433
| |
| |
♡ [ D A N I I ] 1391
| |
| Onderwerp: Re: Dear friend as you know ma 17 sep 2012 - 8:48 | |
| Scherpe zonnestralen prikten in de ogen van de Thunderclan warrior. Haar slanke, witte lichaam trok zichzelf moeiteloos op. Haar diep blauwe ogen lichten op in het licht van de zon. Deze nacht was ze niet terug gegaan naar het kamp, maar had zich tegen een boom genesteld. De drukte was ze even ontsnapt, om zichzelf wat rust te gunnen. Zachte pootkussentjes trippelde over de grond, het stof daarvan achterlatend. Ze zou misschien wat kunnen jagen, of gewoon een wandeling maken en dan terugkeren naar het kamp. Gedachtes schoten door haar hoofd, die haar langzaam onrustig maakten. Ze hadden haar toch niet gemist in het kamp? Zonder echt te weten waar ze heen liep, leiden haar pootstappen haar de weg. Ze wist dat ze de richting nam van Riverclan, maar hun territorium was nog ver uit het zicht. Toch hing er een vage geur van een Riverclanner, maar die was moeilijk te onderscheiden tussen alle andere geuren van het bos. Het kon ook een wat oudere geur zijn, dus ze liet de situatie maar zoals die was. Ze sleepte haar poten door een bijna opgedroogde plas, en de koelte verdeelde zich over haar lichaam. Ze wist dat het vandaag een warme dag zou worden. Een heerlijk koele bries gleed er over haar pels heen, maar het windje nam gelijk weer sterk af. Even hield ze halt en begon zichzelf met lange halen schoon te likken. Doordat ze een sneeuwwitte vacht had, zag je altijd extra goed het stof dat in haar vacht bleef zitten. Toch hield ze er wel van om zichzelf op te frissen. Plots gleed er een sterke geur van een Riverclan kater haar neus in, en ze schrok op. Ze draaide haar kop in alle mogelijke richtingen, maar ze zag geen beweging. Wat onzeker liep ze verder, terwijl de geur alleen maar aannam. Linksvoor haar klonk een leuke stem; "Who go's there? " Het geluid kwam van een donkerbruin, nagenoeg zwarte kater met wat witte stukken over zijn lichaam verdeeld. Swiftheart hief haar kop omhoog en keek recht in de groen/gele ogen van de kater, en wendde snel weer haar blik af. ’’Swiftheart go’s there..’’ zei ze stammelend en hield halt. Nu kwam haar verlegenheid weer te boven, iets wat ze het meest haatte van zichzelf. Toch kon ze zichzelf op dat punt heel slecht beheersen. |
|
|