Blood on my paws blood on my everywhere... ~

Een windvlaag streek door haar manen heen. Haar staart stond hoog de lucht in gegeven en sloeg af en toe in snukjes heen en weer. Het bloed aan haar nagels was weliswaar al wat opgedroogd. Zo'n vier dagen geleden had ze een aanvaring gehad met een irritante kater. Hij die dacht dat hij haar zomaar kon krijgen. Maar niet in haar tijd. Ze had het beëindigd met een klauw in zijn gezicht en een gevechtje om het af te maken. Hij was een flirter. Vele kattinnen had hij al gehad. Zag je zo aan hem. Om nog maar over zijn geur te zwijgen. Ze haatte zo'n types. Maakte het aan met een kattin om haar toch weer te dumpen. Alleen maar voor zijn imago. Ze zuchtte. Ze had veel meegemaakt de laatste tijd. Was weer wat bijgekomen zelf. De eens zo magere kattin had weer een vacht gekregen. En wandelde knorrig maar sierlijk verder. Laatste dagen was ze maar zo geweest. Geen eten, geen zin om er te vangen, bijna geen slaap. Voor wat? Om de sneeuw niet te missen, alle koppeltjes katten die samen, misschien met hun kits gezellig van het uitzicht zaten te genieten? Ze had er een echte hekel aan. Aan het hele romantiek gedoe. Ze zou nooit zelf zo worden. Nooit in het openbaar met haar partner romantisch staan doen. Als ze wel ooit aan een partner zou geraken. Tot nog toe had ze maar weinig kans gehad. Ze was meer op reis dan wat anders. Ze vond het heerlijk zo. Om ongebonden te zijn. Geen regels, geen kits die aan je kop zeuren. Nog zo iets. Kits. Niet dat ze daar een hekel aan had, maar meer aan hun drukheid. De eeuwige speelsheid. Voortdurend 'Mam, mam, mag ik naar buiten? Toeeee mam, mam broertje heeft me pijn gedaan, maaaam, ik heb honger, maaam' Ze had een hekel aan het idee alleen al. Hoe de meesten het konden uit houden snapte ze maar niet. Zonder dat ze het besefte had ze de grens van een oud gebied bereikt. De sneeuwvlokken dwarrelden op haar neus. Ze schudde ze van zich af waarna ze haar poten schoon likte en het gebied in wandelde. Duizenden geuren werden et de wind meegedragen. Als ook duizenden herinneringen. Het oude rogue gebied. Hier kwam ze meestal het gebied binnen. Nooit via bloedclan. Ze vond het leuker hier, in het rogue gebied tenslotte. Het kamp was haar net iets te druk. Maar in deze tijden kon het nog wel eens leuk gaan worden bedacht ze zich. Ze stapte zo de grens van bloodclan weer over en kwam in het kamp terecht. Ze stak haar snoet de lucht in om wat van de geuren op te vangen. Behalve haar eigen geur die ze zo sterk mogelijk probeerde te maken leek het er op uit dat maar weinigen in haar buurt waren. Toch wist ze er eentje op te pikken. Ze stapte voorbij een struikje waarna ze het laatste ogenblik één van de kits liet opschrikken. Een vriendelijk ondeugend lachje speelde zich rond haar lippen. Ze likte de sneeuw van haar snoet af waarna ze de kit grondig in zich opnam.

Inkomertje

Haar gele ogen keken de kit doordringend aan. Maar niet zonder een sprankje vertrouwen. Ze schudde haar kop vol gedachten terug leeg. Waar was ze mee bezig? Zo was ze niet. Niet dat het haar uitmaakte. Ze gaf helemaal niets om haar imago. Ze maakte wie ze zelf was, wie ze zelf wou zijn. Niet wie anderen verwachten dat ze was. Ze keek de kit minder doordringend aan om hem gerust te stellen. Maar wilde ze wel zo zijn? Vroeg ze zich af. Ze keerde de kit even haar rug toe waarna ze op zijn vragen antwoorden bedacht. "Ik ben Indi. En hoeft niet. Dank je. Wat doet zo'n kleine kit als jij trouwens buiten hol? Had je genoeg van de duisternis? Nou dan had je pech, want m'n hart bestaat uit alleen maar duisternis." Haar stem had een slag gemaakt naar kilheid. Haar ogen glinsterden van plezier. Ze vond het fijn om katten bang te maken. Maar iets in haar zei haar dat ze dit niet moest doen bij deze kit. "S..sorry, slechte dag achter de rug. Had je trouwens al gegeten?" Deze keer zei ze het minder kil, maar nog steeds met wat sarcasme in haar ondertoon. Haar ogen sloeg ze neer op haar poten waarna ze voor de kit ging zitten en zich begon met schoonmaken. Ze was klein vanuit deze positie. Leek niet eens groter te zijn dan een leerling. Kwam mede door haar kleine gestalte. Ze vond het handig, kon ze sneller rennen, maar ze vond het soms ook zo irritant. Kon ze haast nooit boven het hoge gras uitkijken zonder op te springen.

Zal echt weer meer moeten posten :p

Indi knikte bij de woorden. Veel meer had ze niet verwacht. Maar toch werd ze lichtelijk tevreden. Ze likte haar lippen schoon en stond op. "Nou kom op dan. Wat dacht je van een vogel of iets anders?" De lucht zat blauw terwijl de zon zwakjes scheen. Het was misschien niet het beste moment om te jagen, maar de zon zat goed. En wie weet vlogen nog wel wat bosduiven rond. Ze dacht even na. Hoe moeilijk kon het nou worden om tijdens de winter wat voedsel te vangen. Meestal ging ze tijdens haar tochten op moeilijkere dagen verder totdat ze een vanzelf een boerderijtje tegenkwam. Meestal had ze geluk en stond er wat eten. Maar soms ook niet. Toen moest ze het maar even met water en gras doen. Soms eens een muis. Ze schudde de gedachten uit haar kop en keerde zich om naar de kit. Ze dacht terug aan haar verleden. Niet dat ze het vaak deed. Maar voor iedere keer dat ze het deed kreeg ze het dan ook wel moeilijk. Het stelde niet veel voor. Maar toch, ze wilde er misschien wel uit leren, maar ze kon het niet. Ze wilde niet zwak zijn. Ze schudde de gedachten uit haar kop. Maar kon het niet laten om aan de kit te denken. Misschien had ze wel hetzelfde als zij meegemaakt? Kon het daarom wel zijn dat ze niet kon jagen. Indi zuchtte. Dit kon haar nog wel eens tot last komen te staan maar ze deed het toch. Ze slikte en draaide zich naar de kit om. "He, als je wil, wil ik je wel het één en ander bijbrengen hoor. Heb toch niet zo'n geweldig leventje," Ze grinnikte bij de laatste woorden. Veel meer dan bedreigen en zwerven deed ze niet meer. Ze was zo zwak geworden van haar verleden, dat ze haar toekomst misschien wel verpeste. Maar misschien ook niet. Een glimlachje liep om haar snoet heen. Zomaar. Zonder enige reden. Ze stak haar snuit een stukje de lucht in om de zoete geuren van het bos op te vangen. Veel geuren kon ze helaas niet waarnemen in deze situatie. Maar genoeg om te weten dat het niet zo'n goede jacht ging worden. Ze draaide zich om naar de kit. "Het weer zit niet mee, er zal niet zo veel te vangen zijn. Maar let op." Ze draaide zich terug om, schraapte wat sneeuw met haar poot weg waardoor er een klavertje vier zichtbaar werd. "Zolang je leven kunt vinden weet je dat het goed zit" Zei ze met een knipoog. Rustig wandelde ze naar de stam van een boom waar ze haar nagels in plaatste. Ze plaatste ze terug netjes op de grond, bereide haar voor om te springen, en sprong zo de boom in. Vanuit één van de laaghangende takken had ze al een wat beter uitzicht dan vanaf de grond. Ze ging verder van de stam gaan liggen, meer op het einde van de tak, en beloerde de lucht af. Geen succes vandaag. Ze ging liggen en keek de kit vanuit haar positie aan. "Probeer maar, het lukt je vast wel." Misschien lukte het haar niet zelfs, en ging ze moeten helpen. Maar ze had zelf voor deze weg gekozen, en nou zou ze er dus moeten mee leven. Je had tenslotte een veel beter uitzicht van hoger af.

Haar geel groene ogen straalden neer in de verte van het landschap. Voor zover ze kon zien leek er niets ernstigs aan de hand. Maar ze had zichzelf geleerd om niet meer vooruit te denken. Om op het moment zelf te leven. Zo kwam je niet teleurgesteld als iets waar je op hoopte niet lukte. En het hielp haar wel. Ze leefde van dag op dag. Niet meer in de toekomst als lang geleden. Ze hoorde het klauwen van nagels in boomschors. Een klein lachje weerspiegelde op haar snoet. De tijd dat ze het zelf leerde aan haar ouders om in bomen te klimmen had ze lang achter zich gelaten. Tot slot van rekening had ze haar ouders nooit persoonlijk gekend. Ze was opgegroeid met vele andere katten bij een vriendelijk vrouwtje. Maar helaas werd ze vermoord, en werd zij, met de vele andere katten in het huis, overgedragen naar en katten tehuis. Het had haar niet meegezeten. Zelfs erna niet. Ze werd het huis uitgezet door een stomme andere kat. Spider; de kater waar ze het huis mee deelde in het begin; had gebleven. Hij wilde de kat leren kennen. Wat erna met hem gebeurd is weet ze niet meer. Ze had eens toegefluisterd geweest dat hij samen met een kattin kleintjes had gekregen, en met hen het gebied betreden had. Maar dat waren tijden geleden. Alles was anders toen. Net als nu. Indi schudde de gedachte's haar kop uit en richtte zich tot de kit. "Neen, tot nog toe geen enkel. Ik ben niet vaak aanwezig bij ceremonie's. Had te veel afgereisd om aanwezig te zijn." Ze zat er maar eventjes mee. Ze was inderdaad erg veel afwezig. Als ze niet beter wist kon ze wel al zo'n tien keren de elite uitgezet geweest zijn. Maar ze vertrouwde het. En van nu af aan zou ze zich er alleen maar meer voor inzetten had ze zichzelf voorgehouden. Zo had ze tenminste iets te doen. Ze schudde de gedachte's terug uit haar kop. Zo moest ze niet gaan denken. Voor het de verkeerde kant weer uitdraaide. Zoals vaak. Ze wendde zich tot het besneeuwde landschap voor zich. Een sluik rood iets sloop in de verte achter een bruine pluizen bol aan. Als ze niet beter wist kon het wel eens een vos en eekhoorn geweest zijn. Indi grinnikte. Het kon hun maaltijd geweest zijn. Ze volgde de vos alleen maar met haar ogen. Hij was te ver heen om nog te kunnen horen. En ruiken kon je vanaf die afstand ook al niet meer, vooral als de wind weer eens niet meezat. Ze haalde haar poten van onder haar lichaam vandaan en ging rechtstaan op de tak om een beter uitzicht te krijgen. Terwijl de wind in haar gezicht sloeg sloot ze haar ogen en nam ze het moment van rust even in zich op. Heel even maar. Want als ze niet eerder was geweest had ze deze misschien gemist. Ze zette zich af aan de tak, nam een aanloopje, sprong, zweefde een moment lang door de lucht heen, en greep met uitgestrekte voorpoten een duif bij zijn vleugel uiteinde beet waarna ze met de vogel in haar poten in de zachte sneeuw ter pletter viel. Ze dwong de vogel de genade beet toe en schudde de pak sneeuw van haar af. Ze bekeek het dier na. Weinig wonden. Alleen een mooi dik litteken die van zijn borst tot aan zijn keelholte liep. Voor de rest enkele veren die wat onder het bloed zaten en dat was het zowat. Ze greep het dier in haar bek beet en ging onderaan de boom staan waar ze de duif aan de voet van de stam legde en er naast gaan liggen waken. Het stelde misschien niet zo heel veel voor, maar zo hadden ze tenslotte weer wat te eten. Ook al was het maar een schamel duiven jong.

~Hoop dat het geen flut zal worden//nogal bussy

Indi lachte de kit toe. Een snorrend geluid kroop haar keel uit en liet haar lichtjes snorren. "Wat je wil. Neem maar, heb niet zo'n trek. Het zal je goed doen." Ze zuchtte. Maar niet uit verveling. Meer uit opluchting. Haar ogen vingen de gang van de ondergaande zon op. De hemel sierde in verschillende kleuren. Elke avond weer. Dag op dag. Het liet haar gedachten varen. Naar een tijd die ze zichzelf niet toewenste. Elke keer weer zag ze het aan als het eind van een leven. En leek het niet zo te zijn, maar zo wreekte ze zich ook. Keer op keer zag ze het mes insteken in het lichaam van haar vrouwtje. De grijns die om de man zijn lippen lag die niets goeds voorspelde. En dan voor het laatst. De avondval voor haar leven geruïneerd werd. Hoe de man zich gelukkig maakte door alsmaar het mes in het lichaam van de vrouw te steken. Hoe zij, als kat, als getuige gebruikt werd. Maar ze zei geen woord. Verlamd leek het. Alsof de man ook haar tong afgesneden had. Hoe tientallen mensen voor de woning gingen gaan staan om een glimp van gelijk wat op te vangen. Maar ze vingen niets op. Voor zolang ze er zelf bij kon blijven in ieder geval. Wat erna gebeurde toen ze weggevoerd werd weet ze niet. Sindsdien had haar leven een heel andere omwenteling genomen. Dag op dag leefde ze met de herinneringen. Dag op dag probeerde ze te overleven. E tot nog toe was dit aardig gelukt. Maar dag op dag leek niets meer op elkaar. Alles veranderde met der tijd. Eens waar ze door het huis heen liep, was ze nou een elite. En tot op dag van vandaag was ze er nog steeds niet trots op. Op hoe ze was geworden. Wie ze was geworden. Ze haatte zichzelf. Maar kon er niet veel meer aan veranderen. De vele slachtoffers die ze op haar paden maakte waren over. Vergeten. Want ze kon er niet nog mee zitten. Maar vroeg of laat zou ze haar wraak nemen. Maar niet in deze tijd. Ze knipperde met haar ogen en zag langzaam de avond kleuren wegtrekken. De maan stond al half aan de hemel. Alsof ze het nog nooit gedaan had; en dat was ook wel zo; gooide ze haar snoet als een echte wolf de lucht in en begon te janken. De pijn die ze had geleden laten verdwijnen. Maar het bleef haar bij. Het zou haar altijd bij blijven. Hoe vaak ze ook zou janken, miauwen, lijden. Het zou haar steeds bij blijven. Langzaam liet ze haar kop naar haar borst dalen waarna ze rustig op de kit ging afstappen en zich rond haar oprolde om haar warm te houden. Het kon haar niets meer uit maken of ze nou hier, tijdens haar slaap, ter plekke zou gedood worden. Haar leven was als lang als ze het leefde al een hel geweest. Ze maakte zich nou meer zorgen over de kit.

~Toch flutje geworden