When the sun sets and the stars come up..

-Erg als ik join? -

De jonge kater genaamd Graystripe slenterde door het woud heen. Hij had zijn drang gezet om er even op uit te gaan. Het was een tijdje geleden dat 'ie Shadowrose nog had gesproken. Zou ze kwaad op hem zijn? Aangezien hij ook niets van zich had laten horen. Misschien was ze er vandoor met een andere kater, had ze nu kittens en een warm gezin. Elk haar aan zijn lichaam beveelde hem zijn tranen te laten stromen. Maar de langharige kater hield zich in. Geen tranen van hem vandaag, of eerder van-nacht. Zijn ambere blik ontmoette elke ster die hooguit twinkelde aan de donkere hemel. Één voor één helderde ze de zwarte strook op en straalde hun rustgevende kracht uit. De kracht van een overledene krijger. Jong en oud heerste daar. Af en toe dacht hij er wel aan hoe het zou zijn als je dood bent. Hoe zou het voelen, als je op sterven ligt en je weet dat dit het eind is? Graystripe schudde zijn brede hoofd en sloeg erop neer dat als 'ie zou sterven, hij dat het liefst deed voor een geliefde. Dat zou een prachtige dood zijn. Sterven voor iemand waar je om geeft.. Hij maakte zijn passen wat ruimer en verhoogde de snelheid waarmee hij zich voortzette. De nacht was nog jong, dus wie weet wat er allemaal nog zou gebeuren.. Na een weg afgelopen te hebben ontdekte de Thunderclan warrior dat hij zich begaf in rogue gebied. Hier was het altijd gevaarlijk. Ze konden je op elk moment aanvallen en verslinden. Vooral als je een apprentice bent, dan loop je hier nog meer gevaar. Maar een grote en sterke warrior zoals Graystripe wist zich maar al te goed te verdedigen. Een zwakke witte waas verscheen in zijn ooghoek, en toen hij zijn hoofd draaide ontvingen zijn ambere ogen het witte lichaam van een poes. Misschien was ze ook van de Thunderclan? Ze kon ook natuurlijk een rogue zijn of een kat van een andere Clan. Toen hij binnen de geurmarkering kring van haar stapte rook 'ie dat ze een Windclan warrior was. Op dat moment stak hij zijn instincten aan en was hij dubbel zo veel op zijn hoede. Ze zag er niet gevaarlijk uit, maar je weet nooit. Hij stak zijn neus voor haar kop, en ging vervolgens helemaal voor haar staan. `Hey, wie ben jij? Ik ben Graystripe!´ Miauwde de langharige kater vriendelijk.

De spierwitte poes leek nogal onzeker. Maar over wat? Dat waren natuurlijk zijn zaken niet dus hield hij zich erbuiten. Ze waren nog steeds vijanden. Zij was van de Windclan, en hij van de Thunderclan. Vriendschap mocht wel, maar je moest nu ook weer niet naar elkaars privézaken gaan vragen. Leafstorm dus hé? Wat een mooie naam. Maar daar stond de Windclan bekend voor hé? Voor hun oh, zo mooie namen. Een scheve lach beklad weer zijn gezicht toen hij daar aan dacht. Hij zou haar clan niks wijsmaken, maar serieus, ze had echt ene mooie naam. Zijn blik was gevestigd op een muisje een beetje verderop. Leafstorm zag het niet dus greep hij zijn kans maar. Lenig en snel schoot de grijze kater naar voor en griste het dier naar hem toe. Met een paar simpele beten doodde hij het dier en bracht het terug naar leafstorm. Zou ze honger hebben? Hij had zijn clan natuurlijk al gevoed dus mocht 'ie eten. Toen de vraag kwam waarom Graystripe nog zo laat wakker was wende hij zijn hoofd scheef, maar bleef lachen. Het was wel een goede vraag, maar spijtig genoeg had hij daar niet echt een reden voor. Hij bleef altijd wel laat op om nog dingen te doen. Vooral in dit warme weer was het niet efficiënt om met zijn dikke vacht zo vroeg te gaan slapen. Hoe later het was hoe kouder het werd. Dus was het ook wel handiger voor hem om zo laat te gaan slapen. Maar dat was zijn reden niet. Hij hield het simpel dat hij er geen reden voor had, dus reageerde 'ie niet op d'r vraag. Ze zou het begrijpen zeker? Graystripe ging op een normale afstand van haar zitten en wierp een vragende blik op haar. `Heb jij honger?´ Het was niet netjes om zo maar een stuk muis voor haar te gooien dus vroeg hij het op de normale manier. Ook mocht het niet, katten van andere clans voeden. Maar lag het nou aan Graystripe of zag deze kattin er echt zielig uit? Haar hele voorhoofd was nat. En als er iets was waar hij niet tegen kon was katten die droevig waren of verdrietig. Maar Graystripe voederde andere katten normaal niet, dit was gewoon een te mooi moment om te laten verstoren door een misschien gejammer van honger. Hij nam een hap van de muis en voelde het malse vlees dat af en toe tussen zijn tanden bleef steken. Hopelijk zocht de kat er niks achter, dat Graystripe zo vriendelijk was..

Eenmaal zijn voedsel helemaal opgeschrokt was richtte hij zijn blik weer op de kattin en dacht na. Tja, waarom was hij zo aardig? Weer een goede vraag. Beetje bij beetje begon dit op een soort ondervraging te lijken. Maar dat was het niet, niet dan? Je kon er inderdaad vele dingen achter frutselen waarom een kat van een andere Clan zo aardig was. Noem het dat Graystripe geen ruzie zoekt, maar vrienden. Ruzie verbrot het hele leven. Je hebt er niks aan, en soms raakt het je, héél diep. Een onhoorbare zucht rolde over zijn lippen en hij nam een grote hap lucht. `No idea. Je ziet eruit alsof een spook je heeft aangevallen. Dus dacht ik dat iemand je kon helpen?´ Het was niet echt een aanbod, maar eerder een doodnormale vraag. Graystripe wist zeker dat de witte kat er iets zou achter zoeken. Maar Graystripe was helemaal eerlijk. Bloedserieus zelfs. Hij meende het wanneer hij zegt dat 'ie vind dat je er droevig uitziet. Zijn brede lichaam ging traag naar boven en hij schudde even met zijn hoofd. `Zoek er niets achter, want er zit ook niks achter. Maar is er iets?´ Vroeg hij op een slome toon. Hij krulde zijn pluizige staart over zijn grijze voorpoten en keek met zijn amberen ogen in haar grasgroene ogen. Leafstorm was ouder dan hem. Dat kon hij opmerken. Niet van haar uiterlijk, gewoon, tja.. Hij wist meteen zulke dingen. Vaak vond hij de kleine details belangrijker dan de grote. Bijvoorbeeld het innerlijk was zeer belangrijk. Veel belangrijker dan uiterlijk. Af en toe de afkomst. Maar dat voelde hij alleen bij Fireheart. Hij was een zeer goede vriend, maar geen Clangeborene. Een Kittypet afkomst, maar zie naar hem. Hoe hoog hij het geschopt heeft binnen de Clan. Zelfs buiten. Graystripe dacht zelfs dat ze Fireheart kennen tot in de Shadowclan. Wie weet.. Hij zal dus niet meer vooroordelen bij Kittypets. Ze zijn slimmer dan je denkt. Zuchtend gaf hij snel een paar likken aan zijn borstkas en gunde de poes een vriendelijk blikje. Zijn aandacht schonk hij echter meer aan zijn vacht momenteel. Vervolgens wende 'ie zijn blik weer af naar de sterrenhemel. Vond Leafstorm dat ook zo'n mooi zicht? Alle sterren die voor één voor één twinkelde, maar toch zulke mooie effecten maken? Een zachte, maar frisse wind streelde even zijn pels. Dat betekende dat het ongeveer middernacht moest zijn. Dat de maan op zijn best staat. Bij gatherings staat de maan pas prachtig. Altijd een adembenemend zilver licht dat alle soorten vacht de zelfde kleur laat schemeren. `Vind jij de sterren ook altijd zo mooi?´ Murmelde hij half, maar toch bedoeld naar Leafstorm. Hij moest de vraag gewoon stellen. Hij moest weten wat zij ervan vond. Het was altijd leuk en interessant om naar andermans mening te luisteren. Hun zeg van iets. Meestal is het wel het omgekeerde van wat jij vind, maar vaak ook weer niet. De hele wereld zat vol geheimen en mysteries. Dat was duidelijk. Maar toch genoot Graystripe van zijn leven. Het leven dat zijn ouders aan hem hebben geschonken. Een zachte glans gleed over zijn ogen toen hij naar de sterren keek. Mam, pap. Zijn jullie daar nu ook? Kijken jullie nu naar me neer? Weer zuchtte de grijze langharige kater, maar deze keer was het hoorbaar. Het was geen zucht van verveling, maar van geruststelling. Natuurlijk waren zijn ouders daar. En keken die op hem neer. Dat deed elke warrior. Zelfs de grootste leider doen dat naar hun oude Clan. het was een ritueel, dar niemand kon verbreken. Zelfs de machtigste kat op aarde niet..

Het antwoord dat Leafstorm gaf was perfect het gene dat Graystripe had verwacht. Zij zat er ook al een tijd naar te staren, en het zou raar zijn dat ze dat deed omdat de lucht lelijk was. Een kleine gniffel gleed uit zijn mond. Hij had toch wel vaak gekke gedachten, niet dan? De grijze kater spitste zijn oren en luisterde wat ze te zeggen had. Alleen vier kittens opvoeden? Wat was er dan met de vader gebeurt? Was ze daardoor aan het huilen omdat haar partner haar had verlaten? Het klonk nogal akelig dus hield Graystripe netjes zijn mond. Het zou haar misschien diep vanbinnen raken als hij er verder op in ging. Vier kittens.. Alleen opvoeden? Dat nam toch al je energie af? Wie weet moest Shadowrose dit ook doen. Had ze kittens gekregen van iemand en moest ze die alleen opvoeden.. Nee, dat had 'ie dan al wel gemerkt in het kamp zelf. Hij checkte vaan genoeg de nursery om te zien of alles goed was met de Queens en nog geen enkele keer had hij Shadowrose daar gezien. Dus was het ook onmogelijk dat ze een Queen was. Of ze moest de Clan verlaten hebben.. Nee! Graystripe schudde zijn hoofd en wierp die gedachten nu letterlijk weg. Zijn hoofd zat nu duidelijk niet tussen de wolken, dus moest hij zich nu ook niet zo gedragen. Zijn aandacht werd gewekt door de spierwitte kattin die weer het woord nam. Tja, het was inderdaad al laat. En ze had vier kittens waarvoor ze moest zorgen dus vond Graystripe het wel normaal dat ze nu moest vertrekken. `Moet ik mee lopen? Je weet in dit gebied nooit hé.´ Miauwde de langharige grijze kater op een bezorgde toon. En hij wou het ook niet dat die kittens ook moederloos werden. Het was al erg genoeg om je partner te verlieren, en ook voor de kittens was het erg om je vader kwijt te spelen. Zodra de poes opstond tilde hij zijn lichaam ook op, en trippelde naar haar toe. Toch bleef hij nog op een fatsoenlijke afstand. Je weet nooit bij Queens of gewoon poezen. De ene keer zijn ze zoetjes, en de andere keer bijten ze je neus eraf. Een zachte lach kleefde op zijn grijze gelaat toen hij voorop ging. De kattin kon misschien haar weg wel weten, maar Graystripe nam hier eventjes liever de leiding. Dan was hij er zeker van dat alles goed verliep, en dat ze de juiste weg opliepen. Hij keek wel regelmatig naar achter om na te zien of ze er nog wel was. Dat er geen rogue was die haar weggriste, of wie weet iets anders.. `Zijn je kittens gezond? ´ Waagde Graystripe het om een gesprek aan te gaan met haar. Hij was eigenlijk wel geïnteresseerd in wat ze had te zeggen over haar kittens. Graystripe verminderde zijn pas een beetje toen hij doorhad dat 'ie nogal snel trippelde. Hij moest wel rekening houden met de kattin achter haar, die waarschijnlijk doodop was. Graystripe zelf was het gewoon om zo laat op te blijven. Het was eerlijk gezegd zijn gewoonte. Als blabval viel zou zijn levens ritueel wel veranderen, en zou 'ie wel vroeger gaan slapen. Maar nu hield hij het nog zo. Na een tijdje gewandeld te hebben bereken ze de grens van de Windclan. Opgelucht dat er niks gebeurd was keek hij achter hem, en slenterde Graystripe naar de witte poes. `We zijn er.´ beaamde hij eerlijk. leafstorm zou dat zeker weten wel doorhebben. Ze was namelijk een Windclanner. Dus zou ze haar eigen gebied wel herkennen zeker? Hij gleed even met zijn tong over zijn lippen, waar blijkbaar nog een late muis smaakt aan hing. `Misschien zie ik je nog op de gathering.´ Zei de kater rustig. Te tijd begon te dringen en Graystripe was er zeker van dat ze nu moest opschieten.