Im not from talking, so Lets fight [open]

Stutch liep door zijn territorium. Prooi was schaars, deze maan. Het leek alsof alle konijnen naar de windclan zijn gesprongen. Hij liep verder en verder, tot hij bij het "drie territoria punt" kwam. Hier grensde zijn territorium, die van de windclan en die van de donderclan. Hij markeerde zijn grens even en sprong weg. Het begon te regenen, en niet zon beetje ook. Het plensde en het bliksemde. Normaal zou Stutch zijn doorgelopen, maar dit was zo erg, hij moest wel schuilen. Hij zocht een struik uit en ging eronder zitten. Maar het duurde niet lang of er kwam een horde kraaien aan die op de struik gingen zitten. "Hé, rot op stel tweebeenafval!" riep hij boos. De kraaien waren te zwaar, en het struikje hield het niet. Stutch schoot onder de struik vandaan en ja hoor: het struikje stortte in. De kraaien vlogen weg, en hij stond in de regen nat te douchen. "Nou, nou, mijn dag kan niet meer stuk." gromde hij. Hij rende door. Opeens rezen zijn haren van woede. Hij rook een kat op zijn territorium. Hij had nog wel gemarkeerd. Hij schreeuwde verschrikt toen de bliksem naast hem insloeg. Hij rende verder, en achter hem sloeg de bliksem weer in. "Grote sterrenclan, wat heb ik gedaan?" fluisterde hij. Ja! Een struik! Hij schoot eronder en water druipte van hem af. Opeens keek hij in twee, grote ogen. Verschrikt sprong hij op en riep woedend: "Wie is daar! Laat je zien of ik kom je vermoorden!".

He bah! Moest het ook nog regenen. Zwiepie schudde geërgerd haar vacht uit. Ze moest dringend schuilen want haar vacht begon zwaar door te wegen van de regen. Ze was al ver van haar huis. Waarschijnlijk zouden haar baasjes zich zorgen maken. Ach, ze zou toch direct terug gaan. Ja! Een struik. Zwiepie rende er opgelucht naar toe. Hier was ze voorlopig veilig. Plotseling voelde ze de grond daveren en een luid gekraak. Ze kromp ineen. Was dat de bliksem? De oude poes begon zich zenuwachtig te likken, in de poging om zichzelf te kalmeren. Normaal zat ze nu lekker binnen bij de haard. De struik begon te ritselen. Dat kon onmogelijk de wind zijn. Zwiepie keek op en zag twee heldere ogen. Ook een kat die komt schuilen, dacht ze. Normaal dulde ze geen katten zo dicht bij haar, maar het regende en ze kon die kat toch niet zomaar terug de regen in jagen. "Wie is daar! Laat je zien of ik kom je vermoorden!". Zwiepie kwam uitdagend tevoorschijn. "Dat moest je maar eens proberen" siste ze met een hoge rug. De kat kon niet ouder zijn dan twee jaar. Zijzelf was vijftien, dat was oud maar ze had nog een uitstekende conditie en een sterke lichaamsbouw voor een poes. Haar nagels flitsen tevoorschijn. " En wie ben jij? Of ik ga je vermoorden" zei ze spottend de kat na. Ze zat nog steeds in aanvals houding en wachtte tot de kat zou reageren.

Verbaasd keek Stutch op toen hij een oude poes uit de bosjes zag komen. Spottend zei ze: "En wie ben jij? Of ik ga je vermoorden". "Ik ben Stutch, een rogue die veel beter kan vechten dan jij, oud stuk vossenstront" was zijn antwoord. "En van jou hoef ik niet te weten wie je bent, want dat weet ik al. Een verwende, ouwe kittypet. Stuk tweebeenspeelgoed. Een stofje onder de vingernagel van de katheid" voegde hij er honend aan toe. Hij draaide zich om, zijn valstrik. Hij sloeg linksaf, en draaide zijn kop om. Hij siste kwaad, en de bliksem zag je in zijn ogen. Hij draaide zich om, maar draaide meteen in een sprong weer terug, onder de oude poes. Hij gaf een harde klap tegen de achterpoot zodat de poes omviel. Stutch greep zijn kans en sprong op de poes. "Luister altijd naar mij, want als ik iets zeg, meen ik het" fluisterde hij in het oor van de kittypet. Hij gaf een krab over de wang en de buik, pijnlijk, maar niet ernstig. "Vaarwel arm poesje" fluisterde hij nog, en sperde zijn kaken open.

"Ik ben Stutch, een rogue die veel beter kan vechten dan jij, oud stuk vossenstront" Antwoordde de kater "En van jou hoef ik niet te weten wie je bent, want dat weet ik al. Een verwende, ouwe kittypet. Stuk tweebeenspeelgoed. Een stofje onder de vingernagel van de katheid" De kater draaide zich om. wat een vervelend beest. Zwiepie wou snel terug naar het veilige huis lopen maar plotseling draaide de kater zich om en gaf haar een harde klap. "Mraaauw" Zwiepie viel op de grond. De kaer sprong op haar. Zwiepie voelde zijn nagels in haar buik."Vaarwel arm poesje" Zwiepie keek woedend naar de kater die met opengesperde kaken op haar afkwam. "Niets arm poesje" siste ze. Ze gaf de kater een harde trap in de maag. "Dit arme poesje weet wat vechten is" en ze gaf hem nog een stevige krab. Zwiepie sprong overeind en staarde de kater aan. Ze dacht niet aan doden, zo moordlustig was ze niet, maar ze wou de kat wel een paar littekens cadeau doen. "Genoeg gehad?" siste ze en maakte nog een paar uitdagende sprongen.

Stutch kreeg ineens een harde trap in zijn maag. "Huffffff!" hij snakte naar adem. Hij kreeg nog een klauw in zijn wang. Hij lande op zijn pootjes en draaide zich woedend om. Maar hij kwam niet verder. Hij hoorde een harde klap en de donder sloeg bij hem in. "Raaaaaaaaaah!" schreeuwde hij hard. Hij kwam met een harde klap neer. "Oef!!" hijgde hij. Zijn flank was flink geraakt, en zijn poot lag helemaal open. Nog een harde schreeuw van vreselijke pijnen. "Mr-wraaaaaaah!" Als dit zo doorging bloedde hij dood.... Opeens zag hij Snowfal, zijn liefde, van starclan. "Ben je klaar?" zei ze. Stutch werd heel wild. Snowfal nee! Ik hou van je maar ik wil bij Fernpaw blijven! Weet je wel? Je zoon?" Nu begon hij te snikken. "Ik w-wil nog n-niet dood.... Toen viel hij flauw van bloedverlies.

Zwiepie sprong verschrikt achteruit toen ze een luide knal hoorde. Stutch werd tegen de grond gegooid. "Wat w..w..was dat?" vroeg Zwiepie angstig. Was dat de bliksem?Snowfal nee! Ik hou van je maar ik wil bij Fernpaw blijven! Weet je wel? Je zoon?" Zwiepie keek om en zag de rogue op de grond spartelen. Er gutste bloed uit zijn wonden."Ik w-wil nog n-niet dood.... " De kater ijlde. Dat was duidelijk. Zwiepie stond er maar verdwaasd bij. Wat moest ze doen. Ze kon die kat toch niet dood laten gaan? "Blijf hier" mompelde ze nors. Ze liep naar een dode boom en schraapte wat schors van de stam. Toen ze terug bij de kater kwam lag hij doodstil. Dood? Nee. Zijn borst ging nog zachtjes op en neer. Zwiepie duwde het mos tegen de wond, dat zou het bloed gedeeltelijk tegen houden. Zwiepie porde de kat. "Komaan, beweeg.." mauwde ze gefrusteerd. Ze wou geen moord op haar geweten hebben.

Stutch schrok wakker van een helse pijn op zijn wond. Hij werd boos. Wie deed hem dit aan? Hij keek op, en zag Fernpaw staan. "Nee......niet jij....." fluisterde hij toen hij een ketting met hondentanden zag. Was zijn zoon een bloodclan kat? Hij keek naar zijn zij, en zag dat zijn wonden weg waren maar Fernpaw sloeg zijn nagels, versterkt met hondentanden in zijn zij, waar de wonden hadden gezeten. Stutch wou hem een klap geven, maar toen hij opstond zakte hij krijsend in elkaar, hij had veel pijn. Stutch was verschrikkelijk aan het ijlen, maar dat had hij niet door. Hij keek waar hij was. Hij lag ineens op de windclan heide. "Fernpaw, waarom doe je mij dit aan?" hijgde hij. " Jij was een slechte vader" antwoorde Fernpaw koeltjes. "Jij verliet mij. Nu ga jij nog iemand verlaten" vervolgde hij. "W-wie dan?" stamelde Stutch. "Je lichaam!". Stutch krijste hard, toen viel hij weer flauw.

Fernpaw liep doorweekt terug naar het Riverclankamp. ''He bah! rotregen!'' mompelde hij. Geirriteerd strompelde hij door de modder. Opeens spitste hij zijn oren van het geluid in de verte. Fernpaw begon te snuffelen en gelijk rook hij drie geuren..: Papa, kittypet.. En Bloed! Fernpaw stortte zich naar de plek waar papa en de kittypet waren."Fernpaw, waarom doe je mij dit aan?" Fernpaw schudde verwart zijn kop. ''wat bedoel je pap?'' Opeens dacht hij: ''Ohja, ik heb veel gedaan.... Ik heb een clangenoot aangevallen en ik heb er een ontvoerd...'' Fernpaw beet op zijn lip, maar schrok op uit zijn gedachte toen zijn vader een ijzingwekkende krijs liet horen. ''Pap!'' Piepte hij angstig. Fernpaw rende naar zijn vader toe, en likte op Stutch's wonden. Op een gegeven moment keek hij naar de kittypet, en kwam dreigend naar de poes toe. Met zijn ontblootte tanden en platte oren siste hij: ''Wat heb je gedaan bij mijn vader!'' Hij sprong op de poes en probeerde te krabben. ''Blijf van papa af!'' Schreeuwde hij moordlustig. Hij beet in het oor van de kittypet. En dacht: ''Niemand komt aan mijn papa!''

''Wat heb je gedaan bij mijn vader!'' Zwiepie keek op en zag een kat haar kwaad aankijken. Ze snuffelde even in de lucht. Die geur had ze al eens eerder geroken, er kwamen soms katten die van hun territorium afdwaalden naar de Twoleg plaats. "Clankat" mompelde ze. Ze was het liefst weggelopen maar ze moest iets aan die gewonde kat doen.''Blijf van papa af!'' Zwiepie zag de kat op haar afkomen, ze probeerde hem nog te ontwijken maar hij beet in haar oor. "Mraauw!" ze slaakte een kreet van pijn en woede. "Wacht maar!" mompelde ze tegen de kat. Met een sprong zat ze boven in de boom. Nu was zij in het voordeel als de kat in de boom zou klimmen. "Je papa heeft mij aangevallen, mij gebeten en gekrabd..." ze keek de kat woedend aan. "Ik heb hem een paar krasjes gegeven en hij valt al om, de bliksem ingeslagen ofzo..." ze blikte even opzij of de kat nog luisterde. "Ik ben zo aardig geweest om wat mos op de wonde te leggen, en dan word ik nog eens aangevallen." Ze sprong terug uit de boom. "Jij bent toch een clankat?" zei ze al wat vriendelijker. "Hij moet iets verdovend hebben. Jeneverbes had ik eens gehoord? Heeft jullie medicincat dat niet?" vroeg ze

Stutch schrok weer wakker. Hij lag weer op de heide, met Fernpaw. Hij ijlde nog steeds. Hij keek naar Fernpaw die naar iets staarde. Zijn hondentanden glinsterden in het maanlicht. Stutch volgde zijn blik. Hij zag een kleine kitten in de boom zielig om hulp piepen. "Kom hier, stom ding!" schreeuwde Fernpaw. "Dan kan ik jou eens flink verwonden!". De kitten begon nog harder te piepen. Stutch werd nu echt boos. Ook al was hij zijn zoon, hij moest hem een flinke les leren. Hij stond op. Hij merkte dat hij door zijn linkerachterpoot zakte. Hij kreeg tranen in de ogen van pijn. "Kom op, slappe kittypet. Die kitten heeft je nodig." gromde hij tegen zichzelf. Hij sprong op en schreeuwde: "Blijf van die kitten af, stuk vossenstront!". Hij sprong en kwam op zijn nek. Hij beet hard. Hij zou als hij niet zijn zoon was doorgaan tot Fernpaw's dood. Tot zijn dood.

~verkeerde acc.

"Blijf van die kitten af, stuk vossenstront!". Zwiepie keek verbaasd op. Had de rogue het tegen haar? Ze besefte plotseling dat hij ijlde. "Hoe je kalm!" siste ze tegen Stutch. "Zo geraak je nooit beter." De kater trok er zich niets van aan en sprong op Fernpaw. Zijn tanden zonken in de apprentice zijn nek. "Hé! laat dat!" riep Zwiepie. De kater bleef bijten, hij had haar blijkbaar niet gehoord. Ze besloot om zelf in actie te komen. De poes zette zich af en duwde Stutch om. "Laat die kat los" mauwde ze dwingend. Ze duwde haar poot tegen de rogue zijn bek. "Fernpaw?" vroeg ze. "Alles oké?" De oude poes zuchtte, was ze maar in haar Twoleg nest gebleven. Even overwoog ze om terug te lopen. Nee! Dat kon niet. Ze kon die katten toch niet zomaar achterlaten. "Fernpaw!" vroeg ze nog eens. Ze had niet veel met die kat,maar ze kon Stutch toch niet zomaar laten begaan.

-Geen inspi-

Im not from talking, so Lets fight [open] Browncat

Dankjewel Desertpaw <3 <3 <3:

Ik hou van MLP en het maakt me niets uit wat je daarvan vind!

Een angstige mauw kwam uit Fernpaw's bek toen zijn vader hem besprong. "Blijf van die kitten af, stuk vossenstront!" schreeuwde zijn vader. ''Pap! Aaauww!!'' Fernpaw keek met betraande ogen naar zijn vader die hem keer op keer beet. ''Stop papa...'' Zei hij zwakjes. "Hoe je kalm! Zo geraak je nooit beter." Zei opeens de kittypet. "Hé! laat dat!'' Zei de kittypet harder. "Laat die kat los" De kittypet duwde zijn vader om, en fernpaw kreeg weer lucht. "Fernpaw? Alles oke?'' ''Nee alles is bepaalt niet oke!'' Schreeuwde hij tranend. Fernpaw keek vol afschuw naar zijn vader, en rende weg. Weg van zijn vader. Weg van alles. Tranen vielen op de grond. ''Ik wil je nooit meer zien!'' Zei hij snikkend. Eindelijk stopte Fernpaw, en sprong in een boom. Opeens zag hij een kleine kit lopen. Fernpaw's ogen flikkerde rood op. Hij kroop naar beneden, en sloeg de kitten bewusteloos. Hij grinnikte, en veegde de tranen weg. De kit lag doodstil onder het bloed op de grond. Fernpaw liep tevreden weer terug naar de boom, en ging er onder liggen. Hij was in een paar dagen veranderd van een apprentice tot een monster...

Stutch kreeg een harde klap en werd van de kleine kat afgegooid. Hij keek in de lucht en zag een andere bloodclankat. Oh nee! Opeens smakte hij neer. Zijn kop klapte op de grond. Hij keek op. Alles was weer normaal. De kittypet stond bij de gewonde Fernpaw, zonder ketting met hondentanden. Ineens besefte hij het. Hij had zijn eigen zoon aangevallen. Gewoon. Zomaar. " Oh, Fernpaw...." fluisterde hij. Maar Fernpaw hoorde het niet. In plaats daar van rende hij weg en riep: "Ik wil je nooit meer zien!. "Fernpaw, alsjeblieft kom terug!" jammerde hij, maar hij rende door, tot hij uit het zicht verdwenen was. Hij zag een struik jeneverbessen, en zijn wonden waren gedicht door het mos. Ineens schudde hij zijn kop. Waarom zou hij beter willen worden? Hij had toch alles verloren. Zijn zoon was weg, en zijn poot was zo verminkt dat hij eeuwig zou moeten hinken. Zo kon hij onmogelijk lang volhouden. Zijn territorium zou met zijn poot niet lang de zijne zijn, en hij zou het toch niet overleven. Hij ging naar het ravijn toe en boog zich voorover.....

"Fernpaw, alsjeblieft kom terug!" Fernpaw klom weer de boom uit, en wilde naar zijn vader lopen. Maar opeens kwam er een das. ''Help!'' Gilde fernpaw. De das kwam dreigend op hem aan lopen. Fernpaw deed zijn pootjes voor zijn ogen. ''Dit is mijn einde.'' Dacht hij. De das opende zijn bek om Fernpaw een fatale beet te geven. ''Bijt me dan. Dan ben ik tenminste dood!'' Een traan viel over zijn wang op de grond. ''Waarom. Angelpaw... Stutch... Bloodclan of Riverclan? Het is te veel!!!!'' Schreeuwde hij uit. De das zette zich af op de grond, en viel bijna met zijn scherpe tanden op Fernpaw... Alleen een wonder kon Fernpaw nog van deze verschrikkelijke dood redden...

-Te kort en flut-

Stutch wou zich in het ravijn Laten vallen, maar hij hoorde Fernpaw achter hem schreeuwen. "Help!" riep hij Stutch draaide zich met een ruk om en zag Fernpaw ineengedoken voor een levensgrote das zitten. De das kwam met opengesperde bek op hem af... "Blijf van mijn zoon af!" brulde Stutch en stortte zich krijsend op de das. Hij krabde en beet waar hij kon. De das kreeg last van hem. Opeens werd hij van de das geslingerd. Het grote dier sprong op hem en reet zijn buik open. Stutch brulde van de pijn, zweet stroomde over zijn gezicht. Hij hield dit niet lang meer vol.... "NEEEEEEEE!" schreeuwde hij. "Fernpaw!". Hij beet de nek door van de das. Die wankelde, liep weg en stortte daar in elkaar. Stutch had inwendig nog nooit zoveel pijn gevoeld. Fernpaw stond ineens bezorgd boven hem. "Fernpaw...." fluisterde hij. Het was nauwelijks hoorbaar. Hij schraapte zijn keel en zei: Fernpaw, i know there is still good in you. Right here". Hij legde een poot waar zijn hart zat. "May starclan light your path". Met veel pijn keek hij naar Fernpaw. "Vaarwel Fernpaw" huilde hij. Opeens stopte hij met snikken. Hij sloot zijn ogen.

Hij opende zijn ogen. Hij stond voor allemaal starclan katten. Voor hem stond Snowfal. "Oh Snowfal" zei hij. Ik heb je zo gemist". Snowfal liep naar hem toe en zei: " Je hoeft me nooit meer te missen". Samen renden ze weg over de vlakte, terwijl Stutch zijn bruine vacht de kleur wit aannam. Hij was gelukkig. Maar eigenlijk had hij zijn ogen niet open. Eigenlijk rende hij niet. Eigenlijk had hij zijn laatste adem uitgeblazen. Stutch was dood.

"NEEEEEEEE!" Hoorde fernpaw zijn vader roepen. "Fernpaw!" ''Pap!!!'' Piepte hij in doodsangst. ''Nee pap!'' Riep hij toen zijn vader van de das werd geslingerd. Een schril gegil kwam uit Fernpaw's longen. Hij ging voor zijn vader zitten. Die had veel pijn wat je kon zien. "Fernpaw...." Een traan liep over Fernpaw's wang en viel op zijn vader. ''Fernpaw, , i know there is still good in you. Right here" Zei hij terwijl hij zijn poot op zijn hart legde. "May starclan light your path" ''Pap! Nee! Papaa!!!!!'' Schreeuwde Fernpaw in tranen uit. "Vaarwel Fernpaw" Snikte zijn vader. ''Pap! Neem me met je mee! Ik leef niet zonder je! Papa! Neee!!!!!'' Zijn vader lag doodstil. Geen enkele beweging. ''Pap...'' FLuisterde Fernpaw vol emotie. Een keiharde jammerende schreeuw van Fernpaw die over het hele territorium te horen was zette zich voort. Fernpaw viel naast zijn vader neer, en huilde door. ''Ik hou van je..'' Zei hij hard huilend. Im not from talking, so Lets fight [open] Riycmd

Im not from talking, so Lets fight [open] Riycmd