The Snowdrop...

Sneeuwvlokken dwaarelde zachtjes uit de donzige wolkjes. Ze wiegden zachtjes heen en weer en leken haast te dansen op het ritme van de wind. Wat sneeuw bleef plakken aan een ijspegel. De glinsterende uitstekel had een witte laag gekregen en trilde zachtjes door bewegingen van kleine knaagdieren. Zij hadden zich verdiept in een diepe slaap die we allemaal kennen als een 'winterslaap', niks bijzonder voor die wezens om even een paar maanden in te domelen. Ookal zatten ze tussen de dunste spleetjes in de muur, waar duisternis een dekmantel over het geheel legde, toch waren er nachtwezens die altijd bloed zullen laten vloeien, nachtdieren die dorstig opzoek gaan naar hun volgende prooi, in de hoop hun poten vuil te kunnnen maken aan het bloed van datgene waar zij al eeuwen naar verlangen...
De maan scheen door de sneeuw heen en tuurde langs sterren naar het Rogue territory. Het waren koude dagen, moeilijke dagen, dagen waarin katten elkaar moesten steunen. Poot in poot, jaagend op de vijand of in dit geval, hun prooi. Droog schors en bevroren gras kon moeilijk de honger sussen van tientallen katten. Daarom waren clannen in deze periodes niet de beste plaatsen om eten te verkrijgen, niet dat een rogue eten zou krijgen, zij waren sterk, gewetenloze moordenaars. Misschien klopte dat laatste stukje maar voor één tiende van de rogues, maar er was wel één rogue waar men vrees moest voor hebben; Filize.

Haar poten zakten weg in de dikke massa die zich 'sneeuw' noemde. Ze verachtte het bevroren water, als het smolt dan was je nat, smolt het niet dan had je koud en blah, blah, blah... Zo ging het maar door. Ook waren er minder prooien om op te jaagen, maar de tweebeners leken het in hun holletje fijner te vinden dan buiten, dat vond Filize natuurlijk prachtig. Eén pluspunt voor die tijd van het jaar! Ze keek naar de witte lucht en een kristal viel net recht op haar neus. De puntige, bevroren ster glinsterde prachtig op het zwarte uiteinde van haar gezicht. Ze schudde haar kop, nee dit was niks voor haar, pff, al dat klefe gedoe. De tweebeners noemde het Kerstmis en ze zongden dan nog eens valse liedjes om het feest, ze aten dan grote stukken vlees overgoten met een dikke laag vet. oké, het was vet voor Filize zich in het verhaal moeide. Bedachtzaam liep ze verder, totdat ze een tere witte bloem zag. Ze staarde ernaar en even dacht ze terug aan vroeger. "Wel," zei ze. "Hier zijn we dan." mompelde de poes verder. Ze zuchtte en een dun wolkje verliet haar bek. "Alletwee verlaten door iedereen van wie we ooit hielden en misschien gaan we nooit iemand hebben om van te houden..." ze drukte haar neus in haar dikke vacht. "Alleen jij en ik maat!" zei ze vervolgens. "Wij waren sterk genoeg..." En met die woorden liepen er tranen over haar wangen en liet ze de pijn toe, van wat ooit een droom was, liep dan toch uit tot een nachtmerrie, net als de tweebeners...

-OPEN -

Voorzichtig sprong Camarovi van steen naar steen. De beek was dan misschien wel bevroren, het ijs was zeker nog niet dik genoeg om het gewicht van een kat te kunnen dragen. Door haar zwart-witte vacht viel ze minder op, maar de sneeuw maakte haar poten en buik helemaal nat en koud. Toen Camarovi op de oever sprong, zag ze nog net een konijntje wegschieten. Camarovi was geschrokken van de plotselinge beweging. Had ze dat konijn nu maar gezien! Dan had het nu niet in zijn hol gezeten, maar in haar mond. Prooi werd schaars, en ze mocht geen enkel konijn laten schieten.
Wanhopig snoof ze de lucht. Een koude bries prikte in haar neus, en ze moest zich in te houden om te niezen. Heel zwak, rook ze de geur van een muisje, dat het toch had gewaagt zijn veilige holletje te verlaten. Ze liet zich onmiddellijk zakken, en keek waar de geur vandaan kwam. Het muisje was nergens te bekennen. Zou ze zich misschien toch vergist hebben? Haar neus was koud, maar net toen ze alweer verder wilde gaan, rook ze toch een vleugje muis. Het kwam vanachter een boom, onder een struik. Camarovi sloop dichterbij. Haar vacht kon haar nu goed beschermen tegen de zoekende blikken van de muis. Poot voor poot sloop ze naar de muis toe, maar net toen ze wou springen, ging die ervandoor. Uit wanhoop liep ze er in blind verlangen achter. De muis kroop weg in zijn hol, Camarovi kon hem nu niet meer pakken, met haar voorpoten klauwde ze in het hol. Maar de muis was waarschijnlijk al lang verdwenen in de donkerste gangen van zijn hol. Teleurgesteld stond ze recht, en likte haar pootjes. Door het klauwen in de aarde zaten ze vol koude steentjes en andere vuiligheid.
Camarovi zuchtte diep, wat was dat vandaag met haar! Normaal kon ze een prooi perfect besluipen en bespringen, maar de sneeuw maakte alles veel moeilijker. Ze herkende sommige paden niet en ze kon bijna niets ruiken. Camarovi dacht terug aan een jaar geleden, haar geboorte. Dat was midden in de winter geweest, toen was haar moeder gestorven, en twee broertjes. Camarovi nam het zichzelf nog steeds kwalijk. Ze had zin om net als sommige andere dieren een winterslaap te houden. Dan kon ze heel de winter lekker in haar hol blijven liggen, en pas wanneer het terug warm was eruit komen.
Plots rook ze de geur van een andere kat. Ze kroop dichterbij, de kat zat voorovergebogen en huilde. Camarovi was graag dichterbij gekomen om haar te troosten, maar met vreemde katten wist je maar nooit. Vanuit de struikjes keek ze de zwart-witte kat aan. Ze wou hier helemaal niet zijn, zich vergapen aan het verdriet van een ander, dat ze zelf op een andere manier ook voelde.

Langzaam sloot Filize haar ogen, fluisterend tegen de wind dat het allemaal goed zou komen. Maar wie hield ze voor de gek? Haarzelf waarschijnlijk, met een diepe zucht, verlieten de laatste tranen haar ogen. Toen opende de poes terug haar ogen en ze snoof even hard in. Een brede grijns vormde zich rond haar lippen. Haar zwarte staart zwiepte gemeen in het rond en meet haar ijsblauwe ogen staarde ze naar de bloem. "Ik dacht geen publiek te hebben, maar blijkbaar was ik fout..." Ze liet een vals, stil geblaas horen, maar keek niet naar de struiken waar de poes inzat. Haar blik gleed over de contouren van het sneeuwklokje, tot ze bij hun meeldraden was, daarna sprak ze; "Kleine katjes als jij horen hier toch niet, zo diep in het bos, alleen..." Een bredere grijns sierde de slagtanden van het roofdier en nu schoof haar blik over de wit-groene struiken. Ze stond op en liep naar het begin van het bladergeheel en langzaam tikte ze tegen de houten verzameling van bladeren. Sneeuw viel van hun dikke takken en dwarrelde langs de grond neer op haar poten, maar zo stapte verder, tikend tegen het bruin. "Kan ik wat voor je doen?" Haar ijzige ogen gleden verder langs het gewas en ze stopte op een plaats waar de felle geur van een poes vandaan kwam. Deze kat was blijkbaar geen clankat. Filize kende alle geuren van clankatten en Rogues, dit was een rogue. Ze mocht van geluk spreken dat ze niet in zo'n verzameling boten zat, of anders zou het anders afgelopen zijn. Ze stopte voor de struiken waar de poes zat en met twee kwadaardige ogen keek ze de poes aan. "Try me," grijnzde ze breed naar de poes, voor ze haar omdraaide en terug naar het midden liep om weer speels met haar staart te slaan...

De andere kat stopte met huilen. Misschien was het nu een goed idee om er vandoor te gaan, maar Camarovi's nieuwsgierigheid was gewekt. Ze vroeg zich af waarom deze kat zo verdrietig was. Plots snoof de kat diep in. Bij Camarovi begonnen de alarmbellen te rinkelen, maar voor ze ervandoor kon gaan sprak de kat: “Ik dacht geen publiek te hebben, maar blijkbaar was ik fout…” Terwijl ze dat zij, liet ze een stil, maar duidelijk geblaas horen. Dat was genoeg voor Camarovi om te weten dat deze kat misschien wel eens niet zo vriendelijk zou kunnen zijn als alle andere katten die ze ontmoet had. De winter maakte soms dat goede vrienden even vals konden worden als oude vijanden. Camarovi was zo dom geweest om haar te laten pakken. Ze zou er nog vandoor kunnen gaan, ze wist zeker dat ze sneller zou zijn dan deze kat, maar iets hield haar tegen. Haar gezond verstand wou rennen, weg van deze plek en die kat die haar misschien zou willen vermoorden, maar haar poten bleven als verstijfd aan de grond vastgenageld. Ze dwong zichzelf om kalm te zijn. Ze had er niets aan om zo gespannen te wachten op wat te andere kat zou doen. "Kleine katjes als jij horen hier toch niet, zo diep in het bos, alleen..." De sneeuwwitte poes ging vervolgde: “Kan ik wat voor je doen?” Kwaadaardig sloop de poes naar het bosje waar Camarovi verstopt zat en met twee dichtgeknepen ogen zei ze tegen haar: “Try me.” Even was Camarovi in de war. Wat wou deze kat van haar? De poes liep terug naar het midden van de open plek. Camarovi haalde diep adem en verzamelde al haar moed. Vastberaden stapte ze op de poes af. “Wat wil je van me? Waarom weende je?” Haar grijsgroene ogen boorde zich in de blauwe kijkers van de poes. Ze hield wel afstand, want je wist maar nooit…