This is my way of saying; Goodbye <'3

Lichtelijk verslagen stapte Rainfoot het kamp binnen. Hij had tot nu toe vandaag helemaal niets kunnen vangen wat met het feit te maken had dat de konijnen niet echt vrijgevig waren vandaag. Hij had genoeg sporen geroken van ze maar nog geen ééntje boven de grond gezien. Het enige wat hij bijna had weten te pakken was een merel die hem ook maar ontsnapte omdat hij zo onoplettend was geweest met zijn omgeving en op een takje was getrapt. Als hij honger had zoals nu en enorm veel moeite moest doen om zich te concentreren op jagen wist Rainfoot al dat hij even een pauze moest nemen wilde hij überhaupt nog iets vangen vandaag. Zijn ijs blauwe ogen stonden iet wat nors toen hij zichzelf neer liet ploffen in een hoekje van het kamp en zijn bevroren poten begon te ontdoen van ijsklonten. Hij plukte voorzichtig een klein klontje tussen zijn teen kussentjes vandaan en spuwde het uit. Hij herhaalde dit proces nog vier keer voordat een gedaante zijn aandacht trok die net het kamp in kwam wandelen. Dapplepaw kwam het kamp binnen en zag er vreselijk uit. Midden in een lik stopte Rainfoot en spitste zijn oren nieuwsgierig. Wat maakte deze medicine leerling zo treurig? Had hij een patiënt verloren? Opnieuw? Toen hij hem naar de hoge steen zag gaan en er op zag springen voelde Rainfoot een onheilspellend gevoel in zijn maag en kwam hij overeind. Met al zijn zintuigen op scherp keek hij toe hoe andere katten ook de kleine leerling opmerkte en zijn kant op kwamen. De één keer bezorgd en de ander weer nieuwsgierig. Een verstomd geroezemoes ging door de clan katten heen waardoor de ijs blauwe ogen van Rainfoot zich ingespannen op Dapplepaw richtte. ‘C-clankatten van Windclan.. Ik sta hier om nieuws te brengen, nieuws dat nog niemand weet.. behalve ikzelf’ Het arme ding zag er doodnerveus en dood ongelukkig uit, wat kon hem mogelijk zó overstuur maken? ‘Ik kan de zware taken van een medicine cat apprentice niet aan. Het spijt me Angelvoice, je bent een fantastische mentor en een goede vriendin aan het worden. Maar ik kan de zware taken niet aan. Het spijt me zeer, katten van windclan. Maar hierbij hef ik mijn rang op,’ Rainfoot keek naar Dapplepaw met een zekere sympathie in zijn ogen. Alles aan hem sprak dat hij absoluut niet blij was met zijn keus. ‘Het spijt me.’ Hoorde hij Dapplepaw nog murmelen voor de leerling zich omdraaide en van de rots af sprong. Meteen kwam Rainfoot overeind en wandelde tussen de katten door. Hij stopte naast Dapplepaw en legde zijn dunne staart even tegen zijn schouder aan. ”Dat was moedig van je om zo iets te doen, Dapplepaw” Miauwde hij eerlijk en hij glimlachte heel flauwtjes. ”Het spijt me voor je, Dapplepaw” Mompelde hij zacht maar hoorbaar. In zijn ijs blauwe ogen lag duidelijk de sympathie en de medelijden te lezen terwijl hij de leerling recht aankeek. Het was moeilijk voor een medicine cat om zo iets te doen, laat staan voor eentje in opleiding! Soms was het pad dat je in eerste instantie kreeg niet voor je weggelegd en dan kwam je voor een moeilijke beslissing te staan zoals dit. Rainfoot gaf Dapplepaw nog één vriendschappelijk tikje met zijn staart tegen zijn schouder en glimlachte even naar hem om er zeker van te zijn dat hij liet merken dat hij het vreselijk vond voor hem.

You had the choice, you've made it now