I'm suspecting you. [Road]

Een geïrriteerde grom ontsnapte uit de bek van de poes, die blijkbaar zijn boodschap had begrepen. Daarbij had hij ook bereikt wat hij wilde; haar laten zien dat ze het niet bij hem moest flikken. Ze had door dat hij een stuk intelligenter was dan haar andere tegenstanders waarschijnlijk geweest waren. Ook zij ging zitten, haar staart netjes over haar witte pootjes draperend. Hij kreeg nu een duidelijk geirriteerde blik van haar. Dit maakte zijn pret alleen nog maar beter. Hij mocht dan wel serieus zijn, maar hij was daarnaast ook kinderachtig, en kon genieten van andermans irritaties, vooral als hij ze zelf had veroorzaakt had. Op dat moment rees zijn kop omhoog en keek haar recht in de ogen. Zijn ogen waren groot, en waren bijna helemaal vol met oogwit, zo klein zijn pupil was. De zwarte randen onder zijn ogen leken nog dieper. Zijn kop stond een beetje scheef. Zijn mond stond in een strakke streep. Zijn ene schouder stond hoger dan de ander, wat hem een beetje een griezelige uitstraling gaf. Er hing een dodelijke stilte, maar L kon ervan genieten. Veel katten zouden het zien als "ongemakkelijk". Maar met stilte kon je denken. In de stilte kon je iemand beter leren kennen dan je ooit zal doen met een gesprek. Maar blijkbaar dacht deze poes er anders over en besloot de knoop door te hakken. Had die nou heel gelaten. "Hallo," Haar glimlach maakte hem ziek. 'O, wat ben ik toch lief, trap in mijn val, ik zal je levend villen.' Had ze gewild. Ze stak een poot omhoog, maar L schond er geen aandacht aan. Hij negeerde haar poot, en bleef haar aanstaren. "Road Kamelot is de naam," een naam? Had ze gewild. Maar hij kon haar niet blijven negeren. Hij besloot maar voor zijn gebruikelijke 'vreemdelingen'naam te gaan. Je kon niemand vertrouwen. Slechts een enkeling wist zijn naam, zijn echte naam. "Hallo Road," begon hij met een zachte, emotieloze stem. Hij kon niet zeggen dat hij het 'aangenaam' vond om kennis te maken. Hij zette een wat minder griezelige blik op en deed alsof zijn lijf ontspande. "Goed.." zei hij semie-geinteresseerd. "Mijn naam is Ryuzaki," hij wachte elke 'onverwachte' beweging op, en hij was klaar voor een aanval van de poes. Ze leek het nog redelijk zo vol te houden, maar hij zou haar uit haaar consentratie en zelfbeheersing kunnen halen met slechts een blik. Hij zou het misschien nog wel proberen ook. Als ze hem maar niks flikte. Don't mess with me.

L keek naar de reactie van Road. Hij hoorde een knarsend geluid, afkomstig van haar bek en haar klauwen woelde door de grond. Goed. Ze was geïrriteerd. Mooi. Hij had haar stemming verslechterd. Ze had zijn hint van hun gelijke eigenschap begrepen en dat was uiteindelijk geweest waar hij op doelde. Wat zij kon, kon hij ook. Haar ogen schitterde vel en haar staart zwaaide vinnig heen en weer. Ze keek hem recht aan, maar haar gevangen blik werd snel onderbroken doordat hij zijn ogen sloot en zijn neus naar de hemel lichtte. Hij kon bijna voelen dat ze een glimlach opzette toen ze van haar plaats kwam en een rondje om hem heen cirkelde, gevolgd door een andere. Toen ze weer voor hem stond had hij zijn hoofd weer naar voren gericht en wachtte af wat ze zou gaan doen. Ze gaf haar schouder een fikse lik en leek in licht gedachten. Ze keek moeilijk, alsof ze erover peinsde waarom ze überhaupt nog aandacht aan hem bestede. Op dat moment begon ze zacht te praten, haar ogen weer op hem gericht. "Zeg Ryuzaki.." begon ze. L begon zich af te vragen waarom híj niet gewoon weg ging. Hij kwam tot de conclusie dat de ontmoeting met Road nog redelijk interessant kon worden en luisterde naar wat ze te zeggen had. "Ben je hier al lang?" vervolgde ze sluw. Langzaam richtte L zijn ogen op haar, om uit te kunnen vinden waar ze mee van plan was. Of hij hier al lang was? Wat kon dat een poes als haar nou schelen? Blijkbaar een typisch geval van een hopeloos gespreksonderwerp, ook al leek ze daar te slim voor. Nieuwschierigheid leek nou ook weer een typische karaktereigenschap van de eigenaardige poes. Hij wist niet helemaal hoe hij dit nou moest antwoorden. Hij besloot haar vraag simpel genoeg gewoon te beantwoorden met de werkelijkheid. "Je nieuwsgierigheid is onbegrijpelijk," begon hij droog, "Maar als je het nodig vindt, ik ben hier al mijn leven lang, en ken dit bos van kop tot staart," hij wendde zijn blik weer af, kijkend naar de enorme hoeveelheid sterren die zich deze nacht hadden vrijgegeven als prachtstukken van de nacht. Ze leken van deze afstand allemaal op elkaar, maar hij wist dat als je ze van dichterbij zou bekijken, dat ze stuk voor stuk uniek waren. Ze waren net als sneeuw. Hoe lang je ook zou zoeken, je zou geen sneeuwvlok vinden die identiek zou zijn met een ander. Hij kon sterren wel eens vergelijken met katten. Ze leken op elkaar, maar waren allemaal anders. Hijzelf kon zichzelf vinden in een tegenpool van de fonkelende sterren, de katten die er in dit woud rondliepen. Ergens was hij compleet verschillend, al wilde hij niet zeggen dat hij van alle katten het enige compleet unieke exemplaar was.

De fonkeling in haar ogen en de zachte grijns die op het gezicht van Road verschenen beloofden niet veel goeds. Maar toch, L probeerde het straal te negeren en keek haar recht in de ogen aan. Haar nagels verschenen uit haar poten en werden bevestigd door het licht van de maan, dat ze liet blikkeren alsof ze van zilver waren. Hijzelf hief droog zijn achterpoot op en krabte zich achter zijn oor. Haar stem klonk ijskoud toen ze zijn naam zei. "Interessant Ryuzaki.." Road was blijkbaar een poes die het mysterieus wilde houden. Zelf maakte hij daarin geen verschil. Ze hief haar ogen op en keek nu recht in die van hem. Een paar seconden bleven ze elkaar in doodse stilte aankijken. Op dat moment begonnen Roads ogen te stralen. "Ik heb zo mijn redenen voor nieuwsgierigheid," antwoorde ze alsof het het meest voor de hand liggende antwoord was. L moest stug toegeven dat het hem dwars zat dat hij niet wist wat deze redenen zouden kunnen zijn. Haar schouders spanden omhoog en vielen weer naar beneden. In haar ogen was nog een lichte twinkeling te zien. Wat ze ook van plan was, was hem een raadsel geworden. Hij haatte het als hij iets niet zeker kon weten. En al helemaal als het zo vaag was als dit. Ze was hem al niet meer aan het uitdagen voor zijn gevoel, maar ze was ook nog niet klaar met hem. Hij wachtte rustig af op wat ze te zeggen had, zijn lichte irritatie verbergend. "Tyki Mikk.." zei ze, alsof ze ervan uit ging dat L meteen wist wat, of wíe ze bedoelde. Waa.. "Dat is de naam van degene die ik zoek. Ooit van hem gehoord?" Ah. Een antwoord op de vraag die hij zichzelf zo net ging stellen. Hij dacht na. Tyki.. Mikk. Het zei hem helemaal niks. Maar de manier hoe ze hem aankeek, haar oren plat in haar nek, haar ogen recht op L richtend.. Alsof ze bepaalde verwachtingen van hem af. Langzaam schudde hij zijn kop. Maar op dat moment schoot hem iets te binnen. Een beeld. Geen idee wanneer het zich had afgespeeld, geen idee wat er gebeurde. Zo snel als de gedachte was gekomen, was deze ook weer verdwenen. Het enige wat hij nog voor zich zag was de naam. Tyki Mikk. T Mikk. Tyki M. TM. Nee. Het zei hem weer niks. En toch, diep van binnen had hij het gevoel dat die naam ooit een kleine rol in zijn leven had gespeeld. Hij haalde slechts zijn schouders op. "Zijn naam is voor mij zo goed als onbekend. Maar nu heb jij mij nieuwsgierig gemaakt," zijn stem klonk toonloos, maar ergens geïntereseerd. "Zeg Road," begon hij, "Wie is deze 'Tyki Mikk'?"

L hoorde stug de beschrijving van Road over Tyki aan. Ze klonk redelijk onder de indruk van deze 'Tyki'. De duivel en god zelf, goed en slecht, licht en donker, het beste van beide.. Niet begrijpend keek L naar Road. Het was aan alle kanten onmoge-.. Oké. Het zou voor hem onbegrijpelijk kunnen zijn, maar hij kon best begrijpen dat iemand zoveel respect kon hebben voor een andere kat dat de benaming onvoorstelbaar kan zijn. Natuurlijk dacht hij toen gelijk aan een bepaalde kat. Een kater op leeftijd, maar iemand die L haast beter kende dan L zelf. Een kat, die er altijd voor L geweest was. Ouders, daar kon hij zich niks meer van herinneren, maar deze kat was er altijd voor hem geweest. Watari. L kreeg een steek in zijn buik. De enige die er ooit voor hem was geweest en waar L iets om gaf. De enige andere kat dan hijzelf die zijn herinneringen vulde. L sloot zijn ogen, de pijn in zijn hart tegenhoudende. Watari, hoe L hem nog geen half jaar geleden levenloos op de grond had zien liggen, in het flikkerende licht van een lantaarnpaal. Het ene moment springlevend, vol wijze woorden en zorg voor L, het andere moment.. L liet zijn kop hangen. De gebeurtenis had hem erg geraakt, en had hem op dat moment vanbinnen in compleet opgegeten. Maar hij moest door. Hij zou Watari trotser maken dan hij ooit was geweest. L wist dat hij ergens rondhing, terwijl hij L elk moment in de gaten hield. "..hem aangestuurd om hem te helpen met deze missie. Vandaar dat ik hier net pas ben," slechts de laatste woorden van haar zin had hij gehoord. Hij was zwaar geëmotioneerd. Normaal was hij in de ogen van anderen een gevoelloos brok steen, maar als je hem zo zou zien zou je hart moeten breken. Hij hief zijn hoofd weer en keek met glazige ogen naar Road. Zijn stem was nog even toonloos als altijd, maar klonk ook ruw, een klein beetje schor. "Ik zou je kunnen helpen, als je dat goed vindt?"

Een rilling ging over L's rug toen ze hem zacht bedankte. Hij wist waar ze heen wilde, en dat hij nooit had mogen instemmen met haar vraag, maar op dit moment was hij even overtroffen door verdriet en had hij gezelschap nodig. Niet dat Road het beste gezelschap was wat hij zich maar kon voorstellen, maar het was tenminste iets. Het moment waar hij nu in verkeerde was tegen al zijn regels in, maar hij moest wel. Hij kon even niet anders. Road gebruikte zijn verdriet in haar voordeel, tuurlijk, dat had hij door, maar zodra hij tot het echte besef was dat hij compleet verkeerd bezig zou zijn zou hij sterk genoeg zijn om haar van zich af te zetten en zijn eigen weg weer te volgen. Haar neus raakte zijn wang. Het voelde aangenaam en warm, en hij wist niet beter dan even te glimlachen. Hij mocht haar dan wel volledig wantrouwen, maar contact met een poes kon hij altijd wel warderen.

De omgeving was redelijk donker, en maakte L's stemming er niet echt beter op. Hij vond het prettig om te kunnen zien wat er om hem heen gebeurde, niet wetend of daar ineens een verrassings aanval op hem stond te wachten van Road, haar gezicht was voor hem nou eenmaal niet te zien omdat ze voor hem liep. Hij rook wel dat ze redelijk uitgelaten was. Diep van binnen haatte hij haar, en wilde zo snel mogelijk bij haar weg. Maar hij had nou eenmaal even gezelschap nodig. Hij had dat al een tijd niet gehad. Katten schrokken van hem en zijn karakter. Road was echter anders. Niet veel anders; ze gaf niet om hem en ging enkel met hem om omdat ze hem makkelijk kon gebruiken, maar ze bleef op dit moment tenminste bij hem, zolang hij nodig was. Goed, het stelde hem niet gerust, maar het was tenminste beter dan alleen. Op dat moment draaide Road haar kop om en keek hem aan met een lachje die hem niet beviel. Haar ogen stonden speels, alsof ze hoopte op deze manier meer aandacht van hem te krijgen. "Ryu?" het klonk zacht en warm hoe ze haar hoofd schuin hield. "Gaat het wel met je? Je ziet zo witjes.." L wendde zijn kop af. Het maakte haar niet uit hoe slecht hij eraan toe was. Alles wat ze wilde was zijn vertrouwen, zodra ze hem gebruikt had zou hij weer achtergelaten worden. Maar hij zou haar voor zijn. Hij speelde haar tegen in haar eigen spel. "Oh, Road," begon hij dramatisch, "Je zou eens moeten weten," Watari schoot door zijn gedachten. Weer die steek van pijn, het gevoel van het alleen op de wereld zijn. Zijn eerdere, heldere gedachten schoten weer weg, zijn ogen vochtig van verdriet. Hij probeerde zijn gedachten en gevoelens niet tegen te gaan, maar wilde Road er niet te veel van laten merken. "Road?" begon hij, "Waar ben je van plan deze 'Tyki' te vinden, en waarom zou je mij ervoor nodig hebben?"