Fresh-kill?

Onderwerp: Fresh-kill? wo 20 okt 2010 - 11:08

Ik heb al dik 'n maand niet meer geRpged, en voordat ik zometeen weer kan beginnen zodra Poppykit is geboren, wil ik eerst weer 'n beetje inkomen. (:

Poppykit is 7 manen oud, en dus apprentice. Haar apprentice naam is Poppypaw, en ze heeft geleerd hoe ze geruisloos kan jagen. Het is een warme middag, en de katten van de ThunderClan mogen rusten.
Poppypaw besluit om wat te gaan oefenen wat betreft het jagen, en in haar eentje gaat zij in het ThunderClan territorium opzoek naar voedsel.

De zon stond hoog aan de hemel, en van een briesje was niets te merken. Haar ietwat lange vacht hing klef tegen haar lichaam aan, terwijl ze een voorpoot over haar snuit wreef om de haren die voor haar ogen hingen, opzij te schuiven. Ze dacht terug aan de woorden van haar mentor, over hoe ze zich geruisloos over het landschap voort kon bewegen. Deze techniek moest ze toepassen als ze voedsel voor de Clan wou vangen, maar ook als ze indringers een verassingsaanval wilde bezorgen.
Ze spitste haar oren en ving alle geluiden op om zich heen. Ze hoorde musjes en spreeuwen, maar besloot dat ze eerst aan haar algemene jachttechnieken moest werken voordat ze vogels of vissen kon gaan vangen. Ze zou het op dit moment wel bij muizen houden. Die waren misschien wel snel, maar een goede prooi om mee te oefenen. Ze likte haar lippen bij de gedachte aan de verse muizen, die meestal mee werden gebracht naar het kamp van de ThunderClan.
Plotseling hoorde ze geritsel achter zich. Ze schok op uit haar gedachtes en sprong daarbij in de lucht, en in de lucht maakte ze een draai. Ze kwam netjes neer op haar vier pootjes, en bleef zo doodstil staan. Het geritsel was kort verdwenen, maar kwam daarna haast oorverdovend terug. Ze likte haar lippen, waarna ze in de richting van het geritsel sloop. De wind stond gunstig; ze rook maar al te goed muis, maar de muis kon haar niet ruiken, doorde de wind in haar snuit blies. Ze dacht weer terug aan de woorden van haar mentor, en langzaam sloop ze geruisloos dichterbij...
Ze zette zich af zonder aanloop. In de tijd dat ze boven het beestje hing zag ze hoe het zijn kopje naar haar toe draaiden. Ze zag de neusvleugels van de muis bewegen, en ze zag zelfs een trilling over de rug van het beestje lopen, vanaf zijn kop tot aan zijn staart. Pas toen spande het zijn spieren in en rende met een noodgang weg.
Maar te laat. Poppypaw liet haar volle gewicht op de muis neerkomen, waarna ze het met één poot de lucht in deed vliegen. Ze ving het op met haar bek, waarna ze een korte, zachte beet gaf. De muis hing slap en levenloos in haar bek, terwijl ze opstond en een beetje versufd om zich heen keek. Pas toen drong het tot haar door: ze had haar eerste prooi gevangen!

Poppies and posies I'll be married to rosies

Onderwerp: Re: Fresh-kill? zo 24 okt 2010 - 12:23

Ik jou mogen helpen met inkomen ;o ?

Ik heb Wren ook eventjes Apprentice gemaakt; want hij moet zowiezo ouder zijn dan Poppy omdat hij eerder geboren is en zo (;...
En kijk maar wat Poppy doet als er een indringer is xd
Nou, mah storey; Wrenpaw is gevlucht voor zijn gekke mentor. Zijn mentor mag hem niet zo omdat hij een softie is. Hij wou een 'schijngevecht' doen, maar gebruikte gewoon zijn klauwen en tanden, Wrenpaw raakte in paniek en is weg gerend, zonder dat hij het doorhad kwam hij in Thunderclan gebied terrecht. Tadaah ~

Wrenpaw liep gehaast door het bos. Hij vond het niet leuk. Helemaal niet zelfs. Zijn ademhaling was gejaagd en zijn hart hamerde in zijn borstkas. Het leek niet eens op een schijngevecht! Was zijn mentor gek geworden of zo? Oké, hij lag niet zo goed in de smaak bij hem, maar om hem zo wat op te harden en een echte Shadowclan Warrior te maken? Nee, dat zou niet werken. Hij was doodsbang en was in blinde paniek weg gerend, gevlucht voor een clanlid dat hem les moest geven. Hij was nu al best lang een Apprentice, maar hij kon er niets van. Hij had nog nooit een prooi eigenhandig gevangen, laat staan een schijngevecht gewonnen. Zelfs als zijn mentor de andere Apprentice beval geen tegen aanval te doen verprutste hij het. Uitgeput bleef de kater stilstaan, waar was hij? Hoe kon hij zo stom zijn… De paniek en de angst hadden hem verblind. Hij had niet eens door gehad waar hij nu naartoe was gerend. Maar hij was gewoon blij dat zijn mentor hem niet had gevolgd. Hij snoof de lucht om zich heen eens diep op, hopend te weten te komen waar hij was. Hij had het eigenlijk beter niet kunnen doen… Zijn oren vielen spontaan naar beneden en zijn ogen waren groot en wijd openspert. Thunderclan… Had hij dan niet gemerkt dat hij het donderpad was overgestoken? Hij kon zichzelf nu wel een flinke klap verkopen, hoe kon hij zelfs dit nog verprutsen? Hij liet zijn kop hangen, opnieuw teleurgesteld in zichzelf. Waarom was hij eigenlijk een Apprentice, hij maakte nog steeds de fouten van een kitten. Hij schaamde zich diep voor zichzelf, maar dat deed hij zowat iedere dag. Nog een geur drong zijn neusgaten binnen, bloed… Muis… Verse Thunderclan geur… Bang keek hij om zich heen. Kon het nog erger worden? Er was hier een Thunderclan kat opjacht. Hij spotte een gestalte in de verte. Tot zijn geluk was het ongeveer van zijn lengte. Hij was altijd aan de kleine kant gebleven, maar hij was nog in de groei. Het moest wel een andere Apprentice zijn, schatte hij zo. De kat zag er nogal opgetogen en blij uit, misschien blij dat ze iets had gevangen. Wrenpaw schudde de gedachte van zich af en liet zich door zijn poten zakken. Als hij geluk had bleef het wind stil en zou ze hem niet opmerken en weg gaan… Dan kon hij op zijn gemak de weg terug vinden naar Shadowclan gebied. Gespannen keek hij naar de kat, hopend niet opgemerkt te worden.

Ongelofelijk Bedankt Maaike!

Onderwerp: Re: Fresh-kill? zo 24 okt 2010 - 14:51

Tuurlijk jij dat mogen. x]

Helaas voor de ShadowClan apprentice steeg er een aardig stevige wind op. Het was maar heel kort, daarna ging het weer liggen, maar het was lang genoeg om de jonge poes te prikkelen. Ze liet de muis in haar bek niet los; wie wist kwam deze ShadowClan kat hier om te jagen, en hoe jong ze ook was, ze stond het niet toe haar eigen fresh-kill nu zomaar voor het oprapen neer te leggen. Ze stond in een soepele beweging op, rechtte haar rug en automatisch gingen de haren op haar rug overeind staan. Ze zag er nu bijna twee keer zo groot uit als ze in werkelijkheid was, en terwijl ze de muis nog altijd stevig tussen haar kaken klemde, snelde ze in de richting van de ShadowClan apprentice. Onderweg gooide ze de muis in een dichtbegroeid bosje waarvan de geur zo sterk was, dat je veel moeite moest doen voordat je wist dat de muis daar lag. Geruisloos rende ze voort, en een meter voor de kater sprong ze in de lucht, terwijl ze een strijdmiauw luidde.
,MRR-AAAU-AUWW!!' weerklonk het, voordat ze zich op de iets oudere kater stortte. Ze had totáál geen ervaring met vechten. Ze had wel wat vechtoefeningen gedaan, en daaruit was gebleken dat ze vol zat met pit. Ze was een felle poes, die zich soepel kon bewegen. Maar ze wist nog niet zoveel van het vechten. Ze greep zich met haar nagels beet in de flanken van de kater, niet eens om hem aan te vallen, maar voor de grip, om niet van zijn rug te glijden. Ze beet in zijn staart, waarna ze met een soepele sprong van zijn rug sprong, een draai maakte, en uiteindelijk recht tegenover hem stond. Ze leek nog altijd groter dan dat ze in werkelijkheid was, en blies fel naar de jonge kater, totdat ze de ogen van de kater bekeek. Zoals ze die zag, was deze kater helemaal niet uit op voedsel in het ThunderClan territorium, of om een gevecht aan te gaan. Ze hield op met blazen en haar haren gleden weer langs haar lichaam. Ze ging zitten, en haar staart ging speels heen en weer. Haar haren lagen nu rustig in allemaal wilde plukken langs haar lichaam, omdat haar vacht nu eenmaal langer was. Ze keek de ShadowClan apprentice voor zich nieuwsgierig aan.
,Wie ben je? Wat kom je doen? Weet je wel dat dit ThunderClan territorium is? Moet je niet achter het Donderpad blijven? Kan je wel vechten? Wat als ik een volgroeide ThunderClan warrior was geweest? Ben je bezig met een missie? Ben je al lang apprentice?' overspoelde ze hem met vragen. In haar hoofd brandden nog veel meer vragen, maar ze wist niet of deze kater tegen haar zou spreken.

Poppies and posies I'll be married to rosies

Onderwerp: Re: Fresh-kill? zo 24 okt 2010 - 15:36

O, Joy o3o!

Een rilling liep over de rug van de kater toen er een korte harde bries overwaaide, richting de onbekende Thunderclan poes. Zijn oren had hij nog meer laten zakken, wat moest hij nu doen? Hij wou wegrennen, maar het was al te laat. Hij zag hoe ze op hem afkwam rennen in een hoog tempo. Snel sprong hij overeind en zette bang een stap naar achter. Haar strijdkreet galmde door het bos, maar liet Wrenpaw echter koud. Hij had al zo vaak strijdkreten gehoord, ze hadden langzamerhand geen betekenis meer voor hem gekregen. Met wijd opengesperde ogen keek hij toe hoe ze zich op hem stortte. Hij ontblootte zijn tanden toen zijn vlees, op zijn flank, doorboord werd met scherpe nagels. Maar hij verzette zich niet; hij kon niet vechten, noch jagen. Hij kon niets. En hij wou niemand pijn doen, dat kon hij gewoon niet. Tranen sprongen in zijn ogen toen zijn staart mededogenloos vast werd gegrepen en stevig tussen twee kaken werd geklemd, maar hij hield zijn tanden strak op elkaar geklemd. Hulpeloos liet hij het toe… Hij kon niets doen, hij wou niets doen. Het voelde als een opluchting toen ze eindelijk los liet en van hem afsprong, ze zou hem nu vast verjagen en dan kon hij gaan. Maar wat zou hij tegen zijn mentor moeten zeggen? Dat hij verjaagd was door een Thunderclan Apprentice die waarschijnlijk ook nog jonger dan hem was? Nee… Dan zou hij een onverdraaglijke straf krijgen. De poes blies, wat Wrenpaw terugbracht in de werkelijkheid. Ze deed zich groter voor en hij maakte zich maar wat kleiner. Hij zakte een beetje door zijn poten en had zijn ogen wijd open en zijn oren helemaal naar onder hangen. Maar toen hun ogen elkaar kruisten veranderde de dreigende houding van de poes abrupt. Het geluid van blazen was verdwenen en haar haren lagen weer plat op haar lijf. Verward fronste Wrenpaw een beetje, maar hij bleef toch bang naar haar kijken. Alsof er niets aan de hand was ging de poes zitten, en bewoog ze haar staart speels heen en weer. De frons bleef op Wrenpaw zijn gezicht gegriefd staan. Haar eerst zo felle en bedreigende blik had plaats gemaakt voor een… Nieuwsgierige? ’Wie ben je? Wat kom je doen? Weet je wel dat dit Thunderclan territorium is? Moet je niet achter het Donderpad blijven? Kan je wel vechten? Wat als ik een volgroeide Thunderclan Warrior was geweest? Ben je bezig met een missie? Ben je al lang Apprentice?’ ratelde de poes aan een stuk door. Een beetje van zijn stuk gebracht knipperde Wrenpaw verbaasd, waarna hij weer rechtop ging staan. Weifelend ging hij zitten en likte een paar keer gehaast over zijn borst. ’Ik… Ik ben Wrenpaw… Ik kwam hier eigenlijk niets doen, ik was te lang door… Gerend. En ja, ik ben eigenlijk verplicht om achter het Donderpad te blijven, in Shadowclan territorium… Maar er gaat een heel verhaal aan vooraf hoe ik hier ben gekomen…’ Hij zweeg eventjes bij de gedachte eraan. Zachtjes huiverde hij bij de reden waarom hij hier terecht was gekomen. Hij richtte zich weer op de poes, zijn oren hingen nog steeds en de angst bleef van zijn gezicht af te lezen. ’Ik ben in de leer om te vechten… En een volgroeide Warrior zou me wegjagen, zoals jij nu aan het doen was… En rustig maar, ik ben niet op een missie…’ Opnieuw zweeg hij. Hij had nog steeds niet zijn stem goed laten klinken, alles was binnensmonds en hij twijfelde enorm of hij überhaupt wel met de poes moest blijven praten. ’Ik ben nu zo ongeveer… twee à drie manen Apprentice…’ Hij sloeg zijn ogen neer, zich schamend voor zichzelf. Het feit dat hij niet eens kon vechten, zich niet eens had geprobeerd te verweren. Langzaam sloeg hij zijn ogen weer op en keek hij weer naar de poes. ’Wie ben jij eigenlijk? En hoelang ben jij al Apprentice, als ik het vragen mag?’ durfde hij zachtjes te vragen. Zijn oren trokken nerveus, hij was bang. Bang dat hij ieder moment ontdekt kon worden door een andere Thunderclan kat, en dan waren de rapen pas echt gaar.

Ongelofelijk Bedankt Maaike!

Onderwerp: Re: Fresh-kill? zo 24 okt 2010 - 16:51

Ondanks dat dit een ShadowClan lid was, borrelde er een gevoel in haar op wat ze medelijden durfde te noemen. Ze had praatjes, véél praatjes, en niet altijd even serieus. Maar op de een of andere manier wist ze altijd op het juiste moment serieus te zijn. Ze wist dat er ergens een patrouille van de ThunderClan actief was, maar ze wist dat deze waarschijnlijk nog maar bij de rivier waren, hoogstens bij de Vierboom. Het zou nog wel lang duren voordat ze hier zouden zijn, aangezien ze nu vrij ver naar het oosten zaten, dichtbij het Donderpad. Achter hen lag het ThunderClan kamp, maar het leek haar onwaarschijnlijk als er op dit moment ThunderClan katten hun kant op zouden komen. De ThunderClan katten lagen nu waarschijnlijk samen te tongen, of elkaar schoon te maken, of gewoon te slapen.
,Maak je geen zorgen', zei ze, toen ze Wrenpaws bezorgde blik zag. ,Ik verwacht geen ThunderClan katten hier, op dit ogenblik.' Een glimlachje was op haar snuit te zien. Deze ShadowClan kat vormde geen enkele bedreiging. Niet voor de Clan, niet voor het territorium, en zelfs niet voor de prooien die hier leefden, en van de ThunderClan waren. ,Ik ben Poppypaw', zei ze rustig, waarna ze kort naar hem knikte, als een soort kennismaking. ,Ik ben nu net één maan apprentice', zei ze rustig, terwijl er wat trots in haar stem te horen was. Ze was erg blij met deze status, maar natuurlijk hoopte ze ooit nog écht warrior te worden. Dat was immers wat alle jonge katten ooit wilde worden, toch? De jonge kater tegenover haar, Wrenpaw, had verteld dat hij twee tot drie maanden apprentice was, maar toch leek hij haar niet echt een goede vechter. Ook geen jager, aangezien hij anders wel al wat zou hebben gevangen. Wat was er dan mis met deze kat? In plaats van hem uit te lachen, zoals sommige andere apprenticen bij de ThunderClan zouden doen, toonde de ze alleen maar medelijden. ,Heb je nog niet leren vechten of jagen?' vroeg ze rustig, terwijl ze haar kopje scheef hield, maar hem aan bleef kijken. Zoiets had ze nog nóóit meegemaakt.

Poppies and posies I'll be married to rosies

Onderwerp: Re: Fresh-kill? zo 24 okt 2010 - 17:08

Het voelde alsof zijn hart probeerde uit zijn borstkas te komen. Het bonsde als een razende, geen controle meer over te krijgen. Het voelde verkeerd. Hij was bang, doodsbang. Hij wou wegrennen, maar dan zou hij waarschijnlijk een nog grotere lacher worden in de ogen van de poes. En hij moest zijn clan toch proberen te vertegenwoordigen? ’Maak je geen zorgen,’ klonk de stem van poes weer. Uit zijn gedachtes geschrokken keek Wrenpaw op. ’Ik verwacht geen Thunderclan katten hier, op dit ogenblik,’ stelde ze hem gerust. Nog steeds een beetje ongemakkelijk knikte hij. ’Ik ben Poppypaw,’ stelde de poes, die dus blijkbaar Poppypaw heette, zich voor, gevolgd door een knikje. ’Ik ben nu net één maan Apprentice,’ beantwoordde ze zijn vraag rustig. Vrijwel meteen sloeg Wrenpaw zijn ogen neer. Hij moest zich diep schamen… Als ze was doorgegaan met vechten had hij vast en zeker verloren, geen twijfel mogelijk. En ze was nog wel korter Apprentice dan hem. Een teleurgestelde zucht verliet zijn mond, hij voelde zich rot. Zoals altijd. Zijn broer en zus deden het geweldig als Apprentice, maar hij? Hij was een grote flop, het lachertje… Het voorbeeld van hoe je het niet moest doen. ’Heb je nog niet leren vechten of jagen?’ Met een ruk keek Wrenpaw op. Poppypaw hield vragend haar kopje scheef. Het verbaasde hem dat ze nog niets had gedaan in trans van hem de grond in boren of zo. Ze leek juist medelijden met te hebben… Met moeite haalde Wrenpaw eventjes diep adem, waarna hij begon te spreken: ’Ik heb het wel geleerd. Maar niet goed… Mijn mentor mag me niet echt en besteed dus ook niet zoveel aandacht aan me.’ Zijn stem was nog zachter dan normaal en hij sprak nog steeds binnensmonds. Hij moest haar nu vast doen verbazen; een Apprentice die ouder was maar niets kon. Het kon toch niet erger? ’Ik weet niet hoe ik moet vechten noch jagen,’ gaf hij toe in één adem. Misschien zou ze hem nu wel gaan uitlachen en weer opnieuw aanvallen, maar dan pesterig; omdat hij niets zou weten om terug te doen, of om zich te verweren. Zijn oren, die hij weer een beetje omhoog had gedaan, zakten opnieuw naar onderen. Het leek alsof er kleine gewichtjes aanhingen die hem ervan weerhielden ze lang omhoog te houden.

Ongelofelijk Bedankt Maaike!

Onderwerp: Re: Fresh-kill? zo 24 okt 2010 - 17:59

Een droevige blik verscheen plotseling in haar ogen. Ze kon zich niet voorstellen hoe de ThunderClan zou zijn met een mentor die zijn of haar apprentice niets wilde leren! In de ThunderClan had iedereen respect voor elkaar, en iedereen liet elkaar in hun waarde. Nou ja, misschien sommigen apprenticen de andere apprenticen niet... Ze kende wel apprenticen van de ThunderClan die deze Wrenpaw zouden uitlachen, maar zij was zeker niet zo.
,Het geeft niet', zei ze rustig, terwijl ze weer een glimlachje rond haar snuitje toverde. ,Je leert het heus wel ooit. Misschien duurt het lang, maar de ene apprentice heeft meer tijd nodig dan de andere. Dat weet ik zeker!' sprak ze vol zelfvertrouwen. Ze begon nu enkel aan zichzelf te twijfelen; wat moest ze eigenlijk doen? Verbrook ze de Warriorcode door te praten met een kat uit een andere Clan? Ze dacht dat dat gewoon mocht, ookal was het geen vergadering bij de Vierboom. Wrenkit verbrak de Warriorcode door op het territorium te komen van een andere Clan, maar dat had hij zelf ook allang door. Maar wat ze nu moest doen, wist ze niet. Ze zou deze apprentice niet verraden; hij had wel genoeg aan zijn kop op dit moment. Ze glimlachte nog steeds naar hem, een glimlach vol met alle hulp van de wereld. Want ze wist dat hij ooit ergens zou komen, ookal duurde dat nog een hele tijd.

Poppies and posies I'll be married to rosies

Onderwerp: Re: Fresh-kill? zo 24 okt 2010 - 18:16

’Het geef niet,’ was de reactie van Poppypaw op Wrenpaw zijn verhaal. Haar glimlach was zwakjes, maar hij was warm en aanstekend. Omdat Wrenpaw niet zo goed wist wat hij moest doen trok hij zijn mondhoeken maar iets omhoog. ’Je leert het heus wel ooit. Misschien duurt het lang, maar de ene Apprentice heeft meer tijd nodig dan de andere. Dat weet ik zeker!’ sprak ze hem vol zelfvertrouwen wat moed in. Begrijpend knikte Wrenpaw. Maar zijn mislukkingen in zijn training waren niet het enige probleem. Hij had nu vast en zeker de Warriorcode verbroken door voet te zetten op dit territorium, maar hij durfde nog niet terug. Ze zouden nu vast wel opzoek zijn naar hem en vroeg of laat zouden ze hem vinden als hij nu terug ging. En dan zou hij op zijn donder krijgen. Hij huiverde bij de gedachte eraan. Hij had zijn oren iets meer omhoog gedaan. Het leek er niet op dat Poppypaw hem wou gaan uitlachen. Zij was waarschijnlijk een van de weinige die aardig tegen hem was. Rustig bewoog hij het puntje van zijn staart heen en weer. ’Dank je,’ bedankte hij haar nog voor haar eerdere woorden. Hij keek haar eventjes zwijgend aan, waarna hij zijn bek weer weifelend open trok. ’Zeg… Ik rook een tijdje terug ook muis en bloed in lucht… Had ik je je gestoord tijdens je jacht?’ vroeg de kater. Opnieuw bekroop een slecht gevoel hem. Poppypaw was tot nu toe aardig tegen hem geweest, op het vecht gedeelte na. Maar dat kwam omdat ze dacht dat hij een indringer was. En hij had haar misschien wel gestoord tijdens het jagen… Misschien zou ze nu wel boos op hem worden of zo. En dan kon hij het wel schudden om hier een beetje goed vanaf te komen. Misschien zou ze hem dan verraden, of was ze dat al van plan. Al de slechte gedachtes deden ervoor zorgen dat Wrenpaw zijn oren weer ging hangen, zoals gewoonlijk.

Ongelofelijk Bedankt Maaike!

Onderwerp: Re: Fresh-kill? zo 24 okt 2010 - 19:27

De ShadowClan apprentice, Wrenpaw, leek al iets meer op zijn gemak dan eerder, en dat deed haar goed. Haar staartje ging nog steeds vrolijk heen en weer, terwijl ze zo tegenover hem zat. Wrenpaw bedankte haar voor de woorden die ze hem had toegestopt, en ze hoopte dat het hem iets meer zelfvertrouwen had gegeven. Want als je zei dat je iets niet kon, dan kon je het ook niet. Als je zei dat iets je wel zou lukken, al duurde het even, dan ging je er gewoon voor, en lukte het uiteindelijk ook. Zo moest het ook wel gaan bij Wrenpaw. En misschien was de ShadowClan gewoon niet helemaal geschikt voor hem, misschien zouden zijn trainingen beter gaan bij de ThunderClan, RiverClan of WindClan, maar daar begon ze niet over; dat was iets waar ze zich niet mee moest bemoeien. Hoogstwaarschijnlijk had Wrenpaw ouders bij de ShadowClan, en wat zouden die ervan vinden als hij 'over zou lopen' naar een andere Clan...?
Plotseling begon Wrenpaw over het jagen, waar ze mee bezig was geweest voordat ze hem rook. Een rilling liep over haar rug toen ze terugdacht aan de muis. Ze bleef kort stokstijf zitten, waarna ze opsprong en met een noodgang terug rende naar de struik. Ze was de muis helemaal vergeten! Wie wist wat voor een bunzing het had kunnen pakken. Misschien wel een vos...
Gelukkig, het lag er nog. Ze pakte het tussen haar kaken en iets triomfantelijker dan dat de bedoeling was, liep ze terug naar Wrenpaw. Voor hem legde ze de muis op de grond, waarna ze weer -even vrolijk als voorheen- ging zitten op de plek waar ze zojuist ook had gezeten. Haar staart ging weer vrolijk tekeer, terwijl er pretlichtjes in haar ogen te zien waren.
,Dit is mijn eerste fresh-kill die ik óóit heb gevangen!' riep ze vrolijk uit, terwijl ze van Wrenpaw naar de muis keek, en weer terug. ,Op een dag zul jij ook een muis vangen', zei ze rustig, terwijl ze weer glimlachte. Ja, want hij moest de smaak van een eigengevangen muis wel proeven. Anders had je niet geleefd.

Poppies and posies I'll be married to rosies

Onderwerp: Re: Fresh-kill? zo 24 okt 2010 - 20:39

Bezorgd keek Wrenpaw naar Poppypaw toen deze leek te verstijven. Had hij iets verkeerds gezegd? Was ze op jacht met een andere Warrior van haar clan? Bang keek hij toe hoe ze op sprong en weg rende richting een willekeurige struik, in zijn ogen. De geur van muis kwam weer tevoorschijn, en Wrenpaw hield zijn hoofd vragend een tikje scheef. Waar was ze mee bezig? Poppypaw kwam weer in zicht, met een muis in haar bek. De manier waarop ze liep was nogal amuserend en Wrenpaw kon het niet laten om een zacht grinnikgeluidje uit zijn mond te laten ontsnappen bij het zien van haar erg triomfantelijke loopje. Ze legde het dode diertje voor hem op de grond. Ze leek er erg trots op te zijn. Zijn hart kromp een beetje ineen. Hij wist niet hoe ze zich voelde, hij had perslot van rekening nog nooit eigenhandig een prooi gevangen… Met doffe ogen en een geforceerde glimlach keek hij op. De pretlichtjes in haar ogen waren lieflijk, maar alsnog lukte het hem niet om een echte glimlach op te zetten. ’Dit is mijn eerste Fresh-kill die ik óóit heb gevangen!’ riep Poppypaw vrolijk uit, waarna ze weer een blik wierp op haar gevangen muis. Afwezig volgde Wrenpaw haar blik. Zou hij het ook ooit kunnen doen? Een eigen prooi vangen? ’Op een dag zul jij ook een muis vangen,’ verzekerde ze hem ervan. Langzaam hief Wrenpaw zijn hoofd op en keek hij haar weer aan, ze glimlachte. Nog steeds geforceerde glimlachte hij zwakjes terug. ’Gefeliciteerd dan. Het is een mooie vangst,’ feliciteerde hij haar een soort van blij. Hij slaakte een zachte zucht, waarna hij haar weer aankeek. ’En dat hoop ik maar…’ Zijn blik ging omhoog, naar de hemel die een beetje zichtbaar was tussen de bladeren. De Zilverpels was niet te zien, maar Starclan was er wel. Dat voelde hij gewoon. Ze keken om hun neer, wat hem een rilling bezorgde. Hij liet zijn blik weer afzakken naar Poppypaw. Starclan keek naar hun… Maar waren ze eigenlijk wel echt in overtreding met de Warriorcode? Hij schudde de gedachte maar van zich af. ’Maar vertel een Poppypaw, hoe gaat het met jouw training?’ probeerde hij afleiding te zoeken. Enge gedachtes spookten in zijn hoofd en hij wou ze eruit bannen, maar het lukte niet. Dus dan maar afleiding zoeken.

Ongelofelijk Bedankt Maaike!

Onderwerp: Re: Fresh-kill? zo 24 okt 2010 - 20:51

Met één poot schoof ze de muis uiteindelijk voorzichtig opzij, naast haar. Ze wist niet hoe lang het nog zou duren voordat de ThunderClan patrouille hier zou zijn, maar de wind stond gunstig (die was op komen waaien); als de patrouille eraan zou komen, roken Wrenpaw en zij de patrouille eerder dan de patrouille hen. Wrenpaw zou dan nog genoeg tijd hebben om weer richting het Donderpad te rennen. Nee, daar maakte ze zich niet druk over.
Wrenpaw feliciteerde haar met de vangst, en vriendelijk knikkend nam ze zijn felicitatie in ontvangst. Ze zag al voor zich hoe ze zometeen met de muis, stevig tussen haar kaken, het ThunderClan kamp binnen zou lopen. Ze zou langs de warrior den lopen zodat haar mentor kon zien dat ze iets had gevangen, waarna ze het op de berg fresh-kills zou gooien, zodat iemand het kon eten. Ze wilde er niet mee pronken, maar het was belangrijk dat haar mentor zou zien dat ze vorderingen had gemaakt; dan konden ze verder met de volgende stap.
Ze werd uit haar gedachtes getrokken door Wrenpaw, die vriendelijk aan haar vroeg hoe ver zij was met de training.
,Ik heb vanmorgen geleerd hoe je geruisloos door het bos kan lopen. Zo kan je prooien vangen zonder dat ze weten dat je er bent, of achter indringers aangaan, en ze zo 't stuipen op 't lijf laten schrikken', zei ze, terwijl ze aan de training van die morgen dacht. 'Verder hebben we al wat vecht-technieken behandelt, maar nog niet zo veel. Gewoon, om de basis-technieken van 't verdedigen enzo...', sprak ze rustig, waarna ze terugdacht aan de laatste maand. ,En natuurlijk hebben we de grenzen van 't territorium vele malen bezocht, en we hebben het over de warriorcode gehad.' Dat was het tot nu toe wel zo'n beetje geweest. Maar ze had nog veel voor zich, voordat ze zichzelf uiteindelijk warrior mocht noemen. Ja, ze had nog een lange training voor de boeg... Maar Wrenpaw ook. ,En wat heb jij tot nu toe al gedaan?' vroeg ze rustig. Ze had wel door dat dat niet veel was geweest, maar in die twee tot drie maanden had Wrenpaw toch wel íets gedaan tijdens de trainingen...?

Poppies and posies I'll be married to rosies

Onderwerp: Re: Fresh-kill? zo 24 okt 2010 - 21:10

’Ik heb vanmorgen geleerd hoe je geruisloos door het bos kan lopen. Zo kan je prooien vangen zonder ze weten dat je er bent, of achter indringers aangaan, en ze zo de stuipen op ’t lijf laten schrikken,’ begon Poppypaw haar verhaal over haar trainingen. ’Verder hebben we al wat vechttechnieken behandelt, maar nog niet zo veel. Gewoon om de basistechnieken van ’t verdedigen en zo… En natuurlijk hebben we de grenzen van ’t territorium vele malen bezocht, en we hebben het over de Warriorcode gehad.’ Wrenpaw had een paar keer geknikt tijdens haar verhaal, als teken dat hij het begreep. Hij verlangde er naar om ook zo training te krijgen… Maar het zou er wel nooit van komen. Hij was te bang om er wat van te zeggen tegen Brokenstar, die zou hem vast en zeker een zeur vinden of zo. Misschien kon hij het tegen zijn moeder zeggen, zij was ten slotte Deputy en dan kon zij er iets aan doen. Maar hij wou haar niet teleurstellen met het verhaal dat zijn training niet zo ging als zij dacht dat hij ging. Zijn mentor was een gerespecteerde en sterke Warrior… Maar een mentor? Nee, niet echt. Met een ruk keek hij weer op toen Poppypaw weer wat zei: ’En wat heb jij tot nu toe al gedaan?’ vroeg ze rustig. Wrenpaw zweeg. Wat hij had geleerd en gedaan? Hij wist meer dingen op te noemen die hij niet had gedaan. Hij slaakte eventjes nadenkend een zucht. Er moest toch wel iets zijn? Hij hapte één keer langzaam naar adem, waarna hij begon te spreken. ’Ik kan soms best goed ontwijken… Want ik wil niet graag geraakt worden, maar ik ben de neiging om snel te verstijven en niet te weten wat te doen… Dus vandaar…’ wist hij alvast een ding op te noemen. Opnieuw zweeg hij weer, zoekend naar iets anders. ’Ik ben vrij geruisloos, zeggen ze.’ Oké, hij zat al op twee. Misschien kon hij nog een derde ding vinden, dat zou natuurlijk geweldig zijn. ’Ik ken een paar medicijnen, planten, kruiden en zaden… Maar, dat komt omdat ik graag in de Medicine cats den ben. Dus ik weet niet of ik dat wel mag meerekenen,’ miauwde hij weifelend.
Zijn oren trokken nog steeds. Er zouden vast patrouilles zijn, misschien ver weg, misschien in de buurt. Maar ze waren er. Wel stond de wind gunstig, dat zat hem dan wel weer mee vandaag. En hij had Poppypaw ontmoet, en zij leek wel aardig tegen hem te zijn. Tot tegenoverstelling van sommige clanleden van hem, die hadden hooguit de pik op hem. Op twee... Drie, misschien vier katten na. Bij de gedachte zuchtte hij zachtjes, waarom zat hij überhaupt in de Shadowclan? Hij leek er helemaal niet in thuis te horen. Maar overlopen was geen optie; daar had hij het lef niet voor, en hij was bang dat andere Shadowclan hem zouden ombrengen als hij het überhaupt in zijn hoofd zou halen. Zachtjes huiverde hij, wat een nare gedachtes had hij weer.

Ongelofelijk Bedankt Maaike!

Onderwerp: Re: Fresh-kill? ma 25 okt 2010 - 15:51

Aandachtig luisterde ze naar wat de ShadowClan apprentice tot nu toe had geleerd tijdens de trainingen. Het was niet veel, maar wel een begin. Hij zou er heus ooit wel komen! Hij vertelde dat hij snel de neiging had om te verstijven zodra er iets op hem af kwam, omdat hij niet geraakt wilde worden.
,Ik snap dat je dan misschien schrikt, maar als je niet geraakt wilt worden, moet je júist ontwijken!' Ze glimlachte naar hem terwijl ze deze woorden sprak. Ze keek om zich heen, en toen ze de muis zag liggen, kreeg ze een ideetje. ,Kijk', sprak ze snel, terwijl ze de muis beet greep tussen haar kaken. Ze ging op haar vier poten staan, waarna ze de muis zo hoog mogelijk recht boven haar kop in de lucht gooide. Ze wachtte totdat deze weer omlaag kwam vallen, en net voordat het op haar zou vallen, rolde ze opzij, waarna ze met een soepele beweging bovenop de muis sprong, toen deze net de grond raakte. ,Snap je? Zo kan je iemand makkelijk te grazen nemen. Want wie niet sterk is, moet slim zijn.' Kort verscheen er een grijnsje rond haar snuit, waarna ze weer ging zitten en de muis weer naast haar schoof. Plotseling drong het tot haar door dat ze hiermee de Warriorcode had verbroken; fresh-kills waren enkel om te eten, dus niet om mee te spelen, of als voorbeeld te gebruiken bij een training! En waarschijnlijk zou dit allemaal nóg erger worden als bleek dat deze 'training' met een ShadowClan lid was! Ze hield haar mond erover, maar toch maakte de grijns op haar snuit plaats voor een wat strakkere lijn, terwijl haar lippen zich stevig tegen elkaar gedrukt waren. Goed. Wrenpaw had het ook nog over medicijnen gehad; hij wist er iets van. Dat maakte haar blij, aangezien zijzelf ook geïnteresseerd was in dat soort dingen! ,Leuk dat dat je aanspreekt; mij ook', zei ze rustig, waarna de bedrukkende gedachte over de verbroken Warriorcode haar gedachten verlieten, en de strakke streep plaatsmaakte voor een opgewonde glimlach. ,Ik weet er helaas niet zoveel van, omdat onze Medicine kat het meestal te druk heeft met haar apprentice...' Ze zuchtte even bij deze woorden. Het leek haar gaaf om, zoals een Medicine kat, elke dag bezig te zijn met die medicijnen. Misschien kon zij dat ook ooit wel eens...

Poppies and posies I'll be married to rosies

Onderwerp: Re: Fresh-kill? di 26 okt 2010 - 15:15

’Ik snap dat je misschien schrikt, maar als je niet geraakt wilt worden, moet je juist ontwijken!’ glimlachte Poppypaw. Wrenpaw wendde zijn blik af, naar de grond. Zijn oren zakten weer naar onder, uit schaamte voor zichzelf. Het was gewoon een soort van automatisme. Hij wou dat hij ontweek in plaats van verstijven, dat zou vast veel beter werken voor hem. Dan zou hij niet iedere keer gewond raken bij training enzovoort. ’Kijk,’ miauwde Poppypaw snel. Met een ruk keek Wrenpaw op en kon hij nog net een glimp opvangen van hoe ze de muis tussen haar kaken beet pakte. Ze ging staan, waarna ze de muis hoog de lucht in gooide. Recht boven haar kop. Wrenpaw fronste een ogenblik; waar was ze mee bezig? Zijn blik bleef vast haken op de muis en volgde deze terwijl hij weer naar onderviel. Hij zag hoe Poppypaw, net voordat de muis haar raakte, verdween. Verward schoten zijn ogen naar de poes. Deze rolde kundig opzij, waarna ze met een soepele sprong op de muis landde, net toen deze de grond raakte. Vol ontzag had Wrenpaw naar de poes gekeken. Kon hij dat maar. Dan zou zijn mentor hem misschien wat respect tonen, respect waar hij naar smachtte. Dan zou hij misschien ook bij de groep horen. ’Snap je? Zo kan je iemand makkelijk te grazen nemen. Want wie niet sterk is, moet slim zijn,’ legde Poppypaw uit met een grijns op haar gezicht. Begrijpend knikte de kater.
Het leek alsof Poppypaw zich plots iets belangrijks en ernstigs realiseerde. Want haar mondhoeken zakten iets. Zoals gewoonlijk liet Wrenpaw zijn oren wat zakken, zou zij zich ook hebben gerealiseerd dat ze heel erg fout bezig waren? Ze verbraken de Warriorcode, en niet zo’n klein beetje. Als ze zo doorzouden gaan en iemand zou erachter komen; dan zouden ze binnen de kortste keren verbannen worden. [color]’Leuk dat dat je aanspreekt; mij ook,’[/color] sprak Poppypaw opeens rustig. Wrenpaw keek haar zwijgend aan; waar had ze het over? Hij groef snel in zijn geheugen terug, zoekend naar zijn eerdere woorden. Ze moest het vast over de medicijnen hebben en zo. ’Ik weet er helaas niet zoveel van, omdat onze Medicine cat het meestal te druk heeft met haar Apprentice…’ Een zucht volgde op haar woorden. Nogal spijtig voor haar keek Wrenpaw naar de poes. Hij zuchtte zachtjes, waarna hij zijn longen weer opnieuw vulde met lucht. ’De Medicine cat Apprentice weet vast ook een boel, misschien dat je die kunt vragen om je wat te leren. Dat heb ik ook een soort van gedaan,’ raadde hij haar aan, met een onderdrukte glimlach op zijn gezicht. Hij zweeg een tijdje, waarna hij een zacht grinnikgeluidje uit zijn mond liet ontsnappen. ’Weet je; je bent dan nog geen Warrior. Maar je bent in mijn ogen al een prima mentor!’ complimenteerde hij haar, hopend om haar wat op te beuren. Ze leek er nogal erg mee te zitten over het feit dat de Medicine cat meestal geen tijd voor haar had. Wrenpaw stak zijn neus in de lucht en snoof de lucht eventjes diep in; de kust was nog veilig, maar hij kon zwakjes een andere Thunderclan kat ruiken. Bij de tijd dat die hier zou zijn moest hij ervoor zorgen dat hij verdwenen was.

Ongelofelijk Bedankt Maaike!

Onderwerp: Re: Fresh-kill? di 26 okt 2010 - 16:47

De kater naast haar had goed zitten opletten toen ze hem voordeed hoe je het beste kon ontwijken als iemand op je af kwam, en hoe je die dan meteen -en onverwachts- te grazen kon nemen. Daarna had hij haar advies gegeven over het aanspreken van de Medicine kat apprentice, en rustig knikte ze.
,Dank je; dat zal ik onthouden', miauwde ze, waarna ze zichzelf verweet dat ze daar niet eerder aan had gedacht. Ze zou het wel eens aan de apprentice vragen. Wrenpaw begon weer te praten, en ze keek hem aan. Een complimentje! Ze begon helemaal te glunderen, waarna ze eerst sprakeloos was. Ze zocht de juiste woorden, terwijl ze -ies te verlegen om hem aan te kijken- naar de muist naast zich keek. Uiteindelijk kreeg ze het lef hem weer aan te kijken, terwijl er een vrolijke glimlach op haar snuit te zien was. ,Dank je wel', zei ze zacht, maar gemeend. ,Ik weet zeker dat je 't ooit allemaal zult leren. En dan ooit, als je warrior bent en een apprentice krijgt, zul jij een even goede mentor zijn', zei ze, waarna ze even naar hem knikte. Iedereen kon mentor zijn; ongeduldige types na dan, misschien. Maar Wrenpaw leek haar erg vriendelijk, en als hij alles door had, zou hij het ook heel goed uit kunnen leggen aan jongere katten. Dat straalde hij gewoon uit.

Poppies and posies I'll be married to rosies

Onderwerp: Re: Fresh-kill? wo 27 okt 2010 - 20:24

Poppypaw knikte op Wrenpaw zijn advies. ’Dank je; dat zal ik onthouden.’ Wrenpaw knikte en glimlachte zwakjes naar haar. Hij was blij dat hij ook iets voor haar had kunnen doen… Althans, daar leek het op. Na zijn complimentje leek Poppypaw te stralen. Het zag er schattig en lief uit en het maakte zijn glimlach ietsjes breder. Wel was ze sprakeloos; ze had het blijkbaar niet zien aankomen. Ze wendde haar blik op een gegeven moment ook af, wat de glimlach op Wrenpaw zijn gezicht weer wat kleiner maakte. Misschien was zijn complimentje verkeerd gevallen. Maar de vrolijke glimlach die ze op haar snuit had toen ze hem weer aankeek deed hem duidelijk maken dat dat niet zo was. ’Dank je,’ sprak ze zacht. Wrenpaw liet zijn oren een beetje zakken, dat waren woorden die nog nooit iemand gemeend tegen hem had gezegd. Maar Poppypaw leek het wel te menen. ’Ik weet zeker dat je ’t ooit allemaal zult leren. En dan ooit, als je Warrior bent en een Apprentice krijgt, zul jij een even goede mentor zijn,’ zei ze vervolgens, waarna ze kort knikte. Verlegen sloeg Wrenpaw zijn ogen neer en beroerde hij de grassprietjes met een van zijn voorpoten. Nog nooit was iemand zo aardig tegen hem geweest om zo’n woorden gemeend tegen hem te zeggen. Of ja, er waren wel katten die het tegen hem zouden zeggen… Maar hij kreeg de kansen niet meer om ze zo vaak te zien. Zijn dagen waren lang en vermoeiend en hij had zijn slaap hard nodig wilde hij de volgende dag nog overleven. De wind bracht een geur mee; andere Thunderclan katten. Patrouille. Vrijwel meteen schoot Wrenpaw overeind. Hij moest hier weg en snel. Hij keek nog een tijdje verlegen naar de grond. ’I-Ik moet gaan… De Patrouille is in de buurt…’ Het kwam er zacht en binnensmonds uit, maar hij was al blij dat het eruit kwam. Snel zette hij een paar passen naar Poppypaw en probeerde hij voorzichtig haar flank aan te raken met zijn neus. ’Dank je Poppypaw, voor de goede les,’ bedankte hij haar. Gehaast draaide hij zich om, waarna hij haar nog een blik toe schonk over zijn schouder. Daarna rende hij weg; naar het donderpad om zo weer in zijn eigen gebied te komen. Waar hij veilig was.

- Sorry dat ik Wren nu al laat leaven... Maar ik de komende weken erg veel proefwerken en ik wil je niet zolang laten wachten totdat ik weer post en zo xd... En ik kan niet echt de tijd vinden om nog posts te maken, en ze überhaupt te verzinnen. School vreet inspi weg ;-; -

Ongelofelijk Bedankt Maaike!