen een piep te horen door het feit dat Applepaw haar nagel in haar keel had gedrukt en haar luchtpijp licht was ingedrukt. Het piepend geluid in haar ademhaling voorspelde ook niet veel goeds, Linepaw werd met de minuut zwakker en weglopen had geen nut. Ze moest hopen dat iemand hen vond. Wie dan ook! Applepaw was er nog goed aan toe, maar zij zat onder de schrammen en met een piepende ademhaling. Ugh, wat haatte ze dit! Weer rolde er een traan over haar wang en keek ze naar haar zus. Ze ging proberen elke slag en stoot van Apple te ontwijken. Het was de enige kans om te overleven...

- Oeps, verkeerde account >.< -

XxX:

The edge of friendship Dreamerpawsheet-2

Dreamerpaw liep vrolijk door het Windclan gebied. Ze had net al een vogeltje gevangen, dat was trouwens haar eerste vogeltje. Vrolijk liep de grijze Apperentice weer vedder. In de verte zag ze een hoopje aarde liggen, waarschijnlijk een begraven prooi. Grijnzend liep ze er op af om te kijken of ze erachter kon komen wie er een prooi had gevangen. Dreamerpaw snuffelde aan de aarde en ze rook toen de verse geur van Linepaw. De grijze Apperentice rook toen ook nog een andere vage geur, een geur die ze herkende als die van Applepaw. Linepaw ! Schoot er door haar hoofd heen. Applepaw zou zeker haar kans grijpen als ze haar zusje voorbij zag komen. Dreamerpaw aarzelde een seconde en toen spurtte ze achter de geur van Linepaw aan. Haar blik stond weer vastberaden. In de verte hoorde ze wat geblaas en geschreeuw. Ook zag ze twee katten samen vechten. Dreamerpaw rende zo snel als ze kon richting de twee zussen. ''Linepaw !'' Riep ze en ze stormde op de twee af. Ze viel Applepaw in haar rug aan zodat ze samen met Applepaw op de grond viel. ''Laat haar met rust !'' Blies ze en ze keek recht in Applepaw's ogen.

Ze lette nog amper op wat Linepaw deed. Een andere stem trok haar aandacht. Eerder, de geur. Ze sprong af de apprentice en keek naar de kattin die op hen afkwam. ''Linepaw !'' Leek het dier te roepen. Was dat niet Dreamerpaw? Tss, alsof ze nu zou terug deinsen. De grijze kat sprong lachwekkend op Applepaw en blaasde:''Laat haar met rust !'' Een beetje spottend trok ze har wenkbrauw op en en sloeg haar weg. Had die kat al wel vechttraining gehad? Volgens haar niet, want dan zou ze wel beter moeten weten dan dit. Ze zou nooit zo dom moeten zijn om Applepaw van Linepaw de scheuren. Applepaw was al opgewarmd, zij nog niet. `Oh, wil jij meespelen?´ Siste ze dreigend in haar oor en trok met één nagel aan haar nekvel. Applepaw was geen moordenaar. Ook niet iemand die ervan hield andere katten te kwellen. Maar ooit moest haar woede toch eens uitbarsten? Ooit moest ze toch een al haar kwelling laten zien? Ze had veel meegemaakt, net als Linepaw. Maar waarom ving haar zus dit allemaal zo lichtjes op? Maakte het haar dan niet uit dat ze geen familie had? Was ze dan totaal gevoelloos? De lichtorsse apprentice leit los en gleed nu op haar grijze rug. Haar achternagels schraapte over de ruggengraat, en met haar tanden greep ze d'r nekvel vast. Proberend haar tegen de grond te drukken. Misschien moest Dreamerpaw maar slimmer zijn geweest, en had ze beter niet bemoeit met dit gevecht. Dit was gewoon iets dat Applepaw en Linepaw zelf moesten uit vechten, niet iets waar Dreamerpaw zich moest mengen. Nog steeds kokend van de woede sloeg ze tegen haar kop en liet dan los. Ze liet los en sprong weg van de twee katten. Er suisde een Windclan geur naar hier. Een geur die apprentice's niet met zich mee droegen. Een warrior! Een beetje geschokt probeerde ze naar kanten te duiken, haar te verstoppen. Maar het zou toch al te laat zijn geweest, waarschijnlijk had de warrior haar al gezien..

Nu mag Daisysong komen^^

Life passes us without us knowing it,
The edge of friendship EUCl0Oq

without us living it

De grijze poes Liep rustig in het territorium. Ze was van plan om niet veel te doen. Gewoon rustig wandelen en een paar prooien meenemen voor de rest van het Camp. Ze trok een klein sprintje. Toen ze een harde stem hoorde. ''Linepaw !'' De poes aarzelde niet en sprinte richting het geluid. ''Laat haar met rust !'' hoorde ze erna. Ze begon nog harder te sprinten en sprong behendig over kleine hindernissen. Toen ze aankwam zag ze Applepaw, Dreamerpaw en Linepaw. Linepaw, Gewond. Applepaw had een nagel in het nekvel van Dreamerpaw gezet. Toen Applepaw haar waarschijnlijk rook rende ze alle kanten op, zodat ze haar maar niet 'zag'. Haar ogen werden smaller van woede. ''Applepaw!'' bulderde haar stem. ''Kom NU tevoorschijn of ik kom je halen!'' schreeuwde ze. ''Dreamerpaw, jij legt mij zo uit wat hier gaande is.'' mauwde ze tegen de apprentice. Ze liep naar Linepaw. ''Linepaw, Alles is nu goed. Ik ben hier.'' zei ze tegen de poes en ging beschermend voor haar staan. ''Applepaw. Ik tel af.'' mauwde ze hard. ''5....4....3...2....'' telde ze af.

x You say, the sky is the limit, but that's not true. The sky is not the limit! x

Onderwerp: Re: The edge of friendship vr 14 sep 2012 - 9:54

Het genot van alle pijn die loom uit Applepaw's lichaam weg sijpelde was groot. Nu zouden Linepaw en Dreamerpaw die mogen voelen. Een zwakke grijns sierde haar lippen, die Warrior zou toch al een andere weg zijn in geslaan. Nog voordat ze verder kon doen met wat ze bezig was bulderde een strenge stem achter haar, Applepaw's naam. Een beetje ingedoken draaide ze haar om en keek verbaasd in de ogen van een grote zilveren Warrior. `Nou, hier ben ik dan, en nu?´ Vroeg ze ongeïnteresseerd en trok haar licht rode schouders op. Als Skyclaw haar straf gaf, ja en? Dat had ze nu al zoo vaak gekregen dat het een gewoonte was geworden. Nooit zou ze alle vertouwen weer terug winnen. Nooit zou de Clan haar willen vertrouwen. Misschien was het écht wel beter om een rogue of Bloodclanner te worden. Daar mocht je kiezen wat je deed. Daar zeken ze niet zo rond je kop. Zuchtend bleef ze haar wil vasthouden en keek scherp in de ogen van de Warrior. Het was duidelijk dat die aan Linepaw"s kant stond. `Ga je mijn mentor er bij halen? Doe maar hoor.´ Zei ze nog speelser en gemeen tegen de kattin. Ze had al ruzie met de Medicine cats gehad. Bijna met Inkmask, en ook nog met Linepaw en Icerock. Dus die mentor van haar zou ze ook wel aan kunnen. Ze mikte haar felle groene ogen in die van Skyclaw en plooide haar staart rond haar voorpoten. `Tong verloren?´ Zei ze sloom. Een onhoorbare zucht rolde over haar lippen. het was wel echt duidelijk dat de pret over was. Nou ja, Linepaw had haar niet eens verdedigd. En die Dreamerpaw was een watje. Wat voor een krijgers worden dat? En dan nog te bedenken dat Linepaw Hollystar als mentor had. Een schraal lachje kwam zacht uit haar keel toen ze daar aan dacht. Linepaw was het nog niet eens waard om een apprentice te zijn. Ze kon beter in de kraamkamer blijven. Daar zouden de boze grote wolven je niet komen pakken.

Life passes us without us knowing it,
The edge of friendship EUCl0Oq

without us living it

Nog steeds in elkaar gedoken lag ze neer, ze verwachte nog steeds die ene afmakende slag van Apple, maar hij kwam maar niet. In plaats daarvan hoorde ze Dreamer schreeuwen, snel keek ze op met de kracht die ze nog had en zag hoe Dreamer zich op Apple stortte, 'Dreamer, niet...' probeerde ze nog te schreeuwen, maar ze kon haar zin niet af maken, het was al te laat. Ook protesteerde haar adem haar de nodige zuurstof te geven om het te schreeuwen. Dreamer had zich op Apple gestort en die begon nu ook haar af te maken, waar was Apple in verandert?! Nadat haar zus ook Dreamer had aangevallen, dook Line weer in elkaar, de schrammen op haar gezicht en lichaam prikten door het zand en de aarde die door het kleine beetje wind daar terecht kwamen. Het piepgeluidje in haar adem was nog steeds niet verdwenen en ze hoopte nu echt vurig dat iemand haar vond. Wel lette ze niet meer op geuren, het had toch geen zin. Ze kon niks doen, nu ja ze kon Apple aanvallen, maar voor haar was het nog steeds haar zus! Dat dat voor apple nou niet was, maar voor haar wel. ''Applepaw!'' bulderde plots een stem. Maar toch durfde ze niet op te kijken. ''Kom NU tevoorschijn of ik kom je halen!'' schreeuwde ze. ''Dreamerpaw, jij legt mij zo uit wat hier gaande is.'' mauwde ze waarschijnlijk tegen Dreamerpaw, ze wist het niet zeker en ook niet zeker was ze van wie de stem was. Ze had haar ogen gesloten en durfde ze eigenlijk niet open te doen voor de scene die zich nu afspeelde. ''Linepaw, Alles is nu goed. Ik ben hier.'' zei ze tegen de poes, pas nu durfde ze haar ogen open te doen en trillend keek ze voor zich uit. Vaag herkende ze de poes die haar beschermde. Even peinigde ze haar hersens, maar ze kwam er niet uit wie het nu eigenlijk was. ''Applepaw. Ik tel af.'' mauwde ze hard. ''5....4....3...2....'' Wat er voor de poes gebeurde kon ze niet zien, de warrior stond er immers voor, maar plots hoorde ze Apple's stem en dook ze weer ineen. `Nou, hier ben ik dan, en nu?´ vroeg ze ongeïnteresseerd, `Ga je mijn mentor er bij halen? Doe maar hoor.´ Linepaw lette niet echt op wat ze zei, maar als ze er over had nagedacht had ze het waarschijnlijk enkel enger gevonden bij deze zin. `Tong verloren?´ Zei ze sloom. Nog even probeerde ze een blik op Apple te werpen, wat niet lukte, maar daarna sloot ze haar ogen. Een lichte hoofdpijn begon op te zetten, waarschijnlijk van een licht zuurstofgebrek.

Don't ~~cry~~ because it's over, but smile because it happened.

Xx:

Onderwerp: Re: The edge of friendship za 6 okt 2012 - 22:58

`Nou, hier ben ik dan, en nu?´ Vroeg de poes ongeïteresseerd. `Ga je mijn mentor er bij halen? Doe maar hoor.´ Zei ze nog speelser en gemeen tegen haar. Oh nee. Ze zou iets veel ergers bedenken. Oftewel naar Hollystar, de mentor van Linepaw en leader van de clan. Een keer iets anders dan een straf. `Tong verloren?´ zei de poes sloom. ''Jij...'' gromde de poes. Haar staart zwiepte boos heen en weer. Deze poes was ht niet waard om een apprentice te zijn. ''Jij bent zo laf dat je je eigen zus verwond.'' snauwde ze. ''Hoe wou je dit aan Hollystar uileggen dametje?'' gromde ze boos. ''Ik weet tenminste al een ding wat je bent, Je bent het niet waard om een apprentice te zijn!'' siste ze kwaad. De grijze poes maakte zich zorgen over Linepaw. De jonge apprentice zag er niet goed uit. Wat ze eerst zou moeten doen is Linepaw en Dreamerpaw in veiligheid moeten brengen. ''Geen zorgen Linepaw, ik zal je naar het kamp dragen. Daar zul je geholpen worden.'' mauwde de grijze warrior. Ze ging door haar knieën en met haar hoofd duwde ze het lichaampje van de poes rustig omhoog, waarna ze het lichaampje op haar rug legde. Ze liep langs de jonge Applepaw. ''Jou spreek ik nog wel.'' zei ze en verdween in de bosjes.

-- Skyclaw uit? xD --

x You say, the sky is the limit, but that's not true. The sky is not the limit! x

Onderwerp: Re: The edge of friendship zo 7 okt 2012 - 11:53

Ze had het hele gesprek maar wat meegeluisterd zonder wat te zeggen. Haar bruine vacht kleurde al helemaal rood, van de wonden die Applepaw had aangebracht. Ze keek naar Skyclaw en Linepaw, die er ook nietecht goed uitzag. Dreamerpaw voelde zo nu en dan een steek in haar rug, die wond deed pijn. Ze beet op haar lip en keek even naar Applepaw, ze was een monster, hoe durfde ze zo te spreken tegen een Warrior! Dreamerpaw keek naar de grond en zag dat er om haar heen een plasje bloed lag. Haar witte pootjes waren rood gekleurd omdat ze in het bloed zat. Haar kop zat half onder het rode goedje en Skypaw was nu alleen maar met Applepaw en Linepaw bezig. Toen de grijze warrior opstond, Linepaw op haar rug nam en nog wat tegen Applepaw blies. Volgde Dreamerpaw haar maar. Ze liet een klein bloedspoor achter en keek niet meer om naar Applepaw, dat was ze gewoon niet waard. Haar wonden op haar rug en in haar nek droogde niet op, en het begon steeds meer pijn te doen. Ze voelde zich vies, omdat ze er helemaal onderzat. Ze had haar vacht vanmorgen nog wel zo goed gewassen, was zo vrolijk op pad gegaan. En nu dit... Stilletjes volgde ze Skyclaw maar, want waar moest ze anders heen. Ze was zelf ook een beetje in schok door de hele gebeurtenis, hoe kon Applepaw dit toch doen.. Hoe kon ze...

Onderwerp: Re: The edge of friendship zo 7 okt 2012 - 12:13

Linepaw schreef:

@ Bo, ik denk dat we idd een nieuw topic kunnen starten en dat Skyclaw uit is x'D

De hoofdpijn begon langzaam erger te worden en ze legde haar staart traag over haar hoofdje. Haar ogen waren nog steeds dicht. ''Jij...'' gromde skyclaw. ''Jij bent zo laf dat je je eigen zus verwond.'' snauwde ze. ''Hoe wou je dit aan Hollystar uileggen dametje?'' gromde ze boos. ''Ik weet tenminste al een ding wat je bent, Je bent het niet waard om..." Die laatste zin stierf in haar oren langzaam weg, net zoals al het geluid om haar heen, maar al snel was ze weer bij het heden en haar piepende ademhaling ''Geen zorgen Linepaw, ik zal je naar het kamp dragen. Daar zul je geholpen worden.'' mauwde de grijze warrior. Ze ging door haar knieën en met haar hoofd duwde ze het lichaampje van de poes rustig omhoog, waarna ze Linepaw op haar rug legde. Ze liep langs de jonge Applepaw. ''Jou spreek ik nog wel.'' zei ze en verdween in de bosjes. Het lag misschien niet zo fijn, maar de gedachte dat ze eindelijk verlost was uit Applepaws greep deed al een hoop, of ze iets zou zeggen? Waarschijnlijk zou ze niks loslaten, maar dan zou Dreamer alles wel vertellen waarschijnlijk. Even wou ze zich omdraaien om beter te liggen, maar een stekende pijn verbood dit. Dus bleef ze maar liggen hoe ze lag, als een net geboren kitten, ogen toe en geheel weerloos. Enkel de wonden en haar piepende ademhaling pasten er niet echt geheel bij...

- Linepaw uit C: -
~~Nu enkel Apple nog x'D~~

Don't ~~cry~~ because it's over, but smile because it happened.

Xx:

Onderwerp: Re: The edge of friendship zo 7 okt 2012 - 16:41

Alle woorden die Skyclaw zij deerde de lichtrode poes niet, totaal niet. Ze mochten tokkelen wat ze maar wouden, Applepaw zou toch niet luisteren. Ze bleef in haar eigen afgezonderde wereldje zitten. Een scheve grijns trok over het rosse gelaat van de apprentice. `Jij bent het niet eens waard om een warrior te zijn.´ Sneed haar stem diep tegen de wind op. Haar staart sloeg eventjes tegen de grond toen ze de grijze warrior Linepaw zag verzorgen. Tja, blijkbaar waren sommigen katten zo open om de minderwaardige op te vangen. Applepaw trok haar schouders omhoog en draaide haar om, met haar rug naar de andere katten toe. `Doe wat je wilt. Desnoods word ik gewoon Rogue of BloodClanner. Ik heb gehoord dat ze daar nog tégoed konden vechten. Waarschijnlijk toch beter dan die twee.´ Miauwde ze en wees met haar staart naar de twee hopeloze gevallen. Een onhoorbare zucht rolde over d'r lippen. `Tot de volgende keer dan maar, Skyclaw.´ De naam van de grijze kattin spuugde ze er uit. Dat walgelijke woord wou ze nooit meer horen. Bah, katten die het nog niet eens waard waren om Kittypet te zijn. Waarom was elke Clankat zo diep gezonken in hun zelf medelijden? Kon dan echt niemand zoals Applepaw zijn? Dan zouden de Windclanners de sterkste van al zijn. Sterker dan de vier Clans, sterker dan de Bloodclanners..

Idd topic is uit.

Life passes us without us knowing it,
The edge of friendship EUCl0Oq

without us living it