Schrijf-Challenge!

Ik kijk voor de zoveelste keer om me heen. Hoe lang was het al niet geleden dat ze mij hier hadden op gesloten? Eerst probeerde ik me nog te verzetten, sloeg ik de twee bewakers, probeerde ik ze te bijten. Maar het had geen zin, ze waren met z’n tweeën en sterker dan ik was. En nu zat ik hier al zo lang dat ik niet eens meer wist hoe laat het nu ongeveer zou zijn. Er zaten geen ramen in deze kamer. Gelukkig hadden ze me niet vast gebonden en kon ik vrij rond lopen, al viel er niet veel te zien. De muren zijn saai wit geschilderd en de vloer is van wit laminaat. De ruimte is klein. Aan het plafond hangt een tl-buis. Verder staat er alleen een stoel, waar ik nu op zit. Ze hebben ongetwijfeld schoonmaakmiddel met lavendelgeur gebruikt, mijn neus prikt er van. Lavendel is van mijn lijstje "lekkere geuren" af. Ik sta op en loop naar de deur. Wit, zoals alles hier. Ik rammel aan de klink. Natuurlijk is hij niet open. Ik heb het al zo vaak geprobeerd. Mijn vingers por ik in het sleutelgat, maar dat helpt niet. Ik zit hier vast, en dat weet ik donders goed. Ik had ook niet moeten snuffelen in de papieren van meneer Murphy, anders had ik hier niet gezeten. Ik wilde zo graag weten of er iets over mijn vader in de dossiers zou staan. Uiteindelijk was mijn speurtocht voor niets geweest. Nog geen letter werd over hem gerept. Misschien hadden ze opzettelijk zijn dossiers kwijt gemaakt, dat zou best eens kunnen. Hoe dan ook, het enige wat ik vandaag te weten ben gekomen is dat je beter niet in andermans papieren kan gaan snuffelen, zeker niet als je ergens zomaar naar binnen sluipt. En al helemaal niet als de mappen zijn bestempeld met “strikt geheim”. Nee, oké, ik denk niet altijd over alles na. Mijn gedachtes gaan uit naar Harvey. Waar zou hij nu zijn? Absoluut nog in dit gebouw, hij zou me nooit zomaar alleen laten. Hij stond op de uitkijk, maar zag de mannen te laat. Ik riep dat hij weg moest rennen en dat deed hij, met tegenzin. Hij was al verdwenen voordat de bewakers piep konden zeggen. Misschien hadden ze hem geeneens gezien. Ze voerden me af, naar hier. Harvey weet ongetwijfeld dat ik hier ben. Hij verzint vast wel wat, hij had altijd oplossingen waar ik nooit stil zou staan. Ik grijns. Dan denk ik aan mijn moeder, ze zal vast ongerust zijn. Ik kon haar niet vertellen over wat ik vandaag gedaan had. Ze zou woedend worden. We hadden afgesproken dat papa niet meer bestond, dat we voortaan zouden doen alsof hij er nooit geweest was. Ze houd iets voor me verborgen, ze houden allemaal wat voor me verborgen. Er hangt een mysterie rond mijn vader. Als zij mij er niks over willen vertellen, best. Ik vind mijn eigen antwoorden wel. Ik schrik op als ik zacht gestommel achter de deur hoor. Even wordt ik bang. Is dat iemand die me komt ondervragen wat ik hier kwam doen? Ik klem mijn kaken alvast op elkaar. Het gaat ze geen bal aan, als zij tegen mij zwijgen, zwijg ik tegen hun. Dan wordt er iets onder de deur geschoven. Het is een paperclip. Ik grijns en kijk naar het sleutelgat boven me. Nee, Harvey is me niet vergeten.

De vrouw ligt midden in de kamer, haar handen over haar borst gevouwen met daaronder een takje lavendel. Ik zie haar ademen, maar ik weet dat ze dood is. De secretaresse. Ze ligt er vredig bij, als een rustpunt in de ravage. De scherven van een gebroken vaas liggen tussen kleurrijke bloemen in een plas water, overal liggen papieren, alsof er een storm heeft gewoed, een doosje paperclips is van het bureau gevallen en opgesprongen, de inhoud verspreid. De politie-inspecteur kijkt naar de vrouw, terwijl hij nadenkend over zijn baardstoppels wrijft. Daarna gaat zijn blik naar ons. Traag glijdt die blik langs het rijtje verdachten en blijft op ieder gezicht even hangen. Het lijkt alsof hij dwars door onze ogen probeert te kijken om te zien wat daar achter verscholen ligt. Plotseling blijft hij doodstil staan, dan recht hij traag zijn schouders en er verschijnt een haast triomfantelijke uitdrukking op zijn gezicht. "De butler heeft het gedaan", zegt hij. Ik kijk opzij. Mijn zussen, mijn ouders, de zakenvriend van mijn moeder die hier is voor overleg, en de schoonmaakster. Geen butler. Is hij gevlucht? Ik probeer me te herinneren of er überhaupt een is en er wil me geen te binnen schieten. "Er is geen butler", zeg ik dan ook tegen de inspecteur. Hij kijkt me indringend aan.
"Het is altijd de butler."

De zon scheen fel door het raam die op een kiertje stond, waardoor de geur van verse lavendelbloemen kwam. Langzaam opende ik mijn ogen die moesten wennen aan het felle licht. Mijn blik gleed naar mijn wekker en toen was ik klaar wakker. Half acht was wat er op mijn wekker schoot en vrijwel direct schoot ik uit mijn bed. Shit! Al zo laat, want met een uurtje moest ik op school zijn! Mijn biologie examen begon dan en die kon ik écht niet missen!

Toen ik mijn kleding aangetrokken had, mijn ontbijt naar binnen geschoven had rende ik naar buiten, naar de bushalte. Toen ik echter bijna bij de bushalte was, zag ik de bus al aankomen. Nee, die kon ik niet ook nog eens missen. Maar ja hoor, ik was te laat. Nog een klein stukje rende ik achter de bus aan, maar deze reed door. "Wáárom overkomt dit mij!" Een zucht rolde over mijn lippen, maar lang bleef ik niet stilstaan. Actie was wat ik moest ondernemen. Oftewel, ik mocht naar school toe racen op de fiets. Ja, of ik stal de auto van mijn vader.

Ik was weer thuis en ging direct opzoek naar de autosleutels. Ik opende de la van de gangkast en schoof de papieren aan de kant. Ik vond een paperclip, een vijf cent muntje... Ah, ja, daar achterin, daar lagen de autosleutels.
Met de autosleutels liep ik naar de auto. Mijn vader had me al een paar keer illegaal lessen gegeven zodat mijn komende autorijlessen sneller en makkelijker zouden verloren. Ik stapte in de auto en begon te rijden. Ik voelde me hartstikke nerveus zonder mijn vader bij mijn zijde, maar het was nu niet anders. Ik moest naar mijn biologie examen toe. Toen er een politie auto langs reed bonkte mijn hart in mijn keel, deze stopte gelukkig niet en zo wist ik, al rijdend, zonder problemen bij mijn school te komen. Toen ik richting het gebouw liep en mijn telefoon pakte om deze uit te zetten voor het examen zag ik in een sms-bericht dat mijn vader er achter gekomen was dat de auto miste. Thuis heb je een groot probleem, stond er in het bericht, maar het deerde mij niet. Veertien juni zal mijn vader maar wat blij zijn dat ik zijn auto had gestolen, ongeacht wat er had kunnen gebeuren.