The Reflection Of Moonlight.

Stilletjes stond Wrenkit op. Hij keek de Nursery rond. Er was nieuw gezelschap bij gekomen. Nou, voor hem was het niet echt gezelschap. Het leken net alsof ze allemaal clones waren van Graykit. De kitten huiverde zachtjes bij de gedachte. Op de een of andere manier kon hij maar niet goed opschieten met zijn oudere broer. Hij had zijn best gedaan, dat wist hij zeker, maar toch… Hun verschillen waren te groot. Kalm keek hij naar Purplestorm. Hij was blij voor haar. Ze had haar eigen kits en leek er erg blij mee te zijn. Zijn blik gleed af naar de kits. Shadekit, Viperkit en Snakekit. Graykit leek wel respect te hebben voor hun en hun vader, vreemd genoeg. Het leek alsof hij liever familie had willen zijn van hun dan van… Van zijn eigen. Verward slaakte Wrenkit een zachte zucht. Shadekit en Viperkit waren allebei net zoals hun vader, qua innerlijk. Nou, tot nu toe waren ze zo. En Snakekit? Die leek toch wat meer op zijn moeder. Dacht Wrenkit dan zo over de hun familie. Hij keek eventjes naar zijn eigen broer en zus. Hij had er nooit bij gepast. Nogal verdrietig liet hij zijn oren hangen. Hij haalde eventjes diep adem en liep toen de Nursery uit. Hij ging weer een van zijn nachtelijke tochtjes maken. Normaal zat hij altijd gewoon buiten de Nursery, maar hij begon steeds vaker buiten het kamp te komen. Hij begon zich opgesloten te voelen. Rustig trippelde hij door het kamp naar de tunnel. Zonder enige problemen liep hij erdoorheen. Hij was te klein en te tenger om geraakt te worden door de bladeren, takjes en doorns. Eenmaal buiten het kamp werd hij begroet door een briesje. Met een zwakke glimlach op zijn gezicht keek hij naar de Zilverpels. Hij praatte er altijd tegen, iedere avond. Waarom? Dat wist hij zelf niet eens. Maar tegen hun kon hij eerlijk zijn over alles. Zijn hart luchten. Kalm trippelde Wrenkit door het struikgewas. Hij wist dat hij eigenlijk rechtsomkeert moest maken, Ashpaw had hem zelfs gezegd dat het gevaarlijk was voor hem om buiten het kamp te zijn. Maar hij wou het zelf. Als hem iets zou overkomen… Ach, wie zou hem missen? Niemand. Zo, daar had je een goede reden waarom hij zich toch buiten het kamp begaf.
Het water glansde witkleurig in het maanlicht. De maan was erin afgebeeld. Voor de oever hield Wrenkit halt en keek hij ernaar. Eventjes verbluft door de schoonheid ervan. Kalm liet hij zijn achterste zakken tot deze de grond raakte. Hij sloeg zijn staart keurig om zijn pootjes en staarde eventjes voor zich uit. Een zwakke, maar warme glimlach sierde zijn gezicht. Hij hief zijn kop op en keek naar de Zilverpels. ’Dank U, Starclan. Ik heb nou eindelijk een vriend gevonden, genaamd Ashpaw. Hij is heel erg aardig, en lijkt mij ook wel te mogen. Heel erg bedankt hiervoor,’ bedankte hij de Starclan met zijn blik op de Zilverpels gericht. Hij liet zijn oren ietsjes zakken. Hij hoopte altijd dat hij eens een reactie terug zou krijgen; maar dat was toch een vage hoop. Hij was geen Medicine cat noch een Medicine cat Apprentice. Hij was een kitten, meer niet. Nog niet eens een gewone Apprentice. Maar toch bleef hij hopen op een reactie. Afwachtend staarde hij naar de Zilverpels. Met een ruk draaide hij zijn kop toen hij iets spotte. Een vallende ster… Het was vast een oud Warrior, of zo die zich een weg baande naar een ander lid van de Starclan. Wrenkit gaf een kalm knikje. Niemand wou alleen zijn. De Starclan was groots, maar toch waren sommige sterren alleen. Misschien waren die er pas bijgekomen en konden ze het nog niet zo goed vinden met de rest. Wrenkit zuchtte bij die gedachte. Hij zou het vast nooit kunnen vinden met zijn broer… Noch zus. Zijn oren schoten omhoog en met een ruk keek hij over zijn schouder. Zijn ogen wijd opengesperd, van angst. Dadelijk zou een Warrior hem gevolgd zijn… En zou hij straf krijgen…

Ongelofelijk Bedankt Maaike!

Viperkit lag rustig in de Nursey te slapen. Ze droomde zacht. Maar die droom werd verstoord door iets. Met knipperende ogen keek ze de donkere Nursey rond. Vaag zag ze het lichaam van Wrenkit stilletjes de Nursey verlaten. Viperkit werd gelijk nieuwsgierig. Wat zou hij gaan doen? Een paar minuten verspreken, en Viperkit kon niet slapen. Ze dacht steeds aan Wrenkit. Heel voorzichtig stond ze op, uit de greep van haar moeder. Zachtjes sloop de de Nursey uit. De zwart witte poes stond buiten. Even keek ze nog achterom, naar haar vader en moeder. Viperkit zwaaide met haar staart, en trippelde naar de uitgang van het kamp. voordat ze naar het territory sloop, keek ze even om zich heen. Ze was nog nooit alleen op stap gegaan. De kleine kitten legde haar neus tegen de grond, en rook Wrenkit's geur. Viperkit besloot die maar gewoon te volgen. Toen ze eenmaal in het ShadowClan gebied was, schrok ze wel. Nog nooit had ze het hier in de nacht gezien. De schaduwen fluisterde naar haar. Ze kon alle kanten wel op, maar Viperkit besloot toch het verse spoor van Wrenkit te volgen. Met naar achteren geslagen oortjes, liep ze rond. Het was hier best eng. Maar door het spoor van haar kitten-genoot, werd ze dapperder. Het rook gewoon vertrouwd, zonder enige angst. Op een gegeven moment kwam ze aan bij een bosje. Daarnaast was een klein open plekje, die aan het water grensde. Daar zat Wrenkit. Hij keek in het water. Er viel een vallende ster, en beide kittens keken daar naar. Viperkit ging even anders staan, en stapte op een droog takje, die gelijk een krakend geluid gaf. Geschrokken hield de poes haar adem in. Ze zag Wrenkit angstig haar kant op kijken. Voorzichtig kwam Viperkit de bosjes uit gestapt. Ze keken elkaar even aan. Er hing een korte stilte. Voorzichtig kwam Viperkit dichterbij, en ging naast Wrenkit liggen. Zwijgend keek ze hem in zijn grijs -blauwe ogen aan.

The Reflection Of Moonlight. Viperfangsig

Is ook Mouzeh<33

Bang zette Wrenkit een stap naar achter, terwijl hij zijn oren liet zakken. Gespannen staarde hij naar de struiken, waar het geluid vandaan kwam. Zijn ogen werden groot toen de kat die in de struiken zich verstopt zich bloot gaf voor het oog. De zwarte gedeeltes van haar vacht glansden in het maanlicht, en haar ogen stonden rustig. Nog steeds bang zette Wrenkit nog een stap naar achter. Viperkit was niet de vriendelijkste kitten, althans dat dacht hij dan. Maar haar gedrag leek veel op dat van Graykit, en hij kon het al niet goed vinden met hem. Wat als Viperkit hem was gevolgd enkel en alleen om hem vervolgens de grond in te boren? Zou ze hem gehoord hebben? Dat zou erg gênant zijn, misschien zou ze het dan ook nog doorvertellen aan de andere katten. Dan zou hij niet alleen genegeerd worden, of buitengesloten. Maar ook uitgelachen. Hij slikte eventjes, bang voor haar komende reactie. Maar er kwamen geen woorden uit haar mond. Alleen haar poten bewogen. Nogal voorzichtig liep ze naar hem toe, waarna ze naast hem ging liggen. Verwart en nogal verbaasd keek hij naar haar. Hun ogen kruisten elkaar. Zijn groene ogen nog steeds bang, die van haar geen emotie loslatend. Langzaam ontspande de kitten zich. Hij was ouder, en dat moest hij ook laten merken. Hij zou zich niet weer laten kleineren, zoals hij zijn broer bij hem liet doen. Hij haalde even diep adem. ’Viperkit, wat doe je uit het kamp?... Je mag nog niet eens de Nursery uit,’ merkte hij op. Hij had de grootste moeite zijn stem vast te laten klinken, laat staan duidelijk. Hij liet zijn oren nog meer zakken; er zou nou vast wel een of andere bijdehante, bedreigende en bovenal beledigende opmerking komen uit de mond van de poes. Hij bleef haar aankijken, hij kon niet wegkijken. Dan zou hij zich weer zwak voordoen; en zou zij hem met liefde afkraken, dat wist hij zeker.

- Sorry, mijn inspi is gesloten geloof ik... -

Ongelofelijk Bedankt Maaike!

Wrenkit klonk bang. 'Viperkit, wat doe je uit het kamp?... Je mag nog niet eens de Nursey uit,' Zei het katertje. Hij trilde een klein beetje. Was hij nou bang voor haar? Viperkit mocht dan wel erg evil overkomen, maar dat was ze heus niet altijd... 'Rustig maar... Ik ben heus niet altijd zo hoor..,' Zei ze voorzichtig. Wrenkit bleef haar aankijken. Viperkit zag dat hij zijn blik niet van haar kon loslaten. Viperkit keek in het water, waar het maanlicht op weerspiegelde. De zwarte delen van haar vacht blonken in het heldere licht. 'En trouwens, ik ging de Nursey uit omdat ik benieuwd was wat jij ging doen... Ik bepaal zelf wel als ik zin heb om naar buiten te gaan,' Zei ze eigenwijs. Viperkit krulde haar lippen even. Ze vermaakte zich altijd bij haar eigenwijze uitspraken. Ze had nog nooit alleen met iemand het kamp verlaten. Eigenlijk vond ze het ook best spannend. Maar Viperkit liet dat niet merken. Dan was ze bang dat ze werd gekleineerd, en geplaagd door de andere kittens. Daardoor werd ze soms best onzeker. Viperkit deed haar ogen dicht, en genoot van de zilveren straling van het maanlicht, en de Zilverpels. Viperkit had s' nachts wel eens door het gat van de Nursey naar de sterren gekeken, maar hier buiten was alles veel mooier.

(Sorry, inspiratie tekort xD)

’Rustig maar… Ik ben heus niet altijd zo hoor,’ miauwde Viperkit voorzichtig. Wrenkit zijn oren bleven hangen. Waar had ze het over? Haar gedrag? Hij liet zijn blik pas van haar los toen zij deze afwendde, richting het water. Hij snoof de lucht eventjes diep in. Alleen zijn geur, die van Viperkit en die van de natuur en het bos. Ze waren dus veilig. ’En trouwens, ik ging de Nursery uit omdat ik benieuwd was wat jij ging doen… Ik bepaal zelf wel als ik zin heb om naar buiten te gaan,’ reageerde ze eigenwijs op zijn eerdere opmerking. Wrenkit zuchtte, voor een deel had hij dit zien aankomen. Zijn oren trokken een beetje, nog steeds bang dat er ieder moment iets gevaarlijks kon gebeuren. Of dat ze ontdekt zouden worden. ’Ik mag ook niet bepalen wat jij doet. Maar Brokenstar wel, en de regels al helemaal…’ protesteerde hij zachtjes. Hij wist dat hij eigenlijk geen standpunt had; hij was zelf ook een kitten. Het was voor hem net zo min verboden om hier te zijn als voor Viperkit. Hij ging zitten en krulde zijn staartje weer om zijn voorpootjes. Zijn snorharen begonnen ook te trekken, nogal hectisch. Hij was gespannen en nerveus. Normaal zat hij hier altijd; en vergat hij dat de wereld om hem heen bestond. Dan betrad hij een andere wereld… Wat voor wereld wist hij niet; maar hij was fijner dan deze. Hij hief zijn kop op en keek met glazige ogen naar de Zilverpels. Zijn wens om ooit eens contact te krijgen met de voorouderen van alle clans was iedere nacht sterker geworden. Iedere nacht dat hij hier zat… Wachtend, op een teken. Maar hij wist dat het dom was van hem die hoop en wens te koesteren. Alleen Medicine cats konden contact leggen met katten uit de Starclan, en Medicine cat Apprentices ook, maar bij die ging het volgens Wrenkit wat moeilijker. Hij wist dat zijn wens nu al helemaal niet in vervulling zou gaan; Viperkit was er… En ja… Dan werd het allemaal toch wat lastiger. Nu kon hij zelfs niet meer met de Zilverpels praten. Hij slaakte een droevige en teleurgestelde zucht; hij had graag zijn hart nog wat meer willen luchten. Hij keek vanuit zijn ooghoeken weer naar Viperkit. ’Maar je weet nu toch wat ik ging doen?... Hier zitten niksen. Dus we kunnen nu beter terug gaan voordat iemand merkt dat we weg zijn,’ stelde hij binnensmonds voor. De gedachte aan het feit dat ze ontdekt konden worden deed zijn oren nog meer zakken. Wat als Viperkit hem misschien zou verraden? Zelf zou ze er ook geen baat bij hebben, ze verraadde zichzelf dan ook. Maar misschien kon ze het verhaal zo omgooien dat alleen hij straf kreeg. Gespannen keek hij naar Viperkit, eigenlijk best wel bang voor haar reactie.

Ongelofelijk Bedankt Maaike!

’Ik mag ook niet bepalen wat jij doet. Maar Brokenstar wel, en de regels al helemaal…’ Protesteerde Wrenkit zachtjes. Viperkit dacht even na. Voor Wrenkit was dit net zo verboden. Het kleine katertje zag er een beetje nerveus uit. Hij krulde zijn kleine staartje over zijn voorpoten heen. Viperkit zag dat Wrenkit een beetje verlangend naar de Zilverpels keek. Alsof hij met ze wilde spreken. Viperkit draaide haar ogen even om. Alleen Medicine Cats en Medicine Cat Apprentices konden dat. Maar terwijl ze dat dacht, voelde ze heel diep in haar hart ook een kleine verlanging. Haar leek het natuurlijk leuk als dat kon... Wrenkit sloeg een droevige, teleurgestelde zucht. Zijn oren zachte nog dieper naar achteren. Viperkit keek even naar hem. Waarom was hij zo droevig en gespannen? Hij was zeker bang voor haar... Viperkit kreeg wel een kleine amusatie. Dat een oudere kittens haar een beetje eng vond. Maar toch, ze voelde wel een kleine medeleiden. Zijn familie had het ook niet makkelijk, terwijl haar familie zo close was... Ze liet ook een kleine zucht vallen. Ze keek nog een keer naar Wrenkit, die daar een beetje zat te zuchten. Maar waarover? Dat wist niemand.

Zijn oren bewogen gespannen heen en weer. Hij rook geen andere geur in de lucht; maar toch was hij te bang om af te zakken in gedachtes. De wind blies door zijn vachtje heen. Een rilling kroop over zijn rug en zijn pupillen werden kleiner. Een lange tijd leek het alsof er niets was, helemaal niets. Alleen zwart, toen een felle flits en toen weer niets. Met wijd opengesperde ogen staarde hij naar de grond. Wat had dat te betekenen? Hij ademde eventjes diep in en liet zijn hartslag wat rustiger worden terwijl hij zijn adem inhield. Waarschijnlijk was hij weer dingen aan het verbeelden, zoals gewoonlijk. Omdat hij wanhopig was, en nog veel meer andere dingen. Hij keek eventjes snel vanuit zijn ooghoeken naar Viperkit, kijkend of ze iets van zijn gedrag had gemerkt. Het leek er niet op. Ze had ook nog niet op zijn eerdere voorstel ingegaan om terug te gaan. Het verbaasde hem dat ze anders deed dan hij zich had voorgesteld. Hij had verwacht dat ze hem zou hebben behandeld als een minderwaardig wezen of zo, van een of andere vreemde plek. Dat ze hem besprongen zou hebben en aangevallen of iets in die trans. In ieder geval iets naars. Maar nu ze hier zo zaten… Ze was eigenlijk heel wat vriendelijker dan hij had verwacht. Oké, ze kon soms een scherpe tong hebben, maar zelfs dat viel hem nog mee. Hij richtte zich weer op de Zilverpels, maar ontspannen lukte hem nog niet. ’Z… Zeg Viperkit…’ begon hij zachtjes. ’Wat denk jij over de Starclan?’ bracht hij nog steeds zachtjes uit. ’Ik bedoel; denk je dat ze daar een beter leven hebben, of gewoon net zoals hier?’ legde hij zijn vraag wat duidelijk uit. Hij trok weer eventjes met zijn oren waarna hij haar vragend aankeek. Ja, hij voelde zich al wat gemakkelijker. Maar het feit dat ze nog steeds ontdekt konden worden jaagde de kitten angst aan.

- Flutpost ;o -

Ongelofelijk Bedankt Maaike!