Catch me I'm falling { Brokenkit }

<sub>Hyper stuiterde de nog jonge Honeykit door het kamp van de Shadownclan. Het witte spul wat zich onder haar voeten bevond maakte haar vrolijk, zoals ze bijna elke dag wel was. Vol enthousiasme glipte ze de langs de nursey, en ging achter de dichtsbijzijnde struik liggen. Waarschijnlijk moest ze nu voorlopig in de nursey blijven, na wat ze laatst samen met Silverpaw mee had gemaakt. Ze hadden haar als straf verboden verder te gaan dan de nursey, maar daar hield ze zich natuurlijk niet aan. Waarom zou ze? Maar haar gedachtes van de buitenwereld waren nu wel voor goed aangetast. Ze zag nu al op tegen haar trainingen, want dan moet ze toch écht het kamp verlaten. Stel dat ze weer zo’n eng beest tegen komt, en dit keer is ze alleen? Ze had erg veel geluk gehad dat Silverpaw bij haar was geweest, anders had ze hier nooit meer gestaan. Die das had haar met huid en haar verscheurd, dat was een ding wat zeker was. Haar ogen gleden naar het litteken wat op haar voorpoot te zien was. Een van de aandenkens aan haar avontuur. Gelukkig was de wond goed genezen en was er niet al te veel vuil in terecht gekomen, dat het niet ging ontsteken. Dan had ze een nog groter probleem gehad, en daar zat ze niet op te wachten. Met dit litteken moest ze maar leven, want hij zou nooit meer weggaan. Voorzichtig wurmde ze haar dunne kopje door de bladeren voor haar, kijkend of ze weer achter de struik vandaan kon komen. Ze wou geen risico lopen, zeker niet dat haar straf verlengd zou worden. Daar had ze simpelweg totaal geen zin in. Met haar buik plat tegen de grond gedrukt sloop ze weg. Plotseling doemde er een kleine kitten op, dicht bij de nursey. ’Hoi!’ riep ze vrolijk met een overslaande stem. ’Hoe heet je? Hoe oud ben je? Wie zijn je ouders? Vind je sneeuw ook zo leuk? Wil je met me spelen? Of ben je nog te jong? Heb je broertjes of zusjes? En als je die hebt, hoe heten die dan?’ ratelde ze maar door. Haar ogen waren groot geworden van enthousiasme, blij dat ze gezelschap had gevonden.

+ Brokenkit</sub>

_{Haar nog prille ogen gleden naar de jonge kater die voor haar stond. Hij was, net als haar, nog niet erg oud. Maar dat kon je makkelijk zien. Honeykit leek iets ouder, maar veel verschil was er niet te zien tussen de twee. Ze merkte dat hij zich groter maakte, om te laten zien dat hij niet zo zwak was als hij leek. Afwachtend van wat hij zou antwoorden, schuifelde ze heen er weer op haar pootjes. “Ik ben Brokenkit, zoon van Innerghost en Flamepath.” Zei hij vol trots. Flamepath en Innerghost kende ze wel, dat waren twee warriors hier in de Clan. Echt veel had ze hen nog niet gezien of gesproken, maar heel soms heeft ze ze wel voorbij zien komen. “Zo oud ben ik nog niet, ik denk dat het nu ongeveer een halve maan is dat ik leef.” Honeykit wist dat hij jong was, maar zó jong? Hij had niets weg van een kitten van die leeftijd, laat dat duidelijk zien. Bewonderd staarde ze naar de kater voor haar, die weer verder ging met het antwoorden op haar vragen. “Zo heet dat dus,” sprak hij, terwijl er een grijns op zijn gezicht verscheen. “Of ik sneeuw leuk vind? Ik weet het niet, ik trek niet zo snel een eerste conclusie.” Hij zal er vast en zeker straks wel achter komen, dat wist Honeykit zeker. Dit witte spul onder haar poten was geweldig, vooral om in te spelen. Ze was blij dat deze kater wel haar vragen beantwoordde, want de meeste katten namen niet eens de moeite ervoor. Ze sloegen bijna al haar vragen over, wat vaak tot teleurstelling van haar zelf kwam. “Ja, ik heb broertjes en zusjes. Vijf zelfs. Hun namen zijn Terrorkit, Thornkit, Frozenkit, Fawnkit en Littlekit.” Dat was een hoop familie. Honeykit hield wel van drukte, dus zo’n hoop nieuwe kittens in de nursey waren natuurlijk altijd geweldig. De kater haalde even adem, om haar laatste vraag ook te beantwoorden. “En ik zou dol graag met je willen spelen, noem maar een spel en ik doe mee.” Van blijdschap sloeg ze met haar staart op en neer tegen de grond. De meeste sloegen spelen in deze tijden altijd over, want dan kregen ze het weer te koud, of verbaden hun ouders het. Zij had een vader, maar die lette niet erg vaak op haar. Die ging vaak wat jagen voor de Clan, maar zij vond dat niet erg. “Zeg.. Ik weet je naam nog niet eens..” Natuurlijk, ze was helemaal vergeten haar naam te zeggen! ’Je hebt erg veel broertjes en zusjes, mag je blij mee zijn.’ zei ze zachtjes in Brokenkit zijn richting. ’En trouwens, je lijkt veel ouder dat je eigenlijk bent! Hoe komt dat? Ik ben trouwens Honeykit.’ sprak ze weer harder en keek vrolijk weer zijn kant op. Brokenkit vond ze een mooie naam, en waarschijnlijk pastte die naam ook wel bij hem. “Waar heb je dat litteken van?” Plots veranderde de vrolijkheid in Honeykit haar houding, en vlug legde ze haar andere poot over het litteken. ’Oh, nou..’ Goed kwam ze niet uit haar woorden, en wanhopig keek ze op. Zo erg was het toch niet om te vertellen? ’Ik was uit het kamp gegaan, gewoon om even wat te ontdekken, als je begrijpt wat ik bedoel. Maar toen ik daar in het bos stond, kwam er opeens zo’n beest aan, een das. Gelukkig was Silverpaw er, die heeft me wel gered. Maar dit heb ik eraan overgehouden... Ik mag eigenlijk niet eens uit de nursey, als straf.’ Ze liet haar nagel over het litteken glijden. Ze zocht afleiding om van onderwerp te veranderen, Honeykit wou het er liever niet over hebben. Vol enthousiasme sprong ze op de rug van Brokenkit, klaar om te spelen. ’Rawrr!’ riep ze vrolijk, terwijl ze door de plakkerige sneeuw rolde.}

_{Ze begon het eigenlijk nu al koud te hebben, en hoopte dat dit gevoel snel zou verdwijnen. Ze dácht er niet aan nu een warme plek op te zoeken, ze zou het vanzelf wel warm krijgen met deze drukte. Blijkbaar had Brokenkit haar plotselinge aanval niet in de gaten gehad, want hij reageerde nogal verast. “Oef” hoorde ze uit zijn mond komen. Maar al snel draaide de kater weer op zijn rug. Met redelijk sterke kracht voelde Honeykit hoe Brokenkit haar van zich af duwde, al lachend. Hij zag er gelukkig wel de lol van in, en ook zij schoot in de lach. Direct daarna schoot de kater naar voren, en beukte haar in de koude sneeuw. Met een snelle beweging kroop ze weer overeind, en gaf de kater een speelse glimlach. Zo samen door de sneeuw rollen was geweldig, ze wilde niets anders. Wat haar opviel, was de kracht waarmee deze kater voor haar speelde. Voor een kitten was hij razendsnel en echt af sterk, laat staan als hij volgroeit is. Hij kon zelfs Honeykit aan, die al iets ouder was dan hem en wel wat meer ervaring had. ’Je bent niet slap, voor zo’n jonge kitten.’ zei ze met een nonchalante tint in haar stem, en haar mondhoeken krulden op. Niet veel later toen ze dit had gezegd, sprong ze weer naar voren. Haar staart sloeg tegen de sneeuw van opwinding, dat daardoor omhoog vloog. Kleine hoopjes sneeuw belanden op Brokenkit, waar ze best om moest lachen. Brokenkit, maar ook zij zaten helemaal onder de sneeuw, wat een nogal grappig gezicht gaf. ’Heeft meneer nog meer sneeuw nodig?’ grinnikte ze.}

<sub>Brokenkit was al echt sterk ontwikkeld, en dit verbaasde Honeykit diep. Hoe kon dat zo zijn? Hij was nog zo jong, en veel leeftijd verschilde zij en Brokenkit niet. Maar ergens leek het dat hij zelfs nog iets sterker zou zijn als haar, al kon ze hier geen duidelijke mening over geven. Dit kon natuurlijk ook zo lijken, al was ze wel benieuwd hoe Brokenkit er als warrior uit zou zijn. Hij zou zeker zo’n echte Shadowclan worden. Groot, sterk en machtig. Maar Honeykit zal eerst zien, en dan geloven. Wanneer zij te snel conclusies trok, ging het bijna altijd wel de mist in. Zachtjes knikte Brokenkit, als bevestiging van haar antwoord. "Misschien de rede waarom mijn moeder me Brokenkit genoemd heeft." Natuurlijk, die naam kreeg een kitten niet voor niets. Zij had haar naam gekregen om haar karakter. Langzaam was de sneeuw gaan smelten, tot er steeds minder over was. Uiteindelijk was de ooit zo leuke sneeuw nu een paar zielige waterplasjes geworden. De sneeuw maakte plaats voor steeds meer groene natuur, en de bloemen kwamen als knopjes de grond uit zetten. Al was er niet veel groens aan het Shadowclan territorium, maar dat was zo’n beetje standaard. Er was amper een plukje gras te bekennen. Nee, voor de natuur zou je toch echt verder het kamp uit gaan, maar dit had ze al een keer gedaan. En dat liep niet echt op een succes uit. Voor de rest van haar kitten tijd bleef ze toch liever in het kamp. Na wat ze had mee gemaakt, wou ze het risico niet meer nemen. Een geërgerde zucht verliet Brokenkit zijn mond. Met haar kopje schuin keek Honeykit zijn kant op. ’Wat is er?’ vroeg ze voorzichtig. Even stond ze stil, maar al snel sprong ze weer op en neer. Speels sloeg ze met haar staart tegen de flank van Brokenkit, en keek hem met een uitdagende blik aan.

-Jij denkt dat Honey zich daarvan iets aantrekt? :') -</sub>